Καμιά διαχείριση!

Κάθε φορά που βρισκόμαστε στο «παραπέντε» της οριστικοποίησης των αντιλαϊκών πακέτων που υιοθετούν τρόικα και κυβερνώντες, πληθαίνουν οι ...ενστάσεις για το περιεχόμενο και την αποτελεσματικότητα τόσο των άμεσα οικονομικών μέτρων όσο και των διαρθρωτικών αλλαγών που περιέχονται στο πακέτο. Μια συζήτηση που σχεδόν πάντα αφορά αναλογίες, ποσοστώσεις, ή ρυθμούς με βάση τους οποίους θα έπρεπε να κινηθούν, τα διάφορα, ας πούμε, μεγέθη, ξεκινώντας από τους μισθούς και φτάνοντας στις ιδιωτικοποιήσεις. Μιλάμε για μια συζήτηση που για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, είναι σκέτη συμπαιγνία και πάντα αποσκοπεί στον αποπροσανατολισμό από το κύριο. Και για τα θύματα της φιλομονοπωλιακής πολιτικής, το κύριο είναι ότι οποιαδήποτε εκδοχή διαχείρισης της κρίσης με γνώμονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αποτελεί επιλογή που στο «δια ταύτα» της έρχεται σε αντίθεση με τα στοιχειώδη λαϊκά συμφέροντα.

Κλασικοί πρωταγωνιστές της συμπαιγνίας που θέλει να παρουσιάσει την ύπαρξη αντιθέσεων - εννοούμε ουσιαστικών αντιθέσεων - ανάμεσα σε εκείνους που υποστηρίζουν τη λεγόμενη αυστηρή διαχείριση των δημοσιονομικών και συγκράτηση των ελλειμμάτων και 

στους άλλους που λένε ότι τάσσονται υπέρ της επεκτατικής πολιτικής, ήταν μέχρι πρόσφατα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, σε εναλλασσόμενους ρόλους, ανάλογα με το ποιο κόμμα ήταν κυβέρνηση και ποιο αντιπολίτευση. Τώρα που και τα δύο στηρίζουν με τη ΔΗΜΑΡ την κυβέρνηση Σαμαρά, το ρόλο του οπαδού της ...επεκτατικής πολιτικής, των διαφορετικών, δηλαδή, αναλογιών διαχείρισης της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου, τον έχει αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Όπως υποστηρίζουν στελέχη του, η περιοριστική δημοσιονομική πολιτική στερεί από τους επιχειρηματίες τη δυνατότητα δανεισμού και ως εκ τούτου η περιορισμένη ρευστότητα δεν αφήνει τις επιχειρήσεις να ξεπεράσουν την κρίση. Προτείνουν, λοιπόν, να παρθούν μέτρα που θα διευκολύνουν τη χρηματοδότησή τους, για να αυξήσουν τάχα την παραγωγή κ.ο.κ.

Η ψευτοαντιπαράθεση ανάμεσα στους οπαδούς της λεγόμενης περιοριστικής και της λεγόμενης επεκτατικής πολιτικής, που σε μεγάλο βαθμό αποτελεί αντικατοπτρισμό της αντίστοιχης κόντρας ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΕ, μπορεί να προβλέπει διαφορετικές αναλογίες και ρυθμούς στην υιοθέτηση των μέτρων στήριξης του κεφαλαίου για την αντιμετώπιση της κρίσης, ωστόσο και οι μεν και οι δε, από κοινού επιδιώκουν κοινούς στόχους. Για παράδειγμα, ανεξάρτητα από το πώς θα ονομαστεί η σχολή διαχείρισης της κάθε πλευράς, και η μία και η άλλη επιδιώκει την εξασφάλιση φτηνού εργατικού δυναμικού για τους κεφαλαιοκράτες, προτείνει μέτρα χρηματοδότησης του κεφαλαίου, προωθεί ρυθμίσεις για αντιλαϊκές, αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις. Η διαφορά τους είναι ότι οι πρώτοι τάσσονται με τις πολιτικές και τα μέτρα του άμεσου σοκ, οι άλλοι με μέτρα ...σταδιακής κατεδάφισης της θέσης των εργαζομένων στην κοινωνία.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να σπαζοκεφαλιάζουν για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχει η μία ή η άλλη μορφή διαχείρισης της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου. Οι ήδη γνωστές και άλλες τόσες αν ανακαλύψουν οι καπιταλιστές, θα αποτελούν παραλλαγές μιας πολιτικής που θα εξακολουθεί να είναι αντιδραστική και σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Αλλού πρέπει να στρέψουν την προσοχή τους οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Στην ολοκληρωτική απόρριψη, στην ανατροπή κάθε πολιτικής που παραδίνει τον κοινωνικό πλούτο στους κεφαλαιοκράτες και θυματοποιεί το λαό, στην προοπτική της διεξόδου από την κρίση υπέρ του λαού, έξω από την ΕΕ, με μονομερή διαγραφή του χρέους και λαϊκή οικονομία.