Αλλού ο καύσωνας κι αλλού η κάψα

Πώς το 'λεγε εκείνο το σύνθημα; «Οι ιμπεριαλιστές τη Γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν».
Ετσι ακριβώς.
Πώς ξεκίνησε ο σοσιαλιστής Ολάντ - «η ελπίδα της Ευρώπης και της Ελλάδας» - τη χτεσινή δήλωσή του στο πλάι της Μέρκελ;
Είπε: «Θα συνεργαστούμε με όλους αυτούς που πιστεύουν ότι ο Ασαντ δεν πρέπει να παραμείνει στην ηγεσία της χώρας του».
Τι γράφει η ανάλυση στην «Καθημερινή»; Οτι τώρα το κρίσιμο είναι οι εξελίξεις στη μεγάλη σκακιέρα, όπου η Ελλάδα έχει να προσφέρει τη γεωστρατηγική της θέση, δηλαδή να γίνει για μια ακόμα φορά βάση εξόρμησης για την επόμενη σφαγή, στη Συρία ή το Ιράν, θα δείξει.

***

Τόσο απλά όσο και φρικιαστικά είναι τα πράγματα στο επίκεντρο της συνάντησης των ηγετών της ΕΕ, που τα εγχώρια αστικά μέσα ενημέρωσης μας γάνωσαν το κεφάλι για να μας πείσουν ότι γίνεται για να εξεταστεί το ελληνικό ζήτημα. Η μόνη αναφορά στην Ελλάδα ήταν αυτή του «σύμμαχου» Ολάντ


 ότι η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει τις συμφωνίες της. Δηλαδή, ότι η κυβέρνηση πρέπει να τσακίσει τα εργατικά - λαϊκά στρώματα για να εξασφαλίσει συνθήκες ικανοποιητικής κερδοφορίας στα μονοπώλια.
«Δεν χαμογελούν οι ηγέτες», διαπίστωναν με θλίψη οι ρεπόρτερ που κάλυπταν τη συνάντηση. Σωστά δε χαμογελούσαν. Αλλο οι δημόσιες σχέσεις κι άλλο η διασφάλιση των καπιταλιστικών συμφερόντων σε καιρό κρίσης, που όχι μόνο δεν ξεπερνιέται αλλά ζητά επειγόντως διέξοδο σε δοκιμασμένες μέθοδες, ο πόλεμος μία απ' αυτές.

***

Δύο τα δεδομένα λοιπόν: Η καπιταλιστική κρίση που δε λέει να κοπάσει και το τσάκισμα εργατικών δικαιωμάτων που επίσης δεν έχει τέλος.
Ολα τ' άλλα είναι γαρνιτούρα για να σερβιριστεί το πιάτο. Μια γαρνιτούρα επικίνδυνη που καλύπτει το φαρμάκι της κρίσης.
Οσοι εξακολουθούν να μιλάνε για διαπραγματεύσεις, δεξιές και αριστερές, για το χρέος, όταν το πρόβλημα είναι η γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου, έχουν τεράστιες ευθύνες γιατί παροπλίζουν την εργατική τάξη τη στιγμή ακριβώς που πρέπει να συγκεντρώσει τα πυρά της.

***

Η προχτεσινή επανάληψη της έκκλησης του ΚΚΕ για οργάνωση της πάλης σε κάθε τόπο δουλειάς και κατοικίας για λαϊκή συμμαχία και αντεπίθεση, μπορεί να μην άρεσε σε διάφορα χρυσά πενάκια που καλούν σε αλλαγή στρατηγικής του ΚΚΕ, είναι όμως μονόδρομος για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Κάθε μέρα καθυστέρησης κοστίζει ακριβά.
Τα νέα που πληθαίνουν από το χώρο της Υγείας το μαρτυρούν. Η εικόνα που έρχεται από τους χώρους δουλειάς εφιαλτική. Οι έπαινοι για την ελληνική κυβέρνηση πάνε μαζί με το απόλυτο αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται τα λαϊκά νοικοκυριά.
Η διέξοδος, όλο και περισσότερο, κάθε μέρα που περνά, γίνεται ορατή μόνο στη λαϊκή συμμαχία και αντεπίθεση, που θα παρεμποδίζει τα αντεργατικά μέτρα και θα ανοίγει δρόμο για να έχει ο λαός την εξουσία στα χέρια του. Ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.
Δύσκολος δρόμος; Μόνος δρόμος.