Η αντιμετώπιση του αστικού Τύπου στοιχείο της ταξικής πάλης

Αν κάτι επιβεβαιώνει και πάλι ο αστικός Τύπος, πριν, στη διάρκεια και μετά από το 19ο Συνέδριο, είναι μία μόνο πλευρά από τη σκληρότητα της ταξικής πάλης. Βεβαίως, δεν ανέμενε κανείς μια διαφορετική στάση. Η στρατηγική του ΚΚΕ είναι αυτό που ενοχλεί πάνω απ' όλα.

Εχουν λαθεμένη εικόνα για την εσωκομματική κατάσταση του ΚΚΕ; Οχι, γιατί «πράγμα που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει». Και η εσωκομματική κατάσταση του ΚΚΕ (και της ΚΝΕ) είναι ακριβώς αυτή που εκφράστηκε με το ποσοστό του 98% περίπου υπερψήφισης των προσυνεδριακών κειμένων για το 19ο Συνέδριο. Ωστόσο, προσπάθησαν να την εμφανίσουν τελείως διαφορετική, ορισμένοι κάνοντας λόγο και για σοβούσα κρίση στις γραμμές του Κόμματος. Η πλαστή εικόνα που επιδιώκουν να εμφανιστεί έχει γι' αυτούς σημασία. Η διάψευση από τα γεγονότα τούς είναι αδιάφορη.

Το βιολί βεβαίως συνεχίζεται και μετά από το 19ο Συνέδριο. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που τώρα αναγνωρίζουν την προσφορά της πρώην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, αφού επί περισσότερο από δύο δεκαετίες την «στόλισαν» με διάφορα «κοσμητικά» επίθετα. Την ίδια στιγμή, η λέξη «σκληροπυρηνικός» πάει και έρχεται για τον νέο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Και αναρωτιούνται (!) δήθεν αθώα, αν υπάρχει πιθανότητα να αλλάξει η πολιτική γραμμή του Κόμματος! Τέτοια ...αθώα ερωτήματα προέβαλαν και τις ημέρες του Συνεδρίου, παρά το γεγονός ότι το Συνέδριο δεν υπήρχε περίπτωση να πάρει αποφάσεις και στο ελάχιστο διαφορετικές από την ψήφο του 98% των κομματικών μελών, ανάμεσα στα οποία ήταν και οι σύνεδροι. Ομως, αυτό δεν έχει καμιά σημασία


για σειρά εντεταλμένων δημοσιογράφων, οι οποίοι παρ' όλα αυτά εμφανίζονται και εξόχως δημοκρατικοί... Προέχει ο επιδιωκόμενος στόχος τους.
Ετσι, μετά από την επινόηση ότι στο 19ο Συνέδριο δεν υπήρξε προθυμία των συνέδρων να πάρουν το λόγο, στη συνέχεια ανακαλύπτουν: Την ύπαρξη δυαρχίας στο ΚΚΕ! Το διαχωρισμό της Κεντρικής Επιτροπής σε ομάδες «νικητών και χαμένων»! Ιντριγκες! Το κόψιμο (καρατόμηση) στελεχών από την Κεντρική Επιτροπή! Κουμανταδόρους και ακολούθους! Και άλλες αθλιότητες που παράγονται και αναπαράγονται στα κόμματά τους, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια.
Δεν είναι υποχρεωτικό να συμφωνείς με το σύνολο των πλευρών που συγκροτούν τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό (ανώτατη αρχή λειτουργίας του ΚΚΕ), για να αναγνωρίσεις ότι στο ΚΚΕ διεξάγεται η πιο πλατιά συζήτηση για όλα τα θέματα, ιδιαίτερα σε προσυνεδριακές συνθήκες. Δεν είναι ανάγκη να γνωρίζει κανείς προκαταβολικά ότι σειρά συνεδριακών ντοκουμέντων (και το ίδιο το Καταστατικό του Κόμματος) επιπλήττουν έως και επιβάλλουν κομματικές ποινές σε όποιον παρεμποδίζει (έστω και δίχως πρόθεση) την έκφραση γνώμης, την άσκηση κριτικής, για να αναγνωρίζει ότι στο ΚΚΕ η συλλογικότητα στη λήψη και την εφαρμογή των αποφάσεων είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για την ύπαρξη του Κόμματος. Αυτά τα γνωρίζουν βεβαίως και οι δημοσιογραφούντες των αστικών Μέσων. Αλλά γι' αυτούς δεν έχουν καμία σημασία...

Το ...ενδιαφέρον είναι μεγάλο και αφορά στην ...προκοπή του ΚΚΕ και του λαού. Γι' αυτό και ο τόσος καημός τους για την πολιτική των συμμαχιών του Κόμματος, που αντιστρατεύεται αυτό το «ενδιαφέρον». Ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ «αγανάκτησε» αποκαλώντας την πολιτική του ΚΚΕ «τακτική του σκαντζόχοιρου»! Ανεκδιήγητος, πρώην στέλεχος του ΚΚΕ, ανακάλυψε ως αιτία της «κρίσης» (!) στο Κόμμα, το χάσμα, όπως έγραψε, ανάμεσα σε αυτό και στην κοινωνία! Αλλος πρώην (δημοσιογράφος αυτός) τιτλοφόρησε άρθρο του για την Αλέκα Παπαρήγα, ότι πήρε το ΚΚΕ από το 4,5% και το παρέδωσε με 4,5%! Στο ίδιο μοτίβο το σύνολο του αστικού και του οπορτουνιστικού Τύπου, όπως η «Αυγή», που ...βαθυστόχαστα αναλογίστηκε ότι «δεν φτάνει να αλλάζει ο βιολιτζής, αλλά πρέπει να αλλάξει ο χαβάς»! Την τιμητική του έχει ακόμα και ο Νίκος Ζαχαριάδης, που διάφοροι θυμήθηκαν το πρώτο ανοιχτό γράμμα του, του Οκτωβρίου 1940, προκειμένου να συστήσουν στο ΚΚΕ την αλλαγή πλεύσης στην πολιτική συμμαχιών, παίρνοντας υπόψη του, όπως ο Ζαχαριάδης λένε, ότι αυτό επιβάλλουν οι συνθήκες που ζει ο λαός σήμερα.

Σε ποια βάση γίνεται η επίθεση (γιατί περί επιθέσεως πρόκειται) στην πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ;
Πρώτον: Από τη θέση που αποκλείει και κρύβει το γεγονός ότι δεν είναι μονόδρομος για το λαό η σημερινή πορεία, ότι υπάρχει και άλλος δρόμος ανάπτυξης, πέρα από τον καπιταλιστικό, ο δρόμος που εκφράζεται στο σύνθημα του 19ου Συνεδρίου «Λαϊκή Συμμαχία - Ο λαός στην εξουσία - Ο σοσιαλισμός αναγκαίος και επίκαιρος».
Δεύτερον: Από τη θέση (την αστικοκοινοβουλευτική και σε τελική ανάλυση τυχοδιωκτική), ότι το ΚΚΕ πρέπει να ακολουθήσει πολιτική συνεργασίας με άλλα κόμματα, επειδή το εκλογικό του ποσοστό ήταν μικρό. (Βεβαίως κι αν το εκλογικό ποσοστό του ΚΚΕ ήταν μεγάλο, πάλι θα έλεγαν ότι πρέπει να αξιοποιηθεί υπεύθυνα! Δηλαδή, να συμβάλει στη δημιουργία της λεγόμενης κυβέρνησης της αριστεράς...).
Τρίτον: Αποκόβοντας την πολιτική από την οικονομία, δηλαδή αποκρύπτοντας εκείνο που το ΚΚΕ ανάγει ως βάση της πολιτικής και της στρατηγικής του: Την αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική λαϊκή συμμαχία, τη συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον από την ανατροπή της αστικής εξουσίας και από την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής (εργατική τάξη, μισοπρολετάριοι, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες). Τέτοιου είδους πρόταση συμμαχίας δε θα βρει κανείς σε κανένα άλλο κόμμα, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι κόμματα της καπιταλιστικής διαχείρισης, έστω και αν κάποια τοποθετούνται υπέρ της εξόδου από την Ευρωζώνη. Επόμενο, αφού ο σκοπός (αστική ή εργατική εξουσία) είναι που καθορίζει και τα μέσα. Γι' αυτό και η επίθεση για τις συμμαχίες έχει στόχο την ενσωμάτωση του ΚΚΕ και όταν αυτό δε γίνεται κατορθωτό, την απομόνωσή του από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Ανάμεσα στα ρηχά και συκοφαντικά υπήρξαν και μια - δυο σοβαρές τοποθετήσεις, οι οποίες όμως δεν βγαίνουν από την πεπατημένη, αφού παρουσιάζουν τον καπιταλισμό ως «φυσική τάξη των πραγμάτων». Και γι' αυτό διαβάζουμε: «...αν οι συσχετισμοί παγκοσμίως είναι δυσμενείς, τότε το συμπέρασμα που εξάγεται είναι ότι, παρά το γεγονός ότι οι αντικειμενικές συνθήκες είναι ώριμες, ο σοσιαλισμός ως αίτημα δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη γιατί το πολιτικό υποκείμενο δεν έχει αρθεί στο ύψος των αναγκών. Σ' αυτήν την περίπτωση το ζητούμενο είναι η αντίσταση στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού. Και για να είναι αποτελεσματική η αντίσταση, πρέπει να διαμορφωθούν ευρύτερες συμμαχίες, χωρίς απαραίτητα να συμφωνούν όλοι όσοι θα συμμετάσχουν με τον στρατηγικό στόχο. Αυτό δηλαδή που έπραξε το ΚΚΕ στο παρελθόν, αλλά αρνείται να το κάνει σήμερα».

Το ΚΚΕ πράγματι αρνείται να κάνει σήμερα εκείνο που έκανε το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα στο παρελθόν και που τα αποτελέσματά του είναι γνωστά. Οταν το Ιταλικό ΚΚ συγκέντρωνε στις εκλογές περίπου 35%, και οδηγούνταν στον γνωστό «ιστορικό συμβιβασμό», δηλαδή στη συμμαχία με τη χριστιανοδημοκρατία, σήμαινε ότι είχε πολιτική που αντιστοιχούσε στα συμφέροντα της εργατικής τάξης; Η κατάντια του Ιταλικού ΚΚ δεν αφήνει το ελάχιστο περιθώριο για καταφατική απάντηση. Το ίδιο και στην Ελλάδα, όταν η ΕΔΑ συγκέντρωσε το 24,42% των ψήφων (1958), ακριβώς τότε που το ΚΚΕ διέλυε τις παράνομες κομματικές οργανώσεις στην Ελλάδα, ενέτασσε τους κομμουνιστές στην ΕΔΑ και διακήρυσσε ως στόχο την «εθνική δημοκρατική αλλαγή», την οποία το ΚΚΕ έβλεπε τότε ως μεταβατική φάση για το σοσιαλισμό. Εξάλλου και ο Συνασπισμός του 1989 - 1991 αποδείχτηκε όχι και τόσο μεταβατικός...
Επειδή το ΚΚΕ έχει σαφές εδώ και 20 χρόνια ότι η τακτική είναι στοιχείο της στρατηγικής, ότι πρέπει να την υπηρετεί και όχι να απωθεί προς το μέλλον εκείνο που είναι αντικειμενικά αναγκαίο σήμερα, ανεξάρτητα από το συσχετισμό δυνάμεων, επιδιώκει τη διαμόρφωση ενός τέτοιου συσχετισμού στο λαό, ώστε αυτό που είναι στην ημερήσια διάταξη αντικειμενικά, να έρθει στην ημερήσια διάταξη και από τη σκοπιά του κοινωνικού υποκειμένου. Η στρατηγική δεν καθορίζεται από το συσχετισμό δυνάμεων.

Είμαστε ακόμα στην αρχή. Θα ακολουθήσουν κι άλλα πολλά. Ομως το ΚΚΕ και η ΚΝΕ είναι αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουν κάθε δυσκολία. Το ΚΚΕ διαθέτει ιδεολογική υπεροχή και αυτό είναι το μεγάλο σύγχρονο όπλο του, μαζί με την τεράστια θετική και αρνητική πείρα του, από την οποία βγάζει πολλά βασικά διδάγματα. Το 19ο Συνέδριο αυτό ακριβώς επιβεβαιώνει και αυτό είναι που φοβίζει κάθε αντίπαλο.

Γ. Ρ.