Πίσω απο τον "αποσυντονισμό" των αστικών πολιτικών σχημάτων

από e-globbing

Σε χθεσινή ανάρτησή μας, παρουσιάστηκε ένα απόσπασμα από το δελτίο ειδήσεων του Extra 3 στο οποίο βλέπουμε τον Ευάγγελο Βενιζέλο να κρίνει πως δεν πρόκειται να υπάρξει το όποιο νέο χαράτσι στις κατοικίες και μάλιστα αρνείται κατηγορηματικά να χρησιμοποίησει όπως λέει την ΔΕΗ ως φοροεισπρακτικό μηχανισμό. Κι όμως όπως είδαμε προχθές (και θα νοιώσουμε λίγο αργότερα) και σε λιγότερο από 2 μήνες απο την προηγούμενη δήλωσή του, ο Υπουργός Οικονομικών αναιρεί & διαψεύδει τον ίδιο του τον εαυτό και προχωρά σε νέα φορολόγηση που θα φτάσει έως και τα 10 € ανα τμ κατοικίας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά σκοπεύει να χρησιμοποιήσει και την ΔΕΗ ως φοροεισπρακτικό μηχανισμό, ώστε να ελαχιστοποίησει τις απώλειες απο εργαζόμενους που θα αρνηθούν την πληρωμή.

Τέτοιες "ανατροπές" στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης, έχουνε δει ουκ ολίγες φορές τα ματάκια μας, τα τελευταία 2 "περίφημα" χρόνια. Απο τα "λεφτά υπάρχουν" πήγαμε ύστερα στο "που πήγαν τα λεφτά ?", απο το "αν παγώσουμε τους μισθούς, θα παγώσουμε την αγορά" και το "αν αυξήσουμε τους φόρους στην μεσαία τάξη, θα μειώσουμε την αγοραστική τους δύναμη" τα οποία θα οδηγούσαν στην κατάρρευση, φτάσαμε στις μειώσεις μισθών και συντάξεων κατα 20 και 30% ... δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε, τα ξέρετε τα περισσότερα ...

Αν αυτό το φαινόμενο παρατηρηθεί εντελώς επιφανειακά, τότε πολύ πιθανόν είναι, ο παρατηρητής να καταλήξει στην (καλλιεργούμενη απο τα αστικά μέσα) επικρατούσα άποψη της κοινωνίας, δηλαδή, πως η κυβέρνηση αποτελείται απο μερικούς ηλίθιους ή άχρηστους πολιτικούς, που δεν γνωρίζουν που πατούν και που βρίσκονται. Πέρα δηλαδή απο τα υπόλοιπα κοσμητικά επίθετα που ακολουθούν τους αστούς πολιτικούς, όπως προδότες, λαμόγια και κλέφτες. Στην καλύτερη περίπτωση, θα θεωρήσει πως απλά ψεύδονται ώστε να βολέψουν τους εαυτούς τους (κάτι το οποίο ισχύει μερικώς, αλλά στις βαθύτερες αιτίες τα χαλάμε πάλι) ή πως οι "κερδοσκόποι" μας πιέζουν οπότε και το ελληνικό κράτος πρέπει να απαντήσει με νέα φορομπηχτικά μέτρα.


Φυσικά και η σημερινή γενιά αστών πολιτικών, δεν είναι συγκρίσιμη με προηγούμενες γενιές, ούτε ως προς την παρουσία και την φαινομενική ευστροφία τους, ούτε βεβαίως ως προς τον τρόπο με τον οποίο λαμβάνουν και παρουσιάζουν στον λαό, τις αποφάσεις της αστικής τάξης. Αυτό βεβαίως δεν έχει να κάνει με το ότι οι σημερινοί πολιτικοί είναι "βλάκες", "ηλίθιοι" ή "άχρηστοι". Απεναντίας θα έλεγα, πρόκειται για την πιο οργανωμένη, ενημερωμένη και αποφασισμένη φουρνιά πολιτικών, που έχει παρουσιάσει ποτέ το αστικό πολιτικό σύστημα. Και αυτό τους κάνει και ιδιαίτερα επικίνδυνους για τον λαό. Μην ξεχνάμε, πως το σύστημα, η αστική τάξη, το μεγάλο κεφάλαιο, 

επιλέγει τους ανθρώπους που έχει ανάγκη ώστε να το εκπροσωπήσουν, και όχι το αντίθετο. Αυτοί οι άνθρωποι γεννήθηκαν απλά μέσα στο κατάλληλο περιβάλλον, απέκτησαν ταξική συνείδηση και ταξικό προσανατολισμό και γαλουχήθηκαν με τις αρχές τις οποίες υπηρετούν πιστά σήμερα.

Για εμάς η κυρίαρχη αυτή άποψη, πως έχουμε ανόητους και ανίκανους πολιτικούς, είναι λανθασμένη και παραπλανητική, πέρα για πέρα. Οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, ποιόν εκπροσωπούν και προς τα που θέλουν να οδηγήσουν τις εξελίξεις (δηλαδή υπηρετούν τις ανάγκες του κεφαλαίου, εκπροσωπούν την αστική τάξη, επιδιώκουν την επιβίωση του Καπιταλισμού με κάθε κόστος και όλα τα παραπάνω με γνώμονα το στενό βραχυχρόνιο προσωπικό τους όφελος). Ο λαός είναι αυτός που δεν γνωρίζει (προς το παρόν θέλω να πιστεύω) ... Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν είναι ούτε προδότες, καθώς στην ουσία δεν προδίδουν την τάξη τους και τα στενά τους συμφέροντα. Προδοσία θα έπρατταν εαν τάσσονταν υπερ του λαού, και πρόδιδαν την εμπιστοσύνη που τους έδειξε το κεφάλαιο ώστε να τους τοποθετήσει στις θέσεις που βρίσκονται ...

Χρήσιμος χάρτης για να κατανοήσετε την ταξική σας θέση σε αυτό το σύστημα.

 Α) Εάν βρίσκεσται στην κορυφή της πυραμίδας τότε είσαστε τυχεροί καθώς γεννηθήκατε ως μέρος της αστικής τάξης και δεν κατανοώ τον λόγο για τον οποίο διαβάζετε αυτήν την σελίδα. Θα έπρεπε να είστε στην επιχείρησή σας ώστε να συνεχίσετε να παίζετε το Strategy Game, "Ποιός θα γίνει Μονοπώλιο σήμερα?". Για το πόπολο μην ανησυχείτε, φροντίζουν για αυτούς οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι σας.

Β) Εαν βρίσκεστε σε κάποια απο τις ενδιάμεσες θέσεις, τότε πάλι είστε τυχεροί, καθώς έχετε την ευκαιρία να γευτείτε μερικές απο τις απολαύσεις της ζωής. Μην σας απασχολεί τι κάνουν οι απο κάτω σας, συντονιστείτε στο όνειρο να κάνετε παρέα στους απο πάνω σας. Να παρακαλάτε μονάχα μην εμφανιστεί καμία οικονομική κρίση και σας στείλουν οι απο πάνω, στον πάτο της πυραμίδας. Ουπς, έχουμε κρίση, λυπάμαι χάσατε ...

Γ) Εάν βρίσκεστε στον πάτο της παραπάνω πυραμίδας, τότε τι να σας κάνουμε και  εμείς ... φταίει η γκαντεμιά σας που γεννηθήκατε εκεί. Στην ουσία όμως έχετε ακόμα δυο επιλογές. Είτε να παρακαλέσετε έναν από τους Θεούς που έχει εφεύρει η ανθρωπότητα, να σας κρατήσει μια καλύτερη θέση στην "επόμενη ζωή", είτε να οργανωθείτε και να γίνετε ο τροχός της εξέλιξης σε τούτη εδώ, που είναι και η μοναδική σας πραγματική ζωή.

Άρα αφού είναι ικανοί αστοί πολιτικοί και γνωρίζουν τι συμβαίνει και προς ποιά κατευθυνση οδηγούν τις εξελίξεις (ή τουλάχιστον επιθυμούν να οδηγήσουν), γιατί υπάρχει αυτός ο πασιφανής αποσυντονισμός και η έλλειψη σοβαρότητας και σταθερότητας όσον αφορά τις πολιτικές και οικονομικές τους αποφάσεις ? Το παραπάνω βεβαίως δεν ισχύει μονάχα για την ελληνική κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, αλλά αυτή η αλλοπρόσαλη συμπεριφορά χαρακτηρίζει σήμερα την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και κομμάτων.


Το έχουμε πει και θα το λέμε συνεχώς, πως οι λαοί είναι τυχεροί που οι καπιταλιστές δεν συμπεριφέρονται ως ένα ενιαίο σύνολο, ως μια συλλογικότητα που προσπαθεί να υπερασπιστεί τα κοινά της συμφέροντα, αλλά ως μεμονωμένοι καπιταλιστές, ως μεμονωμένες επιχειρήσεις ή όμιλοι, που σε περιόδους ευφορίας δημιουργούν τραστ και λυκοσυμμαχίες, τα οποία σμπαραλιάζονται σε περιόδους ύφεσης. Αναλόγως συμπεριφέρονται και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, οι οποίοι ουσιαστικά εκπροσωπούν όχι αόριστα το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά συγκεκριμένες ομάδες επιχειρηματιών ο καθένας. Όσο το σύστημα πάει ρολόι, όλοι έχουν τους ανθρώπους τους σε διάφορες θέσεις και εξυπηρετούνται απο τον θεσμικό ρόλο του αστικού κράτους, που είναι ουσιαστικά ο διαιτητής του παιχνιδιού. Όταν όμως το πράμα χαλάει, τότε πάνε και οι συνεργασίες, πάνε και οι συμμαχίες και ο καθένας πλέον παίζει για την πάρτη του, πιέζοντας πολιτικά για την εξυπηρέτηση των δικών του συμφερόντων. Όπως βλέπετε, ο εργαζόμενος λαός που αποτελεί το γρανάζι της παραγωγής του πλούτου, όχι απλά δεν συμμετέχει σε αυτό το παιχνίδι, αλλά συνήθως δεν γνωρίζει καν πως αυτό, παίζεται.

Σε αυτήν την φάση λοιπόν, εκτιμούμε πως ο αποσυντονισμός του πολιτικού κόσμου, όσο αναφορά τα μέτρα που λαμβάνονται και ακυρώνονται, τους φόρους που δεν επιλέγονται αλλά τελικά εφαρμόζονται, αποτελούν εκτός απο απόδειξη ότι έχουμε εισέλθει σε ένα είδος εργαστηρίου οικονομικών πειραμάτων για την εφεύρεση "καπιταλιστικών αντιβιοτικών" και ως ένδειξη της σοβαρότατης ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης που λαμβάνει χώρα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Απο τις πλειοψηφούσες φωνές που μιλούν για ένα ακόμα πιο (επιθετικό) φιλελεύθερο περιβάλλον έως αυτούς που μιλούν για περισσότερο έλεγχο απο τα κράτη και τάχα μου, επίλυση της κρίσης με μέτρα που θυμίζουν το New Deal του Ρουζβελτ. Από τις φωνές που σκούζουν για την εκδίωξη της Ελλάδας και άλλων απο το ευρώ, μέχρι τις φωνές Γερμανών κεφαλαιοκρατών, που επιθυμούν την Γερμανία εκτός ευρώ και τους υπόλοιπους να πάνε να κουρεύονται ... Υπάρχουν απο την άλλη Έλληνες καπιταλιστές που επιδιώκουν την επιστροφή της δραχμής καθώς έτσι θα υπερασπιστούν καλύτερα το συμφέρον τους, ενώ άλλοι τρέμουν στην ιδέα της επιστροφής στην δραχμή, όχι γιατί αγχώνονται για την οικονομία της χώρας, αλλά διότι τα επιχειρηματικά τους σχέδια είναι εξαρτημένα απο την οικονομική διασύνδεση της Ευρώπης.

Εκτός δηλαδή απο την σκόπιμη σύγχηση που προσπαθούν να προκαλέσουν με την τρομοκρατία περι χρεωκοπίας, ο αποσυντονισμός των αστικών πολιτικών δυνάμεων και τα συνεχή "τετ α κε" , μάλλον περισότερο είναι αποτέλεσμα των παραπάνω, παρά λόγω αμηχανίας ή άγχους, πόσο μάλλον λόγω ανικανότητας. Σε όλες όμως τις περιπτώσεις δεν πρέπει να αγνοούμε, πως είτε πρόκειται για το μνημόνιο, είτε πρόκειται για το ΔΝΤ, είτε πρόκειται για το ευρωομόλογο, είτε πρόκειται για την απόφαση τάδε ή για την απόφαση τούδε, ο κοινός παρανομαστής του αστικού κόσμου, όσο αυτός θα έχει την εξουσία, θα είναι ο ταξικός πόλεμος απέναντι στον εργαζόμενο λαό. Αυτό δεν θα αλλάξει, παρά μόνο με την αλλαγή της τάξης που θα διαχειρίζεται την εξουσία.