Ο κυβερνοσυνδικαλισμός και το ξεπούλημα της ΔΕΗ

από cogito ergo sum

Χτες είδαμε πώς παίχτηκε το παιχνίδι στον Ο.Τ.Ε. Με παρόμοιο τρόπο παίχτηκε και στην Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, στην Δ.Ε.Η. Πάλι η κυβέρνηση Μηντσοτάκη ήταν, το 1990, η οποία έκανε την πρώτη απόπειρα να ιδιωτικοποιήσει την Δ.Ε.Η. Τα κυβερνητικά επιτελεία προβληματίζονταν αν η ιδιωτικοποίηση θα γινόταν με την μέθοδο "build operate transfer" (BOT - η κυριότητα μεταβιβάζεται ως αντάλλαγμα στον ανάδοχο του έργου) ή με την μέθοδο "build own operate transfer (BOOT - ο ανάδοχος αποκτά το δικαίωμα εκμετάλλευσης του έργου για ορισμένο χρονικό διάστημα). Όμως, η καθολική κινητοποίηση των εργαζομένων άφησε τα σχέδια του Μητσοτάκη στο ράφι.

Εκείνη την εποχή η θέση τόσο της ΠΑΣΚΕ όσο και της ΔΑΚΕ ήταν ίδια με την στάση τους στον ΟΤΕ: ο χαρακτήρας της ΔΕΗ έπρεπε να παραμείνει δημόσιος. Αλλά, βέβαια, αυτή η στάση άλλαξε (άρδην για την ΠΑΣΚΕ και εν μέρει για την ΔΑΚΕ) με την κυβερνητική μεταβολή του 1993, όταν το ΠΑΣΟΚ επέστρεψε στην κυβέρνηση. Μάλιστα, ο επαναπροσδιορισμός της στάσης των κυβερνοσυνδικαλιστών είχε αρχίσει από το 1992, όταν θεμελιώθηκε η συνθήκη του Μάαστριχτ.

Η συνθήκη του Μάαστριχτ (η οποία ήρθε στην ελληνική βουλή και υπερψηφίστηκε από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ αλλά και ΣΥΡΙΖΑ) περιείχε (άρθρο 129β) αποφάσεις για απελευθέρωση του ανταγωνισμού στην αγορά ενέργειας, οι οποίες ακολουθήθηκαν από μια σειρά οδηγιών. Η ελληνική αστική εξουσία έπρεπε να δημιουργήσει το απαραίτητο νομικό πλαίσιο για την υλοποίηση αυτών των αποφάσεων και οδηγιών κι έτσι ψηφίστηκε (κι από των δυο μεγάλων κομμάτων τις κυβερνήσεις) μια σειρά νόμων (2773/1999, 3175/2003, 3426/2005 κλπ), με στόχο την διευκόλυνση του μεγάλου κεφαλαίου στην επιδρομή του κατά της ΔΕΗ. Φυσικά, οι φιλοκυβερνητικές συνδικαλιστικές παρατάξεις ανέλαβαν την χειραγώγηση των εργαζομένων. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά. 

Το 1995 ψηφίζεται από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ νόμος για την παραχώρηση σε ιδιώτες των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ψηφίζεται ο νόμος 2773/1999, ο οποίος βάζει τις προϋποθέσεις για να αρχίσει η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και η "απελευθέρωση" της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Οι εξελίξεις αρχίζουν να τρέχουν. Η ΔΕΗ μπαίνει στο χρηματιστήριο και ιδρύονται η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ) και ο Διαχειριστής Ελληνικού Συστήματος Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας ΑΕ (ΔΕΣΜΗΕ). Σε όλα αυτά δίνει απλόχερα την συγκατάθεσή της η -αδιάλλακτη μέχρι τότε- ΓΕΝΟΠ, διακηρύσσοντας ότι προσπαθεί να τηρηθούν οι κανόνες τους υγιούς ανταγωνισμού.

Έτσι, αρχίζει η μετοχοποίηση της Εταιρείας, η οποία πραγματοποιείται σε τρεις δόσεις μέχρι το 2006. Το μεγάλο κεφάλαιο εφορμά. Οι πρώτες ιδιωτικές μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας δημιουργούνται στην Θεσσαλονίκη από την "Ελληνικά Πετρέλαια Α.Ε.", μια εταιρεία η οποίας ελέγχεται από μονοπωλιακούς ομίλους.

Επίσης, το 2005 ψηφίζεται ο νόμος 3426, ο οποίος βοηθάει στην επιτάχυνση των διαδικασιών απελευθέρωσης της αγοράς ενέργειας. Και, τέλος, με πρόφαση τις υποχρεώσεις από το μνημόνιο, ολοκληρώνεται η διάλυση της ΔΕΗ με το σπάσιμο της εταιρείας σε θυγατρικές, οι οποίες ασχολούνται ξεχωριστά με την μεταφορά και την διανομή του ηλεκτρικού ρεύματος. Εννοείται ότι αυτό το σπάσιμο έγινε για να διευκολυνθούν οι ιδιώτες αγοράζοντας μικρότερα κομμάτια. Κατά περίεργο(;) τρόπο, αυτό το σπάσιμο, το οποίο απετέλεσε και το τελειωτικό χτύπημα στον πάλαι ποτέ δημόσιο κολοσσό, δεν συνάντησε την παραμικρή αντίδραση από τις ξεπουλημένες ηγεσίες των κυβρνοσυνδικαλιστικών παρατάξεων.

Γενικά, σε όλη αυτή την καλοσχεδιασμένη επιχείρηση ξεπουλήματος της ΔΕΗ, οι κυβερνοσυνδικαλιστές συντάχθηκαν με την στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου. Όχι μόνο δεν πρόβαλαν την παραμικρή αντίσταση (μόνο ο δόλιος ο Μητσοτάκης γεύτηκε τις αντιδράσεις τους) αλλά φρόντισαν να καλλιεργήσουν την εντύπωση πως τάχατες πάλευαν για την διάσωση των κατακτήσεων των εργαζομένων της ΔΕΗ. Οχυρωμένοι πίσω από το μοιρολατρικό "αφού είμαστε την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε περισσότερο", υπνώτισαν τους εργαζόμενους και τους οδήγησαν σε μια παθητική στάση ενώ γύρω μαίνονταν οι αντιλαϊκές εξελίξεις.

Κύριο όπλο των κυβερνοσυνδικαλιστών στο πρόστυχο παιχνίδι τους ήταν η δήθεν ανυποχώρητη στάση τους στο να μη θιγούν τα δικαιώματα των εργαζομένων στην Επιχείρηση. Κορωνίδα αυτής της προστυχιάς αποτελεί η αλήστου μνήμης σύμφωνη γνώμη της ΓΕΝΟΠ με τον νόμο 2773/1999, επειδή διασφαλιζόταν η περιουσία των ταμείων των εργαζομένων της ΔΕΗ με την ενσωμάτωσή τους στο ιδιοκτησιακό καθεστώς της εταιρείας!

Σήμερα, μπροστά στις ραγδαίες αρνητικές εξελίξεις των ιδιωτικοποιήσεων, η ΓΕΝΟΠ προσπαθεί να παραστήσει τον προστάτη των λαϊκών συμφερόντων. Προβάλλει το επιχείρημα ότι δεν χρειάζεται καμμία τομή για περαιτέρω απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας γιατί αυτή η αγορά ήδη είναι απελευθερωμένη. Με αυτό τον τρόπο, όμως, οι κυβερνοσυνδικαλιστές δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να συμφωνούν με την μέχρι τώρα εφαρμοσθείσα πολιτική ξεπουλήματος! Αυτή η στάση προκαλεί σύγχυση στους εργαζόμενους και τους εγκλωβίζει στην ηλίθια λογική πως μπορούν να ξεφύγουν από την αντεργατική λαίλαπα επειδή η ΔΕΗ είναι κερδοφόρα. Κι αν αυτή η στάση των κυβερνοσυνδικαλιστών δεν αποτελεί βούτυρο στο ψωμί του μεγάλου κεφαλαίου, τότε τι αποτελεί;