Δυο αφορμές…ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ

Αφορμή για το σημερινό πόνημα, στάθηκαν δύο γεγονότα και η αντιμετώπιση που είχαν αυτά, από τους χρήστες του twitter. Το πρώτο είναι οι περίφημες δηλώσεις Γαϊτάνου, για την Χρυσή Αυγή. Αμέσως μόλις έγιναν γνωστές ξεκίνησαν κάποιοι, με συγκαλυμμένες ή ακόμη και με ευθείες βολές, να αφήνουν υπονοούμενα για την σεξουαλική ζωή του τραγουδιστή. Πολλοί από αυτούς επειδή τους παρακολουθώ καιρό, ανήκουν στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς. Συγνώμη, τέτοια σχόλια, τέτοια αντιμετώπιση, τέτοια αντίδραση, δεν έχει καμία διαφορά από την αντίδραση των χρυσαυγιτών. Η απάντηση σε όποιον γουστάρει, του αρέσει και φλερτάρει πολιτικά με τον φασισμό, θα πρέπει να είναι κυρίως και μόνο πολιτική. Έντονα σχόλια, αποδόμηση επιχειρημάτων του, χιουμοριστική προσέγγιση, είναι επιβεβλημένα, αλλά προσωπικές επιθέσεις, άθλια υπονοούμενα για τα εξωτερικά χαρακτηριστικά και τις σεξουαλικές επιλογές του, αφενός δεν είναι σοβαρά, αφετέρου είναι η άλλη όψη του φασισμού. Επειδή ακριβώς η κοινωνική και η πολιτική ζωή, αποκτούν κανιβαλικές διαστάσεις, πρέπει όλοι όσοι δηλώνουν αριστεροί, να είναι πιο ανεκτικοί, πιο φειδωλοί, και πιο συγκροτημένοι. Δεύτερη αφορμή στάθηκε ο θάνατος του ναυτεργάτη χτες στην πορεία. Προς το απόγευμα μαθεύτηκε ότι ήταν  ενταγμένος στο ΠΑΜΕ. Στο twitter, πάλι άρχισαν (ευτυχώς λιγότεροι από ότι στην περίπτωση Γαϊτάνου), να γράφουν σχόλια του στυλ  τι κάνει το ΚΚΕ, για τον νεκρό του!, τι κάνει το ΠΑΜΕ. Άρχισαν δηλαδή να εγκαλούν τον πολιτικό φορέα, για την «χαλαρή», στάση του απέναντι στον νεκρό (μέχρι εκείνη την ώρα τα στοιχεία του ρεπορτάζ ανέφεραν ότι υπέστη καρδιακό επεισόδιο, από φυσικά αίτια…). Και πάλι συγνώμη, αλλά η «διαχείριση», τέτοιων θεμάτων από  έναν φορέα, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. ‘Ένδειξη σοβαρότητας είναι, η χαμηλών τόνων αντίδραση, η μη εσπευσμένη οικειοποίηση του νεκρού και η άρνηση εκμετάλλευσης του γεγονότος για πολιτικό όφελος. Στο συγκεκριμένο γεγονός ο φορέας αντέδρασε ορθώς. Αυτοί που δεν αντέδρασαν ορθώς είναι και πάλι άνθρωποι από τον χώρο της Αριστεράς, οι οποίοι όχι μόνο βιάζονται να έχουν νεκρό, αλλά δεν μπορούν να το κρύψουν κιόλας, νομίζοντας ότι αυτό το γεγονός θα πυροδοτήσει την επανάσταση… που έχει ο καθένας στο μυαλό του. Συμπέρασμα από τα δύο παραπάνω εντελώς διαφορετικά περιστατικά. Η σοβαρότητα ήταν και είναι το ζητούμενο, χρόνια τώρα. Όμως ειδικά σήμερα, επειδή η σοβαρότητα χάνεται, μαζί με την ψυχραιμία και την ηρεμία μας, καλό θα είναι να προσπαθήσουμε όλοι, τουλάχιστον αυτό: Να κάνουμε και μια δεύτερη σκέψη, πριν εκφραστούμε δημοσίως με κραυγές με ότι μας έρθει πρώτο στο μυαλό. Μια δεύτερη σκέψη… ΥΓ. Η καφρίλα δεν είναι προνόμιο, μόνο του φασίστα… Θύμιος Κ.