«Φωστήρες» και «φον φούφουτοι»Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Εδώ και τρία χρόνια, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, με ρυθμούς πολυβόλου, επαναλαμβάνεται η ίδια ανοησία:
«Για την κρίση, για τα χρέη, για τα ελλείμματα,
φταίει το Δημόσιο»...
Το ύφος, δε, που χρησιμοποιούν οι διάκονοι της παραπάνω «μπαρούφας», από τους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς αστέρες μέχρι τους κάθε λογής ειδικούς... πανεπιστήμονες,
καθιστά δυσδιάκριτο αν πρόκειται απλώς για ηλίθιους, αστοιχείωτους, άσχετους και αμόρφωτους ή για το ακόμα χειρότερο και πιο επικίνδυνο είδος:
Εκείνο του μορφωμένου ηλίθιου...
Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν, προδήλως, οι σε διατεταγμένη προπαγανδιστική υπηρεσία ινστρούκτορες της πλουτοκρατίας. Ολοι εκείνοι οι «ξύπνιοι», δηλαδή, που όσο πιο αντιλαϊκές είναι οι επιδιώξεις των αφεντικών τους
(σ.σ.: τέτοια επιδίωξη είναι το γενικό ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου),
τόσο περισσότερο μετέρχονται την ηλιθιότητα ως «ασφυξιογόνο» για την παράλυση της αντίστασης των υπολοίπων διά της αποβλάκωσης.

***

Τρεις παρατηρήσεις, λοιπόν, όσον αφορά την «αξία» των «επιχειρημάτων» τους:

*

Πρώτον, αυτοί που αναφέρονται στον κακό δημόσιο τομέα, που ευθύνεται - όπως λένε - για τα χρέη και τα ελλείμματα, πέραν ότι είναι οι ίδιοι που κόβουν μισθούς στον ιδιωτικό τομέα (σ.σ.: αλήθεια, τι


σχέση έχουν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα με τα δημόσια χρέη, «φωστήρες»;...), προφανώς αναφέρονται στον δικό τους, στον κατ' όνομα «δημόσιο» τομέα.
Αναφέρονται, από τη μια μεριά, στον «δημόσιο» τομέα
της κομματοκρατίας,
της αναξιοκρατίας,
της ρουσφετοκρατίας και
των «δικών τους παιδιών».
Δηλαδή στο «δημόσιο» τομέα που κατασκευάστηκε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση της σαπίλας τους.
Αναφέρονται, από την άλλη μεριά, σε έναν «δημόσιο τομέα» - δυνάστη για το λαό και για την πλειοψηφία των εργαζόμενων σε αυτόν, αλλά ταυτόχρονα πρόθυμο υπηρέτη των συμφερόντων των ισχυρών.

*

Επομένως οτιδήποτε αποκαλούν «Δημόσιο» δεν έχει καμία σχέση με το πραγματικά Δημόσιο, με το πραγματικά κοινωνικό, με το πραγματικά συλλογικό, όπως μπορεί να επιβεβαιώσει μια και μόνο ματιά στην κατ' όνομα «δημόσια» Υγεία και στην κατ' όνομα «δημόσια» Παιδεία τους.
Το γνωρίζουν.
Ωστόσο επιλέγουν μεθοδευμένα και συστηματικά τη συκοφάντηση της έννοιας του πραγματικά Δημόσιου, του πραγματικά κοινωνικού και του πραγματικά συλλογικού, χρησιμοποιώντας ως απόδειξη της «αποτυχίας» του Δημόσιου, εκείνο το «Δημόσιο» - καρικατούρα, εκείνο το «Δημόσιο» - Φρανκενστάιν που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Ενα «Δημόσιο» - Φρανκενστάιν που, φυσικά, το κατασκεύασαν έχοντας ως προδιαγραφές ό,τι συμφέρει και εξυπηρετεί την λεγόμενη «οικονομία της αγοράς», δηλαδή ό,τι συμφέρει και εξυπηρετεί τους κεφαλαιοκράτες.

***

Δεύτερον, οι «φωστήρες» του ανορθολογισμού και της αντιεπιστημονικότητας, που αποδίδουν την αιτία της κρίσης στην Ελλάδα και στον κόσμο, στον «δημόσιο» τομέα, στον «δημόσιο» χώρο, στην «δημόσια» οικονομία, θα πρέπει να μας πουν:

*

α) Στις ΗΠΑ, η Lehman Brothers, που κατέρρευσε αποτελώντας την αφετηρία εκδήλωσης της παγκόσμιας κρίσης, τι ήταν; «Δημόσια» ή ιδιωτική;
Η AIG, που κατέρρευσε, συμπαρασύροντας τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα εκατομμυρίων ανθρώπων, τι ήταν; «Δημόσια» ή ιδιωτική;
Τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές της «Γουόλ Στριτ», που από το αμερικανικό «Δημόσιο» - δηλαδή με λεφτά του αμερικανικού λαού - έχουν «μπουκωθεί» με πάνω από 7 τρισ. δολάρια (!) από το 2008 ώστε να μην καταρρεύσουν, τι είναι; «Δημόσια» ή ιδιωτικά;

*

β) Οι τράπεζες της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Γαλλίας, της Ελλάδας
(σ.σ.: εδώ οι ενισχύσεις που έχουν λάβει οι τραπεζίτες από το 2008 ανέρχονται στα 200 δισ. ευρώ),
οι τράπεζες όλης της ΕΕ, που από την έναρξη της κρίσης έχουν λάβει το αστρονομικό ποσό των 5 τρισ. ευρώ (!) σε ενισχύσεις ώστε να μην καταρρεύσουν, με συνέπεια τον εκτροχιασμό των δημόσιων ταμείων των κρατών - μελών της ΕΕ και την επιβολή βάρβαρης λιτότητας στους λαούς, τι είναι: «Δημόσιες» ή ιδιωτικές;

***

Τρίτον, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, το παγκόσμιο χρέος ανερχόταν το 2010 στα 158 τρισ. δολάρια.
Ομως από αυτά

• τα 43 τρισ. ήταν χρέη από χρηματοπιστωτικά ομόλογα,
• τα 11 τρισ. ήταν χρέη εταιρειών,
• τα 64 τρισ. ήταν χρέη νοικοκυριών και μόνο
• τα 40 τρισ. ήταν κρατικά χρέη.

*

Θα κάνουμε, λοιπόν, την αφαίρεση
(ασύγγνωστη ενέργεια εφόσον κουβεντιάζουμε με σοβαρούς ανθρώπους, αλλά εδώ δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο...),
ότι το λεγόμενο «Δημόσιο» στον καπιταλισμό δεν συνιστά και πάλι κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό, δηλαδή κεφαλαιοκρατική οικονομία.
Και θα κάνουμε αυτή την (αντιεπιστημονική) αφαίρεση ώστε να θέσουμε στους εγχώριους «φωστήρες» και στους «φον φούφουτους» της τρόικας, την ακόλουθη ερώτηση, ακολουθώντας τους κανόνες της δικής τους «λογικής» και για να δείξουμε ακριβώς πόσο χυδαία είναι η «λογική» και η προπαγάνδα τους:
Οταν στο σύνολο του παγκόσμιου χρέους μόλις το 25% αποτελεί αυτό που αποκαλείται «δημόσιο χρέος», τότε πώς γίνεται την ευθύνη για την κρίση, για τα χρέη και για τα ελλείμματα να την έχει το «Δημόσιο» που συμμετέχει στο πρόβλημα κατά το 1/4,
και να μην έχει την ευθύνη το υπόλοιπο 75% που συνιστά το λεγόμενο «ιδιωτικό χρέος»; Πώς γίνεται, δηλαδή, να μην φταίνε για την κρίση αυτοί που συνθέτουν τα 3/4 του προβλήματος και που αποτελούν την ακραιφνώς «ιδιωτική», δηλαδή την χωρίς κρατικομονοπωλιακές διαθλάσεις, κεφαλαιοκρατική οικονομία;
Ε;

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ