Τίποτα δεδομένο, το λαϊκό κίνημα πρωταγωνιστής

Με ένα μπαράζ δηλώσεων επί δηλώσεων, εκτιμήσεων και «εκτιμήσεων», τα κανάλια επιχειρούσαν όλη μέρα χτες να κάνουν κυριολεκτικά κιμά το μυαλό των ανθρώπων. Δεν ήταν κάποια δημοσιογραφική διαστροφή. Στο σύνολό της η αστική τάξη με κάθε μηχανισμό που διαθέτει βρίσκεται σε διέγερση, προσπαθεί να πείσει το λαό ότι το δικό της συμφέρον είναι το συμφέρον του έθνους. Κι επειδή κανένας απ' όσους βιώνουν στο πετσί τους την εφαρμοζόμενη πολιτική δεν πείθεται ότι το συμφέρον των αστών και το συμφέρον των εργατών είναι ένα και το αυτό, επιστρατεύτηκαν - έως και απογειώθηκαν - οι απειλές και η ανοιχτή τρομοκρατία για να δεχτούν τα θύματα να βάλουν το κεφάλι στο ντορβά.
Ολοι τους κάνουν πως αγνοούν τον στίχο από ένα παλιό εργατικό τραγούδι που ρωτά «σε ποια πλευρά στέκεσαι;». Η απάντηση τότε και τώρα καθορίζει πολλά.
Από δεκάδες αστούς πολιτικούς που παρέλασαν από τα κανάλια και από τη Βουλή η απάντηση ήταν μία: με τα μονοπώλια ενάντια στο λαό.
Και αυτοί που ψηφίζουν Παπανδρέου χωρίς συζήτηση κι αυτοί που καταψηφίζουν Παπανδρέου αλλά ψηφίζουν τη δανειακή σύμβαση, συμφωνούσαν ότι αυτό που προέχει είναι να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων.
Πριν απ' αυτούς θέση είχαν πάρει όλοι οι μεγάλοι. Από τον Ομπάμα ως την Μέρκελ.
«Ξάφνου - δήλωναν οι παρουσιαστές - γίναμε το κέντρο της Γης» και δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν. Δε λέγανε αλήθεια. Ακόμα κι ένας λογιστής οφείλει να γνωρίζει πως η κρίση είναι παγκόσμια καπιταλιστική για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση συγχρονισμένη κι ότι η δανειακή σύμβαση δεν αφορά τοπικά την Ελλάδα αλλά το μεγάλο παιχνίδι για τη σωτηρία των μονοπωλίων.
Απ' αυτή τη σκοπιά, αποκτά πρόσθετη αρνητική αξία η τοποθέτηση καθενός υπέρ της δανειακής σύμβασης.
Γνωρίζουν πως πρόκειται για σύμβαση τσακίσματος των εργατών.
Ο γενικός πανικός τους αναδεικνύει και το αδιέξοδο που έχουν να διαχειριστούν μια κρίση που ξεπερνά τα όρια μιας κυβέρνησης και μιας χώρας.

***

Το γεγονός ότι το σύστημα βρίσκεται αντιμέτωπο με την ίδια του την σαπίλα, είναι αυτό που τονίζει την ανάγκη ο λαός πρωταγωνιστής να βάλει τη δική του σφραγίδα. Να οργανώσει την πάλη του, να ξεδιπλώσει τα αιτήματά του, να κάνει ακόμα πιο καθαρό ότι δεν θα πληρώσει το χρέος της πλουτοκρατίας, ότι διεκδικεί τον πλούτο που παράγει. Να κάνει καθαρό ότι ξεκόβει από κάθε δύναμη που τον κρατά σκυφτό, ότι αναδιατάσσει τις δυνάμεις του, ότι επιλέγει άλλη πολιτική που να υπηρετεί το δικό του συμφέρον.
Τα πράγματα γίνονται λιανά: Την ώρα που μέσα στη Βουλή βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έκαναν κωλοτούμπες για να εξηγήσουν πως σε κάθε περίπτωση αυτό που τους καίει είναι πώς θα σωθεί η αστική τάξη, αυτό ή το άλλο τμήμα της, ανάλογα με το ποιους εκπροσωπούσαν, την ώρα που διάφοροι υπερασπιστές του «ένα το κρατούμενο: σπίτι μας η ΕΕ, νόμισμά μας το ευρώ» έκαναν παζάρια για το ποιος διαχειριστής υπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα των μονοπωλίων, την ώρα που η «αριστερά» του «ανθρώπινου καπιταλισμού» προσπαθούσε να έχει και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα γιομάτη, έξω στο δρόμο το ΚΚΕ, αγωνιστές και αγωνίστριες που έχουν κάνει καθαρή την απόλυτη αντίθεσή τους στα μονοπώλια και την εξουσία τους διαδήλωναν για κοινωνία άλληνε.
Το ΚΚΕ από το βήμα της συγκέντρωσης που έγινε στο Σύνταγμα έκανε και πάλι καθαρό ότι η θέση του βρίσκεται από δω μεριά, με τους εργάτες, τους φτωχούς αγρότες, τους αυταπασχολούμενους, με το λαό ενάντια στα μονοπώλια.
Μέσα στη Βουλή εκείνη την ώρα ο Σκανδαλίδης ζητούσε να μπει «τέλος στο κλίμα ανομίας και βίας που απειλεί τη χώρα» και στον «Σκάι» ένας Καζάκης που πλασάρεται σαν αριστερός οικονομολόγος πρόσφερε χέρι βοηθείας δηλώνοντας για την κυβέρνηση: «η μεγάλη γενναιότητα θα είναι να πούνε στο λαό ότι για 10 χρόνια θα υποφέρει, τουλάχιστον να το ξέρει».
Είχε προηγηθεί η αγωνία του Μανδραβέλη: «Ολος ο πλανήτης ζητάει από αυτούς τους δύο ανθρώπους (σ.σ. τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά) να τα βρούνε».

***

Τους έπιασε πόνος μεγάλος για ...τη σωτηρία της Ελλάδας; Εχουν και τέτοιο πόνο. Για τη σωτηρία των αστών. Και δανειακή σύμβαση υπάρχει με αφορμή την Ελλάδα αλλά αφορά στην ίδια την καπιταλιστική κρίση σαν παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, συγχρονισμένη σε τέτοιο βαθμό που απειλεί τη μια μετά την άλλη τις χώρες που μετέχουν στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Η δανειακή σύμβαση είναι συμφωνία για το πώς θα τσακιστεί η εργατική τάξη, για το πώς θα είναι όσο το δυνατόν μικρότερη η ζημιά για το κεφάλαιο. Ηδη η Ιταλία πάει φούντο και τα νέα δεν είναι καλά για τη Γαλλία. Η ανισομετρία στην καπιταλιστική ανάπτυξη απειλεί όλους μαζί, και καθέναν ξεχωριστά τους καπιταλιστές. Καθένας που τάσσεται με αυτόν ή τον άλλο καπιταλιστή διαφοροποιείται στο επιμέρους, αλλά όλοι μαζί ομονοούν: να σωθεί το σύστημα και βλέπουμε.
Τώρα, περισσότερο από χτες η οργανωμένη λαϊκή παρέμβαση με καθαρό το μέτωπο ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους μπορεί να ανατρέψει όλα τα δεδομένα.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ