«Πάνω από 45 εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες (το 1/7 του συνολικού πληθυσμού) σιτίζονται πλέον με κουπόνια από το Ειδικό Πρόγραμμα Παροχής Συμπληρωματικής Σίτισης (SNAP) των υπηρεσιών πρόνοιας της χώρας. Μάλιστα, το υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ εκτιμά ότι μόνο τα 2/3 των δικαιούχων έχουν δηλώσει συμμετοχή, κάτι που σημαίνει ότι όσοι δεν έχουν αρκετό εισόδημα είναι ακόμη περισσότεροι. Σημειώνεται ότι οι σιτιζόμενοι με κουπόνια αυξήθηκαν κατά 11 εκατομμύρια τα τελευταία τρία χρόνια, από τότε δηλαδή που ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση. Παρά τα αλλεπάλληλα πακέτα τόνωσης της αγοράς και ενίσχυσης του τραπεζικού συστήματος, η αμερικανική οικονομία δυσκολεύεται να ανακάμψει και η ανεργία παραμένει σταθερά πάνω από το 9%» (το θέμα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Διαβάζοντας τα παραπάνω, φαίνεται ξεκάθαρα αυτό που λέμε εμείς οι κομμουνιστές εδώ και καιρό. Καμία ενίσχυση των τραπεζών, της επιχειρηματικότητας, κανένα πακέτο τόνωσης, κανένα μέτρο, καμιάς από τις αστικές κυβερνήσεις, δεν έχει ως αποτέλεσμα την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού. Ο λόγος φυσικά είναι απλός, ότι κανένα από τα μέτρα αυτά δεν στοχεύει εκεί, αλλά αντίθετα, κοιτούν να δουν μέχρι πόσο μπορούν να καταπιέσουν τον λαό, ψυχολογικά, κοινωνικά, οικονομικά, έτσι ώστε από την εκμετάλλευση του και την χασούρα του, να συγκρατήσουν για όσο μπορούν ακόμα τα σάπια παραπαίοντα θεμέλια του καπιταλιστικού συστήματος. Θυσιάζουν λοιπόν τον λαό, όπως ακριβώς ο πρωτομάστορας θυσίασε την γυναίκα του στο γνωστό γιοφύρι της Άρτας που δεν έλεγε να στεριώσει, για να αιμοδοτήσουν το βρυκολακιασμένο πια καπιταλισμό τους.
Γιατί ο καπιταλισμός, προβληματικός εκ της κατασκευής του, δεν βαστά, δεν μπορεί να
είναι το πολιτικοκοινωνικό σύστημα του μέλλοντος, γιατί πολύ απλά, ότι είχε να δώσει το έδωσε, σε όποιους βέβαια έδωσε. Όπως είναι λογικό, ένα τέτοιο σύστημα βασισμένο στην χρόνια και ολοένα διογκούμενη ανισότητα και στην εκμετάλλευση, έχει στην κεφαλή του, μια οικονομική ελίτ, η οποία το βαστά με νύχια και με δόντια να μην καταρρεύσει και χάσουν όλα τους τα προνόμια, τα όποια έχουν αποκτήσει, στερώντας τα στοιχειώδη από εμάς τους υπόλοιπους(σε κάποιους λιγότερα, σε κάποιους περισσότερα). Οι πιο «διαβασμένοι» από αυτούς φυσικά γνωρίζουν τις ατέλειες του συστήματος, υποψιάζονται ότι δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα, παρόλα αυτά, δεν μας το μαρτυρούν και από πάνω κάνουν ότι μπορούν για να παρατείνουν την ζωή του και άρα να συνεχίσουν την νομιμοποιημένη τους, με την βία και την ράβδο, κλοπή.
Αλλά η παράταση αυτή ζωής του συστήματος, που εξαργυρώνεται από τα τσακάλια, χρεώνεται στον λαό, αφού εδώ και πολλές δεκαετίες, αυτός σφαγιάζεται στους πολέμους, αυτόν πλήττει η ανεργία, η ανέχεια, η εξαντλητική κακοπληρωμένη εργασία, η απομόνωση, ο πόνος, τα αδιέξοδα, η περιθωριοποίηση κλπ. Έχουν μάλιστα καταφέρει, όχι μόνο να υποτάξουν τον λαό, άλλα να τον διαπαιδαγωγήσουν έτσι, ώστε να τον έχουν και σύμμαχο τους στην διαιώνιση της κυριαρχίας τους, καθώς οι περισσότεροι, δεν μπορούν να φανταστούν έναν διαφορετικό τρόπο διαβίωσης[1], έξω και πέρα από την ψευδαίσθηση ελευθερίας[2] που δίνει ο καπιταλισμός.
Διαβάζουμε και ακούμε πολλά τα τελευταία δυο χρόνια για την δική μας κρίση, την ελληνοευρωπαική™. Μιλούν, ειδικά τώρα τελευταία, για ευρωομόλογα, για φορολόγηση τάχα μου τάχα μου των τραπεζών(καλό και αυτό, αρχικά τους δίνεις βροχή τα εκατομμύρια για να σώσεις και καλά την οικονομία και μετά προσποιείσαι ότι θέλεις να τις φορολογήσεις, τέτοια ευτράπελα μόνο στον καπιταλισμό), για αποφυγή κατάρρευσης της ευρωζώνης και άλλα παρόμοια. Μαζεύονται και όλοι οι ξεπουλημένοι ηγέτες, για να συζητήσουν την διάσωση της ευρωπαϊκής οικονομίας. Όμως όταν αυτοί λένε ευρωπαϊκή οικονομία, εννοούν πως θα βρουν ένα τρόπο να συμβιβαστούν μεταξύ τους τα διάφορα συγκρουόμενα καπιταλιστικά συμφέροντα, εντός και εκτός Ευρώπης, έτσι ώστε να έχουν τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Αυτό το πετυχαίνουν φορτώνοντας, όπως λέμε και ξαναλέμε, τις όποιες ζημιές και προβλήματα οι ίδιοι δημιούργησαν, στην πλάτη του λαού που στο να πληρώνει τα σπασμένα είναι οδηγός και στην μάσα ουραγός. Οι εν λόγω ηγέτες λοιπόν, κάποιοι εκ των οποίων είναι άξιοι εκπρόσωποι του κεφαλαίου ενώ άλλοι απλά φερέφωνα, ονόματα δεν λέμε, προσποιούνται ότι όταν βρίσκονται μεταξύ τους συζητούν και αποφασίζουν με ποιο τρόπο και καλά θα μας σώσουν από την κατάρρευση των αγορών, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που στην καλύτερη περίπτωση κάνουν, είναι ότι συντονίζονται για να καταφέρουν να εκτελέσουν τις εντολές που έχουν λάβει από πριν και που αργότερα θα μας τις ανακοινώσουν ως δικές τους και καλά αποφάσεις υπέρ αγαθών σκοπών[3].
Σε αυτό λοιπόν το θέατρο του παραλόγου, της παραπληροφόρησης και της ψευτιάς, εμείς έχουμε να διαλέξουμε μεταξύ δυο συμπεριφορών. Η μία είναι να τους χειροκροτήσουμε και να τους επευφημήσουμε σαν γνήσιοι υποτελείς και μετά από πεντέξι ανεβοκατεβάσματα της αυλαίας να αλείψουμε τα απόκρυφά μας με βαζελίνη ώστε να προετοιμαστούμε για αυτό που έρχεται. Η άλλη είναι να κάνουμε ότι έκαναν κατά την Βικτωριανή περίοδο στα θέατρα όταν μια παράσταση δεν άξιζε τα λεφτά της. Δηλαδή να τους ρίξουμε αυγά και ντομάτες, καθώς και άλλα ζαρζαβατικά, να ζητήσουμε πίσω τα χρήματα του εισιτηρίου και ύστερα να τους πετάξουμε ούξω από τον θίασο και να στήσουμε την δίκη μας παράσταση.
Ναι δεν λέω, έπεσαν και εδώ καμπόσα γιαούρτια, όμως το παραπάνω παράδειγμα μου είναι αλληγορικό, γιατί στην πραγματικότητα αυτό που πρέπει να γίνει είναι πολύπλοκο, χρειάζεται σχεδιασμό, προγραμματισμό, και μεγάλα αποθέματα θάρρους, διότι τον «θίασο» τους αυτοί δεν θα μας τον παραδώσουν έτσι εύκολα, άλλα ούτε και εύκολο είναι να στηθούν οι μετέπειτα δικές μας «παραστάσεις». Ωφείλουμε όμως να καταλάβουμε επιτέλους, ότι από απλοί παρατηρητές, πλέμπα, και ενίοτε υπάκουοι κομπάρσοι, επιβάλλεται να γίνουμε πρωταγωνιστές σε μια παράσταση που μας αφορά όλους, την ίδια μας την ζωή δηλαδή, την ζωή των παιδιών μας, των φίλων και των συνανθρώπων μας. Όλοι μαζί μπορούμε ναι, αλλά πρέπει πρώτα να ξεφορτωθούμε όλους αυτούς που μας στέκουν εμπόδιο. Λεφτά υπάρχουν ναι, αλλά πρέπει πρώτα να αρχίσουμε να τα παράγουμε για λογαριασμό της (εργατικής)τάξης μας και όχι για χάρη της ελίτ ή στα κομμουνιστικά, «αστικής τάξης». Και στις δύο περιπτώσεις μας περιμένει δύσκολος δρόμος, όμως ο ένας οδηγεί στην χειραφέτηση ενώ ο άλλος στην περαιτέρω υποταγή, διαλέξτε και πάρτε, ο κλοιός σφίγγει μέρα με την μέρα.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(poexania)
[1] Χρησιμοποιώ επίτηδες τον όρο διαβίωση επειδή περιλαμβάνει μέσα και την εργασία, και την ανθρώπινη επαφή και την ψυχαγωγία και πολλά ακόμα.
[2] Πρώτα σε μετατρέπουν σε πρόβατο και μετά αφήνουν το μαντρί ανοιχτό για τους λύκους, και σου λένε ότι επειδή το μαντρί είναι ανοιχτό είσαι και εσύ ελεύθερος, ελεύθερος να γίνεις λουκούλλειο γεύμα, και μάλλιστα, πρέπει και να το επιδιώξεις.
[3] Σωτηρία της ΕΕ, της πατρίδος, της δημοκρατίας, της ανθρωπότητας, και άλλα τέτοια δακρύβρεχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου