Πάνε
δύο περίπου χρόνια απ' το ξέσπασμα των «αγανακτισμένων» και τις
καθημερινές απογευματινές τους συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος,
που άρχισαν να ξεθωριάζουν στις αρχές του καλοκαιριού του 2011, αφού
αποδείχθηκε στην πράξη ότι δεν «φτάνει να γεμίσουμε τις πλατείες» για να
ανατραπεί η αντιλαϊκή επίθεση. Επρόκειτο για μαζικά συλλαλητήρια που τα
συγκροτούσαν ετερόκλητες πολιτικά και κοινωνικά δυνάμεις με σήμα
κατατεθέν τους τον «αυθόρμητο» και «απολίτικο» χαρακτήρα τους.
Κινητοποιήσεις που σύσσωμες αστικές και οπορτουνιστικές πολιτικές
δυνάμεις περιέβαλαν με στοργή, ευθέως ανάλογη του ταξικού τους μίσους
για το εργατικό λαϊκό κίνημα. Η προβολή που επιφύλαξαν στους
«αγανακτισμένους» τα αστικά ΜΜΕ υπήρξε κραυγαλέα, σε σχέση με την
αποσιώπηση ή τη συκοφάντηση των κινητοποιήσεων του ταξικού εργατικού
λαϊκού κινήματος.
Στην πλατεία Συντάγματος στήθηκε ένα
γερό παιχνίδι με έπαθλο συνειδήσεις που αναζητούσαν στα τυφλά διέξοδο,
που άγονταν από μικροαστική ανυπομονησία, ανθρώπων πραγματικά
οργισμένων, όχι όμως αποφασισμένων για την ανάγκη να μετουσιώσουν την
οργή τους σε ταξική πάλη. Οι συνειδήσεις αυτές χειραγωγήθηκαν και τελικά
ενσωματώθηκαν από δυνάμεις που παρενέβαιναν σχεδιασμένα για να
καναλιζάρουν την αγανάκτηση και να εκτονωθεί ανώδυνα για το σύστημα.
Κερδισμένη μεταξύ άλλων βγήκε η Χρυσή Αυγή.
Μέρος της πλατείας αποτέλεσε σωστό
εκκολαπτήριο των φασιστικών της απόψεων με αλαλαγμούς όπως «Να καεί, να
καεί το μπ... η Βουλή», οι «300 στο Γουδή», «Κλέφτες, κλέφτες» κλπ., που
αναπαράγονταν στο πανελλήνιο απ' τα ΜΜΕ. Εκεί συναντούσε κανείς, να
ξεσηκώνουν με τέτοια συνθήματα το πλήθος, ανθρώπους σκοτεινών μηχανισμών
και θυλάκων, γνωστούς εθνικιστές, μέλη ειδικών ομάδων φιλάθλων, που τα
Σαββατοκύριακα απαντώνται στα γήπεδα και τις άλλες μέρες μπράβοι σε
νυκτερινά κέντρα.
Δεν ήταν όμως μόνο αυτοί. Έλεγε τότε ο Δ. Παπαδημούλης (ρ/σ ΑΝΤ1): «Τα
μεγάλα προβλήματα των πολιτών είναι: Γιατί δεν πληρώνουν οι πλούσιοι;
Γιατί δεν πιάνεται η φοροδιαφυγή; Γιατί δεν πάει κανένας φυλακή; (...) Όλα αυτά που θέτουν επί τάπητος οι αγανακτισμένοι πολίτες».
Το «πάνω μέρος» της πλατείας, που
τσουβάλιαζε αυθαίρετα, οξύνοντας τα πιο αντιδραστικά, εθνικιστικά
αντανακλαστικά ανώριμων πολιτικά συνειδήσεων, δε θα υπήρχε χωρίς το
«κάτω μέρος» της πλατείας στο οποίο κυριαρχούσαν οι δυνάμεις του
οπορτουνισμού. Κάτω από ένα «αντιμνημονιακό περίβλημα» χωρούσε κάθε
καρυδιάς καρύδι. Όχι μόνο συσκότιζαν τα ταξικά