Καθείς εφ' ω ετάχθη

Δημητρης Κοτζαρίδης

Ο «οίστρος» ορισμένων συντακτών της χτεσινής «Ελευθεροτυπίας» είναι αξιομνημόνευτος.
Ο τρόπος με τον οποίο περιέγραψαν τα γεγονότα στο Σύνταγμα «υποδειγματικός»...

*

Αντιγράφουμε:

• «Οσα διαδραματίστηκαν χτες το απόγευμα έξω από το Κοινοβούλιο, με συντεταγμένες ομάδες του ΠΑΜΕ που φορούσαν προστατευτικά κράνη να συγκρούονται με ομάδες κουκουλοφόρων και μη, φαίνεται πως είχαν εν μέρει προβλεφθεί από τα μέρη που διαπραγματεύτηκαν την τακτική που θα κρατήσουν».

Τι καταλαβαίνει από αυτό το απόσπασμα ο (προφανώς λιγότερο ευφυής από τον συντάκτη του) αναγνώστης; Μα ότι το ΠΑΜΕ δεν δέχτηκε δολοφονική επίθεση. Ηταν δεν ήταν το ΠΑΜΕ που αμύνθηκε. Αλλά ότι γενικώς και αορίστως (ίσως και με δική του υπαιτιότητα!) το ΠΑΜΕ... «συγκρούστηκε».
Τι μας λέει αυτό το θαυμάσιο κειμενάκι; Οτι μέσα στη μανία της «σύγκρουσης» (και του ΠΑΜΕ!) έπεσαν θύματα (από το ΠΑΜΕ!) «και μη» κουκουλοφόροι... Οτι έγινε μια «σύγκρουση» στην οποία το ΠΑΜΕ προσήλθε προετοιμασμένο, «συντεταγμένο» και μάλιστα κατόπιν... «διαπραγμάτευσης» (!) με ποιους άραγε, με τους κουκουλοφόρους; (!!!)...

• «Από τη μια, η σκληρή περιφρούρηση του ΠΑΜΕ και, από την άλλη τα οργανωμένα μπλοκ των αντιεξουσιαστών (...). Η δυσαρέσκεια των υπόλοιπων διαδηλωτών για την αυστηρή περιφρούρηση των μελών του ΠΑΜΕ ήταν έντονη από νωρίς το μεσημέρι, καθώς ουδείς άλλος μπορούσε να προσεγγίσει το δρόμο μπροστά από τη Βουλή...».

Ιδού η αιτία: Η πέτρα του σκανδάλου ήταν αυτή η «σκληρή», η «αυστηρή» περιφρούρηση του ΠΑΜΕ! Να, επομένως, τι... δυσαρέστησε, να τι ευερέθισε, να τι εκνεύρισε αυτά τα καλά παιδιά, τους «αντιεξουσιαστές» (σ.σ.: όχι κουκουλοφόροι, «αντιεξουσιαστές» παρακαλώ...).
Να πώς έγινε, λοιπόν, το κακό: Ηταν η «δυσαρέσκεια» των «υπόλοιπων διαδηλωτών» (μεταξύ αυτών και οι «διαδηλωτές» - κουκουλοφόροι!)... Μια «δυσαρέσκεια» που κατέστη «έντονη» λόγω της περιφρούρησης από το ΠΑΜΕ της διαδήλωσης. Τι του ήρθε του ΠΑΜΕ να περιφρουρήσει τη διαδήλωση και να «δυσαρεστήσει» τα παιδιά που - με τα «οργανωμένα μπλοκ» τους - είχαν κατέβει για να «διαδηλώσουν» με τον πασίγνωστο τρόπο τους;...

• «Νωρίτερα, τα εκατοντάδες "όχι" δεν μπορούσαν να πλησιάσουν κοντά στη Βουλή. Οι διαδηλωτές, συμπεριλαμβανομένων όσων κατεβαίνουν μόνο για να τα σπάσουν και να συγκρουστούν με τα ΜΑΤ, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις ισχυρές ανθρώπινες "αλυσίδες" περιφρούρησης του ΠΑΜΕ, που είχαν αποκλείσει κάθε κοντινή πρόσβαση προς το Κοινοβούλιο. Αρκετοί διαφώνησαν με τον αποκλεισμό και οι συγκρούσεις με τους κρίκους της "αλυσίδας" του ΠΑΜΕ δεν άργησαν»...

Εδώ πια οι ευθύνες του ΠΑΜΕ αναδεικνύονται περίτρανα: Το ΠΑΜΕ δεν εννοεί να αντιληφθεί ότι μεταξύ των διαδηλωτών «συμπεριλαμβάνονται» (!!!) και όσοι «κατεβαίνουν μόνο για να τα σπάσουν και να συγκρουστούν με τα ΜΑΤ»... Ως εκ τούτου το ΠΑΜΕ καταπάτησε τα δικαιώματα των «διαδηλωτών» (σ.σ.: αυτών «που κατεβαίνουν μόνο για να τα σπάσουν...»).
Τίποτα, λοιπόν, δεν θα είχε συμβεί αν το ΠΑΜΕ είχε αντιληφθεί και είχε σεβαστεί τη «διαφωνία» των κουκουλοφόρων... Τίποτα δεν θα είχε συμβεί αν το ΠΑΜΕ, αντί να αποκλείσει «όσους ήθελαν να τα σπάσουν», αντί να περιφρουρήσει τη διαδήλωση, τους άνοιγε το δρόμο για να επιτελέσουν το θεάρεστο έργο τους...

• «"Αυτός ο μίνι εμφύλιος, που ξέσπασε μεταξύ των μελών του ΠΑΜΕ και των γνωστών - αγνώστων ήταν που κατέστρεψε την κινητοποίηση" έλεγε κάποιος...»

«Εμφύλιος», λοιπόν... Που «ξέσπασε» (στα καλά καθούμενα, μάλλον)... Αλλά ο «κάποιος» που φέρεται να είπε την παραπάνω ατάκα στον συντάκτη της «Ελευθεροτυπίας» πώς και δεν καταλαβαίνει (τόσο αυτός που την είπε, όσο κι αυτός που την έγραψε) ότι «εμφύλιος» υπάρχει μόνο μεταξύ ατόμων της ιδίας «φυλής»;
Αλλά, από πού κι ως πού ανήκουν στην ίδια «φυλή», ιδεολογική, πολιτική, κοινωνική, ταξική, ο αγωνιστής με τον προβοκάτορα; Από πότε ανήκουν στην ίδια «φυλή» ο διαδηλωτής με το καθαρό πρόσωπο με τον κουκουλοφόρο; Ο εργάτης απεργός με το «αναρχοφασιστοειδές» - υποχείριο των κάθε λογής υπηρεσιών; Ο κομμουνιστής, ο αριστερός, ο δημοκράτης, με τον εξ αντικειμένου συνοδοιπόρο της κρατικής καταστολής; Ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο νεολαίος που βγαίνει στο δρόμο να φωνάξει «φτάνει πια» με τον εντεταλμένο «ασφαλίτη» ή ασφαλίτη σε διατεταγμένη αποστολή;

*

Κανένας «εμφύλιος» κύριοι.
Ταξική αναμέτρηση.
Στην οποία καθείς εφ' ω ετάχθη.

    

Εκλεισε ένας χρόνος από εκείνες τις δηλώσεις και από εκείνο το πρωτοσέλιδο των «Νέων»:
«Γιώργος προς την τρόικα:
Μέχρις εδώ! Οχι άλλες θυσίες»!

*

Αυτά τα λεβέντικα λέγονταν και εξίσου λεβέντικα δημοσιεύονταν στις 21 Οκτώβρη 2010.
Πέρσι, δηλαδή!
Εκτοτε ο «μέχρις εδώ» επέβαλε:
Μεσοπρόθεσμο, εφαρμοστικό, χαράτσια, νέα χαράτσια, τριπλά χαράτσια, φόρους, νέους φόρους, κι άλλους φόρους, μειώσεις μισθών (νέες), μειώσεις συντάξεων (νέες), εφεδρείες, πολυνομοσχέδια, κατάλυση συλλογικών συμβάσεων και ων ουκ έστιν αριθμός θυσίες.

*

Από όλο τούτο το «δούλεμα», λοιπόν, ας κρατήσουμε δυο λέξεις:
«Μέχρις εδώ»!

    

Ας τα ξαναπούμε...

Αλλοι «κατηγορούν» κι άλλοι «επαινούν» το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ ότι προχτές στο Σύνταγμα «προστάτεψαν τη Βουλή».
Και στη μια, και στην άλλη περίπτωση, στόχος αυτής της από πρώτη ματιά ερμαφρόδιτης συγχορδίας είναι να φέρουν το ΚΚΕ στα μέτρα τους και να το εμφανίσουν σαν «καθεστωτική» και «συστημική» δύναμη.
Το ενδιαφέρον είναι ότι μεταξύ των «εισαγγελέων - επαναστατών» και των «χειροκροτητών - νομοταγών» που συναπαρτίζουν το ασκέρι του αντιΚΚΕδισμού, συνωθούνται και εκείνοι που πέρσι το Μάη κατηγορούσαν (ή επαινούσαν) το ΚΚΕ γιατί «ήθελε - όπως έλεγαν - να καταλάβει τη Βουλή»...

*

Παρ' ότι όλος ο κόσμος είδε τι έγινε στο Σύνταγμα,
ας το επαναλάβουμε:

*

α) Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ δεν προστάτεψαν καμία Βουλή, αλλά το δικαίωμα του λαού να διαδηλώνει χωρίς να τρομοκρατείται ή να πέφτει στις παγίδες των μηχανισμών του κράτους και του παρακράτους.

Στην υπεράσπιση αυτού του δικαιώματος, οι κομμουνιστές ήταν, είναι και θα είναι πάντα στην πρώτη γραμμή, απέναντι σε όσους επίσημους ή ανεπίσημους μηχανισμούς επιχειρούν να το καταλύσουν, με ή χωρίς κουκούλες.

*

β) Οταν οι καθεστωτικές δυνάμεις του κράτους των μονοπωλίων «κατηγορούν» (ή «επαινούν») το ΚΚΕ και το εμφανίζουν σαν «προστάτη» του Κοινοβουλίου από το παρακράτος του (δικού τους) κράτους, άθελά τους ομολογούν ένα πράγμα:

Οτι το σύστημά τους έχει σαπίσει, έχει αντιδραστικοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην μπορεί και - ακόμα χειρότερα - να μη θέλει να εγγυηθεί ούτε καν αυτήν τη στοιχειωδέστερη αστικοδημοκρατική τυπικότητα.

*

γ) Οι κομμουνιστές γνωρίζουν Ιστορία. Θυμούνται, για παράδειγμα, τι έγινε στο Ράιχσταγκ. Και ξέρουν πως όταν οι αστοί θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους δεν έχουν πρόβλημα να καίνε ακόμα και τα Κοινοβούλιά τους, για να στρέφουν μετά την προβοκάτσια ενάντια στο εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Τέτοιες προβοκάτσιες το ΚΚΕ είναι αρκετά έμπειρο, ώστε πάνω του να μην περνάνε.