Στον άλλο δρόμο

Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής και η επιχειρούμενη ήδη εξειδίκευσή τους στην περίπτωση της Ελλάδας δεν προκάλεσαν στους κομμουνιστές έκπληξη. Ηταν, με μαθηματική ακρίβεια, βέβαιο ότι η πλουτοκρατία και οι κυβερνήσεις της στην ΕΕ θα επέλεγαν και πάλι να παρέμβουν στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις με νέα ολομέτωπη επίθεση κατά των λαών. Ηταν προδιαγεγραμμένο ότι θα προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης που προκάλεσε η συσσώρευση κεφαλαίων, με νέα ένταση της φιλομονοπωλιακής πολιτικής, με ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Δεν χρειάζονται μαντικές ικανότητες για να αντιληφθεί κάποιος τον τρόπο που διαμορφώνονται τα δεδομένα στις μέρες μας. Η πορεία της ΕΕ και οι σαρωτικές ανατροπές σε εισοδήματα - λαϊκά δικαιώματα στη ζώνη του ευρώ, το ξέσπασμα της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης και ο τρόπος διαχείρισης των επιπτώσεών της, η αναγωγή της πολιτικής λιτότητας σε ζήτημα στρατηγικής προτεραιότητας για τη διάσωση του κεφαλαίου σε ολόκληρη την ΕΕ αποκαλύπτουν ότι οι εργαζόμενοι βρίσκονται μπροστά σ' ένα σταυροδρόμι. Σε μια ανειρήνευτη σύγκρουση δύο δρόμων που οδηγούν σε δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους.

Ο ένας είναι ο δρόμος της ΕΕ, του κεφαλαίου και της εξουσίας των εκπροσώπων του. Αυτός που θεωρεί τον εργαζόμενο ως μέσο αναλώσιμο για τον πλουτισμό του καπιταλιστή, ο δρόμος που για χάρη της κερδοφορίας του κεφαλαίου οδηγεί στη συνεχή χειροτέρευση των συνθηκών ζωής και της θέσης του εργάτη στην κοινωνία. Είναι ο δρόμος του συμβιβασμού, για να εξασφαλιστεί η στήριξη των συμφερόντων των πολυεθνικών και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Των μνημονίων και των Μεσοπρόθεσμων Προγραμμάτων, ο δρόμος της βαρβαρότητας και των ακόμα πιο αντιδραστικών μέτρων. Ο δρόμος των πολιτικών της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου και της τρόικας που συνεχίζει να καταστρέφει ακόμα και πάνω στα συντρίμμια που προκάλεσαν οι ανελέητες επιθέσεις της τελευταίας διετίας. Ο δρόμος της οικονομικής εξαθλίωσης και της κοινωνικής περιθωριοποίησης των εργαζομένων είναι οπισθοδρόμηση, είναι πορεία προς τους σύγχρονους Καιάδες, τους οποίους το κίνημα των εργαζομένων πρέπει να καταργήσει, να σφραγίσει οριστικά και αμετάκλητα. Ενας δρόμος που οι εργαζόμενοι οφείλουν όχι απλά να τον απορρίψουν, αλλά να τον αντιπαλέψουν, να τον πολεμήσουν.

Οι εργαζόμενοι, οι μικρομεσαίοι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι στην πόλη και την ύπαιθρο, οι γυναίκες, η νεολαία έχουν τον δικό τους δρόμο να ακολουθήσουν. Αρκεί να καταλάβουν το ρόλο των αστικών κομμάτων και τα συμφέροντα που υπηρετούν και να τα εγκαταλείψουν οριστικά. Αρκεί να συνειδητοποιήσουν τη δύναμη που έχουν και να πορευτούν το δρόμο της μαχητικής αντίστασης, το δρόμο της αμφισβήτησης της δύναμης του κεφαλαίου που δεν είναι παντοδύναμο - αυτό δείχνει η κρίση - και της ανατροπής της εξουσίας του. Είναι ο δρόμος που οδηγεί σε έναν άλλο κόσμο όπου θα έχουν κοινωνικοποιηθεί τα μονοπώλια, η οικονομία θα είναι για το λαό και όχι για το κέρδος, όπου θα είναι για όλους δεδομένο και το δικαίωμα στην εργασία, και η συνεχής βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, και η πλήρης και δωρεάν πρόσβαση στα δημόσια συστήματα της Υγείας, της Παιδείας, του Πολιτισμού, και της ξεκούρασης, και η ολόπλευρη ανάπτυξη του ατόμου και της κοινωνίας. Ενας κόσμος σοσιαλιστικός που θα αρχίσει να φωτίζει, μόλις καταφέρουμε να απαλλαγούμε από τα παράσιτα που σήμερα απομυζούν τον κοινωνικό πλούτο.