Ο ελιγμός στο ΒίτσιΥστερα από 70, σχεδόν μέρες, συνεχών και αδιάκοπων μαχών στη Βόρεια Πίνδο και κάτω από τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, ο ΔΣΕ υποχρεώθηκε σε υποχώρηση η οποία και έγινε συντεταγμένα με τον περίφημο ελιγμό των δυνάμεών του στο χώρο του Βίτσι, τη νύχτα 20 προς 21 Αυγούστου του 1948. Ο ελιγμός πραγματοποιήθηκε με τη δημιουργία ρήγματος στο μέτωπο του αντιπάλου στην Αλεβίτσα. Η ενέργεια του ρήγματος στέφθηκε με επιτυχία και ο ελιγμός ολοκληρώθηκε πλήρως το βράδυ της 21ης Αυγούστου με το πέρασμα στην περιοχή του Βίτσι και των τελευταίων δυνάμεων του ΔΣΕ που είχαν μείνει στα μετόπισθεν για να καλύψουν την υποχώρηση.
Ο ελιγμός στο Βίτσι έφερε παραζάλη στους αντιπάλους του ΔΣΕ και γράφτηκαν γι’ αυτόν διάφορα παραμύθια στη μετεμφυλιακή περίοδο.
Τέτοιες μέρες το 1948 γράφεται στα βουνά της Μακεδονίας μία από τος πιο λαμπρές και παράξενες σελίδες της παγκόσμιας στρατιωτικής ιστορίας.
Ενας ελαφρά οπλισμένος και με μηδενική δυνατότητα ανεφοδιασμού στρατός, ο ΔΣΕ βρίσκεται περικυκλωμένος από οχταπλάσιες περίπου μοναρχοφασιστικές δυνάμεις, άρτια εξοπλισμένες που διαθέτουν βαρύ πυροβολικό, άρματα μάχης και αεροπορία (ο πολλαπλασιαστής δύναμης είναι δηλαδή τουλάχιστον πάνω από 1/20 για τον στρατό της Φρειδερίκης).
Τέτοιες μέρες λοιπόν, αυτός ο περίεργος (το ¼ των μαχητών πρώτης γράμμης του περίπου ήταν γυναίκες) και εκπληχτικός στρατός που ονομάζεται ΔΣΕ, όχι μόνο καταφέρνει να ξεφύγει με μηδενικές ανθρώπινες και υλικές απώλειες από τον ατσάλινο κλοιό που τον περιβάλει, αλλά μόλις 20 ημέρες αργότερα αντεπιτίθεται και διαλύει κυριολεκτικά όλο το εχθρικό μέτωπο, προκαλώντας πανικό στους καλοταϊσμένους και υπερεξοπλισμένους αντιπάλους του.
Εξαιρετικά αφιερωμένο στους κάθε λογής «αριστερούς» αρλεκίνους που τολμάνε ακόμη και σήμερα να μιλάνε για «στρατιωτική ανικανότητα» των τότε ηγετών του ΔΣΕ και του ΚΚΕ.
Τα γεγονότα περιγράφει παρακάτω με τον δικό του τρόπο, ο πάντα απολαυστικός Β.Ραφαηλιδης στο «τραγελαφική ιστορία του νέου ελληνικού κράτους» (σελ.249-253)
Νέο μέτωπο στο Βίτσι
...Μετά την πτώση του Κλέφτη την 1 Αυγούστου 1948 ο Γράμμος γίνεται ακατάλληλος για κρησφύγετο, ορμητήριο και έδρα της κυβέρνησης του βουνού. Τότε το στρατηγείο των ανταρτών παίρνει μία απόφαση που θα καταπλήξει τους πάντες, εντός και εκτός Ελλάδας, και που όμοιο του κατόρθωμα δύσκολα θα μπορούσε να βρει κανείς στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία. Η κυρίως επιχείρηση δεν διαρκεί πάνω από μία βδομάδα, και σε αυτό το διάστημα ο αντίπαλος δεν καταλαβαίνει τι γίνεται κάτω από την μύτη του. Είναι σαν να ταξιδεύει ιγκόγκιτο ένας ολόκληρος αντάρτικος στρατός. Και ώσπου να αρχίσει να καταλαβαίνει την 21η Αυγούστου ο λεγόμενος «εθνικός» (σημείωση δική μου, «ο μοναρχοφασιστικός») στρατός τι περίπου γίνεται, οι αντάρτες έχουν ήδη εγκατασταθεί στο Βίτσι, κουβαλώντας εκεί τα σέα και τα μέα τους, μέχρι καρφίτσα, που λέει ο λόγος.
...Μέχρι να αναπροσαρμοστούν τα επιτελικά σχέδια των στρατηγών της Αθήνας, η Αθήνα θα μπορούσε και να έχει καταληφθεί από τους αντάρτες...
Ολο το φθινόπωρο του 1948 οι εν Αθήναις ετοιμάζονται να τα βάψουν μαύρα. Θεωρούν το παιχνίδι χαμένο... Ο Αβέρωφ γράφει στο «φωτιά και τσεκούρι»: «δεν είναι υπερβολή να λεχτεί πως στις αρχές του φθινοπώρου του ’48 είχε κανείς την εντύπωση ότι το σιδηρούν παραπέτασμα έπεφτε στην Ελλάδα. Ο κώδων φαίνεται να μην σημαίνει πλέον τον κίνδυνο, αλλά την απώλεια των ελπίδων και της ελευθερίας»...
Βατερλώ στην Ραμπάτινα
...Δεν προλαβαίνουν καλά καλά να εγκατασταθούν οι αντάρτες στο νέο τους ορμητήριο το Βίτσι ... και διαλύουν τελείως την 22η ταξιαρχία του λεγόμενου «εθνικού» (σημείωση δική μου, «μοναρχοφασιστικού») στρατού στην Ραμπάτινα. Σε λιγότερο από 24 ώρες το υπό τον Κιτριλάκη μέτωπο καταρρέει σαν χάρτινος πύργος την νύχτα της 9ης προς 10ης σεπτεμβρη του 1948.
Και να σκεφτείς πως στην Αθήνα λίγες εβδομάδες πριν πανιγύριζαν για την συντριβή των «κομμουνιστοσυμμοριτών» στον Γράμμο.
Ο πανικός μεταδίδεται αστραπιαία σε όλες τις μονάδες και ο Κιτριλάκης σταματάει να τραβάει τα μαλλιά του (σημείωση δική μου, για αυτόν γράφτηκε το τραγούδι) , μόνο όταν άλλες 3 ταξιαρχίες του (σημείωση δική μου, «μοναρχοφασιστικού») στρατού, μόλις και μετά βίας αποφεύγουν την ολική συντριβή και την τύχη της ανύπαρκτης πλέον 22ης Ταξιαρχίας .
Ο Στρατηγός Ζαφειρόπουλος στα «απομνημονεύματα» του είναι σαφέστατος. Γράφει: «η διαρροή στρατιωτών από τα δύο τάγματα (που πήραν μέρος στην μάχη της Ραμπάτινας) είναι ανευ προηγούμενου και η κατάρρευση της Ραμπάτινας διεξήχθη δίκην πυροτεχνήματος εις ελάχιστον χρονικόν διάστημα. Ητο χαρακτηριστική η ηθική κατάπτωσις κατά την άφιξην εις την περιοχήν Βούτσι των δύο διοικητών ταγμάτων, συνοδευομένων υπό ατάκτων άνευ συνοχής ομάδων εξ αξιωματικών και οπλιτών»...
Για την μάχη στο Βίτσι βλέπε και το πάντα ενημερωμένο μπλοκ του Ερωτόδοτου:
http://erodotos.wordpress.com/2010/07/13/dse-49-vitsi/Βιβλιογραφία:
- Β.Ραφαηλιδης ,Τραγελαφική ιστορία του νέου ελληνικού κράτους/εκ. 21ου/ Αθήνα 1993
- Εrotodotos
- Ριζοσπάστης
- Φωτογραφίες: ΑΣΚΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου