Οι αντιφάσεις...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οι εμποροβιομήχανοι της Αθήνας τρελάθηκαν, θα μπορούσε να πει κανείς διαβάζοντας κάποια αποσπάσματα από την επιστολή που έστειλαν στον πρωθυπουργό ενόψει της ΔΕΘ.

Λένε, για παράδειγμα, στο κεφάλαιο που αφορά την «εξυγίανση του δημόσιου τομέα»: «Μείωση των κρατικών δαπανών δε σημαίνει υποβάθμιση της ποιότητας των παρεχόμενων από το κράτος υπηρεσιών ή διάλυση του κοινωνικού κράτους (κλείσιμο σχολείων, κατάργηση νοσοκομείων και παιδικών σταθμών, περιορισμό παροχών του ασφαλιστικού μας συστήματος κ.ά.), αλλά αποτελεσματικότερη αξιοποίηση των σχετικών κονδυλίων, σε συνδυασμό με την πάταξη κάθε μορφής διαπλοκής που ευνοεί σπατάλη πόρων».
Πολλά είναι τα σχόλια που θα μπορούσαν να γίνουν με αφορμή την παραπάνω αποστροφή. Πρώτα και κύρια για το μεγαλείο του θράσους και της υποκρισίας των εμποροβιομηχάνων, οι οποίοι ενώ είναι οι κύριοι ενορχηστρωτές στην όλο και πιο σκληρή εκμετάλλευση των εργαζομένων και αυτοί που πάντα πιέζουν για όλο και πιο αντιλαϊκά μέτρα, έρχονται τώρα να ...πάρουν τα κομμάτια των εργαζομένων μια και τα λαϊκά στρώματα είναι οι κύριοι πελάτες του «κοινωνικού κράτους».
Ωστόσο, στην παραπάνω διατύπωση ενυπάρχουν πλευρές που αφορούν τις γενικότερες αντιθέσεις και αντιφάσεις που βγαίνουν στην επιφάνεια και με αφορμή την οξύτατη οικονομική κρίση. Να μία από αυτές:
Οι εμποροβιομήχανοι από τη φύση τους πάντα επιδιώκουν να πληρώνουν όσο γίνεται λιγότερο για την αμοιβή της εργασίας μια και έτσι αυξάνουν τα κέρδη τους, ωστόσο γνωρίζουν ότι για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, για να μπορούν να βρίσκουν τους κατάλληλους και ικανούς εργαζόμενους, είναι ανάγκη να καλύπτεται ένα ελάχιστο επίπεδο των αναγκών τους. Ενα μέρος από αυτές τις ανάγκες το καλύπτουν με το μισθό, ενώ ένα άλλο μέρος το πληρώνει, για λογαριασμό του εργοδότη, το κράτος, με την παροχή διαφόρων υπηρεσιών. Η λογική ομάδων του κεφαλαίου, κύρια αυτών που λειτουργούν στους τομείς της μεταποίησης, λέει ότι για να μπορέσει να γίνει πιο ανταγωνιστικό θα πρέπει να μειώσει κι άλλο τους μισθούς, κάτι που δε θα μπορέσει να το κάνει με ευκολία αν την ίδια στιγμή το κράτος μειώνει τη δική του συνεισφορά στην αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, καταργώντας τη δημόσια Υγεία και Παιδεία, κ.ο.κ.
Με δύο λόγια, οι εμποροβιομήχανοι όχι μόνο δεν τρελάθηκαν, αλλά προσπαθούν να προσαρμόσουν, όσο γίνεται τις αξιώσεις τους στις συνθήκες της κρίσης.