Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του

Το ΚΚΕ προειδοποίησε έγκαιρα ότι δεν έχει πάτο το αντεργατικό βαρέλι. Δεν πρόλαβε να ψηφιστεί το «Μεσοπρόθεσμο», άρχισε η φιλολογία για τα επόμενα βήματα (άρθρο στην «Ελευθεροτυπία»).

Η αστική τάξη ξέρει πως όλα αυτά δεν μπορούν να περάσουν ανώδυνα. Κι έχει μετρήσει ήδη τα αποτελέσματα της 48ωρης απεργίας που οργάνωσε το ΠΑΜΕ. Ξέρει πως όσο κι αν με τους μηχανισμούς της σπρώχνει τη λαϊκή αγανάκτηση σε ανώδυνους για την εξουσία της δρόμους, ο πραγματικός αντίπαλος είναι η οργανωμένη εργατική τάξη και το Κόμμα της, το ΚΚΕ. Γι' αυτό και καλεί σε συναγερμό. Οχι πια για «να σωθεί η πατρίδα», όπως έλεγαν μέχρι τώρα, αλλά για να αντιμετωπιστεί ο πραγματικός αντίπαλος και φτάνουν για να τρομοκρατήσουν το λαό να μιλούν ως και για εμφύλιο (πολλαπλασιάζονται τα σχετικά άρθρα στην «Καθημερινή»).

Ξορκίζουν δήθεν τη βία (άρθρο στο ΒΗΜΑ) ενώ γνωρίζουν πως η ταξική σύγκρουση είναι καθημερινή και οξύτατη. Ειδικά στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, όπου το κεφάλαιο επιχειρεί να φορτώσει όλες τις συνέπειες στην εργατική τάξη, τρομοκρατώντας με απειλές για πείνα αν δεν περάσει η πολιτική του.

Ο πόλεμος κατά της εργατικής τάξης είναι καθημερινός και ανελέητος ακόμα κι όταν συγκαλύπτεται με εκκλήσεις συναίνεσης, υποταγής δηλαδή της εργατικής τάξης στους σχεδιασμούς των επιτελείων του κεφαλαίου.

Οι καπιταλιστές δε σταμάτησαν ποτέ αυτόν τον πόλεμο είτε σε κρίση βρίσκονται είτε σε ανάπτυξη. Και γνωρίζουν πως η εργατική τάξη είναι υποχρεωμένη να αντισταθεί για να μη φτάσει σε ζωώδη κατάσταση.

Πολύ περισσότερο που όλο και πιο πολύ - μέσα από τη σταθερή, επίμονη δράση του ΚΚΕ - γίνεται καθαρό πως η εποχή μας επιτρέπει να λυθούν σοβαρά προβλήματα, να καλυφθούν σημαντικές ανάγκες των εργατών, αν φύγει από τη μέση το βασικό εμπόδιο, η εκμετάλλευση της δουλειάς τους από μια χούφτα καπιταλιστές.

Επειδή αυτή είναι η λύση, επειδή προβάλλει πια ξανά σαν κοινωνικά αναγκαίο να καταργηθεί η ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, οι καπιταλιστές πασχίζουν να αποτρέψουν τη συνέπεια αυτής της γνώσης: Οτι η εργατική τάξη αργά ή γρήγορα θα βρεθεί στην ανάγκη η ίδια να επαναστατήσει έχοντας ψηλά στη σημαία της τη σοσιαλιστική προοπτική.

Η αστική τάξη γνωρίζει πως η πάλη για την εξουσία είναι αναπόφευκτη. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Είναι εξέλιξη, αναγκαία και δυνατή. Ωριμάζει μέσα στην εξέλιξη της ταξικής πάλης που δεν καταργείται, δεν αναστέλλεται.

Η έκβαση, η νίκη της εξαρτάται και από ένα σύνολο παραγόντων με καθοριστικό την ετοιμότητα και ωριμότητα του εργατικού κινήματος για την οποία δρα ακούραστα το ΚΚΕ.

Η εργατική τάξη δεν μπορεί να παραιτηθεί από τη διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής, αλλά ούτε η αστική τάξη από τα προνόμιά της.

Η εξέλιξη, λοιπόν, είναι θέμα συσχετισμών. Είναι θέμα ωρίμανσης των συνθηκών για ριζικές αλλαγές με κυρίαρχο στοιχείο τη συνειδητή θέληση και απόφαση της πλειοψηφίας του λαού.

Μπροστά σ' αυτή την προοπτική η αστική τάξη κάνει καθαρό ότι θα υπερασπίσει την εξουσία της με κάθε τρόπο. Και η βία είναι ο τρόπος υπεράσπισης της εξουσίας της που τη θεωρεί αιώνια και απαραβίαστη και όταν ακόμα έχει πολιτικά ηττηθεί.

Ο εξορκισμός της βίας είναι υποκρισία, μέσο για την υποταγή του εργατικού και λαϊκού κινήματος και είναι αφέλεια - τουλάχιστον - η αποδοχή αυτής της θεωρίας.

Υποκρισία είναι και η διαμαρτυρία διαφόρων για την εκχώρηση κυριαρχίας, την οποία ανακάλυψαν τώρα με τις δηλώσεις Γιούνκερ. Αυτή όμως έχει συμβεί από την ίδια τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, την οποία έχουν υπερψηφίσει οι πάντες εκτός από το ΚΚΕ.

Υποκρισία είναι και η ανακάλυψη των οπορτουνιστών ότι πια το ΠΑΣΟΚ μεταλλάχθηκε και δεν είναι σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Η ανακάλυψή τους στοχεύει σ' έναν νέο εγκλωβισμό των εργατών, τώρα που αγριεύει η ταξική σύγκρουση, τώρα που πρέπει μαζικά οι εργάτες να απεγκλωβιστούν από κάθε έκφραση της αστικής πολιτικής, να συσπειρωθούν στο ΚΚΕ.

Σπέρνουν πάλι αυταπάτες για την ανάγκη να υπάρξει σοσιαλδημοκρατική λύση. Γνωρίζουν πως η σοσιαλδημοκρατία κοντά έναν αιώνα τώρα υπηρετεί τον καπιταλισμό κι αυτό που τελικά κάνουν καθαρό είναι ότι δε θέλουν να σηκώσει κεφάλι ο εργάτης.

Μιλάνε για ακηδεμόνευτο και ακομμάτιστο κίνημα για να προσπεράσουν το γεγονός ότι η εργατική τάξη είναι υποχρεωμένη να έχει το κίνημά της, το οποίο δεν μπορεί παρά να αναπτύσσεται κατά βάση μέσα στους χώρους δουλειάς, εκεί όπου εκφράζεται και η βασική αντίθεση.

Δε θέλουν τέτοιο κίνημα. Το έκαναν καθαρό στην «πλατεία» με τις διάφορες μεθοδεύσεις τους για να αποτρέψουν ακόμα κι αυτήν την εμφάνιση του ΠΑΜΕ εκεί. Το κάνουν καθαρό και μετά την «πλατεία» φτάνοντας στο σημείο - ορισμένες ουρές του ΠΑΣΟΚ, όπως το ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ - να καταγγέλλουν το ΚΚΕ γιατί δεν προσχωρεί στο «κίνημα» της μούντζας κι επιμένει να οργανώνει τους εργάτες έτσι που η πάλη τους να είναι στοχοπροσηλωμένη απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο, τα μονοπώλια και την εξουσία τους.

Ισχύει το ίδιο και για όσους σαν τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ψαρεύουν σε θολά νερά ως «αγανακτισμένοι» ενώ οι ίδιοι είναι απλά μέρος του προβλήματος. Είναι αυτοί που θέλουν και Ευρωπαϊκή Ενωση και δήθεν «όχι μνημόνιο». Ξέρουν πως αυτά τα δύο είναι νύχι - κρέας. Αλλά θολώνοντας τα νερά προσπαθούν να αποφύγουν την αποκάλυψη ότι παίζουν υπονομευτικό ρόλο στους αγώνες τώρα ακριβώς που όλο και περισσότερο το ζήτημα της εξουσίας αναδεικνύεται σε κυρίαρχο. Τώρα που οι εργάτες πρέπει να αναπτύξουν το μέτωπό τους με τα μονοπώλια και κάθε πολιτική τους έκφραση.

Ασχετο: Για έναν παράξενο λόγο όλοι τους ξέχασαν την ημερομηνία προσχώρησης στην ΕΟΚ. Γνωρίζουν την πηγή του κακού και σου λέει «δεν είναι ώρα να ξύνουμε πληγές...».

Επιμέλεια:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ