Το μόνο χρέος

«Ολη η Ελλάδα μια Χαλυβουργία». Χτες ήταν μια φορά επίκαιρο, σήμερα είναι δέκα και βάλε αναγκαίο.
Οταν στα τηλεοπτικά δελτία προβάλλονται πλέον καθημερινά θέματα όπως, «ακόμα και στο Κολωνάκι, ολόκληρες οικογένειες μένουν στο δρόμο», τα πράγματα έχουν ξεφύγει.
Δε χρειάζεται να γράψεις λέξεις που χαρακτηρίζονται εξτρεμιστικές. Τα λένε όλα μόνοι τους ευγενικά: Σε παγκόσμιο επίπεδο «υπάρχει κίνδυνος να διαταραχθεί η κοινωνική ειρήνη». Τέτοια ειρήνη δεν υπήρξε ποτέ. Αλλο είναι αυτό που φοβούνται. Τη σύγκρουση για την ανατροπή τους. Ε, ας γίνει ο φόβος τους πραγματικότητα.

***

Την ώρα που η στατιστική τους καταγράφει παγκόσμια τα θύματα της καπιταλιστικής κρίσης, τα κοράκια περιμένουν στη γωνιά. Καταγγέλλουν όσους έχουν ακόμα μεροκάματο ότι πάσχουν από «ταξικό εγωισμό» επειδή αρνούνται να γίνει η ζωή τους λάστιχο. Αναγνωρίζουν τον αντίπαλό τους στο ταξικό κίνημα, στο ΠΑΜΕ, και ψάχνουν σε κάτι ρετάλια της ταξικής πάλης, τους πρόθυμους που


θα μιλήσουν και πάλι για ανθρώπινο καπιταλισμό.

***

Τα νέα, όμως, δεν είναι καλά ούτε από την απέναντι μεριά του Ατλαντικού. Ρεκόρ τριάντα χρόνων καταγράφει η ανεργία. Ετσι που τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα να ηχούν μόνο ως λόγια χρήσιμα σε μια συγκέντρωση της συνασπισμένης σοσιαλδημοκρατίας, που υπόσχεται ότι θα αναδιανείμει τον πλούτο διατηρώντας τον καπιταλισμό.

***

Τι είναι αυτό που μένει απ' όλα αυτά στις εργατικές συνειδήσεις; Κάτι λόγια - στίχοι ήδη σε τραγούδια: «Πλάνα ζωή, ψεύτη ντουνιά (...) όσο μου σβήνεις τη φωτιά / τόσο θα την ανάβω».
Αυτό, το «τόσο θα την ανάβω» τη φωτιά, είναι που ανησυχεί τα επιτελεία της αστικής τάξης, που βλέπουν πως πλέον έχουν περάσει σε αχρηστία και οι πυροσβέστες της. Ο Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ έτρεχε προχτές σαν απατημένη σύζυγος να καταγγείλει το ταίρι της που την πούλησε την ώρα που είναι σε κρίσιμη φάση ο διάλογος για την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων. Ο ΣΕΒ, επίσης, μόλις έγινε χτες γνωστό ότι πράγματι αντικείμενο της συζήτησης είναι η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, έσπευσε να δηλώσει ότι υπερασπίζεται το θεσμό.
Είχε ήδη, όμως, κυκλοφορήσει και η άλλη είδηση: Οτι και οι δύο έχουν ήδη συμφωνήσει σε πάγωμα μισθών. Ε, δε σβήνουν τέτοιες φωτιές...

***

Ευτυχώς, όμως, συμβαίνουν και πράγματα χαρμόσυνα. Διευρύνθηκε το αντιμνημονιακό μέτωπο. Προσχώρησε και ο Χρυσοχοΐδης. Ζηλεύοντας εκείνους που στον καιρό της χούντας διάβαζαν και δεν καταλάβαιναν τι γίνεται γύρω τους, αυτός δήλωσε πως δεν πρόλαβε να διαβάσει το μνημόνιο που ψήφισε γιατί είχε άλλες δουλειές να κάνει. Και οι 290 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ που είχαν ψηφίσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ έτσι δήλωναν: Δεν είχαν διαβάσει το κείμενο... Τους απασχολούσε από τότε ένα μόνο: Η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.
Κάπηλοι όλοι τους. Οι συνθήκες και τα μνημόνια περιέχουν όλα όσα πριν από τα κείμενα έχουν αποφασιστεί. Οι στυλοβάτες του συστήματος όσο κι αν εμφανίζονται «αντιμνημονιακοί» δεν μπορούν να κρύψουν αυτό που καθορίζει τη θέση τους: Το τι κάνουν μέσα στους χώρους δουλειάς. Εκεί που στοιχισμένοι πάνε και υπογράφουν 5ωρα, μειώσεις μισθών και κάνουν ό,τι περνά απ' το χέρι τους για να εμποδίσουν την οργάνωση των εργατών, την αντίστασή τους.
Το ΚΚΕ κάλεσε χτες σε κόκκινο συναγερμό στους χώρους δουλειάς. Αυτή είναι η είδηση κι απέναντι σ' αυτό το χρέος, το μόνο χρέος, κρίνονται όλοι.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ