Θυμήθηκαν την «εθνική κυριαρχία»...

Κάθε φορά που κονιορτοποιούν το λαό, οσάκις αναδεικνύεται ως πλέον υπερώριμο το αίτημα της λαϊκής κυριαρχίας, αυτοί σπεύδουν να ασχοληθούν με ό,τι προηγουμένως θεωρούσαν ...«τρε μπανάλ».Αν μάλιστα ανατρέξουμε στις θεωρίες των νεόκοπων της «εθνικής κυριαρχίας», δε θα χρειαστεί πολλή προσπάθεια να θυμηθούμε ότι - σύμφωνα με τα λόγια τους - στην εποχή της «παγκοσμιοποίησης» και της «ηλεκτρονικής διακυβέρνησης», δεν υπάρχει τίποτα πιο «μπανάλ» από την εθνική κυριαρχία...

*

Να, όμως, που οι ...όψιμοι είδαν απειλή περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας και την διαπίστωσαν - αίφνης - με τις αποφάσεις της 26ης Οκτώβρη.
Ενοχλήθηκαν, οι ...όψιμοι, με την Μέρκελ, που «υπαγορεύει» αν και πότε θα γίνουν εκλογές στην Ελλάδα.
Δυσανασχέτησαν και «ταπεινώθηκαν» ...όψιμα, με την απαίτηση των δηλώσεων μνημονιακών φρονημάτων από την ΕΕ.
Ταράχτηκαν όταν έμαθαν από τον Σόιμπλε ότι η Ελλάδα «θα πρέπει να λάβει σκληρά μέτρα και να δεχτεί μια πολύ πιο στενή εποπτεία, μπορεί κανείς ακόμα να πει ότι προσωρινά θα εκχωρήσει μέρος της εθνικής της κυριαρχίας».

*

Η υποκρισία τους, η δημαγωγία τους, δεν έχουν όρια.
Και εκείνων που το παίζουν «λεβέντες» και των άλλων, των «μυξοκακόμοιρων», που ζητούν μάλιστα κατανόηση και στήριξη (!) διότι όπως λένε «ενδίδουν χωρίς να το θέλουν» και παριστάνουν τα «θύματα υπέρτερων δυνάμεων», οι καημένοι...
Φυσικά και οι μεν και οι δε «παραστάσεις» δίνουν, όπως τους υπαγορεύουν οι ρόλοι που τους έχουν ανατεθεί εκ μέρους της ελληνικής πλουτοκρατίας.
Η τελευταία, ανάλογα με τις περιστάσεις, υποδεικνύει στο πολιτικό της προσωπικό πότε και ποιοι από αυτούς άλλοτε θα λειτουργούν ως «κοσμοπολίτες» που αδιαφορούν για «σύνορα» κι άλλα τέτοια «εθνικά κουραφέξαλα» κι άλλοτε θα αραδιάζουν «κολοκοτρωνέικους» χαμαιλεονταρισμούς.

*

Η πλουτοκρατία, βέβαια, δεν χρειάζεται έξωθεν υποδείξεις για το πώς θα κάνει τις «δουλειές» της.
Γνωρίζει τα συμφέροντά της καλύτερα από τον καθένα και αυτά είναι που καθορίζουν τις επιλογές της.
Ως εκ τούτου δεν έχει κανένα λόγο να παίρνει στα σοβαρά εκείνους τους «αψίκορους» ταγούς της που θυμήθηκαν την εθνική κυριαρχία, τον περιορισμό της οποίας τάχα ...«δεν υπογράφουν», αλλά, φυσικά, ήταν εκείνοι που ως υπουργοί Εξωτερικών υπέγραφαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όπως έπραξε ο κ. Σαμαράς το 1992...

*

Αυτά τα θέματα, λοιπόν, η τάξη του κεφαλαίου τα έχει λύσει από πολύ νωρίς στην Ελλάδα.
Για το «έθνος» των κεφαλαιοκρατών έννοιες όπως εξάρτηση ή υποτέλεια, αλληλεξάρτηση ή επιθετικότητα δεν αποτελούν αμετάβλητα δόγματα που υπόκεινται σε ιδεοληψίες ή πολιτικές «σταθερές». Συνιστούν έκφραση της εκάστοτε νέας ιστορικής φάσης της κυριαρχίας του κεφαλαίου.
Επί τη βάσει αυτών των αντικειμενικών όρων, που καθορίζουν ιστορικά τις επιδιώξεις της, η αστική τάξη έχει αναθέσει στα ίδια τα κόμματά της και στους εκπροσώπους της - και μάλιστα στο ανώτατο επίπεδο - να ξεκαθαρίσουν το όριο εντός του οποίου έχει επιλέξει να κινείται ο ελληνικός καπιταλισμός στο πλαίσιο των διεθνών του συμμαχιών.
Δυο παραδείγματα πρόσφατα - για να μην το πιάσουμε από το ...1821 - αρκούν:

• Ηταν τον Οκτώβρη του 1999, που ως εκπρόσωπος αυτής της τάξης, της τάξης των «πατριωτών» κεφαλαιοκρατών, ο κ. Παπανδρέου δήλωνε στη Σύνοδο της ΕΕ στο Τάμπερε ότι:

«Η Ελλάδα δεν έχει ταμπού στην εκχώρηση κυριαρχικών της δικαιωμάτων στην ΕΕ».

• Ηταν το Μάρτη του 2005 όταν (όπως φαίνεται στη σχετική φωτογραφία) η τότε πρόεδρος της Βουλής, κυρία Μπενάκη, προσφωνούσε ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κάρολο Παπούλια με τα παρακάτω λόγια:

«Αναλαμβάνετε, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις: η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν (...)».

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ