Ενα πολύ ενδιαφέρον κείμενο-κριτική, για τον ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως επειδή είναι επώνυμο και προέρχεται "εκ των έσω".
Το αναδημοσιεύουμε ως έχει, παρά τις εξώφθαλμες αυταπάτες του συγγραφέα του πως ο ΣΥΡΙΖΑ ύπηρξε τάχα κάποτε, κάτι το διαφορετικό από ότι σήμερα....
(δικές μας προσθήκες, τα bold και τα link)
του
Πάνου Δαμέλου
via redflyplanet
Διαβάζω
κείμενα και ανακοινώσεις οργανώσεων τις τελευταίες μέρες που
παρουσιάζουν μια εικόνα ενθουσιασμού και ευφορίας για την επικείμενη μετατροπή του Σύριζα σε ενιαίο κόμμα. Επειδή είχα εμπλακεί για ένα
διάστημα σε αυτή την...υπόθεση (συμμετέχω στην ΠΑΣΑ –μια συλλογικότητα που το 2009/2010 είχε αγωνιστεί για την αμεσοδημοκρατική συγκρότηση του Σύριζα- και στα πλαίσια του καλέσματός της να «στήσουμε τον Σύριζα από τα κάτω» είχα γραφτεί μέλος του Σύριζα Κορινθίας και συμμετείχα στο πενταμελές συντονιστικό του σε επίπεδο Νομού για κάποιους μήνες) και δεν μπορώ να πω ότι μοιράζομαι τη φαινομενική αισιοδοξία άλλων για τις εξελίξεις, θα ήθελα να μοιραστώ μερικές σκέψεις.
Θα πει κανείς, ρε φίλε, αυτό περίπου δε θέλατε; Εντάξει, μιλούσατε για άμεση δημοκρατία, αλλά το να αρχίσει να λειτουργεί σαν ενιαίος φορέας είναι ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση. Πράγματι, ισχύει. Όμως, επειδή σαν ΠΑΣΑ λέγαμε
ότι «το οργανωτικό είναι
και πολιτικό», αυτό δε σημαίνει ότι το οργανωτικό ξεπερνά ή και
καθορίζει το πολιτικό!
Και πολιτικά τα πράγματα στον Σύριζα του 2012 (συγκεκριμένα στον Σύριζα-ΕΚΜ) είναι αναμφίβολα πολύ διαφορετικά από αυτόν του 2009. Τότε είχαμε έναν Σύριζα που ήταν η μόνη κοινοβουλευτική δύναμη που είχε σταθεί δίπλα στους εξεγερμένους του Δεκέμβρη, όπου το πάνω χέρι στο Συνασπισμό είχε το Αριστερό Ρεύμα, όπου οι ριζοσπαστικές συνιστώσες επηρέαζαν ουσιαστικά την πολιτική φυσιογνωμία του σχήματος.
Ένα οργανωτικό άνοιγμα τότε θα επικύρωνε και θα προχωρούσε περαιτέρω τη ριζοσπαστικοποίηση του σχήματος βάζοντας στο παιχνίδι τον κόσμο στον οποίο είχε απήχηση τότε, τον κόσμο της «αντισυστημικής αριστεράς» που λέγαμε και τότε. Σήμερα αντίθετα έχουμε έναν Σύριζα που ελέγχεται από το πιο συντηρητικό κομμάτι της πιο συντηρητικής του συνιστώσας, θέλει να συνεργαστεί με την Τρόικα για να αντικαταστήσει τα μνημόνια με ένα «εθνικό σχέδιο ανόρθωσης», που διαθέτει βουλευτές που… ψηφίζουν τον Μεϊμαράκη για πρόεδρο της Βουλής, που βρίσκει προγραμματικές συγκλίσεις με τη Λούκα Κατσέλη και που προτείνει το Γεράσιμο Αρσένη για υπηρεσιακό πρωθυπουργό. Δεν ξέρω πόσο αντισυστημικά σάς ακούγονται όλα αυτά – εμένα, όσο κι αν διανθιστούν με κορώνες περί «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», δε με πείθουν. Άλλωστε στην Ελλάδα ζούμε, το έχουμε ξαναδεί το έργο.
Η μετατροπή του σημερινού Σύριζα-ΕΚΜ σε ενιαίο κόμμα θα είναι απλώς η επικύρωση αυτού που βλέπουμε εδώ και καιρό όσοι παρακολουθούμε το χώρο: του παραγκωνισμού των ριζοσπαστικών φωνών σε εσωτερική αντιπολίτευση (ρόλο που το 2009 έπαιζε η Ανανεωτική Πτέρυγα του Κουβέλη), δηλαδή μιας μάζας χρήσιμης για την εκφορά πλουραλιστικού λόγου προς τα έξω και τη συνεπακόλουθη συγκομιδή ψήφων από όλο το ιδεολογικό φάσμα, αλλά ακίνδυνης για την κεντρική γραμμή του κόμματος. Αυτό που είδαμε προεκλογικά δηλαδή, πχ το να συμφωνούν οι συνιστώσες στο «καμία θυσία για το ευρώ» και μετά να βγαίνει ο Τσίπρας και να λέει στα ΜΜΕ ότι «θα κάνουμε τα πάντα για να μείνουμε στο ευρώ» και ότι «έξοδος από την ευρωζώνη θα είναι καταστροφή για τη χώρα», τώρα θα γίνεται και νομότυπα, καθώς αυτές οι απόψεις θα είναι οι πλειοψηφικές στο νέο κόμμα. Και πώς να μην είναι; Η γραμμή που έφερε το 27% είναι αυτή της «υπεύθυνης αριστεράς» που προεκλογικά συναντά τους εκπροσώπους του G20 για να τους καθησυχάσει ότι δεν απειλούνται από μια κυβέρνηση του Σύριζα. Οποιαδήποτε παρέκκλιση από αυτή τη γραμμή θα παρουσιάζεται ως επικίνδυνη να επιστρέψει το σχήμα στο 4,6%. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι, για τα μέλη που θα γραφτούν στο νέο Σύριζα, ο Τσίπρας θα είναι περίπου «ο ηγέτης που δημιούργησε το δημοκρατικό Σύριζα» – και μόνο ψυχολογικά, ο λόγος του θα έχει άλλη βαρύτητα στο νέο φορέα (και εδώ φαίνεται πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν είχαμε κερδίσει, σαν ΠΑΣΑ, το στοίχημα της «συγκρότησης από τα κάτω»).
Επίσης, διαβάζοντας την τελευταία απόφαση του Σύριζα-ΕΚΜ για το ενιαίο κόμμα μαθαίνουμε ότι «το νέο πολιτικό υποκείμενο έχει ενιαίο πολιτικό σχέδιο», πράγμα πολύ ενδιαφέρον γιατί έτσι μαθαίνουμε ότι πλέον εξαλείφεται ο διαχωρισμός μεταξύ επαναστατικών και ρεφορμιστικών ομάδων που υπήρχε στον Σύριζα. Έτσι, αποχαιρετούμε τη ΔΕΑ πχ από την επαναστατική αριστερά στην οποία ως τώρα αυτοτοποθετούνταν, καθώς προσχωρεί επισήμως στο ρεφορμισμό.
Δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω λίγο όταν σκέφτομαι τον παραλληλισμό Σύριζα και ΕΕ. Οι συνιστώσες μέχρι τώρα επέμεναν ότι, εκτός από τυπικά, ήταν και ουσιαστικά ισότιμα μέλη αυτής της συμμαχίας και ότι κατάφερναν να επηρεάσουν τις πολιτικές επιλογές. Τις ίδιες αυταπάτες θρέφει και η ηγεσία του Σύριζα για τη σχέση της χώρας μας με την ΕΕ. Όσο προχωράει όμως η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», τόσο βλέπουμε τη χώρα να γίνεται απλώς αναλώσιμο μέρος των σχεδίων των ισχυρών οικονομιών του κέντρου…
Δεν μπορούμε λοιπόν να μην αναρωτηθούμε το εξής: Όταν οι συνθήκες ήταν πολύ ευνοϊκότερες, γιατί όλες αυτές οι συνιστώσες δε συμφωνούσαν με την ενοποίηση του Σύριζα που προτείναμε σαν ΠΑΣΑ; Και γιατί τώρα εμφανίζονται από επιφυλακτικά θετικές έως και… ενθουσιώδεις; Η απάντηση είναι απλή. Ξέρουν ότι πλέον δεν είναι απαραίτητες. Όπως δήλωσε και ο Αλ. Μητρόπουλος, στέλεχος πρώτης γραμμής του νέου Σύριζα, στον απολογισμό για τις εκλογές, “δεν πείσαμε ότι είμαστε εμείς η φερέγγυα, προγραμματική, κυβερνητική λύση” και γι’αυτό “Πρέπει να διορθώσουμε τις προγραμματικές μας ελλείψεις. Να φτιάξουμε μια ενιαία πολιτική οργάνωση εξ υπαρχής, χωρίς βαρίδια“.
Βοήθησαν λοιπόν στην εκτίναξη του Σύριζα-ΕΚΜ στο 27%. Τώρα, αν αποχωρήσουν, λίγοι από αυτό το 27% θα νοιαστούν – αντιθέτως, αρκετοί μάλλον θα ανακουφιστούν που φεύγουν τα «βαρίδια». Οπότε, προκειμένου να μην παραδεχτούν ότι κακώς ενίσχυσαν διαφορετικά πολιτικά σχέδια, προκειμένου να «μείνουν μέσα στα πράγματα», «ποιούν την ανάγκη φιλοτιμία» και παρουσιάζονται ως υπέρμαχοι αυτής της μετεξέλιξης. Στην ουσία όμως μιλάμε για ενσωμάτωσή τους σε έναν διευρυμένο Συνασπισμό, με πολιτική φυσιογνωμία όχι και τόσο διαφορετική από τις εποχές Κωνσταντόπουλου.
Αλλά, ρε σύντροφοι, αν ήταν να καταλήξει εκεί η περιπέτεια του Σύριζα, δεν το κάνατε από την αρχή; Θα γλιτώναμε και κόπο, και χρόνο (ορισμένοι και τις ελπίδες μας πριν κάποια χρόνια για ένα μαζικό φορέα της αντισυστημικής-αντικαπιταλιστικής αριστεράς)…
ΠΗΓΗ:
Και πολιτικά τα πράγματα στον Σύριζα του 2012 (συγκεκριμένα στον Σύριζα-ΕΚΜ) είναι αναμφίβολα πολύ διαφορετικά από αυτόν του 2009. Τότε είχαμε έναν Σύριζα που ήταν η μόνη κοινοβουλευτική δύναμη που είχε σταθεί δίπλα στους εξεγερμένους του Δεκέμβρη, όπου το πάνω χέρι στο Συνασπισμό είχε το Αριστερό Ρεύμα, όπου οι ριζοσπαστικές συνιστώσες επηρέαζαν ουσιαστικά την πολιτική φυσιογνωμία του σχήματος.
Ένα οργανωτικό άνοιγμα τότε θα επικύρωνε και θα προχωρούσε περαιτέρω τη ριζοσπαστικοποίηση του σχήματος βάζοντας στο παιχνίδι τον κόσμο στον οποίο είχε απήχηση τότε, τον κόσμο της «αντισυστημικής αριστεράς» που λέγαμε και τότε. Σήμερα αντίθετα έχουμε έναν Σύριζα που ελέγχεται από το πιο συντηρητικό κομμάτι της πιο συντηρητικής του συνιστώσας, θέλει να συνεργαστεί με την Τρόικα για να αντικαταστήσει τα μνημόνια με ένα «εθνικό σχέδιο ανόρθωσης», που διαθέτει βουλευτές που… ψηφίζουν τον Μεϊμαράκη για πρόεδρο της Βουλής, που βρίσκει προγραμματικές συγκλίσεις με τη Λούκα Κατσέλη και που προτείνει το Γεράσιμο Αρσένη για υπηρεσιακό πρωθυπουργό. Δεν ξέρω πόσο αντισυστημικά σάς ακούγονται όλα αυτά – εμένα, όσο κι αν διανθιστούν με κορώνες περί «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», δε με πείθουν. Άλλωστε στην Ελλάδα ζούμε, το έχουμε ξαναδεί το έργο.
Η μετατροπή του σημερινού Σύριζα-ΕΚΜ σε ενιαίο κόμμα θα είναι απλώς η επικύρωση αυτού που βλέπουμε εδώ και καιρό όσοι παρακολουθούμε το χώρο: του παραγκωνισμού των ριζοσπαστικών φωνών σε εσωτερική αντιπολίτευση (ρόλο που το 2009 έπαιζε η Ανανεωτική Πτέρυγα του Κουβέλη), δηλαδή μιας μάζας χρήσιμης για την εκφορά πλουραλιστικού λόγου προς τα έξω και τη συνεπακόλουθη συγκομιδή ψήφων από όλο το ιδεολογικό φάσμα, αλλά ακίνδυνης για την κεντρική γραμμή του κόμματος. Αυτό που είδαμε προεκλογικά δηλαδή, πχ το να συμφωνούν οι συνιστώσες στο «καμία θυσία για το ευρώ» και μετά να βγαίνει ο Τσίπρας και να λέει στα ΜΜΕ ότι «θα κάνουμε τα πάντα για να μείνουμε στο ευρώ» και ότι «έξοδος από την ευρωζώνη θα είναι καταστροφή για τη χώρα», τώρα θα γίνεται και νομότυπα, καθώς αυτές οι απόψεις θα είναι οι πλειοψηφικές στο νέο κόμμα. Και πώς να μην είναι; Η γραμμή που έφερε το 27% είναι αυτή της «υπεύθυνης αριστεράς» που προεκλογικά συναντά τους εκπροσώπους του G20 για να τους καθησυχάσει ότι δεν απειλούνται από μια κυβέρνηση του Σύριζα. Οποιαδήποτε παρέκκλιση από αυτή τη γραμμή θα παρουσιάζεται ως επικίνδυνη να επιστρέψει το σχήμα στο 4,6%. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι, για τα μέλη που θα γραφτούν στο νέο Σύριζα, ο Τσίπρας θα είναι περίπου «ο ηγέτης που δημιούργησε το δημοκρατικό Σύριζα» – και μόνο ψυχολογικά, ο λόγος του θα έχει άλλη βαρύτητα στο νέο φορέα (και εδώ φαίνεται πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν είχαμε κερδίσει, σαν ΠΑΣΑ, το στοίχημα της «συγκρότησης από τα κάτω»).
Επίσης, διαβάζοντας την τελευταία απόφαση του Σύριζα-ΕΚΜ για το ενιαίο κόμμα μαθαίνουμε ότι «το νέο πολιτικό υποκείμενο έχει ενιαίο πολιτικό σχέδιο», πράγμα πολύ ενδιαφέρον γιατί έτσι μαθαίνουμε ότι πλέον εξαλείφεται ο διαχωρισμός μεταξύ επαναστατικών και ρεφορμιστικών ομάδων που υπήρχε στον Σύριζα. Έτσι, αποχαιρετούμε τη ΔΕΑ πχ από την επαναστατική αριστερά στην οποία ως τώρα αυτοτοποθετούνταν, καθώς προσχωρεί επισήμως στο ρεφορμισμό.
Δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω λίγο όταν σκέφτομαι τον παραλληλισμό Σύριζα και ΕΕ. Οι συνιστώσες μέχρι τώρα επέμεναν ότι, εκτός από τυπικά, ήταν και ουσιαστικά ισότιμα μέλη αυτής της συμμαχίας και ότι κατάφερναν να επηρεάσουν τις πολιτικές επιλογές. Τις ίδιες αυταπάτες θρέφει και η ηγεσία του Σύριζα για τη σχέση της χώρας μας με την ΕΕ. Όσο προχωράει όμως η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», τόσο βλέπουμε τη χώρα να γίνεται απλώς αναλώσιμο μέρος των σχεδίων των ισχυρών οικονομιών του κέντρου…
Δεν μπορούμε λοιπόν να μην αναρωτηθούμε το εξής: Όταν οι συνθήκες ήταν πολύ ευνοϊκότερες, γιατί όλες αυτές οι συνιστώσες δε συμφωνούσαν με την ενοποίηση του Σύριζα που προτείναμε σαν ΠΑΣΑ; Και γιατί τώρα εμφανίζονται από επιφυλακτικά θετικές έως και… ενθουσιώδεις; Η απάντηση είναι απλή. Ξέρουν ότι πλέον δεν είναι απαραίτητες. Όπως δήλωσε και ο Αλ. Μητρόπουλος, στέλεχος πρώτης γραμμής του νέου Σύριζα, στον απολογισμό για τις εκλογές, “δεν πείσαμε ότι είμαστε εμείς η φερέγγυα, προγραμματική, κυβερνητική λύση” και γι’αυτό “Πρέπει να διορθώσουμε τις προγραμματικές μας ελλείψεις. Να φτιάξουμε μια ενιαία πολιτική οργάνωση εξ υπαρχής, χωρίς βαρίδια“.
Βοήθησαν λοιπόν στην εκτίναξη του Σύριζα-ΕΚΜ στο 27%. Τώρα, αν αποχωρήσουν, λίγοι από αυτό το 27% θα νοιαστούν – αντιθέτως, αρκετοί μάλλον θα ανακουφιστούν που φεύγουν τα «βαρίδια». Οπότε, προκειμένου να μην παραδεχτούν ότι κακώς ενίσχυσαν διαφορετικά πολιτικά σχέδια, προκειμένου να «μείνουν μέσα στα πράγματα», «ποιούν την ανάγκη φιλοτιμία» και παρουσιάζονται ως υπέρμαχοι αυτής της μετεξέλιξης. Στην ουσία όμως μιλάμε για ενσωμάτωσή τους σε έναν διευρυμένο Συνασπισμό, με πολιτική φυσιογνωμία όχι και τόσο διαφορετική από τις εποχές Κωνσταντόπουλου.
Αλλά, ρε σύντροφοι, αν ήταν να καταλήξει εκεί η περιπέτεια του Σύριζα, δεν το κάνατε από την αρχή; Θα γλιτώναμε και κόπο, και χρόνο (ορισμένοι και τις ελπίδες μας πριν κάποια χρόνια για ένα μαζικό φορέα της αντισυστημικής-αντικαπιταλιστικής αριστεράς)…
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου