Κριτική προσέγγιση στο κείμενο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (μέρος 3ο - τελευταίο)

από e-globbing.blogspot.com

(ζητάμε συγνώμη για το μακροσκελές τρίτο μέρος, έπρεπε να ενσωματώσουμε και τις προτάσεις του ΝΑΡ για οργανωτικά ζητήματα)

Το τρίτο μέρος του κειμένου έχει τη μορφή σχεδίου προγράμματος. Πρόγραμμα για ένα κόμμα, ή συνασπισμό κομμάτων είναι σε αδρές γραμμές η πολιτική του ταυτότητα, η στρατηγική και η τακτική του. Η ανάγκη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να καταλήξει σε μια “ενιαία” στρατηγική, όσο μπορεί αυτή να υπάρξει σε πολιτικό μόρφωμα από ετερόκλητες αριστερές ιδεολογικοπολιτικές αντιλήψεις – ερμηνείες του μαρξισμού, είναι κι ο ουσιαστικός λόγος που υπάρχει αυτό το κείμενο, το οποίο θα πρέπει να υποστεί τροποποιήσεις και να ψηφιστεί από κάποιο σώμα.

Κατ' αρχήν διαπιστώνεται ότι καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι ξεπερασμένος. Ποιος μπορεί να το αρνηθεί; Είναι λέει η σύγχρονη βαρβαρότητα. Σαφώς (παρ. 32)

Η “υπέρβαση” του καπιταλισμού είναι λοιπόν αναγκαία, “η νέα σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική” είναι τόσο αναγκαιότητα όσο και δυνατότητα. Αναγκαιότητα και δυνατότητα. Ο διαχωρισμός τους είναι άστοχος καθώς, σύμφωνα με τον Μαρξ “το πρόβλημα εμφανίζεται όταν έχουν ωριμάσει οι υλικοί όροι επίλυσής του”. Θα μπορούσε δηλαδή η σοσιαλιστική και κομμουνιστική “προοπτική” να είναι μόνο ένα απ' τα δυο, είτε αναγκαιότητα (αλλά μη δυνατότητα), πόσο δε μάλλον δυνατότητα (αλλά μη αναγκαιότητα); Δηλαδή, αν δεν έχουν διαμορφωθεί οι υλικοί όροι περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, ο σοσιαλισμός τότε δεν εμφανίζεται ως αναγκαιότητα αλλά ως ουτοπία.

Παρακάτω, “ούτε ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει από μόνος του, ούτε ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός θα επιβληθεί από κάποιους “σιδερένιους” νόμους της ιστορίας”. Ο εκχυδαϊσμός των αντικειμενικών νόμων της ιστορίας, τους οποίους οι κύριοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα έπρεπε όχι μόνο να γνωρίζουν αλλά κυρίως, να τους κατανοούν, είναι άλλη μια απόδειξη του αθεράπευτου υποκειμενισμού τους. Όταν μια βασική παραδοχή του μαρξισμού, τους αντικειμενικούς νόμους κίνησης της ιστορίας τους βαφτίζεις “σιδερένιους” σημαίνει ότι τίποτα δεν κατάλαβες απ' την έννοια “πάλη των τάξεων” που επικαλείσαι παρακάτω. Τίποτα δεν συμβαίνει αυτόματα, μηχανιστικά. Η πάλη των τάξεων είναι η κινητήριος δύναμη της ιστορίας, και δεν παύει η πάλη των τάξεων επειδή είναι καλό ή κακό το τάδε ή το δείνα κόμμα της εργατικής τάξης. Αν υπήρχαν “μαρξιστές” που ήταν πεπεισμένοι ότι η γη “θα γίνει κόκκινη έτσι κι αλλιώς” θα καθόντουσαν σπίτι τους και θα περίμεναν την επερχόμενη επαναστατική κοσμογονία, δεν θα τρέχαν στις πορείες από χόμπι, ή για να σκοτώσουν την ώρα τους. Επομένως, σωστά παρακάτω σημειώνεται ότι “απαιτείται η συνειδητή δράση των μαζών”. Αυτό όμως δεν αναιρεί τις αντικειμενικές συνθήκες που καθορίζονται από τι; από το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Έχουν ωριμάσει οι υλικοί όροι για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, η κοινωνικοποίηση της παραγωγής δε έχει φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα, πράγμα που “διευκολύνει” υλικά (δεν σημαίνει ότι κάνει ευκολότερη) την αντικατάσταση των καπιταλιστικών με σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής. Άλλωστε ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός είναι σε μεγάλο βαθμό η υλική προετοιμασία για το σοσιαλισμό. Ιστορικά, δεν θα έπρεπε να έχουν διαμορφωθεί αυτοί οι υλικοί όροι; Όταν χλευάζεις τις ιστορικές νομοτέλειες, ως “σιδερένιους νόμους” σημαίνει ότι νομίζεις ότι τα πάντα γίνονται μόνο με την δράση του ανθρώπου, βουλησιαρχία.

“Η κοινωνική επανάσταση και η εργατική εξουσία νέου τύπου”. Αρνηθήκαμε στο παρελθόν το “σιδερένιο” κόμμα νέου τύπου (υπάρχει γενικά μια απέχθεια σε καθε υποψία λενινιστικής αντίληψης περί κόμματος της εργατικής τάξης), το μεταθέτουμε όμως σε μια “εργατική εξουσία νέου τύπου”. Δεν σημαίνει τίποτα αυτό, ρητορικό σχήμα, εκτός αν υπάρχει κάποιος άλλος θεωρητικός μέντωρ που εφηύρε τον όρο και οι συναγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πίνουν νερό στ' όνομά του. Δεν ξέρω, αλλά αν υποψιαστώ ότι η “νέου τύπου” εξουσία πάρθηκε μόνο σαν λεκτικό σχήμα χωρίς να κατανοούνται τα χαρακτηριστικά του κόμματος “νέου” τύπου κατα Λένιν, δεν θα ξαναδιαβάσω Λένιν στη ζωή μου!

Δεν μπορεί λοιπόν το κίνημα να εγκλωβιστεί σε αυταπάτες “αριστερής διακυβέρνησης” (αλίμονο) αλλά ούτε και “λαϊκής εξουσίας” στο έδαφος καπιταλιστικής κυριαρχίας. Εδώ τελειώνουν τα ψέμματα. Μέσα από μια “ανάλυση” γιατί δεν πρέπει να εγκλωβιστεί ο κόσμος σε τέτοιες “διαχειριστικές” λύσεις όπως π.χ η λαϊκή εξουσία (!), φαίνεται η πλήρης σύγχιση μέσων και τελικών

 

στόχων, η πλήρης σύγχιση ανάμεσα στην στρατηγική και την τακτική, χρησιμοποιείται ο όρος “στρατηγική” εντελώς επιφανειακά, σαν πιασάρικη λέξη. Διαβάζουμε: “...είναι πιθανό να δούμε ένα φάσμα ενδεχομένων από αστικές κυβερνήσεις που να λειτουργούν υπό τον εκβιασμό (!) του λαϊκού κινήματος...”. Η επιλογή της λέξης “εκβιασμός” είναι όχι απλά ατυχής, αλλά και ύποπτη. Το λαϊκό κίνημα “εκβιάζει” τον καπιταλισμό! Δηλαδή, το λαϊκό κίνημα με όρους αστικής ηθικής, είναι ανήθικο, κακό, εκβιάζει το αστικό πολιτικό σύστημα! “Σε κάθε περίπτωση η θέση μας είναι ότι η σύγχρονη επαναστατική στρατηγική δεν περνάει μέσα από τη διαχείριση μιας κυβερνητικής εξουσίας”... Οι κύριοι ποτέ δεν κατάλαβαν τι είναι “εργατική εξουσία” όπως αρέσκονται να λένε (δικτατορία του προλεταριάτου), οι κύριοι ποτέ δεν κατάλαβαν τα κοινωνικοπολιτικά συστήματα ως τέτοια λόγω των σχέσεων παραγωγής (ατομική ιδιοκτησία – κοινωνική ιδιοκτησία), οι κύριοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απεχθάνονται “διαχείριση κυβερνητικής εξουσίας”. Η εργατική εξουσία δεν θα έχει δηλαδή κυβέρνηση, θα είναι ίσως ένα πλέγμα από κολλεκτίβες! Μοιάζει με αναρχικό όνειρο που πάντα ζει στη συνείδηση κάποιων κυρίων μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που και θέλουν εργατική εξουσία αλλά δεν θέλουν κυβέρνηση. Η επαναστατική τους στρατηγική “περνάει” μέσα από την απόρριψη κάθε εκβιαστικού από το λαϊκό κίνημα, κυβερνητικού σχήματος στον καπιταλισμό. Η αλήθεια είναι μόνο μία: δεν έχει στρατηγική η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ή καλύτερα, έχει μια πολιτική τακτική που απολυτοποιείται σε στρατηγική. Σκοπός μου είναι η εργατική εξουσία τον οποίο θα τον πετύχω με ... εργατική εξουσία, αλλά όχι σίγουρα μέσα από κυβερνητικό σχήμα. Διαβάζουμε παρακάτω “[...] εξουσία των εργαζομένων [...] θεμελιωμένη σε όργανα εργατικής δημοκρατίας και αυτοδιεύθυνσης των εργαζομένων [...] με κοινωνικό δημοκρατικό σχεδιασμό σε όλα τα κοινωνικά ζητήματα” κλπ. Πλήρης απέχθεια για καθετί “κεντρικό”, πλήρης αποκέντρωση της εξουσίας, ένα βήμα πριν την ελεύθερη συνομοσπονδία από κολλεκτίβες, το σύνηθες αναρχικό όνειρο (παρακάτω προτείνονται οι “ελεύθερα” συνεταιρισμένοι παραγωγοί). Αναρχισμός που ολοκληρώνεται με δημοκρατία και ελευθερία δηλαδή, ή αλλιώς Σοσιαλδημοκρατία reloaded. Όταν το ιδανικό της αταξικής κοινωνίας γίνεται τόσο, μα τόσο μακρινό που ούτε εμείς οι ίδιοι το πιστεύουμε, “επιστρέφουμε” σε πολύ ρεαλιστικότερους στόχους, άμεσους και “ενδιάμεσους” όπως θα δούμε παρακάτω, οι οποίοι είναι σοσιαλδημοκρατία με επαναστατικό πρόσωπο.

Στο πρόγραμμα του ΚΚΕ, έχουμε επανειλλημένα αναφερθεί σ' αυτό, λέει:

“Η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή δημοκρατική γραμμή πάλης συμβάλλει στη συσπείρωση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, στην αντίσταση, και υπεράσπιση των συμφερόντων του από την επιθετικότητα του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι ο δρόμος που βοηθά να αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων, να γίνει η προσέγγιση και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να πραγματοποιηθεί το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, ο αγώνας αυτός συνδέεται περισσότερο και εντάσσεται οργανικά στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού. Περικλείει από τη φύση του ρήξεις που υπονομεύουν τα θεμέλια της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Δημιουργεί προϋποθέσεις για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.” [...]

“Σε συνθήκες κορύφωσης της ταξικής πάλης, επαναστατικής ανόδου του λαϊκού κινήματος, όταν η επαναστατική διαδικασία έχει ξεκινήσει, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση, ως όργανο λαϊκής εξουσίας, που έχει την έγκριση και τη συγκατάθεση του αγωνιζόμενου λαού, χωρίς γενικές εκλογές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Αυτή η κυβέρνηση θα ταυτίζεται, ή θα τη χωρίζει τυπική απόσταση από την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα.

Η δρομολόγηση κυβερνητικών μέτρων που στοχεύουν στην ανακούφιση του λαού, ενάντια στο πολυεθνικό κεφάλαιο, στην εξάρτηση και τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, είναι δυνατόν να συσπειρώνει και να πείθει για την ανάγκη γενικότερης ρήξης.

Το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση, με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας. Το διάστημα μέσα στο οποίο θα κριθεί αν η κυβέρνηση θα προχωρήσει προς τα εμπρός δε θα είναι μακρόχρονο. Η πείρα δείχνει ότι θα είναι βραχύχρονο. ” (http://www.kke.gr/15o_synedrio/to_programma_toy_kke )

Πιο πριν φυσικά έχει καθοριστεί ξεκάθαρα η στρατηγική του κόμματος: 


“έχει τελικό του σκοπό την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.”

Αυτό θα πει στρατηγική και τακτική αγαπητοί φίλοι. Το “βασίλειο της ελευθερίας” δεν θα ρθει μόνο από την μικροαστική επιθυμία σας να το επισπεύσετε. Η οικοδόμηση του σοσιαλισμού, που πουθενά δεν την αναφέρετε και θεωρείτε δεδομένη την εργατική εξουσία ως αποτέλεσμα της αντικαπιταλιστικής δράσης των μαζών, είναι μια δύσκολη και μακρόχρονη διαδικασία με πολλές αντιφάσεις, είναι το πραγματικό πεδίο της συνειδητής δράσης των μαζών, όπου θα πρέπει να κυριαρχήσουν συνειδητά οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής (που δεν προϋπάρχουν στον καπιταλισμό, στον καπιταλισμό απλά υπάρχει μεγάλη κοινωνικοποίηση της παραγωγής) και φυσικά, ο σοσιαλισμός είναι ακόμα το βασίλειο της αναγκαιότητας. Η πάλη των τάξεων συνεχίζεται, μόνο που το πάνω χέρι τώρα το έχουν οι εργάτες, και πάντα ελλοχεύει το πισωγύρισμα, το κατρακύλισμα στον καπιταλισμό. “Η κατάρρευση των εκμεταλλευτικών και καταπιεστικών καθεστώτων του “υπαρκτού σοσιαλισμού” δεν κλονίζουν την επιμονή μας” Κλονίζουν όμως την αντίληψή σας. Υιοθετήσατε τα ιδεολογήματα περί εκμεταλλευτικών και καταπιεστικών καθεστώτων, δεν νιώθετε την ανάγκη να υπερασπιστείτε ούτε μία κατάκτηση των κοινωνιών αυτών, ωστόσο εμπνέεστε απ' την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ας κάνω επανάσταση κι ας πεθάνω λοιπόν! Μετά το χάος και οι “ανυπέρβλητες” θεωρητικές και πρακτικές δυσκολίες της οικοδόμησης του σοσιαλισμού (άντε, της εργατικής εξουσίας), πετάω δύο προτάσεις περί κοινωνικοποίησης μέσων παραγωγής, “δημοκρατικού σχεδιασμού” και “θεμελίωση οργάνων εργατικής δημοκρατίας και αυτοδιεύθυνσης” κλπ και καθάρισα.

Ακολουθούν αγωνιστικά καλέσματα σε εργαζόμενους, νεολαία και “πλατεία”, ένα ρεύμα που πρέπει να “συνολικοποιηθεί” (!) σε ένα ρεύμα “ανατροπής” κλπ. Τι να σημαίνει άραγε το ρήμα “συνολικοποιούμαι”; Θα μου πείτε πιάνεσαι απ' τις λέξεις. Όταν ένα πράγμα μπορείς να το πεις απλά, οι νεολογισμοί κρύβουν ψευτοδιανοουμενισμό.

Απ' την παρ. 39 ως το τέλος παρουσιάζονται οι στόχοι πάλης με προεξάρχον το λεγόμενο “μάχιμο πρόγραμμα πάλης για την αντικαπιταλιστική ανατροπή”, κάποιους μεταβατικούς στόχους δηλαδή που δίνουν το αντικαπιταλιστικό στίγμα:

1. Να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και κάθε διαχειριστής, η τρόικα, η ΕΕ, το ΔΝΤ. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (και να ρθεί της ΝΔ). Η κριτική αυτή, θα μας πουν, σημαίνει “ηττοπάθεια”. Εδώ χρειάζεται προσγείωση στην πραγματικότητα. Υπάρχει ο συσχετισμός δυνάμεων εκείνος που θα φέρει κάτι άλλο στην “κυβέρνηση” που, όπως διακηρύξατε πιο πάνω η στρατηγική σας “δεν πρέπει να περνάει μέσα από διαχείριση κυβερνητικής εξουσίας”. Άρα δεν θέλετε να κυβερνήσετε. Δεκτόν. Διώχνοντας το ΠΑΣΟΚ λοιπόν τι μένει; ακυβερνησία; ή μήπως η αντικαπιταλιστική αυτή πρακτική θα καταργήσει, θα απονεκρώσει το κράτος, μόνο με το διώξιμο του ΠΑΣΟΚ; Το αίτημα λοιπόν “να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ” είναι παιδιαριώδες. Να φύγει η εξουσία των μονοπωλίων είναι σωστό αίτημα, ανεξάρτητα από τη δυσκολία επίτευξής του. Είναι μήπως πολύ μακρινό; Περισσότερο μακρινό πάντως απ' την “εργατική εξουσία” (χωρίς κυβέρνηση μάλιστα) δεν είναι.
2. Στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους. Από ποιον φορέα; Μήπως υπό τον “εκβιασμό” του λαίκού κινήματος, εντός του καπιταλισμού; Το σωστό είναι λοιπόν διαγραφή του χρέους απ' τη λαϊκή εξουσία.
3. Εξοδος απ το ευρώ, ρήξη με την ΕΕ σε προοπτική αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης. Αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία είναι το σωστό, δεν μπορεί να σημαίνει άλλο πράγμα “ρήξη” με την ΕΕ. Η αποδέσμευση από την ΕΕ δεν μπορεί να γίνει σε τρία στάδια: έξοδος απ το ευρώ, ρήξη, αποδέσμευση. Η λαϊκή εξουσία σημαίνει αυτόματα και έξοδο από ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, επομένως είναι δεμένο αυτό το αίτημα την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.
4. Εθνικοποίηση των τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων κάτω από εργατικό έλεγχο. Δεν υπάρχει πιο αστείο αίτημα απ' το της “εθνικοποίησης” των τραπεζών. Το τραπεζιτικό κεφάλαιο στην Ελλάδα σήμερα δηλαδή είναι “διεθνοποιημένο” και χρειάζεται “εθνικοποίηση”; Δηλαδή οι τράπεζες να μην κάνουν επενδύσεις στο εξωτερικό, να μη φυγαδεύουν κεφάλαια έξω, ό,τι γίνεται να γίνεται μες στην Ελλάδα. Αυτό μεταφρασμένο σε πραγματική μαρξιστική γλώσσα σημαίνει “επιστρέψτε στον καπιταλισμό της δεκαετίας του 50”, ζήτω η εθνική αστική τάξη, βάλτε και μια επιτροπή εργατών να ελέγχει και να γνωμοδοτεί. Αντικαπιταλιστικό business plan στην κυριολεξία, κόντρα στη λογική του καπιταλισμού και της κερδοφορίας δηλαδή! Να το παμε παραπέρα: γιατί άραγε “εθνικοποίηση” κι όχι “κρατικοποίηση”; Γιατί όχι “κοινωνικοποίηση”; Δεν μπορούν να καταλάβουν οι φίλοι μας ότι η έννοια “ρήξη” με τα μονοπώλια, σημαίνει ότι όταν παίρνω την εξουσία δεν εθνικοποιώ, η κρατικοποιώ τις μεμονωμένες τράπεζες, αλλά το τραπεζικό σύστημα. Σημαίνει περιορίζω το πεδίο δράσης των ιδιωτών, ακυρώνω τις υποχρεώσεις του κράτους προς αυτές, τις αναγκάζω να φύγουν γιατί στο κάτω κάτω στα θησαυροφυλάκιά τους έχουν παλιόχαρτα (χαρτονομίσματα), την κυκλοφορία των οποίων πια ρυθμίζω εγώ από την κρατική κεντρική τράπεζα και βάσει του γενικού παραγωγικού πλάνου της χώρας, δηλ του κεντρικού σχεδιασμού. Ο πραγματικός πλούτος δεν είναι τα τούβλα από κατοστάευρα, υπάρχει εκεί έξω, είναι τα μέσα παραγωγής, οι πρώτες ύλες, τα παραγμένα προϊόντα και το εργατικό δυναμικό. Δεν τις αφήνω πλέον να δανείζουν, να πουλάν πιστωτικές κάρτες και να κάνουν ό,τι θέλουν. Τις εξαναγκάζω αν το θέλετε, να συγκρουστούν με την εξουσία μου, εξ ου και ο βραχύχρονος χαρακτήρας της “κυβέρνησης”. Η έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας είναι προ των θυρών ή έχει μόλις ξεκινήσει.
5. Ριζική αναδιανομή του πλούτου υπέρ του εργατικού εισοδήματος σε βάρος των κερδών. Αυτό τώρα, το καθήκον της “αναδιανομής” αν δεν είναι καθήκον μιας κυβέρνησης, μιας νέας εξουσίας, πώς θα εκπληρωθεί; υπό τον “εκβιασμό” κι αυτό του λαϊκού κινήματος; Δεν έχει ξεκαθαριστεί ούτε μια φορά, το λαϊκό κίνημα θα παραμείνει κίνημα κι απλά “θα εκβιάζει” τους κυβερνώντες, ή θα επιδιώξει να πάρει την εξουσία ποτέ; Όσο πιο ισχυρό, τόσο πιο εκβιαστικό λοιπόν το λαϊκό κίνημα. Η κυβέρνηση της ΝΔ λοιπόν που θα διαδεχτεί το ΠΑΣΟΚ, ή η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ θα εκβιαστεί απ' το λαϊκό κίνημα για να αναδιανείμει τον πλούτο...

Όλοι οι επιμέρους στόχοι που ακολουθούν μέχρι το τέλος ακολουθούν τη λογική του “εκβιασμού” του λαϊκού κινήματος προς τις κυβερνήσεις και όλ' αυτά είναι “μεταβατικοί στόχοι”, πόσο πιο εκβιαστικός θα γίνω. Δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση στα παρακάτω, καθώς γίνονται υπ' αυτό το πρίσμα, θα σταθούμε βεβαίως στις εκτιμήσεις για το ποια “αριστερά” χρειαζόμαστε όπου επαναλαμβάνεται αθλίως και έξω από κάθε πολιτική επιχειρηματολογία το παραμύθι περί “άρνησης του ΚΚΕ να στηρίξει τα αιτήματα περί παύσης πληρωμών και διαγραφής του χρέους, εξόδου απ' το ευρώ και την ΕΕ, εθνικοποίηση των τραπεζών κλπ.” και ότι “φτάνει να ευθυγραμμιστεί πλήρως με τις αστικές δυνάμεις λέγοντας ότι “θα ήταν καταστροφή να φύγουμε απ το ευρώ και να γυρίσουμε στη δραχμή”.

Η βλακεία και η επιρροή από το α-πολίτικο έχει φτάσει πια στα όρια της γελοιότητας, όταν αρνείσαι να καταλάβεις ότι, αν το αστικό κράτος αποφασίσει την έξοδο απ' το Ευρώ προκειμένου να γίνει πιο “μαλακό” το νόμισμα και να τονωθούν οι εξαγωγές κλπ, θα είναι καταστροφικό για τα λαϊκά στρώματα, γιατί σημανει αναγκαστικά “υποτίμηση”, αυτόματη μείωση της ήδη πεσμένης στα τάρταρα, αγοραστικής ικανότητας του λαού, όσο το τραπεζικό σύστημα ελέγχεται απ' την πλουτοκρατία και την ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα. Σιγά σιγά θα μας πείτε ότι θα στηρίξετε μια τέτοια προοπτική που ενδεχομένως αποφασίσει η τρόικα! Αλλα είπαμε, κάτι τέτοιο θα είναι “καπιταλιστικό” ενώ υπάρχει και “αντικαπιταλιστική” έξοδος απ το ευρώ που είναι λιγότερο οδυνηρή.

Για οργανωτικά ζητήματα, για τον τρόπο συγκρότησης και λειτουργίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπάρχει η πρόταση εκ μέρους του ΝΑΡ που μπορείτε να δείτε εδώ: http://goo.gl/1slkN

Δεν χρειάζεται να μπούμε σε λεπτομέρειες σχετικά με την δομή και τη λειτουργία που προτείνει το ΝΑΡ για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ωστόσο θα σταθούμε σε μερικά σημεία.

• Το κείμενο αυτό είναι μια απλή πρόταση, ωστόσο, ένα κόμμα που επιδιώκει να έχει μια στοιχειώδη λειτουργία βάσει αρχών, θα πρέπει να έχει καταστατικό. Το κείμενο αυτό δεν μοιάζει να είναι προσχέδιο καταστατικού.
• Δεν καθορίζονται αρχές συγκρότησης και λειτουργίας. Π.χ το ΚΚΕ ορίζει με σαφήνεια πέντε αρχές: του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, της Συλλογικότητας, του Ελέγχου, της Κριτικής και της Αυτοκριτικής.
• Δεν καθορίζονται δικαιώματα και υποχρεώσεις μελών
• Είναι αντιφατικό ένας πολιτικός συνασπισμός να έχει οργανωμένα μέλη τα οποία είναι ήδη οργανωμένα στις συνιστώσες του συνασπισμού. Το να είναι κάποιος μέλος σε δύο (2) οργανώσεις απ' τις οποίες η μία είναι τμήμα της άλλης, σημαίνει κάπου στο βάθος επιθυμία για ένα ενιαίο κόμμα, κάτι που όμως συγκρούεται σε χίλιες δυο μικροδιαφορές, αλλά και στις (μη διατυπωμένες) αρχές λειτουργίας.
• Η απέχθεια προς το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και η υιοθέτηση αστικών και ελευθεριακών μεθόδων λειτουργίας και λήψης αποφάσεων, για πολιτικό κόμμα θα οδηγήσει σε πλουραλισμό απόψεων, αποφάσεων, τακτικής, η ενιαία λειτουργία θα γίνεται γολγοθάς, όταν μάλιστα πρόκειται για κόμμα αποτελούμενο από άλλα κόμματα. Μύλος!

Γενικά συμπεράσματα:

Το κείμενο θέσεων του συντονιστικού ανακαλύπτει την Αμερική ξανά, ότι ο καπιταλισμός είναι ξεπερασμένος και πρέπει να ανατραπεί, λες και δεν ήταν δεδομένο απ' τις αρχές του αιώνα, ή τουλάχιστον οι ίδιοι δεν είχαν πειστεί ποτέ. Ο “αντικαπιταλισμός” που τονίζεται συχνά είναι κενό γράμμα, είναι ρητορικό στιλ με νεολογισμούς και ευφυολογήματα που κρύβουν άγνοια και ιδεολογικοπολιτικά πασαλείματα, λίγος μαρξισμός, λιγότερος λενινισμός, μπόλικες μικροαστικές νεωτεριστικές αντιλήψεις, επιδερμικός πολιτικός σχεδιασμός και μπουρδολογία. Από κει και πέρα, το πόσο σκληρός και καταπιεστικός έχει γίνει ο καπιταλισμός είναι μια διαπίστωση που κάνει και η κουτσή Μαρία. Η εμβάθυνση όταν λείπει κυριαρχούν οι μικροαστικές αυταπάτες, που κάποια στιγμή θα ολοκληρωθούν σε οπορτουνισμό, καιροσκοπισμό δηλαδή.

Οι διεργασίες που έγιναν μέσα στο ΝΑΡ, η αντιπαράθεση ΑΡΑΝ - ΑΡΑΣ στα πανεπιστήμια, η καμουφλαρισμένη σοσιαλδημοκρατία του ΣΕΚ, ο γενικότερος επιδερμικός μαρξισμός και η σταδιακή πτώση του πολιτικού βάθους ως αποτέλεσμα της αποθέωσης του α-πολίτικου της πλατείας (το ότι κατέβηκαν στους δρόμους τους αρκεί) φαίνονται να αποκρυσταλλώνονται σ' αυτό το προγραμματικό κείμενο. Όταν συντίθενται διαφορετικές αντιλήψεις περί σοσιαλισμού, κομμουνισμού, τακτικής, στρατηγικής κλπ το αποτέλεσμα είναι γεμάτο αντιφάσεις κάτι που αναπόφευκτα θα επηρεάσει και την εξέλιξη του σχήματος τώρα που βρίσκεται σε φάση ανόδου.

Και μπαίνει το ερώτημα: γιατί άραγε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιδιώκει να φτιάξει πρόγραμμα (ίσως και καταστατικό); Ως πολιτική συμμαχία προφανώς έχει ένα μίνιμουμ πλαίσιο συμφωνίας, γιατί άραγε και πρόγραμμα; Θεωρεί ότι έτσι θα ξεπεράσει τις αντίθετες αντιλήψεις; μήπως υπάρχει η σκέψη 

να μετατραπεί από συνασπισμό κομμάτων σε πολυτασικό κόμμα;

Όχι πώς μας έπιασε ο πόνος, ας κάνουν ό,τι θέλουν τα παιδιά. Αν όντως συμβαίνει αυτό, πάλι θα προκρίνουμε τη σημασία των οργανωτικών αρχών του ΚΚΕ, αρχές που θεωρούμε ότι είναι απαραίτητες για ένα επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης. Άλλο πράγμα πολιτικό μέτωπο κι άλλο ένα κόμμα με πρόγραμμα και καταστατικό και άλλο “πολυτασικό” κόμμα. Υπάρχει προηγούμενη πείρα, οδυνηρή. Ένα κόμμα που θέλει να διεκδικήσει πρωτοπόρο ρόλο στη εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν μπορεί να είναι πολυτασικό, πολυσυλλεκτικό και πλουραλιστικό. Πρέπει να είναι ενιαίο ιδεολογικοπολιτικά.

Σε ένα τέτοιο κόμμα θα πρέπει να υπάρχει πειθαρχία (όσο κι αν ακούγεται άσχημα σε κάποια ευαίσθητα αυτιά), θα πρέπει όλοι να βρίσκονται υπό ένα ενιαίο καθοδηγητικό κέντρο (στο ΚΚΕ αυτό είναι η κεντρική επιτροπή), θα πρέπει όλοι να υποτάσσονται στην πλειοψηφία. Αυτό ακούγεται “αντιδημοκρατικό” και καταπιεστικό, στην ουσία όμως είναι απαραίτητος όρος για την αποτελεσματική λειτουργία ενός επαναστατικού κόμματος που λειτουργεί υπό ποικίλες, πάντοτε δύσκολες συνθήκες ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου. Ο αντίπαλος έχει χίλια δυο όπλα, το κόμμα της εργατικής τάξης πρέπει να είναι συμπαγές και περιφρουρημένο κι όχι σκορποχώρι με τάσεις και συνιστώσες. Αυτή δομή του κόμματος είναι η σταθερότερη, αποτελεσματικότερη και ρεαλιστικότερη δυνατή δεδομένης της ιστορικής του αποστολής. Και φυσικά το κάθε μέλος έχει υποχρέωση δημοκρατικά να συνδιαμορφώνει από τα κάτω την πολιτική του κόμματος, μαζί με την απο τα πάνω ιδεολογικοπολιτική πείρα της κεντρικής επιτροπής. Ασφαλώς δεν λειτουργούσε πάντα καλά αυτό το σχήμα, αυτό που μπορεί να σε κάνει απρόσβλητο, μπορεί και να σε διαβρώσει, μέχρι και να σε καταστρέψει. Η αντοχή όμως του ΚΚΕ μέσα στην ελληνική ιστορία είναι και αποτέλεσμα της αδιάλειπτης εφαρμογής της αρχής του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.

Εμπιστοσύνη στο ΚΚΕ λοιπόν! προτείνουμε να κάνετε αντιπαραβολή στα κείμενα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στο πρόγραμμα και το καταστατικό του ΚΚΕ (καθώς και στον εμπλουτισμό της προγραμματικής του αντίληψης μέσω της απόφασης του τελευταίου του συνεδρίου για το 

Σοσιαλισμό) στη διεύθυνση: http://www.kke.gr/taytothta/