Αγανάκτηση και συνειδητός αγώνας

Η αγανάκτηση αποτελεί μορφή συναισθήματος, που αντιστοιχεί στην αντίληψη της αδικίας, όταν αυτή συνδυάζεται με τον περιορισμό της δυνατότητας που έχει κάποιος να την αποτρέψει. Οταν κάποιος δεν την θεωρεί πιθανό ενδεχόμενο και δεν την περιμένει.

Η αγανάκτηση είναι μεγαλύτερη και εκδηλώνεται εντονότερα σε εκείνον που υφίσταται την αδικία. Πολύ περισσότερο, όταν πλήττονται δικαιώματα και κατακτήσεις του, διαμορφώνοντας πρόσθετες, μη αναμενόμενες δυσκολίες στη ζωή του. Οταν τον εξαναγκάζει να αυξήσει υπέρμετρα τις προσπάθειές του προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες του, που συνεχώς αυξάνονται, σε κλίμα αβεβαιότητας για την αποτελεσματικότητά τους και ανασφάλειας για το μέλλον.
Στην κοινωνία μας, οι αδικίες που κυριαρχούν δεν είναι αποτέλεσμα της παραβίασης των κανόνων της ηθικής από κάποιους κακούς συνανθρώπους μας. Δεν είναι αποτέλεσμα λαθεμένων χειρισμών, σχεδιασμών και αποφάσεων της εκάστοτε εξουσίας. Δεν εμφανίζονται στην τύχη, γιατί αυτή είναι η μοίρα μας...
Οι αδικίες προκύπτουν σαν αποτέλεσμα της ταξικής κυριαρχίας και εκμετάλλευσης σε κάθε πλευρά της ζωής μας. Είναι η συνέπεια της επικράτησης του δίκαιου του ισχυρότερου. Του κεφαλαιοκράτη, που κατέχει τα μέσα παραγωγής και συνδέεται στενά με κάθε μορφής εξουσία, που υπερασπίζεται τα συμφέροντά του.
Οφείλουμε, σε αυτή τη λογική, να κατανοήσουμε τον κοινωνικό χαρακτήρα της αδικίας και, φυσικά, τις πολιτικές της προεκτάσεις.
Για τον κοινωνικοποιημένο άνθρωπο, στο σύστημα που ζούμε, προσωπικά - ατομικά αλλά και κοινωνικά προβλήματα καθορίζονται, βασικά, από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, την έκταση, την ένταση και το βάθος της εκμετάλλευσης.
Το μικρότερο ατομικό μας πρόβλημα, στο εργασιακό περιβάλλον, στη γειτονιά, ακόμα και η ψυχική μας διάθεση, σχετίζονται με τις συνθήκες ζωής, δηλαδή τη φτώχεια, την ανέχεια, την ανεργία που μας εξαναγκάζουν.
Σε αυτή τη βάση, πρέπει να αντιλαμβανόμαστε πως η αδικία δεν είναι μόνο προσωπική μας υπόθεση, αλλά αφορά και το συνάδελφο και το γείτονα. Αφορά ολόκληρη την τάξη μας, το λαό.
Δεν πρέπει η κοινωνική αδικία να μας εκπλήσσει, να μας ξαφνιάζει. Οφείλουμε να τη θεωρούμε φυσικό και αναμενόμενο συστατικό στοιχείο του εκμεταλλευτικού μας συστήματος. Κατ' επέκταση, όμως, οφείλουμε να θεωρούμε σαν φυσικό μας καθήκον την αντίσταση και την πάλη ενάντια σε κάθε φαινόμενο κοινωνικής αδικίας.
Σε αυτή την πορεία, και κάπως έτσι αρχίζει να διαμορφώνεται η ταξική συνείδηση, που ολοκληρώνεται μέσα από την καθημερινή πάλη για όσα δικαιούμαστε και μας ανήκουν. Για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, προσανατολισμένη στην ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων και την πρόοδο.
Φυσικό, πρέπει να θεωρείται και το συναίσθημα της αγανάκτησης που προκαλεί η κοινωνική αδικία.
Από τον ίδιο του τον χαρακτήρα μπορεί να γίνει αφετηρία διαδοχικών σκέψεων και προβληματισμού. Μπορεί να συμβάλλει ώστε αυτές οι σκέψεις να συνδυαστούν με τη θέληση να γίνουν πράξη. Να συμβάλλει στην ανάπτυξη αντιστάσεων και διεκδικήσεων. Στην κατανόηση της ανάγκης να υπάρξει αποτέλεσμα, που προϋποθέτει - απαραίτητα - κοινή δράση, συλλογική προσπάθεια και συγκεκριμένο σχέδιο.

Με άλλα λόγια, η αγανάκτηση μπορεί να γίνει αφορμή εξελίξεων στη συνείδηση των εργαζομένων, ικανών να τους οδηγήσουν στις γραμμές του εργατικού κινήματος. Στην οργανωμένη ταξική πάλη.

Μπορεί, συνδυασμένη με τη συσσωρευμένη εμπειρία, να δρομολογήσει προβληματισμούς ικανούς να διαμορφώσουν διαθέσεις αναζήτησης μονιμότερων αλλαγών, με τις οποίες θα πάψει το πιο δημιουργικό - παραγωγικό στοιχείο της κοινωνίας, ο εργαζόμενος άνθρωπος, να υφίσταται την αδικία. Θα πάψει να βρίσκεται μόνιμα μπροστά στην υποχρέωση και ταυτόχρονα την ανάγκη να αμύνεται και να βιώνει την κοινωνική αδικία.
Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να κατανοηθεί, πως, η εξέλιξη των προβληματισμών, της σκέψης και της συνείδησης, όπως τους περιγράφουμε, δεν είναι μονόδρομος. Δεν είναι υποχρεωτική, ούτε και σίγουρη, αφού παρεμβαίνουν πολλοί και σημαντικοί παράγοντες στη διαμόρφωσή τους.
Καθοριστικά παρεμβαίνει ο ταξικός αντίπαλος, που επιδιώκει να αποτρέψει αυτή την εξέλιξη ή να την παραμορφώσει σύμφωνα με τα συμφέροντά του, αξιοποιώντας κάθε δυνατότητα που του δίνουν η δομή και οι λειτουργίες του συστήματος, τα φιλικά τους κόμματα, τα ΜΜΕ και οι λαθεμένες αντιλήψεις, που τόσα χρόνια, με περισσή επιμέλεια και συστηματικά καλλιεργούσαν και καλλιεργούν στο λαό.
Ολοι αυτοί υπερασπίζονται το σύστημα και εξυπηρετούν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Παρά


τις όποιες διαφορές τους, φοβούνται και δεν ανέχονται την ταξική πάλη, που τους χαλάει τα σχέδια και βάζει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξή τους. Γι' αυτό ενδιαφέρονται να στρεβλώσουν την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης και να εμποδίσουν τη συνάντηση των εργαζομένων με ταξικούς φορείς του κινήματος και κυρίως με το ΚΚΕ, που σταθερά κα αταλάντευτα τους αντιπαλεύει, αποτελώντας την πραγματική ελπίδα και απαντοχή για κάθε εργαζόμενο. Γι' αυτό προσπαθούν να εκτρέψουν την αγανάκτηση του λαού σε ανώδυνους και ακίνδυνους δρόμους γι' αυτούς και το σύστημα.

Εχοντας όλα αυτά υπόψη μας οφείλουμε να μιλήσουμε με πειστικά επιχειρήματα στο λαό. Να πείσουμε τους εργαζόμενους, πως, τα ιδεολογήματα που τους πλασάρουν είναι ψεύτικα και σε βάρος τους. Αποσκοπούν στο να τους κρατήσουν μακριά και απέναντι από την πιο αξιόπιστη και αληθινά επαναστατική δύναμη, που πάντα ήταν σταθερά και αταλάντευτα στο πλευρό του λαού, το ΚΚΕ. Επιδιώκουν να τους κρατήσουν μακριά από την ουσιαστική αμφισβήτηση του εκμεταλλευτικού τους συστήματος και της εξουσίας τους, σε δρόμους ανώδυνους και ακίνδυνους για το μέλλον και τα συμφέροντά τους.

Πρέπει να απευθυνθούμε θαρραλέα σε κάθε εργαζόμενο, που πλησιάζει ή ξεπέρασε τα όρια της υπομονής του. Που χόρτασε υποσχέσεις και δεν μπορεί πλέον να ζει με αυταπάτες. Που αγανακτεί και θέλει να μετατρέψει την αγανάκτησή του σε αποτελεσματική δράση.

• Να αναδείξουμε την ιστορική αλήθεια, πως σε κάθε εκμεταλλευτική κοινωνία όλα κατακτώνται με αγώνες.
• Να σημειώσουμε πως η αποτελεσματικότητα κάθε αγώνα διασφαλίζεται από τον σωστό προσανατολισμό, τους σαφείς και συγκεκριμένους στόχους που έχει και τις δυνάμεις που διατάσσονται και δρουν επίμονα, σταθερά και αταλάντευτα, με ολοκληρωμένο σχέδιο. Οποιασδήποτε μορφής λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να στηριχθεί στο αυθόρμητο, στις όποιες συναισθηματικές αντιδράσεις, χωρίς οργάνωση και συντονισμό.

Χρειάζεται καλό τιμόνι, που θα ανταποκρίνεται πλήρως στις ανάγκες και τα αιτήματα του λαού.
Τα στοιχεία του αυθορμητισμού έχουν τη δική τους ξεχωριστή σημασία, όταν εμφανίζονται στις διάφορες στιγμές του αγώνα και σχετίζονται με την αυξημένη προσφορά που αγγίζει τα όρια της αυτοθυσίας ή εκφράζει γνήσια την ταξική αλληλεγγύη που ανεβαίνει.

• Σε κάθε εκμεταλλευτική κοινωνία αναπτύσσονται διαρκώς αγώνες, με συνδικαλιστικά αιτήματα και την αντίστοιχη πολιτικοποίηση, που, όσο η άρχουσα τάξη προσπαθεί να τους σαλαμοποιήσει για να τους αντιμετωπίσει ευκολότερα, τόσο το ταξικό κίνημα προσπαθεί να τους συντονίσει, για να εξασφαλίσει την αποτελεσματικότητά τους. Πάντα υπήρχαν και υπάρχουν αποτελέσματα, που η κυρίαρχη τάξη προσπαθεί να ελαχιστοποιήσει ή και να τα πάρει πίσω.

Στις μέρες μας, που η βασική αντίθεση στην κοινωνία μας, ανάμεσα στο λαό και τους εκμεταλλευτές του, με αφορμή και την οικονομική κρίση, έχει υπέρμετρα οξυνθεί, οι αγώνες του λαού διευρύνονται παραπέρα, αυξάνονται, γίνονται οξύτεροι και περισσότερο σκληροί. Η ταξική σύγκρουση σκληραίνει.

Δεν μπορεί, φυσικά, να βγει πέρα και να έχει θετικό αποτέλεσμα, με συμβολικές κινήσεις και άχρωμες εκδηλώσεις κάποιων πραγματικά ή προσχηματικά ανεξάρτητων, που καταριούνται το πολιτικό σύστημα αφήνοντας προκλητικά άθικτη την οικονομική βάση που το προσδιορίζει.

• Το τσουβάλιασμα όλων των κομμάτων σαν αποτυχημένων, προωθείται σκόπιμα, για να περιοριστεί η επιρροή και η παρέμβαση του ΚΚΕ, το οποίο ποτέ δεν σχετιζόταν με το πολιτικό σύστημα. Ποτέ δεν άσκησε κυβερνητική εξουσία και φυσικά είχε πάντα θέσεις και προτάσεις σε όφελος του λαού. Πάντα προέβλεπε σωστά και ήταν στην πρώτη γραμμή των αγώνων για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του λαού και τη διαμόρφωση μιας άλλης προοπτικής, με τους εργαζόμενους να διαφεντεύουν τη ζωή και το μέλλον τους.

Ας μελετήσουν την Ιστορία και ας βρουν έστω και έναν αγώνα του λαϊκού μας κινήματος, που έγινε χωρίς τη δραστήρια συμμετοχή του ΚΚΕ και των κομμουνιστών. Χωρίς την πείρα και την αταλάντευτη μαχητικότητά τους. Ας βρουν, έστω και μια, θετική εξέλιξη για τους εργαζόμενους από την οποία έλλειπαν οι κομμουνιστές.

• Σε αυτήν τη διαδικασία, ξεχωριστή σημασία αποκτούν η, δήθεν, υπερεπαναστατική φρασεολογία και οι, τάχα, δυναμικές αντιδράσεις, που φαντάζουν ηρωικές, ενώ στην ουσία τους, μπορεί να δώσουν την ευκαιρία και τη δυνατότητα στην άρχουσα τάξη και το σύστημα να ενισχύσουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς τους και να χτυπήσουν το κίνημα.

To ΚΚΕ, σταθερά προσανατολισμένο στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων βρισκόταν, βρίσκεται και θα βρεθεί στην πρώτη γραμμή των αγώνων για το σήμερα και το αύριο του λαού μας.
Θα είναι μπροστάρης σε κάθε εξέλιξη της ταξικής πάλης, παλεύοντας για την κοινωνική απελευθέρωση των εργαζομένων.
Οσοι θέλουν να το αποκόψουν από το λαό, να ξέρουν πως αυτό δεν γίνεται. Οχι γιατί είμαστε έξυπνοι ή καλοί πολιτικοί, αλλά γιατί το ΚΚΕ, όπως κάθε ΚΚ, είναι ώριμο τέκνο της ανάγκης του λαού. Η απαντοχή του σε κάθε δύσκολη στιγμή.

Τάσος ΧΡΟΝΑΣ,
μέλος της ΕΠ Στερεάς του ΚΚΕ