Επικίνδυνες εξελίξεις

Ο αστικός Τύπος πρόβαλε χτες το θέμα των έντεκα ρωσικών πολεμικών πλοίων για τη Συρία. Την ίδια ώρα, δυο αμερικανικά πολεμικά για την ανατολική Μεσόγειο έπιασαν λιμάνι στον Πειραιά, ένα ακόμη αναμένεται στη Ρόδο. Την ίδια ώρα στη Μόσχα διεξάγονται συζητήσεις με τη συριακή αντιπολίτευση για την ανεύρεση λύσης στην εσωτερική κρίση. Τα ρεπορτάζ του αστικού Τύπου μιλούν για προστασία των ρώσικων συμφερόντων στη Συρία, άλλωστε είναι γνωστό ότι η Ρωσία έχει στρατιωτική βάση στη Συρία, και για επιστροφή στην εποχή του ψυχρού πολέμου. Φαίνεται πως η Ρωσία διερευνά τους δρόμους με τους οποίους θα διασφαλίσει τα συμφέροντά της στη Συρία και στην περιοχή γενικότερα. Η κρίση στη Συρία εμφανίστηκε ως εσωτερικό πρόβλημα «δημοκρατίας». Αλλά είναι κρίκος στην αλυσίδα ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, που ονομάστηκαν από τα αστικά επιτελεία και τους οπορτουνιστές «Αραβική Ανοιξη». Η πιο ξεφωνημένη περίπτωση είναι της Λιβύης. Οι ίδιοι οι αστοί ομολόγησαν ωμά την οργάνωση των αντικαθεστωτικών και του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Η εφημερίδα «Τα Νέα» (27/3/2011) έγραψε για τη Λιβύη: «Αυτοί με τα κιάλια κατασκόπευαν τις θέσεις των κυβερνητικών. Αυτοί με τα δορυφορικά τηλέφωνα κρατούσαν την επαφή με το ΝΑΤΟ. Αυτοί με τα τουφέκια δραστηριοποιούνταν πίσω από τις γραμμές. Ηταν στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων, που φορούσαν τα ίδια ρούχα με τους εξεγερμένους. Και ενώ


αυτοί πεζοπορούσαν στην έρημο, άλλοι "ξένοι" βοηθούσαν το Συμβούλιο της Βεγγάζης... Πράκτορες βετεράνοι άλλων συγκρούσεων, ικανοί να πείσουν στελέχη του καθεστώτος να αυτομολήσουν. Χωρίς αυτούς τους "συμβούλους", οι εξεγερμένοι δεν θα είχαν φτάσει ποτέ στην Τρίπολη... Οι σύμμαχοι έπρεπε να εμπιστευτούν αυτούς τους ανθρώπους της σκιάς. Καλύφθηκαν πίσω από την αποστολή εκπαιδευτών για το στρατό των εξεγερμένων. Ηταν λίγες δεκάδες και στρατολογήθηκαν από τις χώρες του ΝΑΤΟ, για να αναδιοργανώσουν τις τάξεις των εξεγερμένων... Οι πρώτες ειδήσεις χρονολογούνται από την αρχή της σύγκρουσης... Αρκετοί Βρετανοί SAS συνελήφθησαν, εξάλλου, από τους εξεγερμένους, οι οποίοι δεν είχαν ειδοποιηθεί για την παρουσία τους. Λόγω έλλειψης συντονισμού».

***

Να θυμίσουμε ότι η ιμπεριαλιστική πολεμική επέμβαση στη Λιβύη έγινε στο όνομα αποκατάστασης της δημοκρατίας. Αλλά να τι έγραψαν στις 22/3/2011 «Τα Νέα»: «...σε συνέντευξή του στη γερμανική τηλεόραση, ο Καντάφι είπε:"Τα πετρελαϊκά μας συμβόλαια θα πάνε σε ρωσικές, κινεζικές και ινδικές εταιρείες". Δηλαδή σε χώρες - μέλη της BRIC. Επιβεβαιώνονται έτσι οι "κυνικοί", οι οποίοι, πίσω από κάθε πόλεμο των μεγάλων δυνάμεων που μπορούμε να θυμηθούμε, βλέπουν πάντα το πετρέλαιο. Και απογυμνώνονται ηθικά όσοι επικαλούνται ανθρωπιστικά ιδεολογήματα». Αρα ο πόλεμος έγινε για τη μοιρασιά των υδρογονανθράκων στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Ακριβώς το ίδιο ζήτημα υπάρχει και πίσω από τη Συρία. Το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, οι δρόμοι μεταφοράς τους, το ποια μονοπώλια θα πάρουν τη μερίδα του λέοντος και βεβαίως το γεωστρατηγικό σημείο στο οποίο έχει πρόσβαση μια ανερχόμενη ιμπεριαλιστική δύναμη, η Ρωσία, συνασπισμένη στους BRIC, συνασπισμός όπου συμμετέχει και η Κίνα. Οι BRIC έχασαν από τη Λιβύη αλλά, από τις ως τώρα εξελίξεις δε φαίνονται διατεθειμένοι να χάσουν από τη Μέση Ανατολή. Αλλωστε, με τη συγκεκριμένη υπόθεση, συνδέεται και το Ιράν με ισχυρές σχέσεις με την Κίνα, αλλά σε ένα βαθμό και με Ρωσία.
Πρόσφατα ο Γιάννης Μάζης, Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, σε συνέντευξή του σε εφημερίδα μίλησε για «εσωτερική εμφύλια διαμάχη, υποκινούμενη και χρηματοδοτούμενη από το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία» και ότι «η Τουρκία είναι εκείνη η οποία διά των εδαφών της τροφοδοτεί με όπλα τους Σύρους αντικαθεστωτικούς διά των εδαφών της».

***

Η κατάσταση στη Συρία μοιάζει με αυτήν στη Λιβύη. Η «υπόθεση Συρία» είναι ενταγμένη στο σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή». Τι είναι αυτό το σχέδιο; Στις 6 Νοέμβρη του 2003, με ομιλία που εκφώνησε στο «Εθνικό Ιδρυμα Δημοκρατίας» ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζ. Μπους, οι ΗΠΑ δημόσια τάχθηκαν υπέρ της «ανασυγκρότησης» της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, που τη χαρακτήρισαν «Μεγάλη Μέση Ανατολή».
Η «πρώτη» φάση είχε ξεκινήσει στις 20 Μάρτη 2003 με την εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Ιράκ. Στις 22 - 23 Μάη 2004, στη 16η Σύνοδο Κορυφής της Λίγκας των Αραβικών Κρατών (στην Τυνησία), συζητήθηκε το σχέδιο «μεταρρύθμισης» των αραβικών χωρών, χωρίς ωστόσο να υπάρξει συμφωνία. Στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη (28 - 29 Ιούνη 2004), αποφασίστηκε το σχέδιο για τη «Μεγάλη Μέση Ανατολή» και καταμερίστηκαν ρόλοι για την εφαρμογή του. Τα σχέδια των ΗΠΑ αναπτύχθηκαν με νέα ορμή μετά την εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα στην ηγεσία των ΗΠΑ (2008) και την ομιλία του στο Κάιρο (4/6/2009), όπου φαίνεται η προσπάθεια των ΗΠΑ να προωθήσουν το λεγόμενο «εκδημοκρατισμό» της Μέσης Ανατολής και να προσεταιριστούν μια σειρά αραβικές χώρες στα σχέδιά τους.
Η τεράστια όξυνση των ανταγωνισμών στην περιοχή είναι εμφανής, ενώ το πρόβλημα «Συρία» διαπλέκεται και με όλη τη Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα με Τουρκία, Ιράν, Ισραήλ, και τις μεταξύ τους αντιθέσεις, ενώ μπλεγμένη μέχρι τα μπούνια είναι και η Ελλάδα. Και οι κίνδυνοι νέας εστίας ιμπεριαλιστικής πολεμικής ανάφλεξης είναι εμφανείς.

Ι