Για νικηφόρα αντεπίθεση

Για τους εργαζόμενους και το λαό, το 2012 έκανε «ποδαρικό» με μια πρωτόγνωρη προπαγάνδα να αποδεχτεί τα προαποφασισμένα φιλομονοπωλιακά μέτρα, υπό την απειλή της επόμενης δόσης του δανείου και του ενδεχόμενου εξόδου της χώρας από το ευρώ. Από τα κόμματα της συγκυβέρνησης, τον πρωθυπουργό, μέχρι τους τραπεζίτες και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όλοι στα πρωτοχρονιάτικα μηνύματά τους ανέδειξαν την «ανάγκη» να περάσουν αδιαμαρτύρητα οι επόμενες αντιδραστικές ανατροπές στο εισόδημα, στο Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά, προκειμένου η τρόικα να συναινέσει στην αποδέσμευση του επόμενου ποσού του δανείου. Σε διαφορετική περίπτωση, λένε με ένα στόμα, ο δρόμος για έξοδο από το ευρώ είναι ορθάνοιχτος και η εξαθλίωση του λαού δεδομένη.

Είναι προκλητικοί. Λένε στο λαό ότι αν η χώρα αποπεμφθεί από το ευρώ, τότε τον περιμένουν συνθήκες ζωής ανάλογες με αυτές της δεκαετίας του '50. Κρύβουν, όμως, ότι η παραμονή της ντόπιας πλουτοκρατίας στη ζώνη του ευρώ προϋποθέτει ακριβώς να γυρίσουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα σε συνθήκες δουλειάς και ζωής αντίστοιχες με αυτές της δεκαετίας του '50. Σε κάθε περίπτωση, τα μέτρα συγκυβέρνησης - τρόικας οδηγούν το λαό σε συνθήκες κραυγαλέα αναντίστοιχες με την κοινωνική και επιστημονική πρόοδο των τελευταίων δεκαετιών, που αντικειμενικά επιτρέπει λιγότερη δουλειά, καλύτερες αμοιβές, περισσότερο ελεύθερο χρόνο, κοινωνικές παροχές υψηλού επιπέδου και δωρεάν.

Καλούν το λαό να κάνει κι άλλες θυσίες, να καταθέσει και τα τελευταία δικαιώματα, που απέσπασε με αγώνες και αίμα, στο ταμείο μιας Ευρωζώνης, που το επόμενο διάστημα μπορεί να αυτοδιαλυθεί ή δε θα είναι ίδια με σήμερα. Αυτό επιβεβαιώνουν οι αγεφύρωτοι ανταγωνισμοί, ενόψει και της νέας Συνόδου Κορυφής στις 30 Γενάρη. Η κρίση είναι βαθιά. Για το κεφάλαιο, η παραμονή ή όχι της Ελλάδας στην Ευρωζώνη θα κριθεί από το αν τα συμφέροντα των ισχυρότερων μερίδων της πλουτοκρατίας επιβάλλουν τώρα μια μικρότερη Ευρωζώνη, κάτω από το βάρος των αδιεξόδων στην αστική διαχείριση, ή αν οι αντιθέσεις, που μεγαλώνουν, επιβάλλουν μια τέτοια εξέλιξη. Από αυτή τη σκοπιά ο λαός έχει κάθε συμφέρον να επιλέξει αυτός την έξοδο από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, συνδέοντάς την άμεσα με το ζήτημα της εξουσίας, για να ακυρώσει το ψευτοδίλημμα των μονοπωλίων και των κομμάτων τους «ευρώ ή δραχμή».

Αυτό που κρίνει τη λαϊκή ευημερία δεν είναι το νόμισμα, αλλά οι σχέσεις παραγωγής. Ολα τα κόμματα, πλην του ΚΚΕ, θέλουν αυτές να παραμείνουν καπιταλιστικές, είτε με ευρώ, είτε με δραχμή. Μόνο το ΚΚΕ λέει αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία, κοινωνικοποίηση δηλαδή των μονοπωλίων και επιλογή άλλου δρόμου ανάπτυξης, με μονομερή διαγραφή του χρέους. Η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ είναι όπλο στα χέρια των εργαζομένων και του λαού στα δύσκολα που έρχονται. Η οργάνωση σ' αυτή τη γραμμή πάλης μπορεί να βάλει εμπόδια στα νέα μέτρα, να ανοίξει δρόμο για ριζικές αλλαγές προς όφελος της λαϊκής συμμαχίας. Τίποτα δεν έχει να φοβάται ο λαός. Η απόκρουση των εκβιασμών, που θα κορυφωθούν το επόμενο διάστημα, είναι όρος αναγκαίος για να βγει νικητής στην αντεπίθεση.