Για τη συνέντευξη Τύπου του Αλ. Τσίπρα

Σε ένα ρεσιτάλ αποπροσανατολισμού, στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας απέδειξε πως αξίζει και με το παραπάνω το παράσημο ενσωμάτωσης των λαϊκών στρωμάτων που του έχει απονέμει η άρχουσα τάξη.

Η συνειδητή απάτη της «απόκρουσης της λιτότητας»

Η «κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας» με αριστερό πρόσημο που θα «αποκρούσει τη λιτότητα» και η αναγόρευση ως πραγματικού διλήμματος του «λιτότητα ή όχι» που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ως μοναδικό στόχο τον αποπροσανατολισμό των λαϊκών στρωμάτων από τον πραγματικό αντίπαλο. Η «λιτότητα» δεν αποτελεί μια λανθασμένη επιλογή που μπορεί να διορθωθεί αλλάζοντας πρόσωπα ή μείγμα διαχείρισης του καπιταλισμού.

Τα μέτρα «λιτότητας», οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, η μεταφορά όλων των βαρών στις πλάτες των εργαζομένων δεν λαμβάνονται τυχαία. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες, τα μονοπώλια της ΕΕ έχουν να ανταγωνιστούν τους ομίλους άλλων αναδυόμενων δυνάμεων, όπου οι μισθοί είναι πολύ χαμηλότεροι, επομένως το «κόστος παραγωγής» μικρότερο. Για να διασφαλίσουν την ανταγωνιστικότητά τους, έχουν μια μοναδική διέξοδο: Τη μείωση των μισθών γενικά στην ΕΕ. Τα μέτρα «λιτότητας» έχουν αυτό το χαρακτήρα. Είναι αναγκαία για μια παραγωγή όπου κριτήριο του τι και πώς θα παραχθεί είναι το κέρδος, επομένως και οι όροι καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Γι’ αυτό και λαμβάνονται διαχρονικά σε ολόκληρη την ΕΕ, κωδικοποιούνται σε όλες τις οδηγίες της, ξεκινώντας απ’ τη συνθήκη του Μάαστριχτ για να φθάσουμε στο σύμφωνο για το ευρώ και τη στρατηγική ΕΕ-2020.

Η «λιτότητα» υπαγορεύεται τελικά από τον ίδιο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής στη σημερινή του κατάσταση, που οδηγεί τους εργαζόμενους σε σχετική εξαθλίωση στη φάση της ανάπτυξης, σε απόλυτη εξαθλίωση στη φάση της κρίσης. Κάθε αστική κυβέρνηση κινείται και θα κινείται 

αναγκαστικά σ’ αυτόν το δρόμο. Η ονομασία της ως «κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας» ή ακόμα και ως «ριζοσπαστικής αριστερής κυβέρνησης» έχει καθαρά προπαγανδιστικό, αποπροσανατολιστικό χαρακτήρα και καθόλου δεν αλλάζει την πραγματικότητα, ότι καμιά κρατική ρύθμιση δεν μπορεί να αναγκάσει τους καπιταλιστές να παράγουν με ζημιές, όσο κεϋνσιανό χαρακτήρα και αν έχει.

Η μοναδική αλήθεια του Αλ. Τσίπρα είναι ότι το νόμισμα έχει μικρή σημασία. Προβάλλει, όμως, μισή αυτή την αλήθεια αναφερόμενος μόνο στην Ευρωζώνη και όχι στις κυρίαρχες σχέσεις ιδιοκτησίας, μέσα και έξω απ’ την Ευρωζώνη, χωρίς αναφορά γενικότερα στη συμμετοχή στη διεθνή καπιταλιστική αγορά. Ενσυνείδητα πατά «σε δύο βάρκες» με σύνθημα: «Να σώσουμε την Ελλάδα μέσα στο ευρώ και όχι να σώσουμε το ευρώ μέσα στην Ελλάδα πάση θυσία» Με άλλα λόγια, και στο ευρώ όσο το θέλει η κυρίαρχη καπιταλιστική τάξη στην Ελλάδα, έξω όταν πλέον δεν θα τη συμφέρει ή δεν θα μπορεί να έχει άλλη επιλογή. Αλλά αυτές οι επιλογές καμιά σχέση δεν έχουν με συνθήκες οικονομικές - κοινωνικές - πολιτικές προς όφελος του λαού και όχι του κεφαλαίου. Γιατί με την οικονομική κυριαρχία του μονοπωλίου, του κεφαλαίου και την έξοδο απ’ το ευρώ θα την πληρώσουν οι εργαζόμενοι, μισθωτοί και αυτοαπασχολούμενοι. Γι’ αυτό και σήμερα ανάλογη επίθεση με τον Έλληνα εργαζόμενο δέχονται οι εργαζόμενοι στη Βρετανία, στις ΗΠΑ, που δεν έχουν ευρώ, δέχονται οι εργαζόμενοι στη Γερμανία που δεν έχει υψηλό χρέος και δεν ανήκει στο «Νότο», οι εργαζόμενοι στην Ισπανία όπου δεν υπάρχει τρόικα.

Η γραμμή της «αριστερής κυβέρνησης» για να «αποκρούσει τη λιτότητα», που θα οδηγήσει στη «σωτηρία της Ελλάδας μέσα στο Ευρώ», δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια συνειδητή προσπάθεια αποπροσανατολισμού των λαϊκών στρωμάτων, στοίχισής τους πίσω από μια παραλλαγμένη μορφή διαχείρισης του ίδιου αντιλαϊκού δρόμου ανάπτυξης.

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για το τραπεζικό σύστημα κινείται στον ίδιο δρόμο αστικής διαχείρισης. Ο «δημόσιος έλεγχος με νέες διοικήσεις» του τραπεζικού συστήματος είναι τόσο «ριζοσπαστικά» βήματα, που - όπως ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ομολογεί  - πραγματοποιήθηκαν «στις ΗΠΑ και στη Βρετανία». Καλύπτει με έναν κάλπικο φιλολαϊκό μανδύα την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τη χρηματοδότηση του τραπεζικού κεφαλαίου σε τελευταία ανάλυση από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή με τη φορολογία της λαϊκής πλειοψηφίας. Σε κάθε περίπτωση, όπως γνωρίζουν πολύ καλά οι εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες που ήταν χρεωμένοι ως το λαιμό στα δάνεια της ΑΤΕ, κάθε τράπεζα που λειτουργεί μέσα στον καπιταλισμό, είτε κρατική είτε ιδιωτική, κατευθύνει τα κεφάλαιά της με γνώμονα το ποσοστό κέρδους. Αλλιώς καταστρέφεται απ’ τον ανταγωνισμό, γίνεται ελλειμματική.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεπής στις αμφίσημες τοποθετήσεις του, προβάλλει ως τίτλο τη «μερική διαγραφή χρεών», υποστηρίζοντας στην ουσία την επιμήκυνση της αποπληρωμής των λαϊκών δανείων με περισσότερες δόσεις μικρότερου ύψους. Έτσι ρίχνει στάχτη στα μάτια των εργαζόμενων, χωρίς να απαντά στις πιεστικές σημερινές ανάγκες των εργαζομένων. Κυριολεκτικά κάνει την ανάγκη φιλοτιμία, αφού η ρύθμιση των δανείων στο ύψος του σημερινού κουρεμένου εισοδήματος είναι τελικά αναγκαστική. Όπως είναι γνωστό, ούτε οι τράπεζες δεν μπορούν να πάρουν από κάποιον που δεν έχει…

Η αποπροσανατολιστική «σκληρή διαπραγμάτευση» του ΣΥΡΙΖΑ

Ο Αλ. Τσίπρας επιχειρεί να εμφανίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον εγγυητή της σκληρής διαπραγμάτευσης, ως ευρωσκεπτικιστικό κόμμα. Δεν πρόκειται απλά για μια κραυγαλέα και προκλητική προσπάθεια ξαναγραψίματος της ιστορίας, αφού είχε υποστηρίξει την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και σήμερα πλειοδοτεί για την έξοδό της. Παράλληλα, συνειδητά καλλιεργεί την επικίνδυνη για τους λαούς πλάνη μιας άλλης Ευρώπης, ενός διαφορετικού μείγματος διαχείρισης του καπιταλισμού που η λαϊκή ευημερία θα συμβαδίζει με την ανταγωνιστικότητα των ομίλων και την κερδοφορία του κεφαλαίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι η νέα Ευρώπη θα προκύψει μέσα από νέες συμμαχίες των χωρών του Νότου, που θα αντισταθούν «στις εντολές της Μέρκελ» και του «νεοφιλελευθερισμού της».

Η «άρνηση των εντολών της κ. Μέρκελ», που εμφανίζεται ως ο ακρογωνιαίος λίθος μιας σκληρής διαπραγμάτευσης, που απαιτεί μάλιστα και τη στήριξη του λαού, είναι ψευδεπίγραφη και αποπροσανατολιστική. Τα μέτρα που λαμβάνονται, η επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα δεν αποτελούν μόνο «εντολή της κ. Μέρκελ». Αποτελούν ανάγκη του κεφαλαίου σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ και προωθούνται διαχρονικά επί 20ετίας, με ταχύτητα ή βραδύτητα, από όλες τις κυβερνήσεις. Η στάση του ΣΕΒ, της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, των επιτελείων της άρχουσας τάξης είναι αποκαλυπτική. Ενορχηστρώνουν τα μέτρα που λαμβάνονται και επιμένουν σε όλους τους τόνους ότι πρόκειται για μέτρα που έπρεπε να είχαν ληφθεί εδώ και πολύ καιρό, γιατί γνωρίζουν άριστα το ταξικό τους συμφέρον, που ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αποκρύψει απ’ τους εργαζόμενους, αναμασώντας τη γραμμή ότι για όλα φταίει ο νεοφιλελεύθερος δογματισμός της Μέρκελ, το Μνημόνιο, η τρόικα για να βγάλει λάδι την άρχουσα τάξη.

Εξάλλου, η προωθούμενη πολιτική διασφάλισης της ανταγωνιστικότητας των ομίλων προωθήθηκε και προωθείται από νεοφιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες εξίσου. Αρκεί να θυμηθούμε την επέλαση κατά των Γερμανών εργαζομένων από την κυβέρνηση Σρέντερ και τον πρωταθλητή των ιδιωτικοποιήσεων στη Γαλλία, την κυβέρνηση Ζοσπέν, όταν ο Ολάντ, το παλαιότερο «χαρτί» αλλαγής της Ευρώπης του Αλ. Τσίπρα, ήταν γραμματέας του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γαλλίας. Σήμερα, ο αντιλαϊκός χαρακτήρας της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης αποδεικνύεται από την ανεργία στις ΗΠΑ που δεν υποχωρεί, από την εκτόξευση της φτώχειας, από τα 50 εκατ. ανθρώπους που ζουν με κουπόνια φαγητού στη χώρα-πρότυπο του Αλ. Τσίπρα.

Το «πρόγραμμα των 100 ωρών» που παρουσίασε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αποκαλυπτικό για τον κάλπικο χαρακτήρα της «σκληρής διαπραγμάτευσης» του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλ. Τσίπρας, ενδεδυμένος το μανδύα του Κύπριου προέδρου, δήλωσε πως για να αποφύγει τον εκβιασμό της διακοπής της ρευστότητας, θα στηριζόταν στις σύμμαχες χώρες του Νότου και στην Ελλάδα για να παραχωρήσει προσωρινή ρευστότητα και θα προχωρούσε σε δημοψήφισμα, στη λαϊκή ετυμηγορία. Απ’ τη μια συσκοτίζει την αδυναμία της Ελλάδας να εξασφαλίσει ρευστότητα για την ίδια, ειδικά χωρίς την συγκατάθεση της ΕΚΤ, τον εκβιασμό της οποίας θέλει με το στρατήγημα αυτό να αποφύγει. Συσκοτίζει επίσης ότι η παραμονή στην ΕΕ και η διεκδίκηση των κονδυλίων του ΕΣΠΑ για τη μείωση της ανεργίας, όπως επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ, η συμμετοχή στην Ευρωζώνη και η παροχή χρηματοδότησης απ’ την ΕΚΤ προϋποθέτει την τήρηση από κάθε χώρα συγκεκριμένων δεσμεύσεων και κανόνων, της συνθήκης του Μάαστριχτ, του συμφώνου για το Ευρώ, των δημοσιονομικών συνθηκών, των κανονισμών της ΕΚΤ. Πρόκειται για κανόνες και δεσμεύσεις που δεν πέφτουν απ’ τον ουρανό. Για παράδειγμα, η ύπαρξη του ευρώ ως ισχυρού αποθεματικού νομίσματος απαιτεί τη δημοσιονομική πειθαρχία των κρατών-μελών του Συμφώνου Σταθερότητας.

Τελικά, δεν μπορεί να έχει κανείς και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Αυτό αποδείχθηκε άλλωστε και στην Κύπρο. Το κάλπικο «εντός των τειχών» της ΕΕ και της εξουσίας των μονοπωλίων «όχι» της κυπριακής βουλής είχε ως μοναδικό στόχο τη διασφάλιση της Κύπρου ως χρηματοπιστωτικού κέντρου. Δεν έθιγε την αιτία των προβλημάτων του κυπριακού λαού, την ΕΕ και την εξουσία των μονοπωλίων. Ήταν καταδικασμένο εξαρχής στην αποτυχία. Φωτίζει τον αντιλαϊκό και αποτυχημένο χαρακτήρα της τάχα σκληρής διαπραγμάτευσης του ΣΥΡΙΖΑ.

Η επίκληση μιας Ευρώπης των λαών, ως του «από μηχανής θεού» που θα λύσει όλα τα ζητήματα, επίσης δεν μπορεί να κρύψει τη σκληρή πραγματικότητα της ΕΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ επενδύει πάνω στο εμπόριο ψεύτικης ελπίδας για μια άλλη Ευρώπη που θα προκύψει μέσα απ’ τη νέα συμμαχία με τις χώρες του Νότου. Η αποκάλυψη του ψευδεπίγραφου της προηγούμενης τάχα φιλολαϊκής στροφής της Ευρώπης με την εκλογή του κ. Ολάντ, για την οποία πανηγύριζε μαζί με τον πολιτικό αδελφό του στη Γαλλία, τον κ. Μελανσόν, αποδεικνύει ότι μια ΕΕ των λαών είναι εξίσου αυταπάτη με ένα ΝΑΤΟ των λαών. Η ΕΕ από την αρχή της ήταν και θα παραμείνει ταγμένη στο στρατηγικό της στόχο: Την υπεράσπιση της κερδοφορίας και της εξουσίας των μονοπωλίων.

Ελπιδοφόρα διέξοδος για τον ελληνικό λαό, για τους λαούς της Ευρώπης δεν είναι η αναμονή για μια λύση χωρίς σύγκρουση μέσα από συσχετισμούς που θα διαμορφώσουν μια άλλη καπιταλιστική Ευρώπη της ευημερίας. Μια τέτοια Ευρώπη δεν θα γίνει ούτε στη «δευτέρα παρουσία». Διέξοδος για τον ελληνικό λαό δεν είναι η στοίχιση και η στήριξη μιας αστικής «κυβέρνησης απόκρουσης της λιτότητας», που ουσιαστικά παραλύει την ταξική πάλη, τη λαϊκή συμμαχία, τη στοχευμένη πολιτική διεκδίκηση. Μονόδρομος είναι η συσπείρωση σε μια λαϊκή συμμαχία που θα οργανώσει την πάλη με άξονα και προσανατολισμό την αποδέσμευση απ’ την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, για παραγωγή και κοινωνικές λειτουργίες με στόχο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.