«Επιμήκυνση» θέλει και ο ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε προεκλογικά για ακύρωση του μνημονίου, κατηγορώντας τα κόμματα της σημερινής συγκυβέρνησης ότι θέλουν επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας με την τρόικα, άρα διατήρησή της. Μετά τις πρώτες εκλογές, «συμμορφώθηκε» και ζήτησε και αυτός επαναδιαπραγμάτευση, με άλλο όμως μείγμα διαχείρισης της κρίσης. Στη συνέχεια κατήγγειλε τη συγκυβέρνηση ότι μόνος στόχος της αναδιαπραγμάτευσης με την τρόικα είναι η επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής. Τώρα, εμφανίζεται και αυτός να θέλει την παράταση της δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως προκύπτει από Ερώτηση του ευρωβουλευτή του Ν. Χουντή προς την Κομισιόν. Στα κανάλια και στο διαδίκτυο προβλήθηκε χτες η απάντηση του Ευρωπαίου επιτρόπου, όπου επαναλαμβάνει ότι είναι «πρόωρη» η όποια συζήτηση για την επιμήκυνση του ελληνικού προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και ότι, σε κάθε περίπτωση, οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις είναι δεδομένες για την Ελλάδα.

Αυτό που πέρασε όμως στα «ψιλά» ήταν η Ερώτηση του Ν. Χουντή, η οποία ανέφερε επί λέξει: «Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και του δημόσιου διαλόγου που πραγματοποιήθηκε στην

 Ελλάδα, αναδείχτηκε, σχεδόν από όλα τα κόμματα, η ανάγκη για επαναδιαπραγμάτευση ορισμένων αποφάσεων που είχαν ληφθεί στο παρελθόν στα πλαίσια του μνημονίου. Στο πλαίσιο αυτό, εκτιμήθηκε ότι ήταν αναγκαία η χρονική επέκταση του χρονοδιαγράμματος επίτευξης της "επιθυμητής" δημοσιονομικής προσαρμογής. Ερωτάται η Επιτροπή: Με δεδομένα τα ανωτέρω, πώς σχολιάζει το αίτημα χρονικής επιμήκυνσης για επίτευξη των στόχων δημοσιονομικής προσαρμογής; Ποιο είναι το κόστος μιας τέτοιας επιμήκυνσης;». Αν μη τι άλλο, ο ΣΥΡΙΖΑ καταθέτει με τη συγκεκριμένη Ερώτηση την πρεμούρα του να δοθεί η παράταση για την οποία πασχίζει η κυβέρνηση και την οποία προσπαθεί να την παρουσιάσει σαν βάλσαμο για το λαό. Υπονοεί μάλιστα προς τα «έξω» ότι και αυτός προεκλογικά ήταν θιασώτης των αλλαγών στο μνημόνιο, προϋπόθεση για τις οποίες είναι - όπως λέει ο Χουντής - η παράταση στη δημοσιονομική προσαρμογή.

Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ συνδράμει την κυβερνητική προπαγάνδα ότι μια παράταση στην εφαρμογή των βάρβαρων μέτρων θα είναι επωφελής για τους εργαζόμενους και το λαό, κρύβοντας ότι οι αντιδραστικές ανατροπές ούτως ή άλλως θα εφαρμοστούν και μάλιστα πιο άγριες, με δεδομένο ότι η κρίση βαθαίνει σε Ελλάδα και Ευρωζώνη. Επαληθεύεται και μ' αυτόν τον τρόπο ότι τα κόμματα που κινούνται στον αστερισμό της αστικής διαχείρισης της κρίσης δεν μπορεί παρά να συναντιούνται σε προτάσεις και δήθεν διεξόδους, τις οποίες μάλιστα προσπαθούν να σερβίρουν στο λαό σαν φιλολαϊκές, ενώ είναι καραμπινάτες και αποκλειστικά υπέρ των μονοπωλίων. Για παράδειγμα, παράταση στη δημοσιονομική προσαρμογή πήρε και η Ισπανία, αλλά αυτό δεν εμπόδισε σε τίποτα την κυβέρνηση Ραχόι να φορτώσει στο λαό πακέτα και μέτρα που τον συντρίβουν, ενώ τώρα ετοιμάζεται να προσφύγει και στο μηχανισμό στήριξης της ΕΕ, υπογράφοντας και αυτή μνημόνιο.

Ο δρόμος που τα κόμματα της ΕΕ καλούν το λαό να βαδίσει δεν κρύβει εκπλήξεις. Είναι στρωμένος με εκβιασμούς και μέτρα, δυστυχία και φτώχεια, ενδεχομένως και με πόλεμο. Πριν το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους έλεγαν πως ο λαός θα ανασάνει. Μετά το «κούρεμα» ήρθε και το νέο μνημόνιο. Το ίδιο θα γίνει και με τη δημοσιονομική προσαρμογή, που είναι διαχειριστικό τερτίπι για να αποφύγουν την όξυνση των κοινωνικών αντιδράσεων και να κοιμίσουν το λαό, για να κάνουν ευκολότερα τη δουλειά των μονοπωλίων. Το ΚΚΕ ήδη έχει καταθέσει πρόταση νόμου στη Βουλή για κατάργηση όλων των μνημονίων, των εφαρμοστικών τους νόμων, των δανειακών συμβάσεων και των μεσοπρόθεσμων. Ο λαός να μην τους αφήσει σε χλωρό κλαρί. Η σωτηρία του βρίσκεται εκεί που του δείχνει το ΚΚΕ: Στην αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους. Η πρόταση νόμου του ΚΚΕ για κατάργηση των μνημονίων, των εφαρμοστικών, του μεσοπρόθεσμου και των δανειακών συμβάσεων είναι η μόνη που μπορεί σήμερα ως στόχος πάλης του εργατικού - λαϊκού κινήματος να ανακουφίσει το λαό από τα βάσανα, να συμβάλει στη ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων. Να αποτελέσει κρίκο στην ανάπτυξη της πάλης για ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία των μονοπωλίων και τα χρέη της ντόπιας πλουτοκρατίας.

Π.