Βαθιά κρίση στην καπιταλιστική ΕΕ

Η βαθιά κρίση στην καπιταλιστική ΕΕ, και παγκόσμια, φέρνει στην επιφάνεια τις οξυμένες αντιθέσεις στο εσωτερικό της λυκοσυμμαχίας, αλλά και τα αδιέξοδα που εναλλάσσονται στην προσπάθεια του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου να διαχειριστεί την κρίση προς όφελός του. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι παρά τα μέτρα που παίρνονται στο επίπεδο της διαχείρισης, μέσα από αλλεπάλληλες συνόδους κορυφής, τηλεδιασκέψεις, διμερείς συνεργασίες και επαφές, τα δύο τουλάχιστον τελευταία χρόνια, τα μοναδικά μέτρα που έχουν αποδώσει τα προσδοκώμενα για το κεφάλαιο, είναι εκείνα που μειώνουν κατακόρυφα την τιμή της εργατικής δύναμης (στην Ελλάδα και τα άλλα κράτη μέλη της ΕΕ).

Σε μια προσπάθεια να κερδίσει χρόνο στη μεθόδευση της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου συζητάει τώρα τη λύση του ευρωομόλογου. Στη συγκεκριμένη μάλιστα πρόταση, συμπίπτουν οι αστικές δυνάμεις με τους οπορτουνιστές, δείχνοντας και μ' αυτόν τον τρόπο ότι από διαφορετικά πόστα και με μοιρασμένους ρόλους υπηρετούν την ίδια, επικίνδυνη για το λαό στρατηγική. Το ευρωομόλογο, όποτε και αν εκδοθεί, θα έχει την ίδια τύχη με τα άλλα μέτρα που ανακοινώθηκαν μέχρι σήμερα για τη διαχείριση του υψηλού δημόσιου χρέους που καταγράφουν ορισμένα από τα κράτη μέλη της ΕΕ, τα οποία είναι ταυτόχρονα βυθισμένα σε βαθιά κρίση.

Το μόνο βέβαιο είναι - και σ' αυτό συγκλίνουν ακόμα και οι αστοί οικονομολόγοι - ότι οι προϋποθέσεις για την έκδοση ευρωομολόγου θα αποτελέσουν το όχημα για να φορτωθεί ο λαός νέα βάρβαρα μέτρα, να κατρακυλήσει ακόμα πιο βαθιά στη φτώχεια. Τον ίδιο ρόλο έπαιξαν και οι προηγούμενοι μηχανισμοί δανειοδότησης της ΕΕ, οι οποίοι, σε ό,τι αφορά την εξασφάλιση φθηνότερου χρήματος για την εξυπηρέτηση του χρέους, κάθε άλλο παρά ανέκοψαν την κρίση, αφού αυτή δεν εδράζεται στο χρέος, αλλά στην παραγωγή και το - πρόσκαιρο ούτως ή άλλως - ξεπέρασμά της απαιτεί την απαξίωση κεφαλαίου. Ως προς τα παραπάνω, κατάπτυστος είναι ο ρόλος των οπορτουνιστών, οι οποίοι όχι μόνο προσπαθούν να συγκαλύψουν τον πραγματικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης, βαφτίζοντάς την «κρίση χρέους», αλλά επιπλέον κρύβουν από το λαό ότι το ευρωομόλογο δεν είναι παρά μια ακόμη μορφή δανεισμού για το κεφάλαιο, το κόστος του οποίου θα φορτωθεί πολλαπλάσια στη λαϊκή οικογένεια.

Την τελευταία σχετικά περίοδο έχει προκύψει και η «οικονομική διακυβέρνηση», με την οποία το κεφάλαιο επιχειρεί να επιβάλλει ενιαίους δημοσιονομικούς και άλλους κανόνες στην Ευρωένωση. Η «οικονομική διακυβέρνηση» και οι θεσμοί της θα αποτελέσουν έναν ακόμα κορσέ στο λαό, με νέα μέτρα λιτότητας και αντεργατικές ανατροπές, προκειμένου να τηρηθούν τα συμφωνημένα όρια στο χρέος και τα ελλείμματα. Με δοσμένη την ανισομετρία στην καπιταλιστική ανάπτυξη, καμία σύγκλιση οικονομιών και καμιά πολιτική ενοποίηση της ΕΕ δεν πρόκειται να προκύψει, όπως προσπαθεί να πείσει τους εργαζόμενους η κυβέρνηση, ισχυριζόμενη μάλιστα με θράσος ότι η όποια σύγκλιση θα είναι υπέρ του λαού. Ο καπιταλισμός έχει σαπίσει, μαζί και οι διακρατικοί ιμπεριαλιστικοί σχηματισμοί. Διέξοδος για το λαό είναι μόνο η αποδέσμευση από την ΕΕ, με λαϊκή εξουσία.