Από το ανθρώπινο «Save Our Soul's» (SOS) στο κυνικό «Save Our System».
Η διαφορά βρίσκεται στην κλίμακα αναφοράς. Στο σίριαλ «Sex and the city» οι κυρίες ήδη λουσμένες στο χρήμα είχαν όνειρα που φτάναν ως τη χαρά στα σκέλια τους. Η σειρά παραήταν προκλητική ακόμα και για την αμερικάνικη κοινωνία που μετρά σε εκατομμύρια τους ανθρώπους που κοιμούνται σε κούτες. Ετσι το αμερικάνικο όνειρο «κατέβηκε» τηλεοπτικά μερικές κλίμακες, με τον ίδιο σκηνοθέτη να στήνει μια νέα τηλεοπτική σειρά όπου πλέον το όνειρο για δυο νέα εργαζόμενα κορίτσια είναι να μπορέσουν να στήσουν μια επιχείρηση κέικ...
Δεν αναφέρεται σε ζητήματα ισοτιμίας. Ούτε καν στις σχέσεις εργαζόμενου - εργοδότη. Καθόλου, βέβαια, συζήτηση δεν γίνεται για την πιθανότητα οι γυναίκες αυτές να συναντηθούν με άλλες σε ταξική βάση. Για τις ΗΠΑ - με πρότυπο και για όλους όσοι καλούνται να καταναλώσουν το ίδιο τηλεοπτικό προϊόν - αυτά είναι απαγορευμένα πράγματα.
Οι ιδιότητες της γυναίκας και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση περιορίζονται στην καπατσοσύνη που τελικά θα τα φέρει βόλτα με το όποιο όνειρό της μέσα στο σύστημα και μάλιστα ως ύμνος στο σύστημα.
Η αστική προπαγάνδα δε δίνει δεκάρα για την εργατική τάξη. Κλαίει, δήθεν, για το θάνατο του εμποράκου. Ως εκεί. Κι όταν μιλά για το 23% στο ΦΠΑ, πάλι στον εμποράκο σταματά.
Καιρός είναι και ο εμποράκος να καταλάβει ότι το δικό του μέλλον εξαρτάται από τους όρθιους εργάτες. Κι αντί να κλαίει για τους χαμένους πελάτες, να βρει τρόπο να συμπαραταχτεί με τους εργάτες, για να γίνει ισχυρότερο το μέτωπο που αντιπαλεύει τα μονοπώλια που χτυπάνε συνολικά τα λαϊκά στρώματα.
Ομως, σε τέτοιες ώρες, πρωτεύουν οι καθαρές κουβέντες. Ο εργάτης θέλει να ξέρει τι να κάνει και όχι τι παθαίνει.
Εδώ και η διαφορά του «Ρ» με τον αστικό Τύπο.
Το πρώτο του θέμα έχει διά ταύτα: Να πληρώσουν οι καπιταλιστές, να φύγουν πέρα τα κόμματα που υπερασπίζονται τον καπιταλισμό, με το ΚΚΕ μπροστά για τη λαϊκή εξουσία.
Οσο πυκνώνουν τα σύννεφα, όσο οι δυνάμεις συντήρησης του συστήματος προβάλλουν ως ανάγκη «να μιλήσει ο λαός» (εκπαιδευμένος ήδη να σκύβει το κεφάλι όσο σφίγγει το ζωνάρι), τόσο περισσότερο πρέπει να επιμείνουμε στο κύριο: την οργάνωση της εργατικής τάξης, την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης, έτσι ώστε όποιος κι αν είναι στην κυβέρνηση να βρίσκει απέναντι ένα ισχυρότερο λαϊκό κίνημα που δεν θα σταματά την πάλη του ώσπου να φύγουν από τη μέση οι αιτίες του κακού: οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, η αστική εξουσία.
Αυτοί που στέλνουν εκατομμύρια εργαζόμενους στο εκτελεστικό απόσπασμα (αυτό σημαίνει ανεργία) αυτοί είχαν το θράσος χτες να καταγγείλουν το ΚΚΕ γιατί υπερασπίζεται το δικαίωμα των εργατών να έχουν δουλειά.
Αυτή που στέλνει χιλιάδες παιδιά στην αμάθεια, η αρμόδια υπουργός, αυτή που έχει κάνει επάγγελμα τη διάλυση και των τελευταίων ψηγμάτων από τη δημόσια Παιδεία, αυτή είχε το θράσος να δηλώσει στη Βουλή ότι οι νόμοι της αστικής τάξης θα εφαρμόζονται, είτε αρέσει στο ΚΚΕ είτε όχι.
Η απάντηση σε αυτούς και αυτήν θα δοθεί τότε και εκεί που αρμόζει στο θράσος τους από εκείνους που άμεσα θίγονται. Η απάντηση θα δίνεται καθημερινά σ' ένα προς ένα τα μέτωπα που άνοιξε η κυβερνητική πολιτική. Και είναι πολλά: Μισθοί, φόροι, συντάξεις, Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία...
Η διαφορά βρίσκεται στην κλίμακα αναφοράς. Στο σίριαλ «Sex and the city» οι κυρίες ήδη λουσμένες στο χρήμα είχαν όνειρα που φτάναν ως τη χαρά στα σκέλια τους. Η σειρά παραήταν προκλητική ακόμα και για την αμερικάνικη κοινωνία που μετρά σε εκατομμύρια τους ανθρώπους που κοιμούνται σε κούτες. Ετσι το αμερικάνικο όνειρο «κατέβηκε» τηλεοπτικά μερικές κλίμακες, με τον ίδιο σκηνοθέτη να στήνει μια νέα τηλεοπτική σειρά όπου πλέον το όνειρο για δυο νέα εργαζόμενα κορίτσια είναι να μπορέσουν να στήσουν μια επιχείρηση κέικ...
Δεν αναφέρεται σε ζητήματα ισοτιμίας. Ούτε καν στις σχέσεις εργαζόμενου - εργοδότη. Καθόλου, βέβαια, συζήτηση δεν γίνεται για την πιθανότητα οι γυναίκες αυτές να συναντηθούν με άλλες σε ταξική βάση. Για τις ΗΠΑ - με πρότυπο και για όλους όσοι καλούνται να καταναλώσουν το ίδιο τηλεοπτικό προϊόν - αυτά είναι απαγορευμένα πράγματα.
Οι ιδιότητες της γυναίκας και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση περιορίζονται στην καπατσοσύνη που τελικά θα τα φέρει βόλτα με το όποιο όνειρό της μέσα στο σύστημα και μάλιστα ως ύμνος στο σύστημα.
***
Πιο πεζοί οι καπιταλιστές, δεν κάνουν όνειρα, κάνουν επενδύσεις. Οπως ο Γεωργιανός «αυτοδημιούργητος» που με τα αρπαγμένα κεφάλαια από την ανατροπή στην ΕΣΣΔ, πλασάρεται ήδη σαν ο μεγαλοψαράς του ελληνικού χώρου. Με πολύ κομψό τρόπο το σχετικό ρεπορτάζ, αναγνωρίζοντας το αυριανό αφεντικό (με τέτοιους όρους γίνεται το «ρεπορτάζ» στον αστικό Τύπο), δεν βάζει καν σε ερώτηση από πού προέρχονται τα κεφάλαια, αρκεί που επενδύονται. Το κλάμα για τον αφελληνισμό της ιχθυοκαλλιέργειας είναι του κροκόδειλου, καθώς τα παλαμάκια για τις επενδύσεις κυριαρχούν.***
Η αστική προπαγάνδα γίνεται όλο και πιο επιθετική. Ετσι ώστε να περνά σαν αυτονόητη η σφαγή της εργατικής τάξης γιατί - λένε - δεν πλήρωσε όταν έπρεπε «τον κόπο». Δεν έγιναν δηλαδή οι Ελληνες εργάτες έγκαιρα «Κινέζοι»...Η αστική προπαγάνδα δε δίνει δεκάρα για την εργατική τάξη. Κλαίει, δήθεν, για το θάνατο του εμποράκου. Ως εκεί. Κι όταν μιλά για το 23% στο ΦΠΑ, πάλι στον εμποράκο σταματά.
Καιρός είναι και ο εμποράκος να καταλάβει ότι το δικό του μέλλον εξαρτάται από τους όρθιους εργάτες. Κι αντί να κλαίει για τους χαμένους πελάτες, να βρει τρόπο να συμπαραταχτεί με τους εργάτες, για να γίνει ισχυρότερο το μέτωπο που αντιπαλεύει τα μονοπώλια που χτυπάνε συνολικά τα λαϊκά στρώματα.
***
Το κλάμα είναι κακός σύμβουλος, προκαλεί συμπάθεια, αλλά κρύβει σκοπιμότητες: στο προκείμενο, κρύβει την αγωνία για συντήρηση του συστήματος, ώσπου να ξεπεραστεί η κρίση.Ομως, σε τέτοιες ώρες, πρωτεύουν οι καθαρές κουβέντες. Ο εργάτης θέλει να ξέρει τι να κάνει και όχι τι παθαίνει.
Εδώ και η διαφορά του «Ρ» με τον αστικό Τύπο.
Το πρώτο του θέμα έχει διά ταύτα: Να πληρώσουν οι καπιταλιστές, να φύγουν πέρα τα κόμματα που υπερασπίζονται τον καπιταλισμό, με το ΚΚΕ μπροστά για τη λαϊκή εξουσία.
Οσο πυκνώνουν τα σύννεφα, όσο οι δυνάμεις συντήρησης του συστήματος προβάλλουν ως ανάγκη «να μιλήσει ο λαός» (εκπαιδευμένος ήδη να σκύβει το κεφάλι όσο σφίγγει το ζωνάρι), τόσο περισσότερο πρέπει να επιμείνουμε στο κύριο: την οργάνωση της εργατικής τάξης, την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης, έτσι ώστε όποιος κι αν είναι στην κυβέρνηση να βρίσκει απέναντι ένα ισχυρότερο λαϊκό κίνημα που δεν θα σταματά την πάλη του ώσπου να φύγουν από τη μέση οι αιτίες του κακού: οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, η αστική εξουσία.
***
Διάφοροι «φίλοι του λαού» έδωσαν χτες τρανά δείγματα του ιδεολογικού πυρήνα τους.Αυτοί που στέλνουν εκατομμύρια εργαζόμενους στο εκτελεστικό απόσπασμα (αυτό σημαίνει ανεργία) αυτοί είχαν το θράσος χτες να καταγγείλουν το ΚΚΕ γιατί υπερασπίζεται το δικαίωμα των εργατών να έχουν δουλειά.
Αυτή που στέλνει χιλιάδες παιδιά στην αμάθεια, η αρμόδια υπουργός, αυτή που έχει κάνει επάγγελμα τη διάλυση και των τελευταίων ψηγμάτων από τη δημόσια Παιδεία, αυτή είχε το θράσος να δηλώσει στη Βουλή ότι οι νόμοι της αστικής τάξης θα εφαρμόζονται, είτε αρέσει στο ΚΚΕ είτε όχι.
Η απάντηση σε αυτούς και αυτήν θα δοθεί τότε και εκεί που αρμόζει στο θράσος τους από εκείνους που άμεσα θίγονται. Η απάντηση θα δίνεται καθημερινά σ' ένα προς ένα τα μέτωπα που άνοιξε η κυβερνητική πολιτική. Και είναι πολλά: Μισθοί, φόροι, συντάξεις, Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία...
***
Ασχετο: «Στειρώστε τις Τσιγγάνες, κάνουν πολλά παιδιά» (το θέμα στα ΝΕΑ). Η απόφαση ανήκει στην κυβέρνηση της Σλοβακίας. Ναι, αυτήν που αποφάσισε επίσης βαριές φυλακίσεις σε όσους υπερασπίζουν το σοσιαλισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου