Ποιος, ποιον, ξανά

Η συντονισμένη επίθεση στο ΚΚΕ που εκδηλώθηκε τις τελευταίες μέρες και θα συνεχιστεί με χτυπήματα και κάτω απ' το τραπέζι, δεν ήταν τσίμπημα ψύλλου. Η αστική τάξη ξέρει τι θέλει να κάνει και ξέρει από ποιον θα το βρει. Ξέρει πως μόνο το ΚΚΕ αποκαλύπτει την πολιτική της και φροντίζει να οργανώνει η εργατική τάξη την πάλη της έτσι που να την ανατρέψει.

***

Οι καπιταλιστές έχουν τσακίσει ήδη τους μισθούς, θέλουν κι άλλα. Τα «αντικίνητρα» και η «άρση εμποδίων» που αναφέρουν στα κείμενά τους, μεταφράζονται σε λάστιχο εργασιακές σχέσεις, σε εργάτες απόλυτα έρμαια των καπιταλιστών.
Το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου μετέχει στην επίθεση και γνωρίζει πως χαλκεύονται δεσμά διαρκείας. Γι' αυτό και αγριεύει με τις αντιδράσεις χαρακτηρίζοντάς τες ανεπίτρεπτες.
Είναι συνένοχοι στη σφαγή, παρά τους ειδικούς εκλογικούς στόχους του καθενός. Γι' αυτό και ενιαία απαντούν στις εργατικές κινητοποιήσεις γνωρίζοντας πως και μετά τις εκλογές τον ίδιο αντίπαλο θα έχουν.

***

Στην επίθεσή τους που εκφράζεται πριν απ' όλα μέσα στους χώρους δουλειάς, ξεχωριστό ρόλο έχει ο αστικός Τύπος. Ενα από τα πρώτα βιολιά του συγκροτήματος Λαμπράκη ανάλαβε χτες να εξηγήσει πως είναι βία ανεπίτρεπτη οι εργατικές κινητοποιήσεις κι ότι το ΚΚΕ δεν έχει καταλάβει σε ποιο κόσμο ζει. Ας του δείξουμε τι είναι βία...
Βία είναι το πάγωμα των μισθών που ΓΣΕΕ και ΣΕΒ είχαν στο τραπέζι του διαλόγου την ώρα που τους χάλασε την σούπα το ΠΑΜΕ.
Βία είναι η ανεργία στην οποία στέλνουν κατά χιλιάδες πια τους εργαζόμενους.
Βία είναι η καταδίκη σε ασιτία στην οποία οδηγούνται χιλιάδες και χιλιάδες συνταξιούχων με τα σχέδια για νέο πετσόκομμα των συντάξεων. Βία είναι και η ασιτία στην οποία καταδικάζονται στους παιδικούς σταθμούς τα εγγόνια εργατών που έφτυσαν αίμα για να υπάρχουν παιδικοί σταθμοί.
Βία είναι το ξεκλήρισμα του αγρότη και όχι η οργή του που τον βγάζει και πάλι στο δρόμο.
Βία είναι το πέταγμα του μικροεπαγγελματοβιοτέχνη απ' την παραγωγή.
Αυτή τη βία κρύβουν μιλώντας για την «έλλειψη καλών τρόπων» από τους συνδικαλιστές των ταξικών συνδικάτων και τους κομμουνιστές που στηρίζουν τις κινητοποιήσεις.

***

Καθώς, όμως, ο φόβος φυλάει τα έρμα, συνεχίζουν και τις κωλοτούμπες.
- «δεν θα κοπεί ο 13ος μισθός», απλά θα παγώσουν όλοι οι μισθοί.
- «δεν θα κοπούν οι επικουρικές συντάξεις», απλά θα εφαρμοστεί ο νόμος που προβλέπει ότι θα πρέπει να είναι το 20% του συντάξιμου μισθού, το οποίο μάλιστα ο Κουτρουμάνης χαρακτήρισε «ένα καλό επίπεδο».

***

Αυτά που συμβαίνουν γύρω μας είναι ικανά να κάνουν και τις πέτρες να σηκωθούν. Αυτό πάνε να προλάβουν οι αστοί.
Θέλουν τους εργάτες να πάνε άκλαφτοι. Τους θέλουν υποταγμένους στη ΓΣΕΕ, να «διαλέγονται» με το αφεντικό με τι σχοινί θα κρεμαστούν.
Οι αντιδράσεις για την κινητοποίηση του ΠΑΜΕ δεν αφορούν μόνο τη μορφή. Αφορούν το περιεχόμενο που επιβάλλει και τη μορφή. Αφορά στο γεγονός ότι το ΠΑΜΕ δε λέει απλά όχι στο διάλογο της απάτης, αλλά οργανώνει την πάλη των εργατών έτσι που να διεκδικήσουν τα σύγχρονα δικαιώματά τους κάνοντας καθαρό ότι αυτά μπορούν να ικανοποιηθούν φεύγοντας από τη μέση οι καπιταλιστές.
Η αστική τάξη και ο Τύπος της διαβάζουν τις διεργασίες στις λαϊκές συνειδήσεις. Μετράνε την απήχηση που έχει το σύνθημα «εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά, χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά».
Ξέρουν πως ο παρασιτικός ρόλος τους κάποια στιγμή σταματά να γίνεται ανεκτός. Κάποια στιγμή οι εργάτες είναι υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουν τους καπιταλιστές με όρους «ο θάνατός σας, η ζωή μας», αντιστρέφοντας δηλαδή τη σημερινή φορά των πραγμάτων.
Κι αυτό προσπαθούν να προλάβουν.
Γι' αυτό οι ύμνοι στη συναίνεση. Γι' αυτό ξανά και ξανά γράφουν πόσο σημαντικό είναι τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης να πάνε μαζί ως το τέλος.
Εχουν αρχίσει έναν πόλεμο που δεν μπορεί να τελειώσει χωρίς την πλήρη υποταγή του αντίπαλου.
Ακριβώς αυτό ισχύει και για τους εργάτες. Δεν μπορούν να τελειώσουν τον πόλεμο χωρίς να τελειώσουν τον αντίπαλο.
Εδώ είμαστε: στη συγκέντρωση δυνάμεων για τέτοιο πόλεμο. Ενάντια στα μονοπώλια, την εξουσία τους, την ιδιοκτησία τους.
Για να τους τελειώσουμε πριν μας τελειώσουν.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ