Η αστική δημοσιογραφία

Η αστική δημοσιογραφία επιμένει πως η παρουσίαση της αντικειμενικής πραγματικότητας, δηλαδή των προβλημάτων της κοινωνίας, στα έντυπα αλλά και στα ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ, αποτελεί το μέσο για την επίλυσή τους, γιατί συμβάλλει στην κινητοποίηση των δυνάμεων της πολιτικής και της κοινωνίας. Ετσι δε διστάζει να καταγράψει τη σημερινή κατάσταση που ζει ο λαός, θέλοντας να δείξει ότι νοιάζεται για τα προβλήματά του.
Μερικά παραδείγματα είναι ενδεικτικά. «Εχει σιγά σιγά διαμορφωθεί για μια πλειοψηφία - πλέον - Ελλήνων μια δύσκολη καθημερινότητα (...) πολλοί, παρότι θέλουν, δυσκολεύονται ή αδυνατούν να πληρώσουν τους φόρους ή τα δάνειά τους. Οι νέοι δεν βρίσκουν δουλειά (...) Ενα μεγάλο τμήμα έχει "φτωχοποιηθεί", ενώ είναι υπαρκτά τα σημάδια της "ανθρωπιστικής κρίσης" (αυτοκτονίες, άστεγοι, συσσίτια κ.λπ.)» (ΕΘΝΟΣ).
«Διαλυμένα νοσοκομεία, απλήρωτοι γιατροί, χρεοκοπημένα ταμεία, κατάρρευση της κατανάλωσης, υψηλοί φόροι, αδυναμία δανεισμού και φόβος για το αύριο έχουν δημιουργήσει συνθήκες απελπισίας στους πολίτες. Η κατάσταση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι τραγική. Η αγορά έχει διαλυθεί (...) Αραγε η χώρα μπορεί να σωθεί; (...) Ο Ελληνας άρχισε να αλλάζει, από ανάγκη ή άμυνα, ως


προς την καταναλωτική συμπεριφορά και τις εξόδους του, και αυτή είναι μια σοβαρή μεταβολή. Ομως η πιο βαθιά μεταστροφή έχει να κάνει μάλλον με ένα αίσθημα κενού, ματαιότητας, ότι δεν έχει τίποτα να περιμένει ή περιμένει τα χειρότερα» (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).
«750 εκατομμύρια ευρώ οι απλήρωτοι λογαριασμοί. 130.000 οι εντολές διακοπής ηλεκτροδότησης. Μαρτυρίες σοκ: "παίρνω 400 ευρώ σύνταξη. Τι να πρωτοπρολάβω να πληρώσω με αυτά τα χρήματα; Δεν μπορώ άλλο να πληρώνω τους λογαριασμούς"» (ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ).

***

Παρ' όλ' αυτά, την ίδια ώρα που κάνουν τη συγκεκριμένη καταγραφή δεν απαντούν στο ερώτημα γιατί αυτή η ζοφερή πραγματικότητα; Είναι γεγονός ότι αν αναζητήσουν την αιτία, την πραγματική αιτία, και μπορούν να το κάνουν, θα φτάσουν στην καρδιά, στην αιτία διαμόρφωσης αυτής της άγριας για το λαό πραγματικότητας που είναι το ίδιο το σύστημά τους, ο καπιταλισμός και η οικονομική του κρίση που τη φέρνουν τα μεγάλα κέρδη, η υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου. Η κρίση που καταστρέφει, και καταστρέφει, και κεφάλαιο (κλείνουν επιχειρήσεις). Και θα καταστρέψει λιγότερο, αν το ίδιο το σύστημα καταστρέψει εργατική δύναμη, (ανεργία, δραστική μείωση μισθών και συντάξεων, περικοπές στην Υγεία - Πρόνοια κ.λπ.). Αλλά τότε πρέπει να εναντιωθούν στο σύστημά τους.
Ετσι, μιλούν για «κρίση χρέους», που για να αντιμετωπιστεί, λένε, πρέπει να πληρώσουν όλοι και ας πληρώνει μόνο η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, αυτοί, για τους οποίους καταγράφουν τη ζοφερή πραγματικότητα της ζωής. Και αιτία, λένε, είναι η κακή αστική πολιτική που αν γίνει καλή, διορθωθεί, θα αλλάξει και η ζοφερή πραγματικότητα, αλλά την ίδια ώρα στηρίζουν την πολιτική που οδήγησε στην πραγματικότητα που περιγράφουν, απλά εύχονται να μη γίνει χειρότερη...

***

Στήριξαν την πολιτική των μνημονίων, που οδήγησε στην τραγική πραγματικότητα που περιγράφουν, για να αντιμετωπιστεί τάχα το χρέος, εμφανίζονται να κάνουν κριτική στα μνημόνια, αλλά επιμένουν να παρουσιάζουν ως διέξοδο την ίδια πολιτική, των μνημονίων. Δηλαδή μειωμένοι μισθοί και συντάξεις, νέες δραστικές περικοπές σε τομείς Υγείας, Πρόνοιας με κλείσιμο οργανισμών, ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή αντιλαϊκές κρατικές αναδιαρθρώσεις. Αρα πολιτική υπέρ του κεφαλαίου.
Να τι λένε για να τη δικαιολογήσουν: «Τώρα θέλει γενναίες και άμεσες αποφάσεις: ιδιωτικοποιήσεις που να είναι εφικτές, κλείσιμο άχρηστων οργανισμών, αλλά και μείωση κόστους και προσωπικού σε άλλους... θα χρειαστούν χρόνια για να ξεχρεώσουν τα χρέη τους οικογένειες και εταιρείες. Και μάλλον η κληρονομιά που μας άφησε αυτή η δεκαετία ψευδαισθήσεων με το ευρώ θα είναι μια παρατεταμένη και οδυνηρή ύφεση» (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).
«Ο περιορισμός του κράτους, αντιθέτως, είναι πολιτικά άμεσης απόδοσης. Υπό την προϋπόθεση προφανώς ότι κάποιος θα αποφασίσει να το περιορίσει. Περιορισμός του κράτους σημαίνει τρία πράγματα. Πρώτον, περιορισμός των οργανισμών και φορέων που αποτελούν το κράτος - με συγχωνεύσεις, καταργήσεις, ή ιδιωτικοποιήσεις, αδιάφορο. Δεύτερον, μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων - αφού συμφωνήσουμε ότι δε θέλουμε άλλες περικοπές μισθών και συντάξεων. Τρίτον, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας για να μαζέψουμε κανένα φράγκο - χρησιμοποιώ εσκεμμένα τον όρο "εκποίηση" αντί του πολιτικά ορθού "αξιοποίηση" διότι ο χρεοκοπημένος εκποιεί για να πληρώσει τα χρέη του» (ΝΕΑ).
Επομένως η καταγραφή της τραγικής ζωής των εργαζομένων από τα ΜΜΕ δεν αρκεί για να τους κινητοποιήσει. Μπορεί και να οδηγήσει σε μοιρολατρία, φόβο, συντηρητικοποίηση, κ.λπ. Χρειάζεται και η ανάδειξη της πραγματικής αιτίας των δεινών τους και η πραγματική διέξοδος σε όφελός τους, που δεν είναι οι παραπάνω στόχοι της αστικής πολιτικής, αλλά η διεκδίκηση ικανοποίησης των αναγκών τους που απαιτεί πολιτική για την πραγματοποίησή τους. Και αυτό μόνον ο «Ριζοσπάστης» το κάνει καθημερινά ολοκληρωμένα εκλαϊκεύοντας τη γραμμή του ΚΚΕ, την πάλη του εργατικού, του λαϊκού κινήματος. Αυτή είναι και η αξία της μελέτης, της διάδοσής του ως όπλο για την οργάνωση της λαϊκής πάλης.

Ι