Ξε(πε)ρνώντας την παγίδα του δημοψηφίσματος

globbing

Ναι ή όχι στο δημοψήφισμα; Έχει τόση σημασία;

"Κάθε χούντα στην Ελλάδα κάνει και απο ένα δημοψήφισμα, καιρός ήταν να κάνει και αυτή"
Λόγια του Θερσίτη σε σχετικό μας διάλογο(αυτός βέβαια τα έγραψε με κεφαλαία)


Διαβάζω τα νέα περί του δημοψηφίσματος  για το «μεγάλο ναι» ή το «μεγάλο όχι» όπως χαρακτηριστικά έθεσε το δίλλημα ο ΓΑΠ.

Στήνεται και το σκηνικό σιγά σιγά και ετοιμάζονται οι ρόλοι, περνάμε στην επόμενη πράξη του έργου. Οι γερμανοί εμφανίζονται ξαφνιασμένοι, λες και δεν μας τα πιπιλάει το Γιωργάκι σχετικά με το δημοψήφισμα εδώ και κάτι μήνες, η κυβέρνηση προσποιείται ότι ζει σε άλλη χώρα, τα ΜΜΕ κάνουν ότι μπορούν για να εμφανίσουν τα δευτερεύοντα ως κύρια και να θάψουν τα κύρια κάτω από τόνους σεναριολογίας, παραφιλολογίας, συνωμοσιολογίας, και γενικής μπουρδολογίας.

Τις αντιδράσεις του λαού, αντανακλαστικές και μη, ο ΓΑΠ και οι όμοιοι του τις χαρακτηρίζουν άναρχες, αιτίες διχασμού, υπονομευτές των θεσμών, αυταρχισμό κ.α.



Η αλήθεια είναι πως ο Γιώργος τον φοβάται τον διχασμό, καταλαβαίνει πως κάθε μέρα που περνά, κάθε βάρος που προστίθεται στην πλάτη του λαού, κάθε δικαίωμα που αφαιρείται είτε με έμμεσο είτε με άμεσο τρόπο, θα τον οδηγήσει(τον λαό) στο να κατανοήσει πως η καπιταλιστική κοινωνία είναι από την φύση της διχασμένη σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, ακόμα και όταν οι δεύτεροι δεν το γνωρίζουν. Όταν ο λαός καταλάβει τον ρόλο του στο αστικό σύστημα, τότε ούτε τις «αρχές» ούτε τους «θεσμούς» που το διέπουν θα σεβαστεί και θα παλέψει μάλιστα για να τους αλλάξει με κάθε τρόπο, και αυτό είναι που πραγματικά κάνει το Γιωργάκι και όσους κρύβονται πίσω από αυτόν, να χάνουν τον ύπνο τους. Αυτός είναι και ο λόγος που μιλούν μέρα νύχτα για εθνική ομοψυχία, συναίνεση, όλοι μαζί μπορούμε και τα ρέστα, για να μην συνειδητοποιήσει ο λαός πως είναι άλλη η Ελλάδα των καπιταλιστών και άλλη η Ελλάδα των εργατών, για να συνεχίσουν, ακόμα και κάτω από τις χειρότερες συνθήκες, οι δεύτεροι να είναι υπάκουοι και υποταγμένοι στους πρώτους.

Ο πρωθυπουργός έτσι και αλλιώς το λέει ξεκάθαρα «δεν μπορούμε να μιλήσουμε για αυξήσεις μισθών αυτήν την στιγμή», μπορούμε όμως «να μιλήσουμε για επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας», εννοώντας ξεπούλημα της χώρας και εργασία, για όσους έχουν, στα όρια της δουλείας, είτε ο λαός ψηφίσει ναι, είτε ψηφίσει όχι.

Πραγματικά ένα τέτοιο δημοψήφισμα εξυπηρετεί κατά τη γνώμη μου 3 σκοπούς, ο ένας είναι να κερδίσει η κυβέρνηση λίγο χρόνο, μιας και τα πράγματα σφίγγουν, ο δεύτερος είναι ότι άσχετα με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, θα τους δοθεί η ευκαιρία να πουν για ακόμη μια φορά στον λαό «εσείς φταίτε» γιατί πήρατε την λάθος απόφαση και ψηφήσατε ναι ή ψηφίσατε όχι οπότε τώρα θα υποστείτε τις συνέπειες της επιλογής σας.  Η τρίτη σκοπιμότητα του δημοψηφίσματος, είναι φυσικά ο αποπροσανατολισμός από τη πραγματικό ζήτημα, που δεν είναι το αν θα πάρουμε δάνειο ή όχι(δηλαδή δάνειο που για χιλιοστή φορά θα καρπωθεί η πλουτοκρατία και θα πληρώσει ποικιλοτρόπως ο λαός), αλλά το αν θα καταφέρουμε ή όχι να απεγκλωβιστούμε από τα συντρίμμια του παραπαίοντος καπιταλιστικού οικοδομήματος. Να καταλάβουμε δηλαδή αυτό που ξέρουν και οι γάτες, ότι όταν βρισκόμαστε σε ένα παλιό κτήριο κατά την διάρκεια ενός σεισμού, είναι καλύτερα να φύγουμε πριν αυτό πέσει και μας πλακώσει.

Κρίσεις φυσικά υπήρχαν και στο παρελθόν, μια από αυτές οδήγησε στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και κόστισε εκατομμύρια ζωές, ύστερα, όσοι δεν πέθαναν κλήθηκαν να ξαναχτίσουν(εξαιρούνται οι χώρες του «υπαρκτού») στα ερείπια του παλιού κόσμου, έναν νέο ο οποίος, αν και εκμοντερνισμένος, λειτουργούσε πάλι στις ίδιες αρχές, δηλαδή στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στην ταξική κοινωνία, στην άνιση ανάπτυξη κλπ.

Δεν ξέρω αν η επόμενη μέρα περιλαμβάνει εκτόνωση των καπιταλιστικών αντιθέσεων με πολέμους και βία ή αν θα καταφέρουν να πετύχουν την «παγκόσμια διακυβέρνηση» που οραματίζονται κάποια κέντρα. Αυτό που ξέρω είναι  ότι πρέπει να διεκδικήσουμε το αίμα και τον ιδρώτα που χύνουμε για αυτούς εδώ και πολλές δεκαετίες(για να μην πάμε και πιο πίσω), όχι ως άτομα, άλλα ως το κοινωνικό μέγεθος εκείνο που εμείς οι κομμουνιστές ονομάζουμε εργατική τάξη. Το αίμα και ο ιδρώτας είναι δυστυχώς νομοτελειακό να χυθούν, το ζήτημα είναι αν θα τον χύσουμε πολεμώντας ενάντια στους δυνάστες μας, ή πολεμώντας για λογαριασμό τους, δηλαδή αν επιλέξουμε να τους πούμε μετά από τόσα μεγάλα ναι και ένα μεγάλο και καθοριστικό όχι…

…η επιλογή είναι δική μας, δικό μας θα πρέπει να είναι και το μέλλον.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)