Πολύ πριν ξεσπάσει η καπιταλιστική κρίση, το ΚΚΕ μίλησε για τον ερχομό της, όχι γιατί είχε κάποια μαντική ικανότητα, αλλά γιατί εκεί οδηγούσε η ανάλυση των δεδομένων.
Στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε, κάθε άλλη κριτική, στην πιο «αριστερή» της εκδοχή έχει χρησιμοποιήσει κάμποσους χαρακτηρισμούς για να αποφύγει έναν: Οτι πρόκειται για βαθιά καπιταλιστική κρίση.
Για «καπιταλισμό καζίνο» ακούσαμε, για το χρηματοπιστωτικό πρόβλημα γράψανε χιλιόμετρα κειμένων, ένα ουρανοκατέβατο χρέος ξόρκισαν, χωρίς κανείς τους ακόμα και σήμερα να το συνδέει με την ίδια την καπιταλιστική κρίση. Επειδή θέλουν να αποφύγουν το μόνο πραγματικό δεδομένο: μια κρίση υπερπαραγωγής, κρίση υπερσυσσώρευσης, κρίση εντέλει που από τη σκοπιά του καπιταλισμού δεν μπορεί να ξεπεραστεί παρά μόνο καταστρέφοντας κεφάλαιο - παραγωγικές δυνάμεις.
Ο ακριβής προσδιορισμός του χαρακτήρα της κρίσης είναι κρίσιμο στοιχείο για την εργατική τάξη γιατί καθορίζει τα δικά της καθήκοντα: Από την αυτοάμυνα ως την αντεπίθεση. Από την υπεράσπιση της όρων ζωής της σήμερα, ως την κατάκτηση της εξουσίας για τον εαυτό της.
Το ίδιο κρίσιμο είναι κι από τη σκοπιά όσων προσπαθούν να αποφύγουν το πικρό ποτήρι. Από αυτούς που με θολά λόγια μιλούν για δικτατορία των πιστωτών, για να μη μιλήσουν για τη δικτατορία των μονοπωλίων, έως αυτούς που επιμένουν να βλέπουν κρίση νεοφιλελευθερισμού για να μπορεί να χωρέσει στην ανάλυσή τους η πρόταση για σοσιαλδημοκρατική διέξοδο, δηλαδή για έναν εναλλακτικό καπιταλισμό. Πρόταση για την οποία επίσης καταγράφεται συνωστισμός όσων διεκδικούν την πατρότητά της. Γεγονός που με τη σειρά του υποχρεώνει άλλους να επαναφέρουν στην τάξη τους παρεκκλίνοντες θυμίζοντας ότι προέχει η σωτηρία του συστήματος ανεξαρτήτως ταμπέλας.
Οσο οξύνεται η κατάσταση τόσο πιο αναγκαίο γίνεται να πετιώνται στα σκουπίδια όλες οι «εναλλακτικές» για τη σωτηρία του συστήματος, να προβάλλεται επίμονα ο μονόδρομος της εργατικής τάξης: Η προετοιμασία της για σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων, το χτίσιμο των συμμαχιών της έτσι που να αφαιρεί δυνάμεις από τους καπιταλιστές, να ενισχύει το δικό της μέτωπο.
Το ιδεολογικό πλαίσιο για τη μάχη το δίνει η ίδια η μαρξιστική ανάλυση, τα «πυρομαχικά» για το «καθεμέρα» της πάλης οφείλουμε να τα πάρουμε από τα ίδια τα οπλοστάσια του αντίπαλου: Κάθε μέτρο πολιτικής που αποφασίζεται στα πλαίσια αυτού του συστήματος μπορεί να γυρίζει μπούμερανγκ ενάντια στο σύστημα. Αρκεί το φίλτρο της ανάλυσης να παραμένει καθαρό: ποια τάξη ωφελείται, ποια τάξη χάνει.
Το βεβαιώνουν και κάτι fake (πλαστές, μαϊμού) «εξεγέρσεις», όπου «το μέσον είναι το μήνυμα», όπως στη σχετική καταγραφή από τη Συρία. Οπου στο όνομα της «δημοκρατίας» εξαφανίζεται ο θανατηφόρος για τους λαούς ενδοϊιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός.
Το κρίσιμο παραμένει: Οχι πια περιγραφές της πραγματικότητας, αλλά συγκεκριμένο διά ταύτα στη διέξοδο. Ωστε και να μη μένει χώρος σε κανέναν να κάνει ανέξοδη αντιπολίτευση (όπως η ΝΔ στα θέματα Παιδείας) ενώ συμφωνεί με τον πυρήνα της εφαρμοζόμενης πολιτικής, αλλά και νάναι καθημερινά αποτελεσματική η αντεπίθεση.
Η ανάλυση που κάνει το ΚΚΕ για τη σημερινή πραγματικότητα και η διέξοδος που προβάλλει ανταποκρίνεται στο πανάρχαιο «δως μοι πα στω και τα γαν κινήσω». Δίνει στην εργατική τάξη τη βάση να πατήσει για να φέρει τα πάνω κάτω.
Στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε, κάθε άλλη κριτική, στην πιο «αριστερή» της εκδοχή έχει χρησιμοποιήσει κάμποσους χαρακτηρισμούς για να αποφύγει έναν: Οτι πρόκειται για βαθιά καπιταλιστική κρίση.
Για «καπιταλισμό καζίνο» ακούσαμε, για το χρηματοπιστωτικό πρόβλημα γράψανε χιλιόμετρα κειμένων, ένα ουρανοκατέβατο χρέος ξόρκισαν, χωρίς κανείς τους ακόμα και σήμερα να το συνδέει με την ίδια την καπιταλιστική κρίση. Επειδή θέλουν να αποφύγουν το μόνο πραγματικό δεδομένο: μια κρίση υπερπαραγωγής, κρίση υπερσυσσώρευσης, κρίση εντέλει που από τη σκοπιά του καπιταλισμού δεν μπορεί να ξεπεραστεί παρά μόνο καταστρέφοντας κεφάλαιο - παραγωγικές δυνάμεις.
Ο ακριβής προσδιορισμός του χαρακτήρα της κρίσης είναι κρίσιμο στοιχείο για την εργατική τάξη γιατί καθορίζει τα δικά της καθήκοντα: Από την αυτοάμυνα ως την αντεπίθεση. Από την υπεράσπιση της όρων ζωής της σήμερα, ως την κατάκτηση της εξουσίας για τον εαυτό της.
Το ίδιο κρίσιμο είναι κι από τη σκοπιά όσων προσπαθούν να αποφύγουν το πικρό ποτήρι. Από αυτούς που με θολά λόγια μιλούν για δικτατορία των πιστωτών, για να μη μιλήσουν για τη δικτατορία των μονοπωλίων, έως αυτούς που επιμένουν να βλέπουν κρίση νεοφιλελευθερισμού για να μπορεί να χωρέσει στην ανάλυσή τους η πρόταση για σοσιαλδημοκρατική διέξοδο, δηλαδή για έναν εναλλακτικό καπιταλισμό. Πρόταση για την οποία επίσης καταγράφεται συνωστισμός όσων διεκδικούν την πατρότητά της. Γεγονός που με τη σειρά του υποχρεώνει άλλους να επαναφέρουν στην τάξη τους παρεκκλίνοντες θυμίζοντας ότι προέχει η σωτηρία του συστήματος ανεξαρτήτως ταμπέλας.
***
Κάθε τέτοια εκδοχή, τόσο για το χαρακτήρα της κρίσης όσο και για τη διέξοδο, προσκρούει στην πραγματικότητα που βιώνει η εργατική τάξη: Κάθε μέρα και απώλεια. Κάθε βήμα μπροστά για τους καπιταλιστές, πολλά βήματα πίσω για τους εργάτες.Οσο οξύνεται η κατάσταση τόσο πιο αναγκαίο γίνεται να πετιώνται στα σκουπίδια όλες οι «εναλλακτικές» για τη σωτηρία του συστήματος, να προβάλλεται επίμονα ο μονόδρομος της εργατικής τάξης: Η προετοιμασία της για σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων, το χτίσιμο των συμμαχιών της έτσι που να αφαιρεί δυνάμεις από τους καπιταλιστές, να ενισχύει το δικό της μέτωπο.
Το ιδεολογικό πλαίσιο για τη μάχη το δίνει η ίδια η μαρξιστική ανάλυση, τα «πυρομαχικά» για το «καθεμέρα» της πάλης οφείλουμε να τα πάρουμε από τα ίδια τα οπλοστάσια του αντίπαλου: Κάθε μέτρο πολιτικής που αποφασίζεται στα πλαίσια αυτού του συστήματος μπορεί να γυρίζει μπούμερανγκ ενάντια στο σύστημα. Αρκεί το φίλτρο της ανάλυσης να παραμένει καθαρό: ποια τάξη ωφελείται, ποια τάξη χάνει.
***
Το βασικό για το επόμενο διάστημα, που οι εξελίξεις αναμένονται ως και καταιγιστικές, είναι η εργατική τάξη να μην ξαφνιαστεί από την όποια τροπή πάρουν τα πράγματα. Να είναι όσο το δυνατόν πιο έτοιμη για μεγάλες μάχες. Κι αυτό σημαίνει ακόμα πιο αποφασιστική συσπείρωση γύρω από το πλαίσιο πάλης που προβάλλει το ΚΚΕ, ακόμα πιο δυναμική καθημερινή αντιμετώπιση όλων των πλευρών της αντιλαϊκής πολιτικής (από τα επίκαιρα αυτήν την περίοδο ζητήματα της Παιδείας, ως τα καθημερινά προβλήματα της επιβίωσης).***
Το σύστημα, λένε, οι υποστηριχτές του, έχει ασφαλιστικές δικλείδες. Πράγματι, το βεβαιώνει «η τσέπη» του «Facebook». Με το όραμα να συγκεντρώσει σε πρώτη φάση τους «πολίτες» του σ' ένα μέρος όπου ο μισθός, η πρόνοια, τα δικαιώματα, θα είναι άγνωστες λέξεις. Για νάναι απόλυτη η ήττα των εργατών.Το βεβαιώνουν και κάτι fake (πλαστές, μαϊμού) «εξεγέρσεις», όπου «το μέσον είναι το μήνυμα», όπως στη σχετική καταγραφή από τη Συρία. Οπου στο όνομα της «δημοκρατίας» εξαφανίζεται ο θανατηφόρος για τους λαούς ενδοϊιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός.
Το κρίσιμο παραμένει: Οχι πια περιγραφές της πραγματικότητας, αλλά συγκεκριμένο διά ταύτα στη διέξοδο. Ωστε και να μη μένει χώρος σε κανέναν να κάνει ανέξοδη αντιπολίτευση (όπως η ΝΔ στα θέματα Παιδείας) ενώ συμφωνεί με τον πυρήνα της εφαρμοζόμενης πολιτικής, αλλά και νάναι καθημερινά αποτελεσματική η αντεπίθεση.
Η ανάλυση που κάνει το ΚΚΕ για τη σημερινή πραγματικότητα και η διέξοδος που προβάλλει ανταποκρίνεται στο πανάρχαιο «δως μοι πα στω και τα γαν κινήσω». Δίνει στην εργατική τάξη τη βάση να πατήσει για να φέρει τα πάνω κάτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου