Συλλαλητηριο 12 Φεβρουαρίου-Μια σπουδαία μέρα-Βιντεο

 

Γραφει ο Γιωργος Σαρρης

 το πρωτοείδα στο redflyplanet

  Δεν ανήκω στο ΠΑΜΕ και ότι πω ειναι απλά ο τροπος που ειδα τα πραγματα.
Το ακολούθησα στη χθεσινή κρίσιμη διαδήλωση αλλά και την εβδομαδα που περασε για μια σειρά από λόγους και δεν το μετάνοιωσα. 

 

1.Το ΠΑΜΕ είχε  καθαρή πρόθεση να πάει στο Συνταγμα, έχοντας εκεί κι άλλα μπλοκ από τους στυλους του Ολυμπίου Διος προς Αμαλίας
2. Δεν είχε σα στόχο να πλακωθεί οπωσδήποτε στο ξυλο με τα ΜΑΤ αλλα να κρατήσει δυναμικά τις θεσεις του και να δηλώσει οτι ο λαός είναι εδω και δεν πρόκειται να δεχτεί την κόλαση που του ετοιμάζουν και θα αντιδράσει με όποιο τρόπο μπορεί. Και μαζί να δείξει με τη σταση του ότι θα περιφρουρήσει και θα προστατέψει τον κόσμο που υπήρχε μεσα στα μπλοκ του.
3. Να κάνει βηματα μπροστά μαζί με τον πολύ κόσμο που ακολουθούσε καλώντας τον να ρίξει την κυβέρνηση, αλλά όχι ξεκομμένο από αυτόν σαν φωτισμένη ομάδα κρούσης που αδιαφορεί για τις διαθεσεις και τις αντικειμενικές δυνατότητες του ίδιου του λαού. Θα πω εδω οτι πριν αρχίσει η πορεία αλλά και οταν αρχισε, αρκετοί έβγαιναν από τα μπλοκ και πήγαιναν προς το Συνταγμα μόνοι. Οταν έπεσαν όμως στα επεισόδια άλλοι έφυγαν κι άλλοι ξαναμπήκαν στα μπλοκ παρά την αρχική επιθετική διαθεση που είχαν.
4. Νοιαζόταν για την τελική έκβαση κι όχι μόνο για χτες. Το χτες  ήταν ενταγμενο σε μια πορεία που έχει δρομο μπροστά της.

 Γυρω στις 6 λοιπόν και με πάνω από 100000 να είναι στην Ομόνοια και να ξεχειλίζουν στους γυρω δρόμους ανακοινώθηκε ότι ξεκιναει η πορεία για το Συνταγμα μεσα σε κλιμα ενθουσιασμού.
 Θα ανεβαινε από 2 δρόμους την Πανεπιστημίου και τη Σταδίου όπως είχε σχεδιάσει, εκμεταλλευόμενο όλα τα όπλα, δηλαδή και τον όγκο, και την πειθαρχία αλλά και το ότι δεν είναι  εύκολο να κτυπηθεί το ΚΚΕ γιατί τότε αυτό μπορεί να σημανει παρα πολλά.
Αρεσε και σε μενα και σε όλους ότι μπροστά βρίσκονταν, στη Σταδίου οι ηρωικοί Χαλυβουργοί ενώ στην Πανεπιστημίου οι Οικοδόμοι. Οταν ξεκίνησε η πορεία ο κόσμος που ξεχείλιζε τα πεζοδρόμια ξεσπασε σε χειροκροτήματα.
Φτανοντας κοντα στην Κοραή η πορείες έπεσαν πάνω στους διαδηλώτες που υποχωρούσαν με τα ΜΑΤ πίσω τους. Καποια στιγμή ακουγαμε το θόρυβο από το κτυπημα που έκαναν στις ασπίδες τα ΜΑΤ για να σκορπίσουν τα μπλοκ που ήταν μπροστά από το ΠΑΜΕ(δεν απείχαμε πάνω από 20-30μ) κι είχαν κολλήσει στις αλυσίδες του.

Εκει σταματησε κι οταν η πίεση από τον κόσμο που κατέβαινε ήταν πολύ μεγάλη έκανε 100μ πίσω γιατι υπήρχε κίνδυνος να ποδοπατηθεί κόσμος που αν ήθελε έμπαινε στα μπλοκ του ΠΑΜΕ. Δυο φορές ακόμη επιχειρήθηκε το ίδιο πάνω κάτω μέχρι που αναψαν οι φωτιες στην Κοραή κι εκει καναμε πίσω μεχρι κοντά στα Χαυτεία και το ίδιο έκαναν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το "Δεν πληρώνω" που βρέθηκαν μπροστά μας και που  είχαν έρθει από πιο ψηλά στη Σταδίου σπρωγμενοι από τα επεισόδια. Περίπου το ιδιο γινόταν και από την Παν/μίου. Με τον αέρα να βρωμαει δακρυγόνα και γυρω καπνό, με τα κτυπήματα στα ρολά και τις βιτρίνες από τις ομάδες που τασπαγαν να ακούγονται λίγο πιο  πάνω και με ανθρώπους να τρεχουν ξαφνικά στα πεζοδρομια προς τη μεριά της Ομόνοιας, η ενταση γινόταν στιγμές-στιγμες πολύ μεγάλη.

Πάντως σε κανεναν μας δε δόθηκε η αισθηση οτι το σκάμε, οτι κανουμε μεταβολή. Κάθε άλλο. Οποτε έγινε οπισθοχώρηση ήταν σε στιγμές ασφυξίας και που δεν φαινόταν να μπορεί να γίνει κάτι άλλο.

 Μείναμε μεχρι τέλος. Ειναι βεβαια καθαρό οτι είναι πολύ διαφορετική η συμπεριφορά ένός μεγάλου μπλοκ σε μια επικίνδυνη διαδήλωση από εκείνην μιας ομάδας ή ενός ατόμου. Ομως κι εγω σαν άτομο χτες ήταν η πρωτη φορά που εκτιμώντας τα πράγματα δεν πήγα στο Συνταγμα(ετσι κι αλλιώς και για τα ξεχωριστά άτομα δεν ήταν καθόλου απλό με όσα γινόντουσαν). Δεν είχε νόημα να επιλέξω να είμαι ανάμεσα σε σκόρπια άτομα που τρεχουν στα στενά και όχι μεσα σε ένα δυναμικό μπλοκ που διαδήλωνε από τις 4.30 ως τις 10.30.
Ειναι λίγο τρελό πάντως να γίνεται θέμα συζήτησης το αν έφτασε τελικά ή όχι το ΠΑΜΕ στο Συνταγμα και το αν κρυβεται ή όχι κάτι πίσω από αυτό. Κι αυτό γιατί δεν είναι φυσικά  η πρώτη φορά που κάποιο εργατικό ή κομματικό μπλοκ,  ειδικά όταν είναι μεγάλο, δεν καταφερνει να φτασει στο Συνταγμα εξ αιτίας επεισοδίων. Οποιος παρακολουθεί τις διαδηλώσεις ξερει πολύ καλά ότι πολλές φορές στο Συνταγμα εχουν κοπεί στα 2 συλλαλητήρια από επεισόδια με αποτέλεσμα να μενουν μεσα στη Σταδίου χιλιάδες διαδηλωτές. Χθες ήταν μια από αυτες τις φορές. Αλλοτε ήταν ο ΣΥΝ ή η ΟΛΜΕ. Χθες  ετυχε πίσω να είναι το ΠΑΜΕ.  Ετσι κι αλλιώς όμως τις προθέσεις όλων θα μας δοθεί η ευκαιρία να τις διαπιστώσουμε μεσα στους αγώνες. Τα λόγια είναι  φτωχεια. Αυτα για τα γεγονότα.
Κατι τελευταίο γυρω από τις διαδηλώσεις.
Αυτό που κυρίως μπορούμε να πετύχουμε κατά τη γνώμη μου με διαδηλώσεις σαν τη χθεσινη είναι να εκθέσουμε την εξουσία στα ματια του λαού, πραγμα που έγινε και με το παραπάνω, και να δημιουργήσουμε ρήγματα και αλλαγες συσχετισμών που να διευκολύνουν τους αγώνες και να φερνουν τους στόχους πιο κοντά. Αν λοιπόν ο στοχος χθες κάποιων ήταν να καταλάβουμε τη Βουλή(ποιοί και με ποιό στόχο άραγε; και μετά τί;) τοτε χασαμε. Αν ήταν όμως να προκαλέσουμε πολιτική κρίση, να φέρουμε το σύστημα εξουσίας σε αδιέξοδα ώστε να κάνει βεβιασμένες και λάθος κινήσεις,  να δείξουμε σε όλους το χαος αναμεσα σε εξουσια και λαό και να στείλουμε μύνημα ότι τα μνημόνια δεν πρόκειται να εφαρμοστούν, και πως ο λαός οργανώνεται για να τους συντρίψει τοτε νομίζω ότι χθες ήταν μια πολύ μεγάλη μερα για το κίνημα που θα γεννήσει πολλούς και επικίνδυνους ανέμους για το καρυδότσουφλο του μαυρου μετώπου που παραδέρνει σα μεθυσμενο πια. Κι ας μη νομίζουμε οτι οι Ευρωπαίοι εταίροι το χαρήκανε το χθεσινό Ξερουν πολύ καλά τι έγινε
Οσο για την εξέγερση που όλοι θέλουν αλλά λίγοι ξερουν περί τίνος προκειται, άλλωστε μαθαίνουμε όλοι σε αυτή την πορεία κι εγώ μαζί, αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση ή μάλλον μια μεγάλη επιστήμη που μπορούμε να κουβεντιάσουμε άλλη φορά.
Το παράκανα λίγο στην πολυλογία αλλά ειλικρινα σας λέω είμαι πολύ χαρούμενος με αυτό που είδα χτες. Η διαδήλωση λειτούργησε σχεδον σα ένα έργο όπου παίχθηκαν διαφοροι χρησιμοι ρόλοι από πολλούς και τελικά πέτυχε το στόχο της.
Η χθεσινή μερα στοίχισε πολύ ακριβά στο μνημονιακό τρίο του μαυρου μετώπου. Οι  45 διαγραφές είναι ένα τεράστιο θέμα που δρομολογεί εξελίξεις και που φυσικά αν είμασταν σε κανονική δημοκρατία θα είχε αμέσως προκαλέσει πτώση της κυβερνησης ειδικά μετά και την παραίτηση 6 Υπουργών. Τωρα όμως για ποια Δημοκρατία να μιλήσουμε; Τα μνημονιακά κόμματα κουρελιάζονται και οι αρμόδιοι εξουσιαστές βγαζουν από τα συρταρια τις επόμενες επιλογές παγίδες και "λύσεις" καθως τα πράγματα επιταχύνονται και κυλάνε όλο και πιο γρήγορα προς το Δελτα των τεράτων.

Μπορούμε βεβαια και καλύτερα, αλλά αυτό θελει υπομονή κι εγω άρχισα να το μαθαίνω λιγο λιγο κι αυτό