Δικό τους είναι το χρέος!

Αυτοί που προσπαθούν να ενοχοποιήσουν το λαό για την κρίση, που την παρουσιάζουν σαν σύμπτωμα μιας «λάθος» δήθεν πολιτικής διαχείρισης ή ενός «στρεβλού μοντέλου ανάπτυξης», το οποίο βασιζόταν τάχα στα δανεικά, λένε συνειδητά ψέματα. Θέλουν να κρύψουν ότι η κρίση είναι καπιταλιστική. Οτι το δημόσιο χρέος γεννήθηκε από την οικονομική κυριαρχία των μονοπωλίων στην Ελλάδα, στην ΕΕ, παγκόσμια. Γεννήθηκε, διογκώθηκε γιατί από προηγούμενα έθρεψε κέρδη βιομηχανικών, τραπεζικών, εφοπλιστικών και άλλων μονοπωλίων, μέσα και έξω από την Ελλάδα. Καμιά σχέση δεν έχει ο λαός με το χρέος, καμιά υποχρέωση δεν τον βαραίνει να το αποπληρώσει. Τον κοροϊδεύουν και τον φοβερίζουν όταν του λένε ότι στην κρίση οδήγησε η δική του σπατάλη και ο δανεισμός, το γεγονός ότι ζούσε για χρόνια πάνω από τις δυνάμεις του.

Ολοι αυτοί, οι αστοί, τα κόμματα και τα επιτελεία τους, διαψεύδονται από τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το χρέος των νοικοκυριών στην Ελλάδα το 2010 ήταν 20 μονάδες κάτω από το ανώτατο επιτρεπτό όριο ως ποσοστό του ΑΕΠ. Οτι η Ελλάδα είχε το 5ο καλύτερο ποσοστό μετά την Ιταλία, το Βέλγιο, την Αυστρία, τη Γερμανία. Με άλλα λόγια, στην ΕΕ υπάρχουν καπιταλιστικές χώρες όπου τα λαϊκά νοικοκυριά είναι χρεωμένα στις τράπεζες πολύ περισσότερο απ' ό,τι στην Ελλάδα, χωρίς ωστόσο η κρίση να έχει χτυπήσει με την ίδια ορμή την πόρτα τους. Οπως επίσης αποδεικνύεται ότι καπιταλιστικές οικονομίες, όπως αυτή της Ιταλίας και του Βελγίου, με καλύτερες επιδόσεις από την Ελλάδα στους δείκτες που αφορούν το δανεισμό των λαϊκών νοικοκυριών, έχουν βυθιστεί σε κρίση και δυσκολεύονται να τη διαχειριστούν εξαιτίας και του μεγάλου δημόσιου χρέους.

Σύμφωνα με άλλη μελέτη, της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, στο τέλος του 2010, το συνολικό 

 

 δημόσιο και ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν το 3ο μικρότερο μετά από εκείνο της Αυστραλίας και της Αυστρίας. Τα σκήπτρα κατείχαν με τη σειρά Ιαπωνία, Βέλγιο, Πορτογαλία, Ισπανία και ακολουθούν Σουηδία, Δανία, Νορβηγία, Βρετανία, Γαλλία, Καναδάς, Ιταλία. Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι το δημόσιο χρέος δεν αποτελεί ένα ειδικό ελληνικό πρόβλημα, όπως το παρουσιάζουν οι αστοί, αλλά πρόβλημα συνολικά της ΕΕ, της διεθνούς αγοράς του κεφαλαίου, γέννημα - θρέμμα της καπιταλιστικής οικονομίας. Η κρίση στην Ελλάδα και την ΕΕ ήρθε μετά από μια περίοδο μεγάλης συσσώρευσης κεφαλαίων για τα μονοπώλια και υπερπαραγωγής, που τροφοδότησαν οι κρατικές επιδοτήσεις και τα άλλα προνόμια στην πλουτοκρατία.

Ετσι σωρεύτηκε το χρέος. Αν όπως ισχυρίζονται το είχε δημιουργήσει η δημόσια και η ιδιωτική «σπατάλη» προς όφελος του λαού, τότε θα έπρεπε πριν από την κρίση όλοι οι εργαζόμενοι να αμείβονται με αξιοπρεπείς μισθούς, να υπάρχει επάρκεια με βάση τις ανάγκες σε σχολεία, νοσοκομεία, προνοιακά ιδρύματα, δωρεάν και πλήρως εξοπλισμένα, παροχές στο ύψος των σύγχρονων αναγκών του λαού. Το χρέος όμως δεν έγινε επειδή το αστικό κράτος ασκούσε φιλολαϊκή πολιτική, αλλά επειδή μπούκωνε και μπουκώνει τα μονοπώλια για να τσακίζουν τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Εκεί βρίσκεται η αιτία της κρίσης και του χρέους που τη συνοδεύει: Στη δικτατορία των μονοπωλίων. Αυτή πρέπει να ανατραπεί για να ευημερήσει ο λαός, με αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους.