ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 2012

Η πολιτική συμμαχιών των κομμουνιστών καθορίζεται από το στόχο της ανατροπής του εκμεταλλευτικού καθεστώτος και όχι της διατήρησής του

Η ομιλία του Γ. Μαρίνου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στο κλείσιμο της Συνάντησης

Οι εκπρόσωποι όλων των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων που πήραν μέρος στη Συνάντηση

Στην παρέμβασή του, με την οποία έκλεισε τις εργασίες της Συνάντησης χτες το απόγευμα, ο Γ. Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σημείωσε:

«

Ευχαριστούμε τα Κομμουνιστικά Κόμματα που πήραν μέρος στη Συνάντηση που οργάνωσε το ΚΚΕ, ευχαριστούμε τους συντρόφους για τη συμβολή τους στη συζήτηση και τη μεταφορά της πείρας από την ανάπτυξη της ταξικής πάλης στον τόπο τους, ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και των πολιτικών δυνάμεων που υπηρετούν τα συμφέροντά του.

Γνωρίζουμε πως τα προβλήματα είναι σύνθετα, υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις σε πολύ σοβαρά ζητήματα, σε ζητήματα στρατηγικής σημασίας, οι δυσκολίες του κομμουνιστικού κινήματος στην Ευρώπη αλλά και γενικότερα είναι μεγάλες, αλλά θα επιμείνουμε. Η κατάκτηση επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής που αντιστοιχεί σε αυτή, είναι μια δύσκολη υπόθεση, αλλά είναι μονόδρομος.
Είναι το αναντικατάστατο εργαλείο που θα διαμορφώσει στέρεο έδαφος για την ιδεολογικοπολιτική και μαζική πάλη και θα συμβάλει στη συγκέντρωση και την προετοιμασία εργατικών, λαϊκών δυνάμεων στη σύγκρουση με το κεφάλαιο, τα κόμματά του και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Αυτό είναι υπόθεση των κομμουνιστών. Είναι υπόθεση των ΚΚ που αντιτάσσονται στην


οπορτουνιστική διάβρωση και υπερασπίζονται την ταξική πάλη μέχρι το τέλος, που παλεύουν για τη σοσιαλιστική προοπτική. Αυτό υπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών δυνάμεων. Το καθεστώς της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο γεννάει και οξύνει τα κοινωνικά προβλήματα. Στο έδαφός του δεν μπορούν να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες.
Η πείρα που κατατέθηκε τόσο από τα κόμματα που παλεύουν στα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όσο και στα κράτη που είναι έξω από την ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία, οδηγεί σε ένα συμπέρασμα: Η επίθεση του κεφαλαίου είναι ισχυρή, ενιαία, στόχος της είναι να κάνει ακόμα πιο φτηνή την εργατική δύναμη, πιο φτηνή την εργατική τάξη, για να αποκομίσουν μεγαλύτερα κέρδη τα μονοπώλια, να μεταφερθούν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στους λαούς.
Αυτό το στόχο υλοποιούν με συνέπεια, συνολικά, οι δυνάμεις που διαχειρίζονται τον καπιταλισμό και την κρίση του. Κι αυτό, ανεξάρτητα από τη μορφή διαχείρισης. Ανεξάρτητα αν εφαρμόζεται περιοριστική πολιτική που βαθαίνει την ύφεση της καπιταλιστικής οικονομίας ή εκτατική πολιτική, που διογκώνει τα ελλείμματα και το χρέος.
Σε κάθε περίπτωση, τις συνέπειες τις πληρώνουν οι λαοί. Με τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, την υψηλή ανεργία, την κατάργηση εργασιακών, κοινωνικο-ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών, τις ιδιωτικοποιήσεις, τα σκληρά φορολογικά μέτρα.
Ακούμε πολλές φορές πως για την επιδείνωση της κατάστασης της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των μεσαίων στρωμάτων της πόλης, για την υπονόμευση του μέλλοντος της νεολαίας ευθύνεται ο "άγριος" καπιταλισμός, ο νεοφιλελευθερισμός, ο καζινοκαπιταλισμός. Αυτό ισχυρίζεται το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, το ΚΕΑ, αυτό ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και άλλες διαχειριστικές δυνάμεις.
Χρειάζεται προσοχή. Πρόκειται για μεθοδευμένη, σχεδιασμένη προσπάθεια παραπλάνησης των λαών. Πίσω από τους χαρακτηρισμούς αυτούς επιδιώκεται να αποκρυβεί η ουσία, ότι δηλαδή για την ανεργία και τη φτώχεια, συνολικά για τα λαϊκά προβλήματα, τις κρίσεις και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ευθύνεται ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και όχι μόνο μια μορφή διαχείρισής του. Ευθύνεται το σύστημα το οποίο αναπνέει, ζει από την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, την απόσπαση υπεραξίας, το κυνηγητό του κέρδους, τον ανταγωνισμό για την επέκταση σε νέες αγορές.
Ευθύνεται το σύστημα που στηρίζεται στην εξουσία των μονοπωλίων και στην καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Η πραγματική αιτία της κρίσης

Το ίδιο ισχύει και για την κρίση. Συντονισμένα τα αστικά επιτελεία και κάθε λογής οπορτουνιστικά σχήματα, και πρώτο, κι εδώ, το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, μιλάνε για "χρηματο-πιστωτική κρίση", "κρίση χρέους" και επιμένουν παρότι η πραγματικότητα, το βάθος, η διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης, τους διαψεύδουν. Τους διαψεύδουν οι εξελίξεις στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία, στην Ιταλία, στην Ισπανία και σε άλλα κράτη, στην Ευρωζώνη και συνολικά στην ΕΕ.
Επιμένουν, παρότι τα γεγονότα τονίζουν ότι πρόκειται για κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου που εκδηλώνει την όξυνση της βασικής αντίθεσης του συστήματος. Επιμένουν, γιατί θέλουν να κρύψουν πως η αρρώστια του καπιταλισμού είναι αγιάτρευτη. Στην κρίση, στις κρίσεις εκδηλώνεται η παρακμή του συστήματος, το ξεπέρασμα των ιστορικών του ορίων.
Επιμένουν, για να καλλιεργήσουν αυταπάτες στους λαούς πως μπορεί η εξουσία, τα οικονομικά εργαλεία, ο πλούτος να είναι στα χέρια του κεφαλαίου και την ίδια ώρα να ακολουθηθεί πολιτική προς όφελος των εργαζομένων. Πρόκειται για καλοστημένη παγίδα που έχουμε υποχρέωση να αποκαλύψουμε, να αντιπαλέψουμε και να θέσουμε ανοικτά, αποφασιστικά την αλήθεια στους λαούς.
Ακόμα και στην περίπτωση που θα πάρει μπροστά η καπιταλιστική μηχανή, η ανάπτυξη θα έχει το στίγμα της πιο άγριας εκμετάλλευσης, θα γίνει στη βάση των ερειπίων των εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων, ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός θα οξύνεται, το σύστημα θα γίνεται πιο επιθετικό, οι δυνατότητες για υποχωρήσεις του κεφαλαίου μειώνονται και θα μειώνονται ακόμα περισσότερο στη συνέχεια.
Στις συνθήκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για νέα κρίση.
Αποκτά μεγάλη, καθοριστική σημασία η πάλη των κομμουνιστών που έχουν υποχρέωση, ιστορικό καθήκον να δυναμώσουν τον αγώνα για την ανατροπή του σάπιου συστήματος, για να περάσει η εξουσία στα χέρια της εργατικής τάξης, στα χέρια του λαού να κτιστεί η νέα κοινωνία, ο σοσιαλισμός που είναι πιο επίκαιρος και αναγκαίος από πριν. Αυτή η εργατική, λαϊκή εξουσία εκφράζει τα συμφέροντα των πολλών.
Τα μέσα παραγωγής, ο πλούτος, θα γίνει ιδιοκτησία αυτών που τον παράγουν, που τον δημιουργούν, η οικονομία θα οργανωθεί με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, θα αναπτυχθεί σχεδιασμένα και θα μπορέσει να εξασφαλίσει το δικαίωμα στη δουλειά για όλους, δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες.
Αυτός ο δρόμος ανάπτυξης θα ακυρώσει τις αιτίες των καπιταλιστικών κρίσεων. Η εργατική, λαϊκή εξουσία θα προχωρήσει στην αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Το ΝΑΤΟ των πολέμων, των επεμβάσεων, των απειλών κατά των λαών. Την ΕΕ των 30 εκατομμυρίων ανέργων και των 127 εκατομμυρίων που ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας. Την ΕΕ που έχει κτιστεί για να υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των πολυεθνικών κατά των λαών και θα γίνεται πιο αντιδραστική.

Για τα περί "κατοχής" και "αποικιών"

Η ΕΕ δεν είναι υπερεθνικός οργανισμός, αλλά διακρατική ιμπεριαλιστική Ενωση. Δηλαδή ένωση καπιταλιστικών κρατών, στην οποία η αστική τάξη και τα κόμματά της ενώνουν τις δυνάμεις τους κατά των λαών.
Βάση των μονοπωλίων παραμένει το αστικό κράτος. Το αστικό κράτος ως μηχανισμός καταπίεσης της αστικής τάξης επί της εργατικής τάξης δεν εξαφανίζεται μέσα στην ιμπεριαλιστική ένωση, προσαρμόζει τις λειτουργίες του. Αυτό το βλέπουμε καθημερινά. Παραμένει η σύγκρουση συμφερόντων, ο ανταγωνισμός για νέες αγορές, για περισσότερα κέρδη, οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.
Μέσα στη διακρατική ένωση, γενικότερα μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, εκδηλώνονται ανισότιμες σχέσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη λόγω των διαφορών που υπάρχουν στην ιστορική αφετηρία, στις αναπτυξιακές δυνατότητες, στα γεωγραφικά πλεονεκτήματα, στην οικονομική, στρατιωτικοπολιτική δύναμη.
Αυτό είναι βασικό στοιχείο που αντανακλά την πραγματικότητα και απαντά στις λαθεμένες αναλύσεις περί "κατοχής", "αποικιών", "Κέντρου" - "Περιφέρειας" ή "Βορρά" - "Νότου".
Η αστική τάξη είναι εχθρική προς τους λαούς, ανεξάρτητα από τη γεωγραφική θέση, ανεξάρτητα από τη θέση του καπιταλιστικού κράτους στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Π.χ. στη Γερμανία και την Ιρλανδία, στη Γαλλία και την Ελλάδα.
Η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων που κάνει η αστική τάξη μέσα σε έναν ιμπεριαλιστικό οργανισμό όπως η ΕΕ ή το ΝΑΤΟ γίνεται συνειδητά και με κριτήριο το ενιαίο ταξικό συμφέρον κατά των λαών, για τη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος, για την πιο αποτελεσματική λειτουργία των ιμπεριαλιστικών Ενώσεων.
Εκτιμούμε ότι τα παραπάνω πολύ σοβαρά ζητήματα που καθορίζουν τη στρατηγική των ΚΚ πρέπει να συζητηθούν περισσότερο στην πορεία της πάλης μας. Οπως, επίσης, πρέπει να συζητηθεί περισσότερο το εξής ζήτημα:
Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι απλά μια επιθετική εξωτερική πολιτική. Αλλά το τελευταίο, ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού όπου κυριαρχούν τα μονοπώλια σε όλους τους τομείς.
Ο ιμπεριαλισμός, δηλαδή, είναι σύστημα στο οποίο συμμετέχουν τα καπιταλιστικά κράτη, ανάλογα με την οικονομική, στρατιωτικοπολτική τους δύναμη. Η Ελλάδα έχει ενδιάμεση θέση στο σύστημα αυτό και παίζει το δικός της ρόλο για την εκπλήρωση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Διέθεσε π.χ. στρατιωτικές δυνάμεις, στρατιωτικές βάσεις στους ΝΑΤΟικούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους κατά του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Λιβύης. Αν δεν είχε χρησιμοποιηθεί η ελληνική στρατιωτική βάση της Σούδας στην Κρήτη οι δυσκολίες στις πολεμικές επιχειρήσεις θα ήταν μεγάλες.
Τα προβλήματα που προκαλεί η ενσωμάτωση στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς μπορούν να εξαλειφθούν αν εξαλειφθούν οι αιτίες που τα προκαλούν, αν ανατραπεί η καπιταλιστική οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, αν λυθούν τα προβλήματα της εξουσίας και της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.

Η σημασία της πάλης σε εθνικό επίπεδο

Θεωρητικά και πρακτικά, αποδεικνύεται πως ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης είναι απόλυτος νόμος στον καπιταλισμό. Η ανισόμετρη οικονομική ανάπτυξη διαμορφώνει διαφορετικούς όρους στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, η ανισομετρία θα εκδηλωθεί και στην ωρίμανση των προϋποθέσεων για τη σοσιαλιστική επανάσταση.
Οι αντικειμενικές εξελίξεις, μια βαθιά οικονομική και πολιτική κρίση, ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος μπορούν να προκαλέσουν επαναστατική κατάσταση, να τεθεί το ζήτημα της ανατροπής του συστήματος. Μακάρι αυτό να μη γίνει σε μια χώρα αλλά σε ομάδα χωρών, αυτό θα βοηθήσει να δώσουμε τη μάχη με καλύτερους όρους.
Αλλά την ώρα που η ιστορία θα χτυπήσει την πόρτα της μιας ή της άλλης χώρας δεν μπορούμε να πούμε πως περιμένουμε να γίνει η ανατροπή στο σύνολο της ευρωπαϊκής ηπείρου. Αυτή η θέση υποτιμά την ταξική πάλη σε εθνικό επίπεδο και επιδρά πολύ αρνητικά στην προετοιμασία των Κομμουνιστικών Κομμάτων, της εργατικής τάξης, των λαών για σκληρές ταξικές αναμετρήσεις.
Ασφαλώς, χρειάζεται να εντείνουμε τις προσπάθειες για ευρωπαϊκό και διεθνή συντονισμό της πάλης, αλλά και εδώ το βασικό είναι τα Κομμουνιστικά Κόμματα, η εργατική τάξη να είναι γερά, καλά προετοιμασμένα , να δίνουν τη μάχη για να λυθεί η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Μπορούμε π.χ. να δυναμώσουμε το διεθνή συντονισμένο αγώνα και να κατακτήσουμε έδαφος για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος σε εθνικό επίπεδο και με βάση αυτό να δώσουμε ώθηση στη δράση της ΠΣΟ. Αποτελεί σημαντικό στόχο, το έχουμε αποφασίσει και στις Διεθνείς Συναντήσεις των Κομμουνιστικών Κομμάτων και επιβάλλεται να σημειώνουμε πρόοδο.
Από αυτήν τη σκοπιά, θέλουμε να χαιρετίσουμε την απόφαση των συνδικάτων της Νότιας Αφρικής, των συνδικάτων ΚΟΣΑΤΟΥ, που στο πρόσφατο συνέδριό τους αποφάσισαν να ενταχθούν στην ΠΣΟ.

Για την πολιτική συμμαχιών των Κομμουνιστικών Κομμάτων

Το ΚΚΕ παλεύει καθημερινά για στόχους πάλης που αντιστοιχούν στα λαϊκά συμφέροντα. Παλεύει για την αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου, παλεύει ταυτόχρονα για την αύξηση των μισθών και των συντάξεων, για δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες, για μείωση της φορολογίας των λαϊκών οικογενειών.
Ο συνδυασμός των στόχων πάλης είναι απαραίτητος, αλλά το βασικό είναι σε ποια κατεύθυνση εντάσσεται ο αγώνας αυτός. Το βασικό είναι η πάλη για το ένα ή το άλλο πρόβλημα να εντάσσεται στην προσπάθεια για την καλύτερη οργάνωση της εργατικής τάξης, την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης, να εντάσσεται στην πάλη για την ανατροπή του συστήματος, για την κατάργηση του καθεστώτος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Η παραβίαση αυτής της γραμμής πάλης, η υποκατάσταση της στρατηγικής από τρέχουσες πρωτοβουλίες για το ένα ή το άλλο πρόβλημα οδηγεί σε διαχειριστικές περιπέτειες τα Κομμουνιστικά Κόμματα.
Ακόμα και αν επιτευχθεί ο στόχος της αύξησης της φορολογίας του κεφαλαίου δεν ακυρώνεται η βασική τάση που συνδέεται με την πολιτική του αστικού κράτους για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, τη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων μέσα από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Η πάλη για το σοσιαλισμό δεν είναι μια ανακοίνωση, μια εξαγγελία. Είναι η βασική κατεύθυνση που καθορίζει την καθημερινή δράση των κομμουνιστών σε όλους τους τομείς. Σ' αυτήν την κατεύθυνση μπορεί να δυναμώσει ο ταξικός αγώνας και οι κομμουνιστές να πρωταγωνιστήσουν για να δημιουργηθούν ισχυρές βάσεις στα εργοστάσια, στους χώρους δουλειάς, να ενισχυθεί η ταξική ενότητα της εργατικής τάξης, να ηττηθούν οι δυνάμεις της ταξικής συνεργασίας στο συνδικαλιστικό κίνημα, να ηττηθεί ο οπορτουνισμός και κάθε διαχειριστική πολιτική.
Να προχωρήσει η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης, με τη μικρομεσαία αγροτιά και τα μικροαστικά στρώματα της πόλης, με τη συμμετοχή της νεολαίας και των γυναικών, των λαϊκών οικογενειών, να γίνει πραγματική δύναμη ανατροπής.
Η πολιτική συμμαχιών των κομμουνιστών καθορίζεται από το στόχο της ανατροπής του εκμεταλλευτικού καθεστώτος και όχι της διατήρησής του. Κάθε πολιτική δύναμη δεν κρίνεται από την ταμπέλα που η ίδια βάζει αλλά από τη στάση της απέναντι στην εκμετάλλευση της εργασίας από το κεφάλαιο, τη στάση της απέναντι στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, του Μπλόκου στην Πορτογαλία, της Λίνκε στη Γερμανία και άλλων τέτοιων σχημάτων είναι χαρακτηριστική. Πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι πολιτικές δυνάμεις υπερασπιστές του καπιταλισμού και της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν μπορούν να γίνουν συνεπείς δυνάμεις αντίστασης και υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων, σύμμαχοι των κομμουνιστών, όσες αριστερές ταμπέλες κι αν χρησιμοποιήσουν.
Το κόμμα της «Δημοκρατικής Αριστεράς» στην Ελλάδα πήρε ένα μέρος της λαϊκής ψήφου στις εκλογές και σήμερα - ως κυβερνώσα αριστερά - συνεργάζεται με το φιλελεύθερο κόμμα της ΝΔ και το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ, κυβερνά και συμμετέχει στην επιβολή σκληρών αντιλαϊκών μέτρων.

Να χτίσουμε γερά επαναστατικά κόμματα

Εχουμε ιστορικό καθήκον να αντιπαλέψουμε, να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες μας και να συμβάλουμε στη δημιουργία επαναστατικών κομμάτων, με γερά θεμέλια, γερούς δεσμούς με την εργατική τάξη, τη νεολαία, τα λαϊκά στρώματα.
Σε καθημερινή σύγκρουση με την καπιταλιστική βαρβαρότητα, το κεφάλαιο και τα κόμματά του, τα φασιστικά εκτρώματα που καπηλεύονται, εκμεταλλεύονται τη λαϊκή αγωνία, όπως κάνει το Ναζιστικό κόμμα της "Χρυσής Αυγής" στην Ελλάδα.
Χαιρετίζουμε θερμά τους αγώνες των εργαζομένων, των ανέργων στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Ελλάδα, οργανώνουμε καλύτερα τις δυνάμεις μας κατά της εργοδοτικής και κρατικής καταστολής που αποκαλύπτει τον ταξικό, αντιλαϊκό χαρακτήρα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δυναμώνουμε την ταξική αλληλεγγύη.
Καταδικάζουμε την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, τις απειλές κατά του Ιράν κι αυτό επιβάλλεται να εκφραστεί συγκεκριμένα σε κάθε χώρα».