Ο Κανένας κι ο Καθένας.Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Ναυτεργάτης. ΠΑΜΕ. Διαδηλωτής. Ετών 67. Ανεργος από το 2006. Ανακοπή. Μέρα μεσημέρι. Φθινόπωρο ζεστό για μετεωρολόγους. Πύρινο για της Γης τους κολασμένους. ΠΑΜΕ. Και πάμε λοιπόν μια... «κρουαζιέρα» απ' αυτές που τυχόν διετάραξε ο ωραίος νεκρός στη μνήμη του. Δηλαδή στην κηδεία. Στην εξόδιο ακολουθία, όχι μόνον των συνομιλήκων του, που δεν θα στέρξουν να δούνε σύνταξη, αλλά και των πιτσιρικάδων, των ανήλικων όπου Γης, Χασάν, Αλί, Τσιν και Τσαν και Γιάχια και Μήτσου και Μαρίας και Φατμέ και Χανς και Μάιμπο και... Στους άγγελους εργάτες που τσακίζονται να φτιάξουν το μηχάνημα που κοπανάω και πληκτρολογώ, στα παιδιά των σύγχρονων πολυεθνικών και ντόπιων κάτεργων, σ' αυτά που δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε με δέκα μηνών μισθούς την μπάλα της Φίφα, ο νεκρός διαδηλωτής θα έχει να πει μιαν άλλη σύγχρονη Οδύσσεια. Της εργατικής τάξης έπος με καπιτάλες λαιστρυγόνες και τραπεζίτες κύκλωπες, με πολιτικές Κίρκες και πολίτες - ψηφοφόρους λωτοφάγους, με αστούς μνηστήρες και έναν πόλεμο σ' ένα πέλαγο ταξικό κι ανήμερο που κοπανάει στις ακτές, συνθλίβει και αλλάζει σε άμμο χρυσή τα κόκαλα των θαλασσινών...

 

Ξέρω πως θα φάω και κριτική για υπερβολικό συναισθηματισμό από διανοούμενους «γουικιπίντια», που πατάνε ένα προγραμματάκι και κατεβάζουνε τσιτάτα αριστεροφροσυνάτα, που κυκλοφορούν κι οπλοφορούν με μαρξιστόμετρα και δεν γνωρίζουν το κόκκινο στα μάγουλα. Εκείνο το αιφνίδιο και γνήσιο της αιδούς. Ας είναι. Ντολορόμετρο, πονόμετρο δηλαδή, δεν μπορεί να βάλει κανείς σε κανέναν, για θάνατο αξιοσέβαστο, αφού τον απεργό άνεργο τον βρήκε να βαδίζει ενάντια σε αφεντικά της μοίρας του. Αν είχε δολοφονηθεί άμεσα κι επί τόπου, αν είχε αυτοκτονήσει άμεσα κι επί τόπου, υπό τα όμματα των καμερών, εν μέσω θεωρητικών ολοφυρμών, θα ετύγχανε της δόξας των οχτώ, συμβάν σε καρεδάκι εμετικό. Θάνατος υιοθετημένος πάραυτα από τη χρησιμοθηρία της στιγμιαίας τηλεθέασης είναι εξ ορισμού πιο... πένθιμος κι ηρωικός.

 

Δε θέλω να πω παρά εκείνο το μοιρολόι της εργατικής κοινοτοπίας των άγριων ημερών της κρίσης. Ψυθιριστά κι απ' την εδώ γωνιά μου. Σ' αυτήν μ' έφερε η εμπειρία, η παιδεία κι η καρδιά μου. Και δεν αντέχω να μη βλέπω πως αυτός ο θάνατος, έτσι εδώ και τώρα, στην Ευρωελλάδα του 2012, έχει πλοκή και βάσανα ανείπωτα κι ατραγούδιστα κι όμως αξιομνημόνευτα εις τους αιώνας των αιώνων των εργατικών αγώνων. Την ώρα που η δίφυλλη χουντοντουλάπα ξέρναγε εμφύλιες άρπυιες κι ανατρίχιαζαν τα φίδια στο κεφάλι της συζυγικής μέδουσας, πιστεύοντας πως άμα συναντήσεις σε φανάρι αλλόχρωμο, κολλάς εν τω άμα κι αφροδίσιον τι νόσημα, η καρδιά του ναυτεργάτη έπαψε να μετράει τον κοινό χρόνο. Πεσμένος στο συντροφικό χείμαρρο, ο ναυτεργάτης προβαίνει εκών άκων σε δήλωση. Προμετωπίδα για κάθε γνήσια εργατική εκδήλωση, δράση και διαδήλωση. Δηλώνει πως είναι ο Καθένας. Δεν γλιτώνει δηλώνοντας πως είναι ο Κανένας.

Δεν θέλω παρά να πω, πως ένας τέτοιος θάνατος «εκ φυσικών αιτίων», που θα 'λεγε και ένα επίσημο ιατρικό ανακοινωθέν κάποιου διάσημου Κανενός, του ναυτεργάτη σε πορεία του ΠΑΜΕ, στις μέρες μας στέλνει ένα μήνυμα - υπόδειγμα ζωής σε αποθαρρυμένους. Μια σκουντιά συντροφική κι αλληλέγγυα στις πλάτες των απελπισμένων που αδράνησαν. Μια σπαρακτική προτροπή στους βολεμένους. Μια ριπή τύψεων στους έντεχνα ανίδεους κι αδιάφορους. Ορθοβάδιστος αυτός ο θάνατος. Είναι το κύμα που σκάει στο βράχο. Τον τρώει και τον αναγκάζει να μεριάσει. Οχι συμβολικά. Πραγματικά και τελεσίδικα το κύμα θα διαβεί...

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ