Εισηγητική ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα στην ευρωπαϊκή κομμουνιστική συνάντηση.

ΘΕΜΑ: Η στάση των κομμουνιστικών κομμάτων απέναντι στην καπιταλιστική κρίση: Ενσωμάτωση ή Ρήξη Ποιες είναι οι τραγικές συνέπειες στη ζωή της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου λαού είναι πια πολύ γνωστές, αφού η οικονομική κρίση κρατάει πάνω από 5 χρόνια, και σε όλες τις χώρες που ξέσπασε τα βάρβαρα μέτρα είχαν την ίδια κατεύθυνση και τον ίδιο στόχο: Να κάνουν πάμφθηνη την εργατική δύναμη, να ανοίξουν νέους δρόμους κερδοφορίας και κατά την περίοδο της κρίσης και κυρίως μετά την αναμενόμενη αναιμική και λίγο πολύ βραχύχρονη ανάκαμψη. Σήμερα είμαστε πολύ πιο πλούσιοι, όχι μόνο από την εμπειρία που προσφέρεται στην Ελλάδα, αλλά και από την εμπειρία στα κράτη μέλη της ΕΕ, ιδιαίτερα της ευρωζώνης, από την πείρα της κρίσης του 2008 στις ΗΠΑ και όχι μόνον. Είναι επίσης πολύ νωπή η πείρα από την κρίση στη Ρωσία, την Αργεντινή, όπως και στις λεγόμενες τίγρεις της Ασίας. Θεωρούμε ότι το εργατικό κίνημα, το κομμουνιστικό κόμμα παντού πρέπει να δώσει ταυτόχρονα την μάχη για να ξεκαθαρίζεται στους λαούς ο χαρακτήρας της κρίσης, μαζί με τον αγώνα για να συγκρατηθεί ο κατήφορος, για την φιλολαϊκή διέξοδο. Το ότι η κρίση το 2008-2009 εκδηλώθηκε στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στη σφαίρα της κυκλοφορίας του κεφαλαίου, ή στο ότι η κρίση στην Ελλάδα συνδέθηκε με το χρέος και τα ελλείμματα, καθόλου δεν σημαίνει ότι έχουμε μια νέου τύπου κρίση. Από την πρώτη στιγμή ξεκαθαρίσαμε ότι πρόκειται για κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, που η ρίζα της βρίσκεται στη σχέση εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης από το κεφάλαιο, στη  σφαίρα δηλαδή της καπιταλιστικής παραγωγής. Αδιάψευστος μάρτυρας είναι η συρρίκνωση της βιομηχανικής παραγωγής τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην ΕΕ, η πτωτική της πορεία και σε χώρες που δεν έχουν ακόμα βρεθεί στον κύκλο της κρίσης. Όλα τα χαρακτηριστικά που είναι στη φύση του καπιταλισμού είναι φανερά, η αναρχία, η ανισομετρία στην ανάπτυξη των κλάδων και των τομέων, ο οξύτατος ανταγωνισμός που δεν προωθείται με οικονομικά και πολιτικά μέσα, αλλά και με τα όπλα. Παντού, σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, παίρνονται τα ίδια μέτρα, με την ίδια επιχειρηματολογία, ανεξάρτητα αν το χρέος είναι μεγάλο ή μικρότερο, ανεξάρτητα αν τα ελλείμματα είναι διογκωμένα λιγότερο η περισσότερο, ανεξάρτητα αν υπάρχει ένταξη στο μηχανισμό στήριξης με συμφωνία της ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι οι ζώνες εξαθλίωσης δεν εμφανίζονται μόνο στις λιγότερο αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, στις χώρες που βρίσκονται σε ενδιάμεση θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, αλλά και στις πιο ισχυρές και αναπτυγμένες. Εκτιμάμε ότι η κρίση θα ξεσπάσει με τη σειρά της λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης και σε άλλες χώρες στην ευρωζώνη, καθώς εμφανίζει σημάδια κόπωσης και στη Γερμανία, ενώ σημάδια αρχίζουν να διαφαίνονται και στην Κίνα. Το ζήτημα του χαρακτήρα της κρίσης δεν είναι ένα θεωρητικό ζήτημα μόνο, είναι καθαρά πρακτικό, γιατί αυτό καθορίζει την εξειδίκευση της πολιτικής του ΚΚ σε συνθήκες κρίσης. Επομένως οι όποιες ιδιομορφίες στην εκδήλωση της κρίσης ή στην ένταση και διάρκεια, από χώρα σε χώρα, δεν καθορίζουν ούτε τον χαρακτήρα της κρίσης, ούτε πολύ περισσότερο μπορούν να επηρεάσουν τη στρατηγική και τακτική του ΚΚ. Η ιστορία έχει δείξει ότι όταν τα καπιταλιστικά κράτη δεν μπορούν να διαχειριστούν την κρίση και κυρίως τις συνέπειές της καταφεύγουν και στα όπλα, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όχι βεβαίως για να πουληθούν όπλα όπως λέγεται από ορισμένους ειρηνιστές-πασιφιστές, αλλά γιατί τα όπλα είναι πιο αποτελεσματικά στην δοσμένη στιγμή για το ξαναμοίρασμα των αγορών. Κρίση και ιμπεριαλιστικός πόλεμος-ιμπεριαλιστική ειρήνη είναι αλληλένδετα και έτσι πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε, ιδιαίτερα εμείς στην Ελλάδα που είμαστε σε μια φλεγόμενη περιοχή τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και στη βόρεια Αφρική. Η παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση δείχνει φανερά και κάτι επίσης πολύ σημαντικό για την στρατηγική και την τακτική των ΚΚ. Ότι η αστική πολιτική διαχείρισης έχει νέες δυσκολίες, που δεν τις είχε σε προηγούμενες περιόδους, να χειριστεί την έξοδο, να περάσει σε νέο κύκλο διευρυμένης καπιταλιστικής αναπαραγωγής, να βάλει έστω ένα φρένο στη μαζική απόλυτη και σχετική εξαθλίωση, να κάνει έστω κάποιους ελιγμούς. Εμφανίζονται δύο συνταγές διαχείρισης με αρκετές παραλλαγές η κάθε μια, επί της ουσίας όμως προβάλλεται η επεκτατική αστική διαχείριση και η περιοριστική αστική διαχείριση με στόχο να ελεγχθεί η έκταση της υποτίμησης του κεφαλαίου και να γίνει η κατάλληλη για το κεφάλαιο κατανομή της ζημιάς αλλά και του συσσωρευμένου κεφαλαίου. Και η μια και η άλλη διαχείριση οδηγούν στο ίδιο βάρβαρο αποτέλεσμα για τους λαούς και τα δικαιώματά τους. Η διαμάχη για το ένα ή το άλλο μίγμα διαχείρισης που εμφανίζεται ιδιαίτερα οξυμμένη στην Ευρώπη, δεν έχει καμία σχέση με τη διαμάχη υπέρ ή κατά των λαών, δεν συνιστά διαμάχη ανάμεσα σε μια συντηρητική και προοδευτική-αριστερή πολιτική, όπως προβάλλεται σήμερα από το ΚΕΑ. Η υπεράσπιση της μιας ή της άλλης διαχείρισης γίνεται με κριτήριο τα συμφέροντα της αστικής τάξης του κάθε κράτους μέλους, τι συμμαχίες θέλει να κάνει στα πλαίσια του ανταγωνισμού. Το εργατικό λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να πάρει το μέρος του ενός ανταγωνιστή εναντίον του άλλου, θα χάσει τα πάντα. Εκτιμάμε ότι προς το παρόν στην ΕΕ, παρά τις διαφορές και ανταγωνισμούς, υπερισχύει η αντίληψη να παραμείνει ακέραια η ενωμένη Ευρώπη και η ευρωζώνη, ενώ βεβαίως στο βάθος δεν αποκλείουν και την περίπτωση της διάσπασης. Γι' αυτό και κάθε κυβέρνηση, κυρίως τμήματα του κεφαλαίου, προετοιμάζονται και για την περίπτωση που περάσει μια χώρα στο εθνικό της νόμισμα, ανάλογα με ποιο μπλοκ ιμπεριαλιστικής συμμαχίας επιθυμούν να συστρατευθούν. Πολύ περισσότερο από πριν βλέπει κανείς και στην Ελλάδα τα αστικά κόμματα, παλιά και νέα, τα ρεφορμιστικά - οπορτουνιστικά όπως σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, να διατυπώνουν περίεργες θέσεις, να ρίχνουν βάρος σε συμμαχία ακόμα και υπερατλαντική, ή να προσβλέπουν προς συμμαχίες με Ρωσία, Κίνα. Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα στη διαμάχη ΕΕ και ΗΠΑ που εκδηλώθηκε και στις εθνικές εκλογές με την στήριξη του ενός ή του άλλου μπλοκ, του «δεξιού» ή του «αριστερού». Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις διατρέχουν σήμερα το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος, φθάνουν μάλιστα να απειλούν και την ενότητα ενός κόμματος σε μια τέτοια βάση. Συνοπτικά μιλώντας καταλήγουμε ότι η κρίση παρατείνεται, βαθαίνει, θα χτυπήσει και άλλες χώρες. Ακόμα και αν μια χώρα, όπως λόγου χάρη η Ελλάδα, περάσει σε φάση ανάκαμψης, αυτή θα είναι προσωρινή, αναιμική με μεγάλη, αφόρητη ανεργία, με μισθούς και μεροκάματα πείνας, με βάρβαρες εργασιακές σχέσεις που μας πάνε πολύ πίσω, στα τέλη του 19ουαιώνα. Και πριν η ανάκαμψη σταθεροποιηθεί νέος κύκλος κρίσης θα ξεσπάσει. Δεν αφορά μόνο στην Ελλάδα αλλά και σ' άλλες χώρες. Θα έχουμε αναδιατάξεις στις συμμαχίες, ενώ πρέπει να πάρουμε υπόψη το νέο γύρο τοπικών πολέμων και να μην αποκλείσουμε στην πορεία και ένα πιο γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η πείρα επίσης επιβεβαιώνει την θέση που διατυπώσαμε ως κόμμα, με τα πρώτα σύννεφα της κρίσης, ότι η εξαθλίωση, η οικονομική κρίση δεν οδηγεί αυτόματα στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, της οργάνωσης, στην ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης. Και οι δύο εξελίξεις είναι πιθανές, το κίνημα να υποχωρήσει και να ηττηθεί για ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα, αλλά και να περάσει σε επίθεση, να ωριμάσει η αναγκαιότητα ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος. Τίποτε δεν έχει ακόμα κριθεί. Αυτό που σήμερα βλέπουμε στην Ελλάδα είναι ότι παρά το γεγονός ότι έγιναν μεγάλοι και παρατεταμένοι αγώνες, αναδείχθηκε το ελληνικό κίνημα σε ένα από το πιο ισχυρά στον κόσμο και όχι μόνο στην Ευρώπη, παρ΄όλα αυτά τα μέτρα δεν αναχαιτίσθηκαν. Ναι μεν το κίνημα επέβαλε την καθυστέρησή τους, τελικά όμως αν κάτι δεν αλλάξει άμεσα, θα περάσουν όλα μαζί και σε μικρό διάστημα. Και ξέρετε πολύ καλά ότι οι αγώνες που δεν φέρνουν αποτελέσματα, και κουράζουν και απογοητεύουν. Το Κόμμα μας χωρίς να κρύβει ελλείψεις και αδυναμίες εκτιμά ότι αυτές επέδρασαν αλλά δεν έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην καθυστέρηση της εργατικής λαϊκής αντεπίθεσης. Όπως δεν έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην μείωση της εκλογικής του δύναμης. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερο βάρος στην ανάπτυξη της ικανότητας και αντοχής του κόμματος. Αντιμετωπίσαμε ένα ενιαίο μέτωπο στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο όπου, παρά τις διαφορές στους κόλπους του, είχε κοινή στάση όσον αφορά τον χαρακτήρα διεξόδου από την κρίση, δηλαδή αλλαγή μίγματος διαχείρισης. Η πολιτική της ενσωμάτωσης ήταν κυρίαρχη και φυσικά επέδρασε αρνητικά στους προσανατολισμούς της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Ωστόσο το ταξικό ριζοσπαστικό ρεύμα υπάρχει στο κίνημα, και σ' αυτή τη φάση πρέπει να ξεπεράσει τις συνέπειες των εκλογών, να μπει μπροστά, να κινητοποιήσει ευρύτερες εργατικές λαϊκές μάζες. Οι αγώνες προκάλεσαν τριγμούς στο αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, και ακύρωσαν την δυνατότητα να υπηρετείται το σύστημα αυτό με την εναλλαγή μονοκομματικών κυβερνήσεων, ανάμεσα στο φιλελεύθερο κόμμα και την σοσιαλδημοκρατία. Όμως οι τριγμοί αυτοί δεν μετατράπηκαν σε βαθιές ρωγμές. Οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες υπερίσχυσαν ότι μπορεί να υπάρξει αριστερή δηλαδή ρεφορμιστική-οπορτουνιστική εναλλακτική κυβερνητική λύση. Έτσι έγινε καθαρό ότι το αστικό πολιτικό σύστημα έχει και άλλα χαρτιά στα χέρια του ώστε να αντιμετωπίζει τους τριγμούς. Σήμερα στην Ελλάδα το δίπολο φιλελεύθερη ΝΔ-σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ αντικαθίσταται από ένα νέο δίπολο: Από την μια μεριά κεντροδεξιά-δεξιά και από την άλλη αριστερός πόλος που σχηματίσθηκε με πυρήνα τον οπορτουνιστικό Συνασπισμό και με μαζική μετακόμιση ηγετικών στελεχών και μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ, οργανώσεων της σοσιαλδημοκρατίας που κυρίως προέρχονται από μεσοστρώματα, από τους εργαζόμενους στον στενότερο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους κλπ. Βεβαίως οι διεργασίες δεν έχουν τελειώσει, ετοιμάζεται ένα νέο πολιτικό σκηνικό μεταβατικό ή και περισσότερο μόνιμο, προκειμένου να αναχαιτισθεί η ριζοσπαστικοποίηση, να τσακιστεί το κίνημα πριν ανακάμψει μαζικά, να χτυπηθεί με κάθε τρόπο το ΚΚΕ. Για τη «Χρυσή Αυγή» Οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις ανέδειξαν ως κοινοβουλευτική δύναμη με 19 βουλευτές την «Χρυσή Αυγή», που είναι ένα ναζιστικό, ρατσιστικό, εγκληματικό μόρφωμα, το οποίο συγκεντρώνει την κύρια αιχμή της δράσης του στο κυνήγι των μεταναστών, ιδιαίτερα ασιατών, με ξυλοδαρμούς, δολοφονικές επιθέσεις, βιαιοπραγίες, εκβιασμούς και απειλές. Το εκλογικό του ποσοστό, ιδιαίτερα σε νεότερες ηλικίες διαμορφώθηκε και από τα ψευδεπίγραφα συνθήματά του, καθώς εμφανίζεται ως αντισυστημικό κόμμα. Η εκτίμησή μας είναι ότι το μόρφωμα αυτό εξελίσσεται κατά το πρότυπο των ταγμάτων εφόδου της χιτλερικής περιόδου και ο βασικός στόχος είναι να χρησιμοποιηθεί στο τσάκισμα του εργατικού, του λαϊκού κινήματος, στο χτύπημα του ΚΚΕ. Πίσω από τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ υπάρχουν μυστικές υπηρεσίες και τμήματα του κρατικού μηχανισμού, ενδεχομένως έχει και διεθνείς διασυνδέσεις. Στηρίζεται από θύλακες του συστήματος στα σώματα ασφαλείας και στο στρατό, ενώ πολιτικά αποτελεί γερό βοηθό του συστήματος, καθώς τα περισσότερα κόμματα επικαλούνται τον κίνδυνο από τα λεγόμενα δύο άκρα, εξισώνοντας τον φασισμό με τον κομμουνισμό. Η αντιμετώπισή του δεν μπορεί να γίνει στη βάση του αντιφασιστικού μετώπου ή του μετώπου γενικά κατά της βίας από όπου και αν προέρχεται, γιατί τελικά πίσω από αυτήν την έκφραση θα χτυπηθεί το κίνημα. Η αντιμετώπιση της ΧΡΥΣΉΣ ΑΥΓΗΣ πρέπει να γίνει μέσα από το ίδιο το οργανωμένο κίνημα, στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, στις λαϊκές οργανώσεις, με ξεσκέπασμα του συστημικού του ρόλου, και με αντιμετώπιση των ποινικών αδικημάτων που διαπράττουν με δολοφονικές επιθέσεις που τις βαφτίζουν αυτοδικία. Τα άλλα κόμματα αντιμετωπίζουν την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ από την σκοπιά της αστικής νομιμότητας και της καταδίκης της βίας, στην οποία συμπεριλαμβάνουν και τις αγωνιστικές μαχητικές απεργίες και διαδηλώσεις. Το ΚΚΕ έχει προσαρμόσει τις θέσεις και τα αιτήματα, την στρατηγική και τακτική του σε συνθήκες κρίσης Στις σημερινές συνθήκες όχι μόνο γιατί εμείς επιλέγουμε αλλά γιατί αντικειμενικά έχει ωριμάσει το ζήτημα, θέτουμε μπροστά στο λαό την γραμμή αντεπίθεσης που έχει αφετηρία την πάλη για την αναχαίτιση των μέτρων, την διεκδίκηση μέτρων ανακούφισης, αλλά και την διέξοδο με πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία. Η πολιτική συμμαχιών που εμείς προτείνουμε στο λαό αφορά στη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας που έχει σαφή αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό (που βεβαίως από την φύση του ο προσανατολισμός είναι αντικαπιταλιστικός αφού ο καπιταλισμός έχει εξελιχθεί σε μονοπωλιακό). Στις δοσμένες συνθήκες η Λαϊκή Συμμαχία οργανώνει και συντονίζει την αντίσταση, την πάλη για την επιβίωση, κατευθύνεται στην ρήξη με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στην εργατική λαϊκή εξουσία. Ανοικτά θέτουμε στο λαό την ανάγκη να διεκδικήσει την μονομερή διαγραφή του χρέους, να μην το αναγνωρίσει δηλαδή, γιατί η αναγνώριση οδηγεί στην διαπραγμάτευση που ισοδυναμεί με νέα μνημόνια και νέα μέτρα. Ταυτόχρονα προβάλλουμε την ανάγκη ο λαός να διεκδικήσει την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εξηγούμε γιατί η αποδέσμευση και διαγραφή του χρέους συνεπάγεται και την διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, σχεδιασμένη ανάπτυξη που αξιοποιεί όλες τις υπαρκτές αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, την έξοδο από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις συμφωνίες ιμπεριαλιστικής ειρήνης, την έξοδο από το ΝΑΤΟ, την διεκδίκηση διεθνών οικονομικών σχέσεων αμοιβαία επωφελών. Αντιπαραθέτουμε δηλαδή το δρόμο της φιλολαϊκής ανάπτυξης απέναντι στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Αποκαλύπτουμε το περιεχόμενο της παραγωγικής ανασυγκρότησης που προωθούν όλα τα αστικά κόμματα, και ο ΣΥΡΙΖΑ που κινείται μέσα στις προδιαγραφές της ΕΕ. Ανάπτυξη που επιχειρεί να μετατρέψει την Ελλάδα σε κόμβο μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων, που οδηγεί στην συνεκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων στο Αιγαίο, το Ιόνιο, τη Νότια Κρήτη με συμφωνίες μονοπωλίων. Από αυτή τη θέση εκτιμάμε και αντιμετωπίζουμε τη στάση των άλλων πολιτικών δυνάμεων και συνεργασιών στο εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Δεν πατάει στην αντικειμενική πραγματικότητα, από την σκοπιά της σχέσης οικονομίας και πολιτικής η διαμόρφωση ενός προγράμματος μίνιμουμ καθώς η διέξοδος από την κρίση υπέρ του λαού είναι ζήτημα στρατηγικής. Ο ρόλος του ΚΕΑ γίνεται όλο και περισσότερο αρνητικός και διαβρωτικός για ένα πανευρωπαϊκό κίνημα, καθώς καθαρά και απερίφραστα επιλέγει την μια ή την άλλη μορφή διαχείρισης, ακολουθώντας ανάλογες συνταγές που στηρίζουν οι κυβερνητικές και γενικότερα δυνάμεις του συστήματος, της ΕΕ σε εθνικό και ηπειρωτικό επίπεδο. Είναι μέσα στο παιχνίδι των ενδοαστικών και ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Σήμερα μπαίνει στην πρώτη γραμμή πώς ο λαός θα καταφέρει να ανακόψει την ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή, πώς θα δει αύριο άσπρη μέρα. Ως προϋποθέσεις θέτουμε: ΠΡΩΤΟ Η συνειδητοποίηση τι είδους κρίση ζούμε, δηλαδή του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ενσωμάτωσης στην ΕΕ δηλαδή της σημασίας που έχει η πάλη κατά των μονοπωλίων και της εξουσίας τους. ΔΕΥΤΕΡΟ Η οργάνωση των εργαζομένων στον τόπο δουλειάς, στον κλάδο, στο χώρο κατοικίας. ΤΡΙΤΟ Η ενίσχυση, θωράκιση της λαϊκής συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και τις κοινωνικές δυνάμεις που έχουν συμφέρον να αντιπαλέψουν τα μονοπώλια, το κεφάλαιο, ανεξάρτητα των μεταξύ τους διαφορών, με ανεβασμένη συμμετοχή γυναικών και νεολαίας που ανήκουν στην παραπάνω ταξική διαστρωμάτωση. Το κίνημα πρέπει να κατευθύνεται στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Το ΚΚΕ με σαφήνεια αλλά και με συγκεκριμένα επιχειρήματα αρνήθηκε τη συμμετοχή σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που προτάθηκε από το νέο πόλο του οπορτουνισμού που συνεργάζεται με μεγάλο τμήμα του ΠΑΣΟΚ. Η πρόταση καταρχήν απέβλεπε στην πολιτική πίεση προς το ΚΚΕ, και κυρίως στην κλοπή ψήφων από το χώρο επιρροής του ΚΚΕ. Δεν πατούσε ούτε σε αριθμητικά δεδομένα γιατί δεν συγκεντρώνονταν ο αριθμός των βουλευτών για να σχηματισθεί η κυβέρνηση. Βεβαίως όπως ήδη τονίσαμε δεν είπαμε το ΟΧΙ γιατί δεν έφθαναν οι βουλευτικές έδρες, όμως η πρόταση αυτή που δεν έχει ούτε τον απαιτούμενο αριθμό βουλευτών, αποτελεί απόδειξη ότι ήταν δημαγωγική και είχε στόχο τη στρατηγική του ΚΚΕ. Είχαμε εκλογικές απώλειες, όμως εκτιμάμε ότι οι απώλειες για το λαό θα ήταν πολύ περισσότερες και μάλιστα μη αντιστρέψιμες για μεγάλο διάστημα αν το ΚΚΕ αποφάσιζε να στηρίξει κυβέρνηση διαχείρισης, αποδεχόμενο την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΕΕ και την εξουσία των μονοπωλίων στο πεδίο της οικονομίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις εγκατέλειψε ορισμένα ριζοσπαστικά συνθήματα που είχε, και έτσι πήρε μεγάλο αριθμό ψήφων που τον έφεραν στη δεύτερη θέση κυρίως από λαϊκές μάζες που φοβήθηκαν την έξωση από την ευρωζώνη, πίστεψαν ότι χωρίς να σπάσεις αυγά, μπορεί με μια καλύτερη διαπραγμάτευση να αναχαιτιστούν τα μέτρα. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλεται ως ο καλύτερος διαπραγματευτής σε σύγκριση με την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, κινείται προς την κατεύθυνση ενός σύγχρονου κεντρώου κόμματος. Η κυβερνώσα αριστερά δεν πρόκειται να αλλάξει την γενική γραμμή πλεύσης, ούτε να πλήξει το σάπιο πολιτικό σύστημα. Καμία κυβέρνηση όπως και αν λέγεται, αριστερή, κομμουνιστική, ακόμα και επαναστατική να αυτοαποκληθεί, δεν θα σεβαστεί τις διακηρύξεις της αν τα μέσα παραγωγής και ο πλούτος είναι στα χέρια των μονοπωλίων, αν δηλαδή ο λαός είναι μακριά από την ιδιοκτησία και την εξουσία. Η μάχη στην Ελλάδα δεν είναι γενικά δύσκολη λόγω αρνητικού συσχετισμού. Το σωστότερο είναι ότι γίνεται πιο σύνθετη βεβαίως στο έδαφος του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων. Απαιτεί μεγάλη ικανότητα και σταθερότητα του Κόμματος ώστε να είναι σε θέση να διεισδύσει σε ευρύτερες εργατικές λαϊκές μάζες, να κάνει κατάλληλους χειρισμούς χωρίς να αλλοιώνεται η γενική του πολιτική γραμμή αλλά και χωρίς να αποξενώνεται από εκείνους τους εργατοϋπαλλήλους που έχουν αυταπάτες, δεν έχουν ακόμα αποκτήσει πολιτική πείρα. Κλείνοντας το θέμα αυτό θέλουμε να υπογραμμίσουμε ότι όχι μόνο η θεωρία μας αλλά και η ιστορική πείρα δείχνει ότι όσο ισχυρό να είναι ένα ΚΚ εκλογικά, πολιτικά από κυβερνητικές θέσεις στα πλαίσια του αστικού συστήματος οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην ενσωμάτωση. Το ζήτημα αυτό πρέπει να αποτελέσει, έγκαιρα, ζήτημα συζήτησης και διαλόγου με το λαό, ώστε να καταλάβει ότι τα περιθώρια, όχι μόνο σε συνθήκες κρίσης αλλά και ανάκαμψης, να ζήσει καλύτερα, έχουν απελπιστικά ελαχιστοποιηθεί σε σχέση με το παρελθόν. Αντικειμενικά οι συνθήκες για την ριζική ανατροπή έχουν ωριμάσει ακόμα περισσότερο καθώς τα μονοπώλια έχουν διεισδύσει πολύ βαθειά παντού, όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής. Βεβαίως ο υποκειμενικός παράγοντας, δηλαδή το εργατικό κίνημα, η δύναμη του ΚΚ, είναι πολύ πίσω, και προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε. Στο όνομα της οικονομικής κρίσης δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της ιμπεριαλιστικής ειρήνης. Επομένως πρέπει να αναδείξουμε γιατί και με ποιους νέους τρόπους γίνεται η ιμπεριαλιστική επέμβαση με βάση τα παραδείγματα και τα στοιχεία από την λεγόμενη αραβική άνοιξη, την Λιβύη, την Συρία. Πώς από τα έξω διαμορφώνεται η εσωτερική αντιπολίτευση, πώς εξοπλίζεται, πως μεθοδεύεται η ανατροπή και αστικών κυβερνήσεων λόγω την ενδοιμπεριαλιστικών και ενδοαστικών αντιθέσεων. Χρειάζεται να προβάλλουμε συστηματικά και με επιχειρήματα γιατί παραμένει κρίσιμο και αποφασιστικό το εθνικό πεδίο πάλης, και ταυτόχρονα η σημασία που έχει η διεθνιστική συνεργασία και αλληλεγγύη. Είναι επίσης δυνατό ένα κίνημα να αξιοποιεί τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις με δυο τρόπους: αποκαλύπτει το βασικό στοιχείο της καπιταλιστικής διεθνοποίησης και από την άλλη προετοιμάζει τον λαό να μη στηρίζει την αστική τάξη της χώρας του στους ενδοιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και στον πόλεμο για το ξαναμοίρασμα των αγορών. Το ΚΚΕ ταυτόχρονα προσπαθεί να μελετά και επιστημονικά και μέσα από την πείρα του κινήματος τις συνολικές εξελίξεις ώστε να επιτυγχάνονται ρωγμές στο αστικό πολιτικό σύστημα που συμβάλλουν στην μεγαλύτερη χειραφέτηση του κινήματος. Ακόμα περισσότερο σήμερα η πορεία των εξελίξεων σε εθνικό επίπεδο καθορίζεται και από το διεθνή και περιφερειακό συσχετισμό δυνάμεων αλλά και από την δυναμική και την επαναστατική γραμμή του εργατικού, του κομμουνιστικού κινήματος. Κάθε επιτυχία σε μια χώρα σηματοδοτεί επίδραση και εξελίξεις και στις άλλες ευρωπαϊκές, κάθε γλίστρημα προς τον συμβιβασμό και την υποχώρηση φέρνει σε δύσκολη θέση τα κινήματα ενός μεγαλύτερου κύκλου χωρών. Οι εξελίξεις κρίνονται βεβαίως στο πεδίο των αγώνων και της κοινωνικής συμμαχίας, σήμερα όμως απαιτούν ένταση της ιδεολογικής πάλης με τις κυρίαρχες αστικές, ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές αντιλήψεις. Δίχως μια τέτοια διαπάλη στο ιδεολογικό πεδίο δύσκολα οι λαϊκές μάζες θα προσανατολίζονται τόσο στη διεκδίκηση μέτρων ανακούφισης όσο και στην ματαίωση χειρότερων μέτρων, στην ανατροπή τους. Δίχως τον ιδεολογικό αγώνα μέσα στο κίνημα, οι αγώνες ακόμα και αν αποκτούν μαζικότητα, δεν θα αποκτούν οργάνωση και εύστοχο πολιτικό προσανατολισμό πηγή redflyplanet