Κατακρεουργημένη σκέψη... Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Αγριος τίτλος για κατακαλόκαιρο θα μου πεις, σύντροφε. Λες και δεν ξέρουμε κι εσύ κι εγώ πως είναι κατάμαυρο από την ανεργία και την αγωνία. Κι η ζέστη κι η θερινή ραστώνη έχουν δώσει τη θέση τους σε κείνη την οσμή του κάρβουνου που ακόμα καπνίζει έχοντας αφαιρέσει ζωή κι ελπίδα. Σαν αποκαΐδια τα τρέχοντα ζητήματα που στέλνει η πραγματικότητα να θολώσουν τον ταραγμένο από τα βάσανα νου. Θεριστής ταξικός κλέβει τη σοδειά κάθε ανθρώπου κι ως κι οι αγέννητοι, εξαγγέλλεται, ότι οφείλουν φόρο κεφαλικό της ίδιας τους της ύπαρξης. Ποιος θα το φανταζόταν ότι θα πληρώναμε οι άνθρωποι περατατζίδικα εισόδια στη ζωή αντί για εξόδια όπως χιλιάδες χρόνια τώρα.

Εγραφα τις προάλλες ότι χωρίς παιδεία είναι ολότελα άχρηστα τα εργαλεία. Και χωρίς εκπαίδευση είναι κι επικίνδυνα. Δεν μπορείς να δουλέψεις το αμόνι, μήτε τον τόρνο και τη θεριζοαλωνιστική μηχανή χωρίς να σου πουν και να σου δείξουν οι προηγούμενοι. Δεν μπορείς να καβαλήσεις το


τριαξονικό σαν παπάκι, δεν γίνεται να παίξεις με τα χημικά στο εργαστήριο χωρίς γνώση και μάθηση και την πείρα του δασκάλου. Καλφάδες χωρίς κάλφα δεν γίνονται. Ακόμα και στον πόλεμο, κυρίως μάλιστα σ' αυτόν, δεν πας χωρίς να παίζεις το ...μαχαίρι στα δάχτυλα όπως οι πολεμιστές πριν από σένα... Και γράφω το μαχαίρι στην εποχή των βομβών νετρονίου, μόνο και μόνο για να θυμόμαστε πως ποτέ δε φταίει το μαχαίρι αλλά το χέρι που το κρατά κι αυτό είναι που φτιάχνει τον ήρωα ή το φονιά. Ανθρωπος χωρίς παιδεία είναι υποψήφιος φονιάς γιατί γίνεται πιόνι στα χέρια του αφέντη, του παπά, του φίλου φίδι, της ανάγκης, της οργής, της μοναξιάς...

Το ξέρουν αυτό πολύ καλά οι έχοντες και κατέχοντες και το μαχαίρι και το πεπόνι. Μοιράζουν λοιπόν από ένα μαχαίρι στον καθένα κι ύστερα βγάζουν ένα πεπόνι για χίλιους στην κλήρωση. Το θέαμα της ανεκπαίδευτης δημοκρατίας έτσι στήνεται. Σαν τσίρκο επιβίωσης. Και δημοκρατικότατα η σφαγή γίνεται το δίκιο του μαχαιροβγάλτη και ποτέ του εργάτη. Βουτάς χωρίς παιδεία, κυρίως και προπάντων χωρίς πολιτική παιδεία στο tweeter (το κοινωνικό δίκτυο όπως το εξωραΐζουν οι κερδίζοντες θησαυρούς απ' αυτό κι εγώ εδώ θα το λέω χάριν συντομίας Τ) και γίνεσαι σε μια νύχτα, άντε σε μια μικρή περίοδο ζωής, διάσημος, κόμμα, απόκομμα, μαύρο πρόβατο, φωτεινός δικτάτορας, φονιάς, άγγελος, φιλάνθρωπος, ραντεβουδιάρης, γνωμοδότης, εμπειρογνώμων, σοφός εν αγνοία σου, πετυχημένος, απόβρασμα, κι ό,τι βάλει ο νους που κατακρεουργείται σε μια επικοινωνία τόσο ...ελεύθερη όσο η δυνατότητα των «ενδιαφερομένων» να σε παρακολουθούν, να σε καταγράφουν, να σε σφυγμομετρούν, να σε κρίνουν, να σε δημοσκοπούν, να σε στοχοποιούν κατά το δοκούν. Το μεγαλύτερο δημοπρατημένο πρόγραμμα στο χώρο του Διαδικτύου στις ΗΠΑ αυτή τη στιγμή είναι η δημιουργία προγράμματος καταγραφής και ομαδοποίησης των απόψεων των χρηστών των κοινωνικών μέσων (χα χα χα χα). Τι πρωτότυπο ιμπεριαλιστικό μοντελάκι κι αυτό!

Η ψευδαίσθηση της πρόσληψης της εκτόνωσης ως ελευθερία είναι το πρόβλημα παιδείας. Οχι το Τ. Μετατρέπει τη δράση σε πληροφορία. Τη συνολική σκέψη σε στιγμιαίες φωτογραφίες, την κατακρεουργεί στη στιγμή. Την εκτοξεύει ως πυροτέχνημα και αμέσως μετά διά της πολλαπλότητας των παραληπτών ερμηνευτών, σε μια αναπαραγόμενη «προσωπογραφία» που έχει και επιπτώσεις και υπαγορεύει συμπεριφορά. Την απροσδιόριστη χειραγώγηση την κατάλαβαν αμέσως τα φασισταριά, οι φονιάδες κι οι κυνηγοί συμφερόντων. Στήνουν καρτέρια και παγίδες. Πνίγουν κάθε δυνατότητα να πάει η σκέψη παραπέρα. Στήσαν κόμματα. Ομάδες στόχους. Παγίδες για αφελείς και απολίτικους. Σε μια παρέα ζωντανή κι όχι τήλε, άμα πεις μια χοντράδα, μια κρυάδα, μια μαλακία βρε αδερφέ, εισπράττεις άμεσα την αντίδραση. Νιώθεις ότι μπορεί και να βρεθείς στην απ' έξω. Εχεις, και καταβάλεις και το τίμημά της. Επιλογή. Στο Τ όμως δεν μπορείς να φανταστείς πόσους ίδιους με σένα μπορείς να βρεις. Δεν τους ξέρεις, δεν τους έχεις διαλέξει. Αλλά δεν σ' αφήνουν μόνο. Κι έτσι νομιμοποιείς κάθε εκτόνωσή σου χωρίς τίμημα ώσπου... Εκπαιδεύεσαι να μπορείς να ξέρεις χωρίς να μαθαίνεις, χωρίς να κοπιάζεις, τα πάντα και προπάντων τον εαυτό που σου υπαγορεύουν άλλοι. Κουκίδα σε κάδρο.

Απ' όλο τον ντόρο για την κοπελιά που έχασε την Ολημπιάδα, απ' την έκλυση τόνων σχολιαστικής ανοησίας και διατεταγμένων όψιμων πραιτωριανών υπέρ και κατά, χάθηκε η ουσία. Που κρύβεται στην παιδευτική ένδεια περιβεβλημένη την τήβενο της καθαρότητας. «Είμαι μόνον αθλήτρια, τίποτε άλλο»... Οπως μόνον εργάτης, μόνον αφεντικό, μόνον ζώον κι όχι πολτικόν ζώον. Οπότε κολοσσαίο ο στίβος και οι μονομάχοι τουήτερς κι απάνω τούρλα κι ο νοών νοήτω...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ