globbing
 |
| Η συμμαχία των προθύμων |
Επιστρέφω μετά από ένα αναζωογονητικό εκτός Αθήνας διήμερο, στο οποίο η απουσία κινητού τηλεφώνου και η έλλειψη ιντερνετ, συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανόρθωσης της ψυχικής μου υγείας.
Τα όσα συνέβησαν αυτές τις μέρες δεν ήταν μόνο η χαρά του «παραπολιτικού», από άποψη μικροπολιτικής. Ήταν και μία συνεχόμενη αντιφατική διαδικασία ανάμεσα στην σταθεροποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος σε μία πολύ κρίσιμη φάση του (ίσως την κρισιμότερη μετά το δεύτερο αντάρτικο του ’46-‘49) από την μία, και της συνεχόμενης εξάντλησης των εφεδρειών του από την άλλη.
Έτσι λοιπόν είδαμε τον Γ.Παπαντρέου σε μία μεγαλειώδη, με τα μέτρα της αστικής πολιτικής, κίνηση, να προκυρήσει δημοψήφισμα για την αποδοχή ή όχι της δανειακής σύμβασης. Αυτό που όλοι χαρακτήρισαν σαν βλακεία κτλ, μόνο τέτοιο δεν ήταν. Ήταν μία κίνηση αντάξια των παπατζήδων προγόνων του, μόνο που συνέπεσε με μία περίοδο που το αστικό κατεστημένο δεν είναι διατεθειμένο να επιτρέψει στο πολιτικό του προσωπικό ανάλογα πολιτικά παιχνίδια. Κάπως έτσι «κάηκε» ο Γεώργιος ο 2ος Παππατζής ο 3ος , προσφέροντας ωστόσο μία τελευταία υπηρεσία στην αστική τάξη. Παίρνοντας τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου, αποκαθάρει, για ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, το υπόλοιπο αστικό πολιτικό σύστημα από τις ευθύνες του.
1) Αποσκοπούσε να αναγκάσει (και το έκανε) την ΝΔ, να πάρει θέση με κάθε επισημότητα υπέρ του μνημόνιου. Εδώ που τα λέμε είχε και ένα δίκιο. Σαν να τους έλεγε, αφού τα ίδια συμφέροντα υπηρετούμε, δεν μπορείτε να το παίζεται τρελλίτσα... Εδώ μία χαρά τα κατάφερε, αφού η ΝΔ ξεβρακώθηκε εντελώς και όχι μόνο έκανε πισωπεταλιά, αλλά και θα συμμετέχει και στην κυβέρνηση που θα εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα
2) Για την θέση του οργανωμένου οπορτουνισμού, δεν το συζητάμε καν. Ο μεν (πούρος ευρωπαϊστής) Κουβέλης θα έπρεπε να συνταχθεί «φόλα» με το ΠΑΣΟΚ οπότε θα έχανε κάθε λόγο αυτόνομης πολιτικής ύπαρξης, για τον δε ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το ερώτημα, ειδικά όπως κατέληξε από την Φράου Μέρκελ «μέσα ή έξω από το Ευρώ» θα ήταν ικανό να προκαλέσει σειρά διασπάσεων, ακόμα και με την διατύπωση του στην πολιτική επιτροπή του ΣΥΝ, πόσω μάλλον με την μορφή δημοψηφίσματος όπου θα ήταν υποχρεωμένοι να πάρουν επίσημη και εννιαία θέση σαν πολιτικό μόρφωμα, και δεν θα μπορούσαν να συνεχίσουν να κοροϊδεύουν την κοινωνία, λέγοντας ο καθένας τα (αντιφατικά με του άλλου) δικά του...
3) Όμως σε δύσκολη πολιτικά θέση θα έμπαινε και το ΚΚΕ. Από την μία η συμμετοχή του σε ένα δημοψήφισμα «μέσα ή έξω από το ΕΥΡΩ» θα υπέσκαπτε την βασική θέση του Κόμματος πως «πρόκειται περί ψευτοδηλήματος όσο η αστική τάξη κατέχει τα μέσα παραγωγής», και ήδη μετά την ομιλία του σ.Παφίλη στην βουλή, και την γραμμή «συμμετέχουμε-ψηφίζουμε ΟΧΙ», η ΑΥΓΗ έσπευσε να μιλήσει για «αλλαγή γραμμής του Περισού». Με απόφαση για αποχή πάλι, θα είχε να αντιμετωπίσει την πολύ σοβαρότερη κατηγορία πως στηρίζει μέσω της αποχής την παραμονή της χώρας σε ΕΥΡΩ- Ε.Ε. Και μια και όλοι γνωρίζουμε με ποια διαστροφή παρουσιάζονται πάντα οι θέσεις του Κόμματος, μιλάμε για «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα»...
4) Ολα τα παραπάνω σε συνδιασμό με την αίτηση για ψήφο εμπιστοσύνης που, όχι μόνο εξουδετέρωσε την εσωκομματική του αντιπολίτευση από όσους ήθελαν να διαφοροποιηθούν «για τα μάτια» προκειμένου να σώσουν το πολιτικό τους τομάρι, αλλά αύξησε(!) και την κοινοβουλευτική δύναμη του ΠΑΣΟΚ κατά μία έδρα, θα μπορούσαν να ξανακάνουν τον ΓΑΠ κυρίαρχο του πολιτικού παιχνιδιού σε μία φάση που όλα έμοιαζαν χαμένα, τόσο για τον ίδιο όσο και το ΠΑΣΟΚ...
Βέβαια κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, ενώ τα ζάρια τουλάχιστον έξι! Ετσι λοιπόν ο ΓΑΠ δεν υπολόγισε πως η Αγγέλα (η Μέρκελ ντε!) δε νογάει ντίπ («πράμα» για τους αναγνώστες από την μεγαλόνησο) από ελληνικά μικροκομματικά παιχνίδια και σάλταρε στην ιδέα να μπει η ίδια η ύπαρξη της ΕΟΚ (γιατί η διαλεκτική εξέλιξη των πραγμάτων, θα μπορούσε να οδηγήσει δυνειτικά ακόμη και ως εκεί) στην κρίση των ...Ελλήνων (ή ακόμη και οποιονδήποτε άλλων) πολιτών! Ακόμη και ο Λοβέρδος βγήκε και είπε ξεδιάντροπα πως για τόσο σημαντικά πράγματα δεν είναι δυνατόν να αποφασίζει ο ...λαός! Βέβαια από ό,τι φαίνεται η συνάντηση του ΓΑΠ με τους εκδότες-καναλάρχες είχε αποτέλεσμα, μια και κανείς δεν επισήμανε στον κ.Λοβέρδο το άκρως αντιδημοκρατικό (και για τα αστικά δεδομένα μιλάμε πάντα, ε;!) του σκεπτικού του, πίσω από το οποίο δεν δίστασαν στην συνέχεια να στοιχηθούν πλήθος από αστούς πολιτικούς και δημοσιολόγους χωρίς ποτέ να ακουστεί κάποιος αυτονόητος αντίλογος... |
| Η ηγέτιδα της αξιωματικής αντιπολίτευσης |
Δεν δόθηκε καμμία ευκαιρία στην αντι-ΕΕ άποψη να εκφράσει την επιχειρηματολογία της, που ήταν ίσως και ένας από τους βασικούς λόγους για την ματαίωση του δημοψηφίσματος από την μεριά των αστών.
Ένας άλλος λόγος της αποτυχίας του παππατζήδικου ελιγμού, ήταν οι τραμπάλες που προκάλεσε στα χρηματιστήρια, τα οποία επίσης δεν έχουν ιδέα από πολιτικούς ελιγμούς, και «δεν είναι ώρες να παίζουμε τέτοια πράγματα...».
Με αυτά και με αυτά λοιπόν, το δημοψήφισμα δεν προχώρησε, η ενορχηστρωμένη προπαγάνδα πανικόβαλε τους μικροαστούς πως αν βγούμε από το ΕΥΡΩ θα «...χάσουν τις (ποιές;) περιουσίες τους» -τόσα χρόνια και πιάνει ακόμη το κόλπο-, και η πλειοψηφία της κοινωνίας όχι μόνο δέχτηκε με ανακούφιση τελικά την 6η δόση με όσα μέτρα αυτή συνεπάγεται, αλλά αποδέχτηκε και μία παντοδύναμη κυβέρνηση η οποία δεν έχει προκύψει από καμμία απολύτως δημοκρατική (έστω και αστικοκοινοβουλευτική) διαδικασία, και όλα αυτά λίγους μόλις μήνες μετά την από τους ίδιους κύκλους προωθούμενη «αμεσοδημοκρατολαγνεία»! Τα οφέλη της αστικής τάξης από την τελική κατάληξη των πραγμάτων είναι προφανή όσο και βραχυπρόθεσμα:
· Έχει μία παντοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία που δεν αντιμετωπίζει κανέναν κίνδυνο διαρροών ή πολιτικών παιχνιδιών «τάχαμου διαφοροποίησης» από κάποιους.
· Έχει καταφέρει με την συνεχή και ενορχηστρωμένη προπαγάνδα, εκτός από το να κατατρομοκρατήσει τους «νοικοκυραίους» και να μουδιάσει μεγάλο μέρος του κόσμου το οποίο είχε αρχίσει τον τελευταίο καιρό να ριζοσπαστικοποιείται.
· Αναγκάζει την πολιτική έκφραση της εργατικής τάξης να διασπάσει τις (πάντα μικρές αναλογικά) δυνάμεις της, ανάμεσα σε έναν προεκλογικό αγώνα με αβέβαιο ορίζοντα* που στην παρούσα φάση δεν είναι δυνατό να υποτιμηθεί η σημασία του, και στην οργάνωση της αντίστασης του λαϊκού κινήματος που θα ήταν στρατηγική αστοχία να πάει όχι απλά ένα βήμα πίσω, αλλά να μην συνεχίσει να αναπτύσσεται. Η πρόκληση είναι σίγουρα μεγάλη.
Μακροπρόθεσμα πάλι, η συντήρηση του ίδιου του αστικού πολιτικού συστήματος τινάζεται κυριολεκτικά στον αέρα! Βαρύγδουπο θα μου πείτε, αλλά δεν το λέω στα κουτουρού:
Με την νέα κοινοβουλευτική σύνθεση εξαφανίζεται ακόμη σαν πρόφαση η έννοια «κέντρο», ο βασικός δηλαδή σταθεροποιητικός παράγοντας σε κάθε αστική δημοκρατία. Ο πολιτικός χάρτης δείχνει σύσσωμο τον αστικό κόσμο στην κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ,ΝΔ στήριξη από ΛΑΟΣ,Ντόρα), και το σύνολο της αντιπολίτευσης, να αυτοχαρακτηρίζεται τουλάχιστον, σαν «αριστερά», αφού ούτε καν το ΔΗΜΑΡΙ** δεν έπεσε τελικά στην παγίδα της συγκυβέρνησης (μέχρι την ώρα τουλάχιστον που γράφεται το κείμενο). Αυτό συνεπάγεται μία πόλωση στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας που δεν την είχαμε ξαναδεί από την δεκαετία του’40. Από την μία η «δεξιά» με πολιτικές που εξαθλιώνουν το σύνολο του πληθυσμού και από την άλλη η αριστερά σε ρόλο αξιωματικής και «ελλάσωνος» αντιπολίτευσης ταυτόχρονα και θεσμικά πλέον. «Κεντροαριστερές» και «κεντροδεξιές» πετάχτηκαν στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας από τους ίδιους τους δημιουργούς τους. Αυτό δεν μπορεί, παρά να έχει και την επίδραση του, τόσο στην διαμόρφωση των συνειδήσεων (που είναι το κύριο) στο επόμενο διάστημα, όσο και στους μετά την συγκυβέρνηση κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς που θα προκύψουν (που είναι το δευτερεύων αλλά όχι αμελητέο).
Η αστική τάξη λοιπόν μας πετάει και το πολιτικό, μετά το οικονομικό γάντι, σε μία περίοδο που είμαστε μεν αδύναμοι για κατά μέτωπο αντιπαράθεση, αλλά που η ίδια αποξενώνεται με ταχύτατους ρυθμούς από τα μικροαστικά στρώματα που την στηρίζουν. Με τα καμώματα τους επιταχύνουν την ισχυροποίηση του λαϊκού παράγοντα. Το μόνο λογικό συμπέρασμα είναι πως οι ίδιοι θεωρούν πως ο χρόνος τους, ήδη μετράει αντίστροφα, αφού δρουν (σαν σύστημα) με ορίζοντα μηνών, και πλέον παίζουν τα ρέστα τους. Ας φροντίσουμε να τα χάσουν.
Γι αυτό σας λέω: Μεγάλη αναταραχή-Θαυμάσια κατάσταση!
*Θεσμικά η κυβέρνηση αυτή μπορεί να είναι στην εξουσία (αν θεωρήσουν πως επιτελεί «εθνικό έργο» οι αρχηγοί των αστικών κομμάτων) μέχρι και το 2013. Με τις μέχρι τώρα παλινωδίες τους, τίποτα δεν αποκλείει κάτι τέτοιο.
**Η υπερπροβολή του μορφώματος του Κουβέλη αυτές τις ημέρες, ξεπέρασε μέχρι και αυτή του Καρατζαφύρερ παλιότερα. Αν και έπιασε τόπο μάλλον (βλέπε και εδώ), τελικά ο Φώτης μάλλον δεν θα αυτοκτονήσει πολιτικά δίνοντας αριστερό άλλοθι στην πιο ανάλγητη κυβέρνηση που έχει προκύψει μεταπολεμικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου