Βρισκόμαστε ήδη στις τελευταίες ώρες για να ξεκινήσει η μεγάλη 48ωρη γενική πανελλαδική πανεργατική απεργία. Οι συσπειρωμένοι στα ταξικά συνδικάτα εργάτες έχουν πάρει σβάρνα έναν προς έναν τους χώρους δουλειάς έτσι ώστε από παντού να τροφοδοτηθεί το μεγάλο απεργιακό κύμα. Οι λαϊκές επιτροπές κάνουν άνω κάτω τις γειτονιές έτσι που από παντού να φτάσουν οι άνθρωποι του καθημερινού μόχθου στο κέντρο της πόλης (στην Αθήνα κατά κύριο λόγο, αλλά και σε κάθε άλλη πόλη).
Και μόνο το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» σαλπίζει το μήνυμα της γενικής απεργίας. Μόνο μέσα από τον «Ριζοσπάστη» και τη συχνότητα του «902» μαθαίνει ο εργάτης τι και πώς πρέπει να γίνει.
Παρουσιάζουν ένα άρθρο υπουργών του ΠΑΣΟΚ με δαντελίτσες σαν κάτι νέο κι ελπιδοφόρο, το συνοδεύουν με μοιρολογίστρες που κλαίνε, δήθεν, για το παλιό που ήρθε ο καιρός να φύγει. Παρουσιάζουν το επόμενο αστικό πολιτικό προσωπικό και σε συνεργασία με τους ευρωατλαντικούς συμμάχους της πλουτοκρατίας.
Αρθρα επί άρθρων δεν μπορούν να κρύψουν το κύριο: το μαύρο αποκρουστικό περιεχόμενο του παλιού που το εμφανίζουν σα νέο.
Οι τρεις υπουργοί του ΠΑΣΟΚ που εμφανίστηκαν ως η πολιτική προκάλυψη της σύγχρονης σιδερένιας φτέρνας, αξιώνουν να θαφτεί κάθε εργατική κατάκτηση, κάθε λαϊκό δικαίωμα, να υποταχτεί το συμφέρον των πολλών που παράγουν τον πλούτο, στην ανάγκη των λίγων που εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη. Ανοιχτά αξιώνουν να βυθιστεί κι άλλο το βιοτικό επίπεδο του λαού. Προκλητικά απειλούν κάθε δημοκρατική κατάκτηση.
Δεν είναι μόνοι τους. Συνολικά, η αστική προπαγάνδα προσπαθεί να μετατοπίσει τη συζήτηση από την καπιταλιστική κρίση σε κουβέντα για προβλήματα διαχείρισης. Παρουσιάζουν σαν αυτονόητο ότι για την κρίση φταίνε όσοι πάλεψαν γι' αυτό ή το άλλο δικαίωμα, έτσι που να εμφανίζεται σαν αυτονόητο συμπέρασμα ότι πρέπει το σύστημα να σωθεί, πατώντας και επί πτωμάτων («αυτή είναι η Ελλάδα που φεύγει», είπε θρασύτατα στο Mega ο Κουκουλόπουλος, αναφερόμενος σ' όσους αυτές τις μέρες αγωνίζονται να παραμείνουν άνθρωποι με αξιοπρέπεια).
Η αστική προπαγάνδα απογειώνεται σε επιθετικότητα. Με την προπαγάνδα περί «κενού εξουσίας», προαναγγέλλει ανοιχτά και καθαρά ακόμα πιο βίαιη την επέλαση της δικτατορίας των μονοπωλίων. Παίζει κορόνα γράμματα τις ζωές των ανθρώπων σα να πρόκειται για μια παρτίδα τζόγου (η γλώσσα που χρησιμοποιούν προδίδει και το περιεχόμενο της σκέψης τους).
Οσο οξύνεται η ταξική αντιπαράθεση τόσο αφήνονται στην άκρη τα προσχήματα. Η «αντιεξουσιαστική» της παρέας (η «Ελευθεροτυπία») δεν κρύβει την αγωνία της μην και τυχόν οι αγώνες βάλουν εμπόδιο στους σχεδιασμούς της αστικής τάξης.
Σ' ένα γεγονός θέλουμε να σταθούμε «εις το όνομα των παιδιών».
Στα παιδιά που γέρνουν το κεφάλι στο θρανίο γιατί δεν μπορούν να το κρατήσουν όρθιο απ' την πείνα!
Σ' αυτό το πεδίο δεν επιτρέπουμε στην αστική τάξη να κλαίει για τα παιδιά μας. Δεν τους επιτρέπουμε να είναι «φιλάνθρωποι» με τα παιδιά μας.
Μ' έναν συμβολικό τρόπο τα παιδιά της εργατικής τάξης γίνονται σημαίες. Της ταξικής συσπείρωσης, της λαϊκής αφύπνισης.
Τα παιδιά είναι η απάντηση στη Διαμαντοπούλου, στον Ραγκούση, στον Λοβέρδο. Είναι η απάντηση στον Παπανδρέου και τον Σαμαρά. Είναι η απάντηση σε καθέναν από τους υπερασπιστές της ΕΕ που ψάχνουν ακόμα μοντέλο διαχείρισης της βαρβαρότητας χωρίς να θιχτεί η βάση - αιτία της βαρβαρότητας.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είπε χτες για λογαριασμό του συνόλου της αστικής τάξης πως «χρειάζονται συγκρούσεις».
Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα έχουν κάθε λόγο να απαντήσουν καθαρά: Κάτω η κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας, λαϊκή εξουσία.
Η όσο το δυνατόν πιο μαζική, πιο αποφασιστική πάλη του λαού μπορεί να βάλει φρένο στον κατήφορο. Η ριζική ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ του ΚΚΕ που σηκώνει το μεγάλο βάρος της οργάνωσης του λαού, που δεν έχει καμιά δέσμευση προς τα μονοπώλια, που έχει αποδείξει πως δεν φοβάται τους δυνάστες του λαού, είναι προϋπόθεση για να μετατραπεί η λαϊκή οργή και αγανάκτηση σε δύναμη οργανωμένης δράσης για την ανατροπή.
Το οργανωμένο λαϊκό κίνημα μπορεί να επιβάλει να μην ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης. Θα 'ναι μια καλή αρχή για το μεγάλο ξήλωμα...
Κανένας μόνος, όλοι στους δρόμους.
Και μόνο το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» σαλπίζει το μήνυμα της γενικής απεργίας. Μόνο μέσα από τον «Ριζοσπάστη» και τη συχνότητα του «902» μαθαίνει ο εργάτης τι και πώς πρέπει να γίνει.
***
Στα επιτελεία του αστικού Τύπου, ο αντίπαλος δεν κρύβει τη δική του κάψα. Διπλό πρόβλημα: Πώς θα αντιμετωπίσει τη βαθιά καπιταλιστική κρίση και τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει μεταξύ των καπιταλιστών, αλλά και πώς θα αντιμετωπίσει τον νεκροθάφτη του: Μια εργατική τάξη που για πάνω από έναν αιώνα πάλεψε σκληρά για να μειώσει την ένταση της εκμετάλλευσής της και που όχι μόνο δεν σκοπεύει να πάει άκλαφτη, αλλά και κάνει όλο και πιο καθαρό πως θα τα δώσει όλα για όλα και για να παρεμποδίσει και για να ανατρέψει την πολιτική και την εξουσία που για να σώσει τους καπιταλιστές απειλεί να θάψει τους εργάτες.***
Τα αστικά επιτελεία, ανάμεσα σ' άλλα, δίνουν πνοή και στο ήδη γνωστό σχέδιο για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος.Παρουσιάζουν ένα άρθρο υπουργών του ΠΑΣΟΚ με δαντελίτσες σαν κάτι νέο κι ελπιδοφόρο, το συνοδεύουν με μοιρολογίστρες που κλαίνε, δήθεν, για το παλιό που ήρθε ο καιρός να φύγει. Παρουσιάζουν το επόμενο αστικό πολιτικό προσωπικό και σε συνεργασία με τους ευρωατλαντικούς συμμάχους της πλουτοκρατίας.
Αρθρα επί άρθρων δεν μπορούν να κρύψουν το κύριο: το μαύρο αποκρουστικό περιεχόμενο του παλιού που το εμφανίζουν σα νέο.
Οι τρεις υπουργοί του ΠΑΣΟΚ που εμφανίστηκαν ως η πολιτική προκάλυψη της σύγχρονης σιδερένιας φτέρνας, αξιώνουν να θαφτεί κάθε εργατική κατάκτηση, κάθε λαϊκό δικαίωμα, να υποταχτεί το συμφέρον των πολλών που παράγουν τον πλούτο, στην ανάγκη των λίγων που εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη. Ανοιχτά αξιώνουν να βυθιστεί κι άλλο το βιοτικό επίπεδο του λαού. Προκλητικά απειλούν κάθε δημοκρατική κατάκτηση.
Δεν είναι μόνοι τους. Συνολικά, η αστική προπαγάνδα προσπαθεί να μετατοπίσει τη συζήτηση από την καπιταλιστική κρίση σε κουβέντα για προβλήματα διαχείρισης. Παρουσιάζουν σαν αυτονόητο ότι για την κρίση φταίνε όσοι πάλεψαν γι' αυτό ή το άλλο δικαίωμα, έτσι που να εμφανίζεται σαν αυτονόητο συμπέρασμα ότι πρέπει το σύστημα να σωθεί, πατώντας και επί πτωμάτων («αυτή είναι η Ελλάδα που φεύγει», είπε θρασύτατα στο Mega ο Κουκουλόπουλος, αναφερόμενος σ' όσους αυτές τις μέρες αγωνίζονται να παραμείνουν άνθρωποι με αξιοπρέπεια).
Η αστική προπαγάνδα απογειώνεται σε επιθετικότητα. Με την προπαγάνδα περί «κενού εξουσίας», προαναγγέλλει ανοιχτά και καθαρά ακόμα πιο βίαιη την επέλαση της δικτατορίας των μονοπωλίων. Παίζει κορόνα γράμματα τις ζωές των ανθρώπων σα να πρόκειται για μια παρτίδα τζόγου (η γλώσσα που χρησιμοποιούν προδίδει και το περιεχόμενο της σκέψης τους).
Οσο οξύνεται η ταξική αντιπαράθεση τόσο αφήνονται στην άκρη τα προσχήματα. Η «αντιεξουσιαστική» της παρέας (η «Ελευθεροτυπία») δεν κρύβει την αγωνία της μην και τυχόν οι αγώνες βάλουν εμπόδιο στους σχεδιασμούς της αστικής τάξης.
***
Ποταμός τα επιχειρήματα του ταξικού κινήματος που αποκαλύπτουν τη βαρβαρότητα, καλούν σε συστράτευση για την παρεμπόδιση και ανατροπή αυτής της πολιτικής.Σ' ένα γεγονός θέλουμε να σταθούμε «εις το όνομα των παιδιών».
Στα παιδιά που γέρνουν το κεφάλι στο θρανίο γιατί δεν μπορούν να το κρατήσουν όρθιο απ' την πείνα!
Σ' αυτό το πεδίο δεν επιτρέπουμε στην αστική τάξη να κλαίει για τα παιδιά μας. Δεν τους επιτρέπουμε να είναι «φιλάνθρωποι» με τα παιδιά μας.
Μ' έναν συμβολικό τρόπο τα παιδιά της εργατικής τάξης γίνονται σημαίες. Της ταξικής συσπείρωσης, της λαϊκής αφύπνισης.
Τα παιδιά είναι η απάντηση στη Διαμαντοπούλου, στον Ραγκούση, στον Λοβέρδο. Είναι η απάντηση στον Παπανδρέου και τον Σαμαρά. Είναι η απάντηση σε καθέναν από τους υπερασπιστές της ΕΕ που ψάχνουν ακόμα μοντέλο διαχείρισης της βαρβαρότητας χωρίς να θιχτεί η βάση - αιτία της βαρβαρότητας.
***
Η «οριστική λύση» που ζήτησε χτες ο Παπανδρέου παραπέμπει σε ανάλογη φράση παλιότερων «σωτήρων» του λαού, που οδήγησαν σε εκατόμβες θυμάτων από την πλευρά της εργατικής τάξης.Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είπε χτες για λογαριασμό του συνόλου της αστικής τάξης πως «χρειάζονται συγκρούσεις».
Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα έχουν κάθε λόγο να απαντήσουν καθαρά: Κάτω η κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας, λαϊκή εξουσία.
Η όσο το δυνατόν πιο μαζική, πιο αποφασιστική πάλη του λαού μπορεί να βάλει φρένο στον κατήφορο. Η ριζική ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ του ΚΚΕ που σηκώνει το μεγάλο βάρος της οργάνωσης του λαού, που δεν έχει καμιά δέσμευση προς τα μονοπώλια, που έχει αποδείξει πως δεν φοβάται τους δυνάστες του λαού, είναι προϋπόθεση για να μετατραπεί η λαϊκή οργή και αγανάκτηση σε δύναμη οργανωμένης δράσης για την ανατροπή.
Το οργανωμένο λαϊκό κίνημα μπορεί να επιβάλει να μην ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης. Θα 'ναι μια καλή αρχή για το μεγάλο ξήλωμα...
Κανένας μόνος, όλοι στους δρόμους.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου