Θέλουν μισθούς προνοιακά επιδόματα

Οι μισθοί και τα μεροκάματα που προβλέπει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας είναι ... υπερβολικοί! Με τέτοιες απόψεις προσπαθούν τώρα οι «αντικειμενικοί» δημοσιολόγοι να επηρεάσουν την κοινή γνώμη, στρώνοντας το έδαφος για τα νέα μέτρα που θα απαιτήσει είτε η δημοσιονομική προσαρμογή και θα «σερβίρει» η συγκυβέρνηση είτε θα διαμορφώσουν οι «κοινωνικοί εταίροι» μέσα από τους διαλόγους που ήδη προγραμματίζουν. Είναι χαρακτηριστική η επισήμανση του Μπάμπη Παπαδημητρίου στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής, όπου, αναφερόμενος στο «σημερινό σύστημα συλλογικής διαπραγμάτευσης» για τις κατώτατες αμοιβές σημειώνει: «Αντί όμως να ορίζεται το κατώτατο εφικτό, κοινωνικώς αποδεκτό αλλά και ρεαλιστικό όριο, η ελάχιστη συμβατική αμοιβή μετατράπηκε στο ανώτατο όριο για μια μεγάλη μερίδα επιχειρήσεων». Αυτήν την εξέλιξη, δηλαδή να υπάρχει ανώτατο όριο μισθών και όχι κατώτατο, ανώτατο βεβαίως στο ύψους του μισθού εξαθλίωσης, τη θεωρεί θετική εξέλιξη. Δηλαδή για τους αναλυτές σαν τον κ. Παπαδημητρίου, τα 586 ευρώ (510 αν είναι κάτω των 25) που μετά τους μνημονιακούς νόμους μεικτά εισπράττει ένας εργάτης κάθε μήνα είναι ... πολλά για να ζήσει την οικογένειά του, να εξασφαλίσει τροφή και στέγη στα παιδιά του, να βρει φάρμακα και γιατρούς σε μια περίοδο που ΕΟΠΥΥ και νοσοκομεία του ζητάνε να βάλει απ' την τσέπη του ακόμα και για βαμβάκι και γάζες, να πληρώσει νοίκι και ρεύμα - νερό - τηλέφωνο κι από πάνω να φορτώνεται κι ένα σωρό χαράτσια, αλλεπάλληλα κύματα φοροεξόντωσης κ.τ.λ.

***

«Οι επιχειρηματικές μονάδες πρέπει να μπορούν να ορίζουν τις αμοιβές σε ένα πολύ ευρύ όριο, 


ξεκινώντας από πολύ χαμηλά και πηγαίνοντας, κατά περίπτωση και αναλόγως την περίοδο, σε υψηλότερα επίπεδα» συνεχίζεται ο ... ευφυής συλλογισμός. Δηλαδή τι ζητούν; Ο εργάτης να πληρώνεται όπως και όποτε το επιτρέπει η κερδοφορία και η «ανταγωνιστικότητα» κάθε επιχείρησης. Αμα αυτή έχει κέρδη, άμα δυναμώνει τη θέση της στον κλάδο έναντι των άλλων εταιρειών, άμα κλείνει ισολογισμό ανάλογο με τα σχέδια και τις προσδοκίες της διοίκησης, τότε να έχει κι ο εργάτης έσοδα «χαμηλότερα» ή «ψηλότερα» (πάντα φυσικά στα όρια που κατά τον κ. Παπαδημητρίου και την τάξη που εκπροσωπεί είναι «ρεαλιστικά» και «κοινωνικώς αποδεκτά»)... Την υπόλοιπη περίοδο, θα πρέπει ο εργάτης να προσαρμόζει (δηλαδή να μειώνει) αναλόγως τις ανάγκες της οικογένειάς του, να ρίχνει κι άλλο τον πήχη των απαιτήσεών του, να βολεύεται μόνο και μόνο επειδή - δήθεν - δε θα είναι άνεργος και θα σώζονται θέσεις εργασίας με τη δική του «συναίνεση». Θέσεις, βέβαια, που για τον ίδιο δε θα έχουν ουσιαστικό αντίκρισμα στη βελτίωση της ζωής του. Γιατί; Γιατί, ενώ υποτίθεται ότι αυτός που έχει δουλειά βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα από αυτόν που δεν έχει, πλέον, άνεργοι και «απασχολούμενοι» θα στοιβάζονται μαζί στις ουρές των συσσιτίων και των ανεπαρκών υπηρεσιών που προσφέρουν «κοινωνικά ιατρεία», «παντοπωλεία», «φαρμακεία» κ.τ.λ., θα βιώνουν τα ίδια δραματικά αδιέξοδα από την παράδοση Υγείας - Πρόνοιας - Παιδείας στα μονοπώλια. Απλά, θα υπάρχουν μερικές διαφορές στο επίπεδο της εξαθλίωσης των μεν και των δε...

***

Στο φόντο τέτοιων «προτάσεων» και «σκέψεων» είναι που η ηγεσία της ΓΣΕΕ μαζεύεται με τους άλλους «εταίρους» και πυκνώνει τους «διαλόγους», σπέρνοντας αυταπάτες στους εργάτες ότι μπορεί να βγει κάτι θετικό από τη συζήτηση με τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Γιατί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ προτείνει, όπως και ο ΣΕΒ, την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ που είναι μια ανακούφιση για όσους σήμερα παίρνουν τα 586 ευρώ, αλλά ταυτόχρονα συμφωνούν οι δυνάμεις της πλειοψηφίας με την υπογραφή κλαδικών συμβάσεων που μειώνουν δραστικά τους μισθούς, κάτι σαν τη μείωση του μέσου μισθού που απαιτεί ο ΣΕΒ. Η αλήθεια είναι ότι μόνος στόχος των μεγαλοεργοδοτών είναι η συρρίκνωση των κατακτήσεων των εργαζομένων, το τσάκισμα μισθών και Συμβάσεων, κι αυτό δεν είναι ζήτημα επιλογής, αλλά προϋπόθεση για να ενισχυθεί η «ανταγωνιστικότητά» τους. Μόνο που η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ όχι μόνο χρησιμοποιεί και αναπαράγει τους ίδιους εκβιασμούς με τα μονοπώλια (π.χ. ότι καλύτερα δουλειά με μειωμένους μισθούς παρά ανεργία, που βεβαίως η μείωση μισθών δεν μπορεί λόγω κρίσης να αποτρέψει απολύσεις και αύξηση της ανεργίας) αλλά και ότι η ίδια στρογγυλοκάθεται στα τραπέζια όπου συνδιαμορφώνεται κάθε φορά ο νέος γύρος της αντεργατικής επίθεσης.

Α.