Αναχαίτιση των μέτρων με πάλη για να αλλάξει τάξη στην εξουσία
 |
-- Πρόκειται για καπιταλιστική κρίση του συστήματος και όχι για κάποια κρίση χρέους ή κρίση μόνο χρηματική, χρηματιστηριακή ή στο πιστωτικό σύστημα, όπως από την αρχή προσπάθησαν κάποιοι να την εμφανίσουν. Και σε αυτό το ζήτημα επιβεβαιώνεται για μία ακόμη φορά το ΚΚΕ, που από το 2008 ακόμα μιλούσαμε ότι πρόκειται για κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι βαθιά η κρίση. Ενα χαρακτηριστικό αυτής της κρίσης - που, αν θέλετε, δεν το είχαν οι προηγούμενες - είναι ότι ξεκίνησε από μία ισχυρή καπιταλιστική χώρα, τις ΗΠΑ, και έχει αγκαλιάσει όχι περιορισμένα κάποιες χώρες, όπως παλιότερα στην Ασία, ή πιο αδύνατες καπιταλιστικές οικονομίες, αλλά σχεδόν την πλειοψηφία των χωρών της Ευρωζώνης, τις ΗΠΑ, άλλες περιοχές και οικονομίες σε όλο τον κόσμο.
 |
-- Ηδη, τα μέτρα αυτά που παίρνουν, δεν είναι μέτρα που - όπως λένε εκείνοι - παίρνονται για να αντιμετωπίσουν το χρέος ή κάποια πρόσκαιρα φαινόμενα της κρίσης. Είναι μέτρα τα οποία έρχονται για να μείνουν και δεν παίρνονται φυσικά μόνο στην Ελλάδα. Παίρνονται σε μία σειρά χώρες, στις ίδιες τις ΗΠΑ. Δεν προξένησε εντύπωση, για παράδειγμα, τη Δευτέρα το διάγγελμα του Προέδρου των ΗΠΑ, ο οποίος είπε πάνω - κάτω τα ίδια που λένε όλες οι αστικές κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο;
Οτι δηλαδή, για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της κρίσης, χρειάζεται εθνική συναίνεση, χρειάζεται να βάλουμε το έθνος πάνω από τα κόμματα και τις ιδεολογίες. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο - λένε - θα πρέπει να μειωθούν οι μισθοί, θα πρέπει να πάρουμε μέτρα που μπορεί να είναι επώδυνα για το λαό, τους εργαζόμενους, αλλά θα πρέπει να τα πάρουμε γιατί έτσι επιτάσσει το εθνικό συμφέρον, για να σώσουμε τη χώρα, το έθνος, την οικονομία. Πρέπει να πάρουμε νέα φορολογικά μέτρα, που πάλι θα την πληρώσουν οι εργαζόμενοι, κ.ο.κ.
Δηλαδή, ένα πακέτο μέτρων, οικονομικών, πολιτικών, θεσμικών, κοινωνικών, που πλήττει πρώτα από όλα τους εργαζόμενους, μόνο και μόνο για να αυξήσουν την κερδοφορία τους κάποιοι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι και να μπορέσουν μετά, όταν περάσει αυτή η ύφεση, η κρίση - και θα περάσει σε μία αναζωογόνηση η καπιταλιστική οικονομία, στην πορεία του κύκλου αυτής της κρίσης - να μπορέσουν να έχουν μεγαλύτερα κέρδη. Σε ό,τι αφορά τους λαούς, δεν πρόκειται φυσικά να τους αυξήσουν τους μισθούς, ούτε να τους ξαναδώσουν τα επιδόματα που θα τους έχουν πάρει, ούτε να ξαναδώσουν τις συντάξεις που θα τους έχουν πάρει, ούτε, πολύ περισσότερο, να τους ξαναδώσουν μία σειρά άλλες κοινωνικές παροχές, που έχουν πάρει πίσω, όπως στην Υγεία, στην Παιδεία, κ.λπ.
Αυτά είναι μέτρα που έρχονται για να μείνουν και βεβαίως είναι σκληρά και βάρβαρα για τους λαούς. Φυσικά, στη σημερινή εποχή που ζούμε, στον αιώνα μας, η ουσία βρίσκεται στο ότι, από την κρίση
αυτή, με το ξεπέρασμά της, στα πλαίσια φυσικά του καπιταλιστικού συστήματος, η ανάκαμψη - όποτε κι αν γίνει - θα είναι μικρή, αναιμική και, βεβαίως, θα έχουμε ξανά νέο κατρακύλισμα σε βαθύτερη κρίση. Αυτός είναι νόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Γι' αυτό γυρνάω εκεί απ' όπου ξεκίνησα, ότι ο σοσιαλισμός, το άλλο κοινωνικό σύστημα, το ανώτερο κοινωνικό σύστημα, προβάλλει μέσα από όλα τα παράθυρα της σύγχρονης ιστορίας.
-- Ο Μπαράκ Ομπάμα υποχρεώθηκε μέσω των δημόσιων δηλώσεών του να διαγράψει όλες τις «διαχωριστικές γραμμές» που υποτίθεται ότι υπήρχαν με τους Ρεπουμπλικάνους, σε ό,τι αφορά στην κοινωνική πολιτική, που υποτίθεται ότι προωθούσε στις ΗΠΑ. Και όλα αυτά ένα χρόνο πριν τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ. Τι φανερώνει αυτό;
-- Ο σκοπός των αστικών κομμάτων εξουσίας, των κυβερνήσεων που εκπροσωπούν, πότε ο ένας, πότε ο άλλος - στην Ελλάδα, για παράδειγμα, η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ, οι Ρεπουμπλικάνοι ή οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ, οι Εργατικοί ή οι Συντηρητικοί στη Μεγάλη Βρετανία - έχουν στόχο να υπηρετήσουν την τάξη που εκπροσωπούν. Κι αυτή είναι η αστική τάξη. Δηλαδή, βιομήχανοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες. Αυτός είναι ο σκοπός τους. Και αυτό το επιτυγχάνουν ανάλογα με τις συγκυρίες, τις συνθήκες. Πότε κοκορομαχώντας, κάνοντας δήθεν αντιπολίτευση μεταξύ τους, έχοντας, όμως, ίδιες στρατηγικές επιλογές, πότε συναινώντας στις κυβερνήσεις, είτε δημιουργώντας κυβερνήσεις συνεργασίας.
Σε αυτή τη φάση βρισκόμαστε τώρα. Το ίδιο γίνεται και σε άλλες καπιταλιστικές χώρες. Το πιο πιθανό, για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν τα προνόμια του κεφαλαίου, την κερδοφορία του κεφαλαίου, είναι να έχουμε τέτοιες συναινετικές λύσεις, είτε κυβερνητικής συνεργασίας, είτε απλής στήριξης στα πλαίσια των εθνικών Κοινοβουλίων των μεν ή των δε. Και βέβαια, ανάλογα τις περιπτώσεις κι ανάλογα τη χώρα και τις ιδιαίτερες συνθήκες, να έχουν και τις αναγκαίες «φτερούγες», κεντροαριστερές ή κεντροδεξιές, αλλού ακροδεξιές, αλλού χρησιμοποιώντας ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις.
Εξω από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία
-- Το τελευταίο διάστημα, παρατηρούμε έναν έντονο ανταγωνισμό και σκληρές αντιπαραθέσεις μεταξύ οργανισμών, αλλά και κυβερνήσεων, που εκφράζουν συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου. Εκτιμάτε ως ΚΚΕ ότι μπορεί να υπάρξει διάλυση ή συρρίκνωση της Ευρωζώνης; Κι ακόμα, αυτές οι αντιθέσεις και οι ανάγκες του κεφαλαίου να διευρύνει τις σφαίρες της επιρροής του μπορούν να οδηγήσουν σε πολέμους;-- Είναι πολλά τα ερωτήματα. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Για παράδειγμα, υπάρχει η άποψη, που εκφράζεται και από αστούς οικονομολόγους και από κάποιες πολιτικές δυνάμεις, ότι μία λύση για να ξεπεραστεί η κρίση είναι αυτό το λεγόμενο ευρωομόλογο. Ο καημός τους, στην ουσία, είναι για την «οικονομική διακυβέρνηση» της ΕΕ. Που σημαίνει ότι θα πρέπει να φτιαχτεί ένα υπουργείο Οικονομικών της ΕΕ, θα πρέπει να προχωρήσει πιο δραστήρια η ευρωπαϊκή πολιτική ενοποίηση της ΕΕ.
Αυτή είναι η μία άποψη, η οποία αυτήν την περίοδο και σε αυτήν τη χρονική στιγμή προβάλλεται πιο έντονα. Και αυτό, όμως, σημαίνει διαμάχη και πόλεμο μέσα στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ και ευρύτερα. Δηλαδή, η ουσία και με αυτήν την άποψη, με την έκδοση ευρωομόλογου, για κοινή «οικονομική διακυβέρνηση» κ.λπ., είναι η διαμάχη για το ποιες τράπεζες, ποιοι όμιλοι, ποια μονοπώλια θα χάσουν λιγότερα, ποιοι θα κερδίσουν περισσότερα. Γι' αυτό δεν έχει επέλθει ακόμα συνολική συμφωνία μεταξύ τους.
Την ίδια ακριβώς στιγμή, εμείς πρέπει να σκεφτόμαστε τι σημαίνει για τους λαούς, την εργατική τάξη αυτή - για παράδειγμα - η «οικονομική διακυβέρνηση». Είναι καθαρό ότι και σε αυτήν την περίπτωση, θα έχουμε νέα, σκληρότερα, βάρβαρα μέτρα κατά των εργαζομένων, των εργατών, των υπαλλήλων, των αυτοαπασχολούμενων της πόλης και του χωριού. Θα έχουμε διόγκωση της ανεργίας, υποαπασχόληση, περικοπές κι άλλο των κοινωνικών δαπανών, μισθών, επιδομάτων, σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, κ.ο.κ.
Η άλλη εκδοχή: Μια «επανιδρυμένη» ΕΕ, με λιγότερες ή περισσότερες χώρες. Το ίδιο θα είναι σε αυτήν την περίπτωση. Δηλαδή, το πρόβλημα σε τελευταία ανάλυση δεν είναι μια ΕΕ με ομοσπονδιακή μορφή, όπως λέγαμε πριν, με ενιαίο υπουργείο Οικονομικών, ενιαία «οικονομική διακυβέρνηση» ή μια Ευρώπη όπου θα αποκοπούν κάποιες χώρες και θα μείνουν λιγότερες, ένας πιο σκληρός πυρήνας.
Διότι, αν το δει κανείς πάλι από τη σκοπιά των εργαζομένων - που μας ενδιαφέρει εμάς κι έτσι πρέπει να το βλέπει ο ελληνικός λαός - όποια μορφή κι αν πάρει η ΕΕ, η απόλυτη συμφωνία των εταίρων, και αυτών που θα είναι εντός και των αποπεμφθέντων, θα είναι πάλι βάρβαρη στρατηγική κατά της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, με συμμετοχή είτε στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, είτε με συμμετοχή - σε αυτό που εμείς ονομάζουμε και έτσι είναι η ακριβής ορολογία - ιμπεριαλιστική ειρήνη. Αυτό θα υπηρετεί οποιαδήποτε μορφή κι αν πάρει η ΕΕ. Είτε επανιδρυμένη, όπως προβάλλουν διάφορες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ εδώ στην Ελλάδα, ή το Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα ή άλλες δυνάμεις που μιλάνε για λιγότερες χώρες, ή για έξοδο από το ευρώ, όπως το ΝΑΡ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Αν δε συνοδεύεται αυτός ο αγώνας, αυτή η πορεία ταυτόχρονα από τον αγώνα για να αλλάξει τάξη στην εξουσία, για να ανατραπεί το βάρβαρο αυτό κοινωνικό σύστημα, ο καπιταλισμός, όλες αυτές οι δήθεν «εναλλακτικές λύσεις» δεν οδηγούν σε πραγματικές λύσεις υπέρ των πραγματικών συμφερόντων. Δε λύνουν το πρόβλημα. Αντίθετα, αν θέλετε, από μια άποψη μπορεί να το επιδεινώσουν, γιατί και τότε θα έχεις πάλι νέα βάρβαρα μέτρα, εκτός από αυτά που ήρθαν και θα μείνουν στο διηνεκές.
-- Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ή οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση θα υπάρχει τότε, θα μπορούσε να πει δύο πράγματα: Πρώτον ότι η θέση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων θα χειροτερέψει λόγω μιας αναγκαστικής υποτίμησης που θα προέλθει από την επιστροφή σε κάποιο εθνικό νόμισμα, ενδεχομένως στη δραχμή. Και το δεύτερο, αφού φύγαμε από την Ευρωζώνη, θα πρέπει να δουλέψουμε πιο σκληρά, να κάνουμε περισσότερες θυσίες, για να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί και κάποια στιγμή να επανέλθουμε πάλι στη Ζώνη του Ευρώ.
-- Η καπιταλιστική Ελλάδα και εκτός ΕΕ δε θα είναι απαλλαγμένη από τα βασικά δεινά του συστήματος, από πιέσεις, εκβιασμούς από την ΕΕ και άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Δεν μπορούν αυτές οι δήθεν «εναλλακτικές προτάσεις» να αποτελέσουν υποκατάστατο της μόνης ρεαλιστικής προοπτικής που υπάρχει για το λαό μας και τους εργαζόμενους από την άποψη των πραγματικών τους συμφερόντων. Και αυτή δεν είναι άλλη από αυτό που λέει το ΚΚΕ: Αγώνας για ρήξη, για αποδέσμευση από την ΕΕ, ταυτόχρονα πάλη για την Ελλάδα της εργατικής λαϊκής εξουσίας.
Γιατί, άμα δεν έχεις όλους αυτούς τους μηχανισμούς, με τους οποίους θα μπορέσεις να αναπτύξεις την οικονομία σε όφελος των εργαζομένων, σε όφελος των λαϊκών συμφερόντων, δηλαδή κοινωνικοποιημένους τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, κεντρικό σχέδιο, εξουσία εργατική - λαϊκή, ώστε να μπορεί να έχει επιστημονικό σχεδιασμό, κατανομή του εργατικού δυναμικού, των πόρων και όλα αυτά σε μια χώρα, λαϊκό εργατικό έλεγχο, γνήσια δηλαδή λαϊκή εξουσία, από τα κάτω προς τα πάνω, τότε δεν μπορείς να μιλήσεις για πραγματικά μέτρα, για ανατροπή αυτής της κατάστασης.
Για παράδειγμα, θα πεις δεν πληρώνω το χρέος. Πώς θα το πεις; Λέγοντας ότι αποσύρω όλα τα στρατεύματα από το εξωτερικό, γιατί αυτό κοστίζει. Είναι χρέος και μάλιστα συσσωρευμένο που δημιουργήθηκε από αυτές τις κυβερνήσεις. Μια λαϊκή εξουσία δεν πρέπει να το πει αυτό; Παίρνω τα ελληνικά στρατεύματα από το Κόσσοβο, από το Αφγανιστάν, καταργώ μια σειρά δήθεν αμυντικές - που, όμως, είναι επιθετικές - συμφωνίες στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Αυτό σε φέρνει αυτόματα σε σύγκρουση με μεγάλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Πρόσκαιροι και συγκυριακοί συμβιβασμοί
-- Εδώ και δύο χρόνια το πολιτικό προσωπικό του ευρωενωσιακού κεφαλαίου μιλάει διαρκώς για «ιστορικές αποφάσεις», που έχουν στόχο όχι μόνο να θωρακίσουν τις οικονομίες των χωρών κατά τη διάρκεια της κρίσης, αλλά και να οδηγήσουν σε μια φάση ανάπτυξης, έστω μικρής αρχικά. Ολα αυτά αποδεικνύονται ότι είναι μια τρύπα στο νερό. Η νέα φάση στην οποία εισήλθε η καπιταλιστική κρίση, ήρθε δύο μέρες μετά τη συμφωνία στις ΗΠΑ για αύξηση του ορίου του αμερικανικού χρέους και 17 μέρες μετά τη «θριαμβευτική» - έτσι χαρακτηρίστηκε - Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης της 21ης Ιουλίου. Τελικά τι γίνεται; Υπονομεύουν κάποιοι εκ των έσω το διεθνή καπιταλισμό ή αναδεικνύονται οι αδυναμίες διαχείρισης της κρίσης του;-- Θα έλεγα ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Εφόσον πρόκειται για κρίση του καπιταλισμού, σημαίνει μεγάλες, οξυμένες αντιθέσεις, πραγματικός πόλεμος ανάμεσα σε διάφορες μερίδες του κεφαλαίου. Ανάμεσα σε μονοπωλιακούς ομίλους, σε διάφορες τράπεζες και σε διάφορες χώρες. Μιλάμε για πραγματικό μακελειό που γίνεται σε οικονομικό επίπεδο και ενίοτε και με στρατιωτικά μέσα, όπως στη Λιβύη, άλλες περιφερειακές συγκρούσεις. Δεν είναι τυχαία γεγονότα. Ούτε αυτά που θα έρθουν στο μέλλον.
Αρα λοιπόν, όλα αυτά που συνέβησαν, ακόμη και αυτή η προσωρινή ήπια συμφωνία που επιτεύχθηκε στις 21 Ιουλίου για την Ελλάδα ή για κάποιες άλλες χώρες, δεν ήταν τελειωτική. Μιλήσαμε από την πρώτη στιγμή και είπαμε ότι προχώρησαν σε μια ήπια χρεοκοπία για την Ελλάδα, αλλά θα ακολουθήσουν κι άλλα μέτρα. Καταρχήν, δε διευκρινίστηκαν από την αρχή μια σειρά μέτρα, ούτε δηλαδή πόσο θα πάει το «κούρεμα» του χρέους, ούτε ο χρόνος επιμήκυνσης, ούτε τα επιτόκια. Ολα αυτά είναι θέματα τα οποία τα διαπραγματεύονται για να μπορέσουν να έχουν μια νέα συμφωνία. Και το καινούριο στοιχείο είναι ότι έχουμε πρόβλημα πλέον στην Ιταλία, στην Ισπανία, ακολουθεί η Γαλλία. Και μιλάμε για ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες, σε σχέση με το βάρος που έχει για παράδειγμα η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία. Είναι διαφορετικά μεγέθη.
Αρα και εδώ μπορούμε να έχουμε ξανά νέα αναδιαπραγμάτευση και δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, και αυτό το ζήτημα δεν αφορά επί της ουσίας τον ελληνικό λαό. Εμείς θεωρούμε ότι θα παρθούν νέα μέτρα, όπως κι αν προχωρήσει αυτή η συμφωνία, όποια εξέλιξη κι αν έχει αυτή η κατάσταση το επόμενο διάστημα. Και βέβαια από το Σεπτέμβρη θα είναι ακόμη πιο άγρια.
Για αυτό επιμένουμε και προσπαθούμε συνεχώς να εξηγούμε ότι δεν είναι συμφέρον του λαού το συμφέρον του εφοπλιστή, του τραπεζίτη, του βιομήχανου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του ΔΝΤ. Δεν είναι συμφέρον των εργατών, των υπαλλήλων, των φτωχών αγροτών, των αυτοαπασχολουμένων της πόλης. Πάνε να μας πείσουν ότι αυτό είναι πατριωτικό καθήκον, ότι είναι εθνικό καθήκον. Δεν είναι.
-- Είπατε προηγουμένως ότι η διέξοδος για το ΚΚΕ είναι διατυπωμένη εδώ και πάρα πολύ καιρό, βρίσκεται στην ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
-- Καταρχήν, άμεσα ο λαός πρέπει να παλέψει, να δυσκολέψει να περάσουν αυτά τα μέτρα. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Οταν του λένε να υποταχθεί στη μείωση των μισθών, στη μείωση των κοινωνικών παροχών, των συντάξεων, των επιδομάτων, με συγχωνεύσεις, με καταργήσεις κρεβατιών στα νοσοκομεία, με πληρωμές φαρμάκων και ιατρικών εξετάσεων, με συγχωνεύσεις σχολείων, με μειώσεις διορισμών εκπαιδευτικών, με ιδιωτικοποιήσεις των πάντων, με εμπορευματοποίηση όλων, να πει «όχι». Να αντισταθεί, να τα ανατρέψει αυτά και να ανοίξει το δρόμο με έναν άλλο συσχετισμό δυνάμεων, σε άλλη κατεύθυνση.
Αυτό είναι που θέλει το ΚΚΕ να περάσει ως μήνυμα σήμερα στον ελληνικό λαό. Η λογική όλων των άλλων, από τα αστικά κόμματα, ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ., μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ και διάφορους αστούς οικονομολόγους, ο καημός τους είναι η σωτηρία αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος. Είναι το ξεπέρασμα της κρίσης και η πορεία προς την καπιταλιστική ανάκαμψη, για να σωθεί η τάξη τους, το σύστημά τους, να σωθεί η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση, η ΕΕ και όχι για να ανακουφιστεί ο λαός. Αυτός είναι ο καημός τους. Ο καημός ο δικός μας είναι άλλος. Και πρέπει αυτός να είναι και ο καημός όλων των εργαζομένων, της νεολαίας. Ο λαός δεν έχει να χάσει από αυτόν τον αγώνα. Στο πλάι του ΚΚΕ, στο πλάι του ταξικού κινήματος.
Η εκτόνωση δεν οδηγεί πουθενά
-- Το ΚΚΕ έχει μια δυναμική στην Ελλάδα, αλλά και μια διεθνή επιρροή, πολύ σημαντική και αναγνωρισμένη σε άλλα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα. Μπορεί να διαδραματίσει έναν πιο αναβαθμισμένο ρόλο για το συντονισμό της δράσης όλων αυτών των πολιτικών δυνάμεων σε πρώτη φάση για την αναχαίτιση της καπιταλιστικής επίθεσης και σε δεύτερο επίπεδο για την ανατροπή του καπιταλισμού;-- Αυτό που χρειάζεται σήμερα - και δυστυχώς δεν υπάρχει - είναι ενιαία διαμόρφωση στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στην καπιταλιστική κρίση, στο καπιταλιστικό σύστημα και τη διέξοδο από αυτή. Εδώ υπάρχουν δυσκολίες. Και βέβαια, αυτό επιβεβαιώνεται σε κάθε βήμα, κάθε μέρα, όλο και περισσότερο.
Δηλαδή, η έλλειψη σε μία σειρά χώρες αυτού που λέμε υποκειμενικού παράγοντα, κομμουνιστικών κομμάτων ισχυρών που θα μπορέσουν να έχουν καθαρή στρατηγική γραμμή. Κι όταν λέω ισχυρών, εννοώ κυρίως από ιδεολογική - πολιτική άποψη. Γιατί μπορεί ένα κομμουνιστικό κόμμα να είναι αδύνατο από άποψη ποσοστών, αλλά να έχει μία ισχυρή οργάνωση, σωστή στρατηγική, να κατευθύνει τις μάζες, βλέπουμε δηλαδή το ρόλο του μέσα στο κίνημα. Δείτε, για παράδειγμα, αυτό που γίνεται σήμερα στη Μεγάλη Βρετανία ή σε άλλες χώρες.
Εμείς επιμένουμε. Δεν εκστασιαζόμαστε όπως κάνουν διάφοροι άλλοι. Διάβαζα στην «Αυγή» και σε κάποιες άλλες εφημερίδες σχετικά με αυτό το ζήτημα και κάποιους σχολιασμούς, που προσπαθούν να διαπομπεύσουν τις θέσεις του ΚΚΕ. Εμείς θεωρούμε ότι μία εκτόνωση αυθόρμητη μπορεί να συμβεί. Αυτό συμβαίνει και στην Αγγλία, όπου δεν είναι μόνο ο θάνατος ενός ανθρώπου, αλλά και ισχυρά οικονομικά αίτια που ωθούν επίσης τον κόσμο να βγει στους δρόμους. Ομως, ένας αγώνας που δεν έχει στόχο, δεν έχει πρόγραμμα, δεν έχει μέσα την ταξική οργάνωση των εργαζομένων, στους χώρους δουλειάς, στα εργοστάσια, στους κλάδους, στους τόπους μόρφωσης, σπουδών, κατοικίας, δεν μπορεί να έχει μακρύ δρόμο.
Μπορεί να λέμε, ο λαός αγωνίζεται, καλά κάνει, αντιστέκεται. Ομως, αυτό που χρειάζεται σήμερα, είναι στρατηγική στόχευση, είναι σωστή επαναστατική γραμμή για να μπορέσει να φύγει από αυτήν την κρίση σε όφελος των εργαζομένων, του λαού, για μια άλλη εξουσία. Αυτό είναι το ζήτημα. Και γι' αυτό παλεύουμε σαν ΚΚΕ σε επίπεδο χώρας - περιοχής, αλλά και διεθνώς, όσο βέβαια περνάει από το χέρι μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου