Η άλλη κοινωνία

Ακόμα και τώρα που η οικονομική κρίση του συστήματος καταρρίπτει μαζικά δοξασίες και μύθους, υπάρχουν πολλοί που προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα δεινά της εργατικής τάξης και τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής κοινωνίας με το ...μείγμα της οικονομικής πολιτικής και το «μοντέλο ανάπτυξης». Οι περισσότεροι εννοούν ότι σε μια αναπτυγμένη καπιταλιστική οικονομία, όπως είναι η ελληνική, θα έπρεπε να υπάρχουν περισσότερες επενδύσεις σε κλάδους της υλικής παραγωγής, να ήταν περισσότερο αναπτυγμένη η βιομηχανία, να υπήρχε μεγαλύτερη οικονομική δραστηριότητα στους διάφορους τομείς της μεταποίησης.

Είναι αλήθεια ότι οποιαδήποτε ανάπτυξη της κοινωνίας δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στη συνεχή ενίσχυση της παραγωγικής της βάσης, στην αύξηση των αποτελεσμάτων της παραγωγικής διαδικασίας, στη βελτίωση των όρων και συνθηκών της παραγωγής. Μόνο που αυτά, στις συνθήκες της καπιταλιστικής κοινωνίας, είναι ζητούμενα. Οι σχέσεις εκμετάλλευσης που κυριαρχούν στην κοινωνία και η απόλυτη εξάρτηση - υποταγή κάθε παραγωγικής δραστηριότητας στο κέρδος του καπιταλιστή δημιουργούν όρια, σύνορα και περιορισμούς. Για τις επενδύσεις. Για την παραγωγική δραστηριότητα. Τους επιμέρους κλάδους που θα αναπτυχθούν. Τις συνολικές αναλογίες στις διάφορες σφαίρες της οικονομίας. Για τα όρια της απασχόλησης, το ύψος των αμοιβών των εργαζομένων. Για τα πάντα!

Τα πάντα υποτάσσονται στο κέρδος. Δίνουν κέρδη η κλωστοϋφαντουργία και το έτοιμο ένδυμα; Τότε όχι ένας και δύο, αλλά ολόκληρες ορδές καπιταλιστών θα πέσουν με τα μούτρα στους συγκεκριμένους κλάδους. Ατακτα και άναρχα. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80 έφτασαν να λειτουργούν 2.500 μεγάλες επιχειρήσεις, που τα αφεντικά τους πνίγηκαν στα υπερκέρδη, από τη 

δουλειά 100 χιλιάδων εργατών. Μόλις απελευθερώθηκε η κίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων τα δεδομένα άλλαξαν. Οι καπιταλιστές, σαν ποντίκια που εγκαταλείπουν το βυθιζόμενο σκάφος, άτακτα και άναρχα παράτησαν τα εργοστάσιά «τους» και έτρεξαν να γίνουν εισαγωγείς ή εργοστασιάρχες σε Κίνα, Ινδίες, Φιλιππίνες κ.α. Το 2006 υπήρχαν μόνο 500 επιχειρήσεις με 22.000 απασχολούμενους. Φταίει το μοντέλο;

Παρόμοια είναι η εικόνα και σε άλλες σφαίρες της οικονομίας και σε κλάδους της βιομηχανίας, σχεδόν παντού. Ετσι, το βέβαιο είναι ένα: Το μοναδικό μοντέλο που ισχύει στον καπιταλισμό είναι το μοντέλο του κέρδους. Ανεξάρτητα από τις ανάγκες της κοινωνίας, η παραγωγή θα υπάρχει και θα διατηρείται μόνο όσο υπάρχει κέρδος. Αν δεν υπάρχει, ή όταν παύει να υπάρχει τότε έρχεται η κρίση, τα εργοστάσια γίνονται κουφάρια, τα μέσα παραγωγής αχρηστεύονται και οι εργάτες καταδικάζονται στη φτώχεια και την ανέχεια. Αυτό είναι το μοναδικό μοντέλο που μπορεί να προσφέρει ο σύγχρονος καπιταλισμός στους λαούς.

Τα πράγματα έφτασαν σε σημείο που οι εργάτες δεν έχουν πια να παζαρέψουν τίποτα. Τα έχουν χάσει όλα! Πρέπει να γίνει όσο πιο γρήγορα κατανοητό, να συνειδητοποιηθεί ότι διέξοδο μπορούμε να αναζητήσουμε μόνο σε μια άλλη κοινωνία. Απαλλαγμένοι από τα παράσιτα που μας σέρνουν ανάλογα με την πορτοφόλα τους. Η διέξοδος βρίσκεται στην κοινωνία με κοινωνικοποιημένα τα μονοπώλια, που βάσει επεξεργασμένου σχεδίου θα δώσει νέα πνοή στη δύναμή μας, θα ξαναζωντανέψει τα κουφάρια των εργοστασίων και μαζί με τα νέα που θα χτίσουμε, θα βάλει τις μηχανές να δουλεύουν για το δικό μας μέλλον και το μέλλον των παιδιών μας. Γιατί το μέλλον μας ποτέ δεν ήταν ο καπιταλισμός. Είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός!