Πυκνώνουν οι αναλύσεις αστών οικονομολόγων και γραφίδων της αστικής τάξης, που εκφράζουν ανοιχτά την ανησυχία τους για το μέγεθος της κρίσης και τα αδιέξοδα στη διαχείρισή της, ανεξάρτητα από την προσπάθειά τους να συγκαλύψουν τις πραγματικές αιτίες και τις νομοτέλειες στην εξέλιξή της. Αυτό που είναι πλέον δύσκολο να κρυφτεί, είναι ότι η σημερινή κρίση δεν είναι ίδια με αυτές που προηγήθηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα και έπειτα, όπως δεν μπορούν να είναι ίδια και τα εργαλεία για το ξεπέρασμά της. Από εδώ προκύπτει και η μεγάλη δυσκολία που αντιμετωπίζουν σήμερα τα αστικά επιτελεία να οδηγήσουν τις καπιταλιστικές οικονομίες σε τροχιά αναζωογόνησης, την ίδια ώρα που στο παρασκήνιο και το προσκήνιο μαίνονται ισχυροί ανταγωνισμοί στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ.
Από το 2008, οπότε και έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα σημάδια της κρίσης στην Ευρώπη, οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών έχουν πραγματοποιήσει αμέτρητες άτυπες και επίσημες διαβουλεύσεις, έχουν υπογράψει δεκάδες συμφωνίες, έχουν δημιουργήσει μηχανισμούς και εργαλεία δανειοδότησης για το «κούρεμα» του χρέους, την ελεγχόμενη, δηλαδή, χρεοκοπία των χωρών - μελών με υπέρογκα ελλείμματα και χρέη. Τελευταίο παράδειγμα αποτελεί η συμφωνία για το νέο δάνειο προς την Ελλάδα, το οποίο προβλέπει μειωμένα επιτόκια και επιμήκυνση στην αποπληρωμή των δανείων με την επαναγορά ομολόγων, γεγονός που σημαίνει αναδιάρθρωση του χρέους, άρα καταστροφή κεφαλαίου που εκφράζεται με τη μορφή ομολόγων.
Κανένα από αυτά τα μέτρα δεν έχει αποδώσει μέχρι σήμερα τα προσδοκώμενα για το κεφάλαιο. Ούτε το ευρωομόλογο, το οποίο τώρα επανέρχεται στη συζήτηση από μερίδες της πλουτοκρατίας, αστικές κυβερνήσεις και τους οπορτουνιστές, μπορεί να αλλάξει τη βασική κατεύθυνση των πραγμάτων, που υπακούει στις νομοτέλειες του καπιταλισμού και στον απαράβατο νόμο της ανισομετρίας και του ανταγωνισμού. Η έξοδος από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου απαιτεί καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, άρα και κεφαλαίου. Το θέλουν να γίνει ελεγχόμενα. Αλλά φαίνεται πως καμιά συμφωνία για τον τρόπο που θα γίνει η ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου δε δείχνει να οδηγεί σε οριστικό συμβιβασμό για το ζήτημα αντιμετώπισης της κρίσης, αφού οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και τα αντικρουόμενα συμφέροντα αντικειμενικά ξεπερνούν τους όποιους πρόσκαιρους συμβιβασμούς ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη. Η μια μετά την άλλη, οι χώρες της Ευρωζώνης βυθίζονται πιο βαθιά στην κρίση, γεννώντας νέα αδιέξοδα στους αστούς.
Στον αντίποδα, μέτρα που υποτιμούν βίαια την τιμή της εργατικής δύναμης παίρνονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ, σαν αναγκαία προϋπόθεση για να γίνει το κεφάλαιο πιο ανταγωνιστικό, να βρεθεί σε καλύτερη θέση εκκίνησης μετά την έξοδο από την κρίση. Αυτό είναι το ζήτημα που πρέπει να απασχολεί το λαό και όχι ο καημός του κεφαλαίου για το πώς θα επιμερίσει τη ζημιά που απαιτεί το ξεπέρασμα της κρίσης. Για το λαό η χρεοκοπία είναι ανεξέλεγκτη και ραγδαία. Αλλος τρόπος να τη σταματήσει και να αντιστρέψει την κατάσταση προς όφελός του δεν υπάρχει, πέρα από το να εξαλείψει την αιτία, τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, να ανατρέψει με τη συμμαχία και την πάλη του την εξουσία των μονοπωλίων.
Πάνω σ' αυτό το έδαφος είναι αναγκαίο να δυναμώσουν σήμερα οι αγώνες για την αναχαίτιση των μέτρων, με ισχυρό ΚΚΕ και λαϊκή οργάνωση παντού, λαϊκή συμμαχία.
Ριζοσπαστης
Από το 2008, οπότε και έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα σημάδια της κρίσης στην Ευρώπη, οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών έχουν πραγματοποιήσει αμέτρητες άτυπες και επίσημες διαβουλεύσεις, έχουν υπογράψει δεκάδες συμφωνίες, έχουν δημιουργήσει μηχανισμούς και εργαλεία δανειοδότησης για το «κούρεμα» του χρέους, την ελεγχόμενη, δηλαδή, χρεοκοπία των χωρών - μελών με υπέρογκα ελλείμματα και χρέη. Τελευταίο παράδειγμα αποτελεί η συμφωνία για το νέο δάνειο προς την Ελλάδα, το οποίο προβλέπει μειωμένα επιτόκια και επιμήκυνση στην αποπληρωμή των δανείων με την επαναγορά ομολόγων, γεγονός που σημαίνει αναδιάρθρωση του χρέους, άρα καταστροφή κεφαλαίου που εκφράζεται με τη μορφή ομολόγων.
Κανένα από αυτά τα μέτρα δεν έχει αποδώσει μέχρι σήμερα τα προσδοκώμενα για το κεφάλαιο. Ούτε το ευρωομόλογο, το οποίο τώρα επανέρχεται στη συζήτηση από μερίδες της πλουτοκρατίας, αστικές κυβερνήσεις και τους οπορτουνιστές, μπορεί να αλλάξει τη βασική κατεύθυνση των πραγμάτων, που υπακούει στις νομοτέλειες του καπιταλισμού και στον απαράβατο νόμο της ανισομετρίας και του ανταγωνισμού. Η έξοδος από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου απαιτεί καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, άρα και κεφαλαίου. Το θέλουν να γίνει ελεγχόμενα. Αλλά φαίνεται πως καμιά συμφωνία για τον τρόπο που θα γίνει η ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου δε δείχνει να οδηγεί σε οριστικό συμβιβασμό για το ζήτημα αντιμετώπισης της κρίσης, αφού οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και τα αντικρουόμενα συμφέροντα αντικειμενικά ξεπερνούν τους όποιους πρόσκαιρους συμβιβασμούς ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη. Η μια μετά την άλλη, οι χώρες της Ευρωζώνης βυθίζονται πιο βαθιά στην κρίση, γεννώντας νέα αδιέξοδα στους αστούς.
Στον αντίποδα, μέτρα που υποτιμούν βίαια την τιμή της εργατικής δύναμης παίρνονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ, σαν αναγκαία προϋπόθεση για να γίνει το κεφάλαιο πιο ανταγωνιστικό, να βρεθεί σε καλύτερη θέση εκκίνησης μετά την έξοδο από την κρίση. Αυτό είναι το ζήτημα που πρέπει να απασχολεί το λαό και όχι ο καημός του κεφαλαίου για το πώς θα επιμερίσει τη ζημιά που απαιτεί το ξεπέρασμα της κρίσης. Για το λαό η χρεοκοπία είναι ανεξέλεγκτη και ραγδαία. Αλλος τρόπος να τη σταματήσει και να αντιστρέψει την κατάσταση προς όφελός του δεν υπάρχει, πέρα από το να εξαλείψει την αιτία, τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, να ανατρέψει με τη συμμαχία και την πάλη του την εξουσία των μονοπωλίων.
Πάνω σ' αυτό το έδαφος είναι αναγκαίο να δυναμώσουν σήμερα οι αγώνες για την αναχαίτιση των μέτρων, με ισχυρό ΚΚΕ και λαϊκή οργάνωση παντού, λαϊκή συμμαχία.
Ριζοσπαστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου