***
Τους στόχους της «εναλλακτικής διακυβέρνησης» τους καθορίζουν ως εξής: «Αποδέσμευση από τις αδιέξοδες και καταστροφικές πολιτικές των μνημονίων. Διαγραφή του επαχθούς (απεχθούς) μέρους του χρέους στη βάση του λογιστικού ελέγχου του και επαναδιαπραγμάτευση του υπολοίπου. Κοινωνικοποίηση - δημόσιος έλεγχος του τραπεζικού συστήματος και επαναφορά υπό δημόσιο έλεγχο των στρατηγικών τομέων της οικονομίας. Αναδιανομή του πλούτου στη βάση ενός κοινωνικά δίκαιου και αποτελεσματικού φορολογικού συστήματος. Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με στήριξη και ανάδειξη των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων (αγροτική οικονομία, ποιοτικός τουρισμός, ορυκτός πλούτος, αξιοποίηση των ΑΠΕ, στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, διαφύλαξη και βιώσιμη ανάδειξη του φυσικού πλούτου κ.λπ.). Επαναθεμελίωση της δημόσιας παιδείας και υγείας ως αδιαπραγμάτευτων κοινωνικών αγαθών. Είναι προφανές ότι οι παραπάνω προγραμματικοί στόχοι δεν μπορούν να επιτευχθούν διά περιπάτου ή απλά και αποκλειστικά μόνο μέσα από εκλογές. Θα είναι αποτέλεσμα διεργασιών, συγκρούσεων και ρήξεων σε όλα τα επίπεδα, εθνικά και ευρωπαϊκά, κινηματικά και κοινοβουλευτικά». Εδώ αποκαλύπτεται για άλλη μια φορά η συνειδητή καλλιέργεια αυταπατών και υπονόμευσης της εργατικής, λαϊκής πάλης, όχι μόνο γιατί προβάλλει ως φιλολαϊκή εναλλακτική λύση μια κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού, αλλά γιατί επιμένει να υποτάσσει τους σκοπούς της λαϊκής πάλης στην ενίσχυση της ιδιοκτησίας των καπιταλιστών. Μιλούν για «σύγκρουση εθνικά και ευρωπαϊκά», ενώ είναι υπέρμαχοι της συμμετοχής στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη, επιμένοντας στη «σωτηρία τους». Επίσης, αυτοί οι στόχοι που προβάλλουν δεν «καλύπτουν όλους» και δεν εννοούμε μόνο το ΚΚΕ και τη στρατηγική του για σύγκρουση και ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους, αλλά είναι και στόχοι υποταγής της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων στο κεφάλαιο, στην εκμετάλλευση.
***
Ας δούμε τους στόχους. Αποδέσμευση από τα καταστροφικά μνημόνια. Δηλαδή, επιστροφή στην προ μνημονίων περίοδο. Μα οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις έχουν εφαρμοστεί από πολύ παλιά: Η μερική απασχόληση εφαρμόστηκε τη 10ετία του '80, η διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου άρχισε να εφαρμόζεται από το 1998, η κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης από το 1992. Στην πορεία είχαμε τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης που καταργούσαν τις κλαδικές συμβάσεις κ.λπ. Αλλά αν η «αριστερή κυβέρνηση» αποφάσιζε την αναδιανομή του πλούτου, όπως λέει, δίκαια, δηλαδή να φορολογήσει το κεφάλαιο, να το υποχρεώσει να αναδιανείμει τα κέρδη του, να καταργήσει τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και να καθιερώσει σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, π.χ., 7ωρο, αν αποφάσιζε να καταργήσει όλα τα επαχθή μέτρα μείωσης μισθών, όπως ατομικές συμβάσεις, επιχειρησιακές, αποφάσιζε αυξήσεις μισθών, πώς θα αντιδρούσε στην επίθεση των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών κ.λπ., στην επίθεση της ΕΕ για την καταστρατήγηση αποφάσεών της στις οποίες στηρίζονται οι αναδιαρθρώσεις για την ανταγωνιστικότητα; Θα καλούσε το λαό να τους ανατρέψει, να καταργήσει την ιδιοκτησία τους, να αποδεσμευτεί η Ελλάδα από την ΕΕ; Γιατί δεν το λέει από τώρα; Μα γιατί έχει άλλη στρατηγική εντός ΕΕ και με τους καπιταλιστές να έχουν ιδιοκτησία. Αρα, είναι ανεφάρμοστα αυτά. Οσο για το χρέος, ήδη το «κουρεύουν» οι αστοί, αλλά ό,τι και αν γίνει το πληρώνει ο λαός. Λένε «κοινωνικοποίηση», εννοούν κρατικοποίηση, κάποιων επιχειρήσεων και τραπεζών και δημόσιο έλεγχο. Μα αυτά τα έκανε το ΠΑΣΟΚ τη 10ετία του '80, αλλά ο καπιταλισμός αναπτυσσόταν, η εκμετάλλευση αυξανόταν. Γιατί αυτές οι επιχειρήσεις δρουν σε όφελος του κεφαλαίου. Οπως και οι κρατικές τράπεζες δεν έγιναν φιλανθρωπικά ιδρύματα, δρούσαν για το κέρδος που αυξανόταν, υπηρετούσαν συνολικά το κεφάλαιο. Αρα, ποιο το όφελος για το λαό, π.χ., από μια ΔΕΗ που δίνει φτηνό ρεύμα στους βιομηχάνους και ακριβό στα λαϊκά νοικοκυριά ή από μια κρατική τράπεζα; Οι φτωχοί αγρότες, π.χ., έχουν πικρή πείρα αφού μόνιμα είναι υποθηκευμένη η μικρή τους περιουσία. Ολα όσα λένε για την ανάπτυξη με τα «συγκριτικά πλεονεκτήματα», είναι ανάπτυξη επιχειρηματικής δραστηριότητας με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου. Για τους ίδιους τομείς επενδύσεων μιλούν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Με προϋπόθεση πάμφθηνους εργάτες. Αλλά μήπως αυτό θα ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες ή θα λύσει το πρόβλημα της ανεργίας αφού οι επιχειρηματίες επενδύουν για το κέρδος; Οσο για την Υγεία και την Παιδεία δε βάζουν κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας. Αρα, η λύση τους είναι επικίνδυνη και καταστροφική για τους εργαζόμενους.Ι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου