Με ωμούς, απροκάλυπτους εκβιασμούς η πλουτοκρατία και το πολιτικό της προσωπικό επιχειρούν να κατακρεουργήσουν τους μισθούς, να διαλύσουν ό,τι έχει απομείνει από τα εργατικά δικαιώματα, να δώσουν τη χαριστική βολή στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και στην Ασφάλιση. Τον τόνο έδωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός που αξίωσε κατάργηση των κατώτερων μισθών, των 13ου - 14ου μισθών, των ωριμάνσεων κ.λπ., απειλώντας με τον κίνδυνο χρεοκοπίας. Μόνο που αυτά τα μέτρα καμιά σχέση δεν έχουν με το κρατικό χρέος, δε βάζουν τίποτα στα ταμεία του κράτους. Η συγκυβέρνηση απαιτεί από την εργατική τάξη να «βάλει στον ντορβά το κεφάλι της» για να βγει λάδι το κεφάλαιο, να ξεπεράσει την κρίση με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, να εμφανιστεί την επαύριο της κρίσης με ενισχυμένη τη δυνατότητα κερδοφορίας, με τους εργάτες εξουθενωμένους και γονατισμένους, χωρίς την παραμικρή προστασία.
Μια λέξη διαπερνά τα δημόσια κηρύγματά τους. Μια λέξη ξεκλειδώνει όλα τα οικονομικά αινίγματα και κάνει την πλουτοκρατία και τους εκπροσώπους της να παραληρούν: Ανταγωνιστικότητα. Ετσι λένε θα σωθεί η χώρα, έτσι θα υπάρξει ανάπτυξη, θα βρούνε δουλειά οι άνεργοι και θα μπούμε στην ενάρετη οδό. Μόνο που η ανταγωνιστικότητα είναι τόσο παλιά όσο και ο ίδιος ο καπιταλισμός. Δεν έχει να κάνει με την κρίση. Και ο στόχος της ανταγωνιστικότητας, αλλά και τα μέτρα που προωθούν σήμερα είναι εγγεγραμμένα στο ίδιο το DNA της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αποκρυσταλλώθηκαν στη «Λευκή Βίβλο» και στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ήταν ο οδηγός του ευρωενωσιακού κεφαλαίου και του ελληνικού τα τελευταία 20 χρόνια. Η στρατηγική της ανταγωνιστικότητας είναι διαχρονική. Με αυτήν επέβαλαν το μοντέλο του «απασχολήσιμου» και κράταγαν παγωμένους τους μισθούς, στο όνομά της χτύπησαν τη σταθερή εργασία, νομοθέτησαν και εφάρμοσαν τη μερική απασχόληση. Για παράδειγμα, τη μερική απασχόληση την καθιέρωσαν από τα μέσα της 10ετίας του '80, ενώ η κατεδάφιση της Ασφάλισης άρχισε από το 1992, η δε διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου που άνοιξε τη γενίκευση της ευελιξίας, από το 1998. Τώρα ετοιμάζονται να δώσουν τη χαριστική βολή.
Αλλωστε, η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία - πριν από την κρίση - βελτιώθηκε με ταχείς ρυθμούς. Δεν απέτρεψε όμως την κρίση, όπως δεν το έκανε και για οικονομίες πολύ πιο ισχυρές από την ελληνική. Κατάφερε, όμως, να ρίξει τους μισθούς σε επίπεδα προ του 1984, και να υψώσει την κερδοφορία των εγχώριων και ξένων μονοπωλίων σε ποσοστά ζηλευτά. Αυτή είναι και η μόνιμη επιδίωξη του κεφαλαίου. Γιατί η ανταγωνιστικότητα δεν είναι ουδέτερο μέγεθος. Είναι μέγεθος πρωτίστως ταξικό. Οσο πιο φτηνή η εργατική δύναμη, τόσο μεγαλύτερη η ανταγωνιστικότητα και η αύξηση της κερδοφορίας. Και αυτή είναι και η αλήθεια που θέλουν να συγκαλύψουν. Οτι επιδίωξή τους ήταν και παραμένει να καταστήσουν την εργατική δύναμη το πιο φτηνό εμπόρευμα, να μετατρέψουν τον εργάτη σε μια μηχανή για την αέναη και διαρκώς αυξανόμενη κερδοφορία των επιχειρήσεων.
Γι' αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να απορρίψουν όχι μόνο τα μέτρα, αλλά και τα ιδεολογήματα της αστικής τάξης. Να μην υποκύψουν στους εκβιασμούς, να μη φοβηθούν. Θαρρετά να βγούνε στο δρόμο, όχι μόνο για να αποτρέψουν τα χειρότερα, αλλά και με πλήρη συνείδηση να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν, αμφισβητώντας συνολικά την εξουσία του κεφαλαίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου