Η κόντρα ΔΝΤ - Ευρωζώνης

Η κόντρα που μαίνεται ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Ευρωζώνη, για τη διαχείριση της κρίσης στην Ελλάδα, με αιχμή το δημόσιο χρέος, έχει για αντικειμενική βάση τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και στο εσωτερικό τους, για τον καταμερισμό της ζημιάς από την αναπόφευκτη καταστροφή κεφαλαίου που προκαλεί η κρίση και η οποία επιχειρείται να γίνει ελεγχόμενα. Το ΔΝΤ ζητάει από την Ευρωζώνη και ιδιαίτερα από τη Γερμανία να επωμιστεί μεγαλύτερο μέρος από αυτή τη ζημιά και ένας τρόπος είναι να αποδεχτεί κούρεμα του ελληνικού χρέους. Να διαγραφεί δηλαδή ένα μέρος των αξιώσεων που έχουν τα κράτη - μέλη για τα δάνεια που έδωσαν στην Ελλάδα στο πλαίσιο των λεγόμενων «προγραμμάτων στήριξης», ενέργεια που ισοδυναμεί με καταστροφή κεφαλαίου.

Το ΔΝΤ επικαλείται τις εκτιμήσεις ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος δε θα καταστεί «βιώσιμο» το 2020, όπως προέβλεπαν οι δανειακές συνθήκες και άρα το ίδιο - βάσει του καταστατικού του - δεν μπορεί να συνεχίσει να συμμετέχει στο πρόγραμμα δανειοδότησης της Ελλάδας, σαν μέλος της τρόικας. Η εξήγηση είναι απλή: Στο ΔΝΤ συμμετέχουν καπιταλιστικές οικονομίες ανταγωνιστικές προς την Ευρωζώνη. Αυτές, από τη μια έχουν συμφέρον να προχωρήσει ελεγχόμενα η χρεοκοπία στα κράτη - μέλη και να μην οξυνθούν επικίνδυνα οι αναταράξεις στο ευρώ, άρα και στην παγκόσμια οικονομία. Από την άλλη, όμως, δεν είναι διατεθειμένες να στερούν κεφάλαια από τα δικά τους μονοπώλια, για

 να χρηματοδοτήσουν μέσω του ΔΝΤ τη «διάσωση» κρατών - μελών της Ευρωζώνης, με δεδομένο ότι πίσω από την Ελλάδα ακολουθούν η Ισπανία, η Ιταλία, ενδεχόμενα και η Γαλλία, καθώς η κρίση βαθαίνει.

Από την πλευρά της, η Γερμανία και άλλες χώρες, έχοντας κατά νου το κόστος μιας τέτοιας διαχείρισης για τα δικά τους μονοπώλια, προσπαθούν να αποφύγουν το «κούρεμα», γιατί υπονομεύει πρωταρχικά το τραπεζικό σύστημα, αυξάνονται τα ποσά της ανακεφαλαιοποίησης, ενώ χάνουν και όλοι οι άλλοι ιδιοκτήτες ομολόγων, θέλουν επίσης να διευρύνουν τον κύκλο των καπιταλιστικών οικονομιών που επιμερίζονται τη ζημιά της ελεγχόμενης χρεοκοπίας στην Ευρωζώνη. Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος είναι η διαμάχη για το μείγμα διαχείρισης της κρίσης. «Κούρεμα» του χρέους σημαίνει μείωσή του ως ποσοστού του ΑΕΠ, γεγονός που θεωρείται ευνοϊκό για να γίνουν επενδύσεις γιατί μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου, ενώ με το «αλάφρωμα» του κρατικού προϋπολογισμού μπορούν να τροφοδοτήσουν με χρήμα τους καπιταλιστές για επενδύσεις. Το ΔΝΤ και κάποιες από τις χώρες της Ευρωζώνης πιέζουν προς μια τέτοια κατεύθυνση, την ίδια ώρα που η Γερμανία επιμένει στη διαχείριση της κρίσης με αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία.

Η διαπάλη τους δεν αφορά τα συμφέροντα του λαού, αλλά τα μονοπώλια. Ανεξάρτητα από το μείγμα της διαχείρισης και το αν θα γίνει ή όχι «κούρεμα» του χρέους, η αστική τάξη είναι η μόνη κερδισμένη, όσο κι αν κάποια από τα μονοπώλια γονατίζουν από τον ανταγωνισμό και κάποια άλλα θεριεύουν. Διέξοδος για το λαό δεν μπορεί να δώσει η στοίχιση πίσω από τον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή, πίσω από τις ντόπιες πολιτικές δυνάμεις που προκρίνουν το ένα ή το άλλο μείγμα της διαχείρισης. Φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση σημαίνει κατάργηση της εξουσίας των καπιταλιστών, κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων, αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ