Πάλι για τα τρόφιμα

Γρηγοριάδης Κώστας

Μ ε αφορμή την ανακοίνωση της αμερικάνικης κυβέρνησης για μείωση της παραγωγής καλαμποκιού κατά 13%, ο «Ρ» σε άρθρο του πριν από τέσσερις μέρες σημείωνε ότι το γεγονός θα χρησιμοποιηθεί για να εκφραστεί μια καταιγίδα κερδοσκοπικών παιχνιδιών από τα μονοπώλια τροφίμων και το μεγάλο κεφάλαιο στα χρηματιστήρια εμπορευμάτων.

Ηδη από προχτές εμφανίστηκαν στον αστικό Τύπο τα πρώτα αφιερώματα που κάνουν λόγο για παγκόσμια επισιτιστική κρίση και με βάση αυτή δικαιολογούν ένα κύμα αυξήσεων στην ελληνική αγορά τροφίμων. Ο ίδιος ο πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου έσπευσε να δικαιολογήσει τις αυξήσεις.
Πρόβλημα με τα τρόφιμα πράγματι υπάρχει. Μόνο που γι' αυτό δε φταίει η συγκυριακή μείωση στην παραγωγή ενός προϊόντος. Η χώρα μας, για παράδειγμα, έχει όλα τα μέσα και τις δυνατότητες να αναπτύξει την πρωτογενή της παραγωγή ώστε να καλύπτει τις ανάγκες του πληθυσμού με προϊόντα ποιότητας. Αυτό όμως δεν το επιτρέπουν οι κανόνες της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της ΕΕ και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ). Το αποτέλεσμα της ακολουθούμενης πολιτικής είναι να οδηγούνται η αγροτική παραγωγή στη συρρίκνωση και οι μικρομεσαίοι αγροτοκτηνοτρόφοι στη φτώχεια και στο ξεκλήρισμα. Κι εκεί που η χώρα μπορεί να έχει επάρκεια τροφίμων βασισμένη στη δική της παραγωγή, αναγκάζεται να εισάγει τεράστιες ποσότητες τροφίμων.
Κι όσο αυτή η πολιτική θα κυριαρχεί, η κατάσταση θα γίνεται χειρότερη. Οσο συνεχίζεται η κυριαρχία των μονοπωλίων, των χρηματιστηρίων και των μηχανισμών τους, οι επισιτιστικές κρίσεις στα πλαίσια και των καπιταλιστικών κρίσεων θα δίνουν και θα παίρνουν.
Οπως σημείωνε χαρακτηριστικά ο «Ρ», «το πρόβλημα της ξηρασίας η καπιταλιστική αγορά το μετατρέπει σε "πλημμύρα" αύξησης των τιμών, με θύματα τους λαούς του πλανήτη».
Το συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα είναι ένα: Για τη λύση και του επισιτιστικού προβλήματος απαιτείται σύγκρουση με τα μονοπώλια, ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία για να επιβάλει μια λαϊκή οικονομία που θα αναπτύξει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας έτσι που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες διευρυνόμενες λαϊκές ανάγκες.