από redflyplanet
Κοντά στα νιάτα και εμείς οι μανάδες και πατεράδες τους, οι γιαγιάδες και παππούδες, δύο και τρείς γενιές κομμουνιστών, αγωνιστών. Κοντά στα νιάτα σημαντικοί καλλιτέχνες, πνευματικοί άνθρωποι που με το έργο και την παρουσία τους δίνουν πνοή και ποιότητα στην πολιτική δράση και τον πολιτισμό.
Είναι μια γενιά νέων κομμουνιστών και κομμουνιστριών που αν και βρίσκεται πολύ μακριά από μεγάλους σταθμούς της ιστορίας του κόμματος, του εργατικού, του λαϊκού κινήματος της χώρας μας, αν και είναι η γενιά που γεννήθηκε και μεγαλώνει με την αντικομμουνιστική υστερία, με τόνους λάσπης για τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε τον 20ό αιώνα, παρ’ όλα αυτά συνειδητά αγωνίζεται, πιστεύει, ονειρεύεται και μάχεται για το παρόν και το μέλλον που δεν είναι ο καπιταλισμός, αλλά ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός.
Τα παιδιά της ΚΝΕ σήμερα παλεύουν για το σοσιαλισμό χωρίς αμηχανία και κόμπλεξ απέναντι στο δικαιολογημένο ερώτημα «τι συνέβη, γιατί επικράτησε στις χώρες του σοσιαλισμού η αντεπανάσταση». Το 18ο συνέδριο και αφού προηγήθηκε μια μακρόχρονη επεξεργασία στην βάση και πολύτιμου αρχειακού υλικού, με συλλογική διαδικασία δίνει βασικές και ουσιαστικές απαντήσεις στο βασανιστικό αυτό ερώτημα. Εξοπλίζει με νέα δύναμη να αντιπαλέψουμε το καπιταλισμό, σύστημα που καθημερινά σαπίζει, γίνεται όλο και πιο βάρβαρο, δεν μεταρρυθμίζεται προς όφελος των λαών.
Το επόμενο διάστημα θα κυκλοφορήσει πλατιά, το δοκίμιο της ιστορίας του Κόμματος που δίνει επίσης γνώσεις, στοιχεία και κυρίως απαντήσεις για την πολυσήμαντη ιστορική περίοδο 1949-1968. Είναι και αυτό πολύτιμο όπλο γνώσης και προβληματισμού, όχι μόνο για τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες αλλά και για όλους εκείνους που θέλουν να μάθουν για την σύγχρονη περίοδο του ελληνικού καπιταλισμού, τις διεθνείς εξελίξεις και πιο ιδιαίτερα στο καθοριστικό πεδίο που είναι αυτό της οικονομίας.
ΚΚΕ κόμμα παντός καιρού, με ικανότητα πρόγνωσης, με ικανότητα συσπείρωσης, συνεργασίας και οργάνωσης, στα εργοστάσια και στους τόπους δουλειάς πριν απ' όλα, παντού όπου ο λαός υποφέρει και αναζητεί διέξοδο και λύσεις.
Θέλει γερά κότσια σήμερα για να μείνεις σταθερός, αταλάντευτος μαχητής σε μια περίοδο όπου σε κάθε βήμα σου αντιμετωπίζεις οξυμμένα προβλήματα, το δράμα της ανεργίας, τη συστηματική προσπάθεια να κυριαρχήσει ο ατομικός εγωισμός και η εγωπάθεια, η ναρκοκουλτούρα που καλλιεργεί τώρα επίσημα η κυβέρνηση, το κυνήγι της χίμαιρας των προσωπικών ευκαιριών.
Θέλει γερά κότσια σήμερα να δηλώνεις ανυπακοή και απειθαρχία στο αστικό πολιτικό σύστημα και τους άδικους, εκμεταλλευτικούς νόμους του, να παίρνεις καθαρή στάση απέναντι στο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και να μη σε τυφλώνουν τα προσχήματα για την εξαπόλυσή του.
Αρκετοί μας ρωτούν γιατί, τώρα που ο λαός έχει χάσει σχεδόν τα πάντα, δεν έχει ακόμα ξεσηκωθεί ώστε να επιβάλλει άμεση ανατροπή της σημερινής κατάστασης, ή τουλάχιστον να αποτρέψει τα πιο επώδυνα, βάρβαρα μέτρα.
Βεβαίως το εργατικό, το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα είναι πίσω από τις ανάγκες. Όμως ας κάνουμε μια σύγκριση με την κατάσταση του κινήματος στην Ευρώπη, ακόμα και σε πολλές χώρες του κόσμου. Τότε θα δούμε ότι στην Ελλάδα τα τελευταία 10- 15 χρόνια έγιναν σημαντικοί αγώνες, που δεν μπορούν να συγκριθούν με όλους τους προηγούμενους. Οι σημερινοί αγώνες παρά τις αντιφάσεις που έχουν και τα υπαρκτά προβλήματα και αδυναμίες, είναι πολύ πιο μπροστά από τους αγώνες των προηγούμενων δεκαετιών, που συνήθως στρέφονταν σε ορισμένα άμεσα αιτήματα για τη βελτίωση των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης.
Σήμερα δυναμώνει η τάση της γενικότερης ρήξης, της άμεσης σύγκρουσης όχι μόνο με τις κυβερνητικές αποφάσεις και επιλογές, αλλά της σύγκρουσης με το ίδιο το αστικό πολιτικό σύστημα, την εξουσία των μονοπωλίων, τις επιλογές της ΕΕ. Η διαπάλη που αναπτύσσεται μέσα στις γραμμές του εργατικού και λαϊκού κινήματος σήμερα είναι σε πολύ ανώτερο επίπεδο από τη δεκαετία του ‘70 και του ‘80.
Επείγει να βελτιωθεί ριζικά αν είναι δυνατόν ο συσχετισμός δυνάμεων στο εργατικό κίνημα, στο κίνημα των αυτοαπασχολουμένων, της φτωχής αγροτιάς, στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ. Στο ζήτημα αυτό πρέπει όλοι μας να συγκεντρώσουμε την κύρια προσοχή μας, είναι το κλειδί για τις εξελίξεις.
Όλα τα κόμματα στην χώρα μας, με τις όποιες διαφορές και ανταγωνισμούς έχουν μεταξύ τους αναφέρονται στην κρίση αξιοπιστίας και φερεγγυότητας του συστήματος. Δηλαδή στην πραγματικότητα αναγνωρίζουν ότι το αστικό πολιτικό σύστημα δεν πείθει το λαό όπως στο παρελθόν για την αναγκαιότητα λόγου χάρη του Μνημονίου, των θυσιών για το χρέος και την χρεοκοπία. Ξέρουν καλά ότι το ΚΚΕ έχει μεγάλη συμβολή στην κρίση αξιοπιστίας του συστήματος.
Αισθάνονται πανικόβλητοι μπροστά στην επικείμενη κοινωνική έκρηξη που θα θέσει σε αμφισβήτηση την αστική νομιμότητα και τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες.
Εμείς έχουμε υποχρέωση να καταπολεμήσουμε τις γνωστές αδυναμίες και ελλείψεις μας, ώστε η δυσαρέσκεια ενός μεγάλου μέρους της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου και δοκιμαζόμενου λαού να μετατραπεί σε θέληση οργανωμένης σχεδιασμένης πάλης, ρήξης και ανατροπής της αστικής εξουσίας προς όφελος της εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Για τη λαϊκή οικονομία που θα μετατρέψει σε κοινωνική ιδιοκτησία τον πλούτο που διαθέτει η χώρα, θα αξιοποιήσει τις υπαρκτές αναπτυξιακές δυνατότητές της υπέρ της κοινωνικής λαϊκής ευημερίας χωρίς δεσμεύσεις και εξαρτήσεις από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Καλοπροαίρετοι αγωνιστές, απλοί άνθρωποι ίσως να αναρωτηθούν αν είναι επίκαιρη η πολιτική πρόταση του Κόμματος, σε μια περίοδο που ένα πολύ μεγάλο μέρος του λαού αδυνατεί να πληρώσει τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και του νερού ακόμα, τα χαράτσια που μας στέλνουν για το σπίτι μας για τη δήθεν αλληλεγγύη των ανέργων.
Και τα δύο μας ενδιαφέρουν εξ ίσου, και η ανακούφιση των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και η πάλη για την εξουσία. Όποιος βάζει τεχνητά τείχη ανάμεσά τους, ουσιαστικά καταδικάζει τον λαό σε μόνιμη αδυναμία παρέμβασης και υποχώρησης.
Εμείς, λόγου χάρη, διεκδικούμε διαγραφή του χρέους και όχι αναδιαπραγμάτευση, γιατί η αναδιαπραγμάτευση είναι χρεοκοπία που θα την πληρώσει βαριά ο λαός, ανοίγει το δρόμο σε νέο δανεισμό. Δεν υποστηρίζουμε το ευρωομόλογο που όλα τα κόμματα στηρίζουν γιατί μας οδηγεί σε φαύλο κύκλο.
Ποια κυβέρνηση, ποια εξουσία μπορεί να διαγράψει το χρέος, χωρίς ποινές και αντίποινα; Ή ποια κυβέρνηση, ποια εξουσία είναι σε θέση να αντιπαλέψει τα αντίποινα κινητοποιώντας τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας και τη λαϊκή δράση;
Λαϊκή κυριαρχία και καπιταλιστική ιδιοκτησία είναι ασυμβίβαστα 100% μεταξύ τους.
Είναι μόνον η κυβέρνηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας, που θα απαλλάξει τη χώρα από τις δεσμεύεις τις ΕΕ, από τα δεσμά του ιμπεριαλισμού, θα απαλλάξει τη χώρα από την καπιταλιστική, τη μονοπωλιακή ιδιοκτησία. Η κοινωνικοποίηση και δίπλα της η συνεταιριστικοποίηση, διαμορφωμένες σε πανεθνικό σχεδιασμό με βασικό πυρήνα τον εργατικό έλεγχο από τα κάτω προς τα πάνω, θα γίνουν η προωθητική δύναμη μιας ανάπτυξης που καταργεί την ανεργία, την άναρχη ανάπτυξη, κατανέμει πλήρως την εργατική δύναμη και τα μέσα παραγωγής στους διάφορους κλάδους παραγωγής. Ένα μέρος του κοινωνικού προϊόντος θα κατανέμεται ανάλογα με την εργασία που μέτρο έχει το χρόνο εργασίας, ενώ ένα άλλο μέρος όπως είναι η παιδεία, η υγεία, η στέγη, τα φάρμακα, το νερό, η θέρμανση διανέμεται ισότιμα με βάση τις ανάγκες.
Οι επενδύσεις δεν θα καθορίζονται από το μονοπωλιακό κέρδος αλλά θα έχουν ως κριτήριο την απαλλαγή της χώρας από κάθε μορφή εισαγωγικής εξάρτησης, θα διαμορφώνουν εσωτερική συσσώρευση που θα υπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες και τη συνεχή ανάπτυξη του νέου συστήματος, τις ισότιμες διεθνείς σχέσεις, όσο αυτό γίνεται δυνατό.
Να ποιες είναι οι εγχώριες δυνατότητες της χώρας:
Ο ορυκτός πλούτος
Οι σημαντικές εγχώριες ενεργειακές πηγές
Η βιομηχανική παραγωγή που μπορεί να καλύψει τις εγχώριες ανάγκες του κλάδου των κατασκευών, τις ανάγκες διατροφής σε συνδυασμό με τη σημαντική μηχανοποίηση της γεωργίας και την ήδη συγκεντρωμένη κτηνοτροφία.
Είναι η Βιομηχανία μετάλλου. Η Ναυτιλία - ο κλάδος ο ναυπηγοεπισκευαστικός.
Όταν η Ελλάδα διαθέτει σημαντικές πηγές ανάπτυξης, όταν ακόμα και σήμερα κατατάσσεται στην 25η χώρα στην κλίμακα των πλουσίων χωρών, είναι δυνατόν σήμερα να ανεχθούμε να μας κόβουν μισθούς και συντάξεις, να κάνει το κράτος στάση πληρωμών, να μας κόβουν φάρμακα και εξετάσεις;
Που θα βρεί πόρους η λαϊκή εξουσία;
Θα εξοικονομήσει σημαντικούς πόρους που σπαταλούνται σήμερα για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της εξουσίας των μονοπωλίων.
Θα καταργηθεί η χρηματική αφαίμαξη και ληστεία που επιβάλλει η καπιταλιστική ιδιοκτησία, θα καταργηθούν τα διάφορα πακέτα που αδειάζουν τα κρατικά ταμεία για να στηρίζονται οι μονοπωλιακοί όμιλοι.
Θα διαγραφεί το δημόσιο χρέος
Θα καταργηθούν οι στρατιωτικές δαπάνες για τα σχέδια του ΝΑΤΟ (π.χ. αποστολές στο Κόσσοβο, στο Αφγανιστάν).
Η παραγωγικότητα της εργασίας θα ανέβει με την αξιοποίηση των τεχνολογιών και με τη συμμετοχή του λαού στον εργατικό έλεγχο. Μακριά από το κυνήγι της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας θα επιτυγχάνεται η μείωση των δαπανών εργασίας και υλών με ταυτόχρονη αύξηση παραγόμενου αποτελέσματος.
Ας υποθέσουμε ότι πέφτει η κυβέρνηση, πράγμα που και εμείς το θέλουμε, και στη θέση της αναδειχθεί η κυβέρνηση των αυτοαποκαλούμενων «προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων» που φαντασιώνεται ότι θα διαπραγματευθεί τη μείωση του χρέους και θα καταργήσει το Μνημόνιο. Καταργώντας το Μνημόνιο και χωρίς να πειράξει την μονοπωλιακή ιδιοκτησία, το μόνο που θα πετύχει είναι τα μονοπώλια να ανασυνταχθούν και να πάρουν εκδίκηση, ο λαός ανέτοιμος και αποπροσανατολισμένος θα απογοητευθεί. Θα φουντώσει το γνωστό κίνημα της «κατσαρόλας».
Ας μας πουν οι εραστές μιας τέτοιας κυβέρνησης, σε ποια χώρα έγινε μια τέτοια πολιτική εναλλαγή και αν αυτή κατάφερε τελικά να επιβιώσει και να μη έλθουν τα πράγματα ξανά προς τα πίσω.
Έτσι δεν έγινε με τη κυβέρνηση της «επανάστασης των γαρυφάλλων στην Πορτογαλία»», με την κυβέρνηση των σοσιαλιστών του ηρωικού ιδεαλιστή Αλλιέντε, με την κυβέρνησης των Σαντινίστας στη Νικαράγουα; Και μάλιστα σε μια περίοδο που ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων ήταν πολύ καλύτερος σε σχέση με το σημερινό, και ο εσωτερικός συσχετισμός επίσης περιέκλειε δυναμική που έμεινε αναξιοποίητη αφού η εργατική τάξη δεν μπόρεσε ή δεν κλήθηκε να παίξει τον ρόλο της.
Αλλά ας δούμε και σήμερα τι συμβαίνει. Οι λεγόμενες κεντροαριστερές κυβερνήσεις της Ευρώπης, σε ορισμένες περιπτώσεις με την συμμετοχή και Κομμουνιστικών Κομμάτων δεν ξεχώρισαν σε τίποτε σε σύγκριση με τις φιλελεύθερες και κεντροδεξιές, ακόμα και απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και κατοχή.
Ας δούμε όλες τις αντιφάσεις που διέπουν την μπολιβαριανή διαδικασία στην Βενεζουέλα. Πρόεδρος Τσάβες, με κυβέρνηση και κοινοβούλιο που αποφασίζει διαφορετικά από τις προεδρικές έστω διακηρύξεις. Ο κρατικός έλεγχος σε στρατηγικούς τομείς ή και η κρατικοποίηση ορισμένων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, δεν αλλάζει ριζικά την κατάσταση. Τα μονοπώλια κάνουν κουμάντο, η αντίδραση ανασυντάσσεται. Η διανομή της γης των καπιταλιστών γαιοκτημόνων σε εργάτες γης, που έγιναν μικροϊδιοκτήτες, αναπαράγει την καπιταλιστική ιδιοκτησία καθώς οι γαιοκτήμονες ξαναγοράζουν τη γή από τους φτωχούς αγρότες.
Δείτε την πολιτική κατάσταση στην Κύπρο, πρόεδρος κομμουνιστής, η χώρα δεσμευμένη στην ΕΕ, η κυβέρνηση και το κοινοβούλιο αποφασίζουν μέτρα λιτότητας, ενώ το σχέδιο ανατροπής του προέδρου καλά κρατεί.
Δείτε και την άλλη πλευρά όμως, η σοσιαλιστική Κούβα κατάφερε ως σήμερα να σταθεί στα πόδια της, μόνη της και εν μέσω βάρβαρου ιμπεριαλιστικού εμπάργκο και επέμβασης. Η αντοχή δεν είναι ηθικό ζήτημα, είναι δυνατή όταν ο λαός έχει την ιδιοκτησία και την εξουσία.
Άλλο πράγμα είναι να χάσεις την εξουσία ή να μη την πάρεις λόγω συσχετισμού και άλλο πράγμα είναι να παραιτείται η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της από την κατάκτησή της.
Το γεγονός ότι σήμερα φέρνουμε στην επικαιρότητα το πρόβλημα της εξουσίας καθόλου δεν μας αποτραβά από τα ασφυκτικά προβλήματα του λαού, από την καθημερινότητα του ανέργου, του συνταξιούχου, του αυτοαπασχολούμενου. Αντίθετα, εφοδιάζει το λαό με τη δυνατότητα να αντεπιτεθεί, να διεξάγει πιο αποτελεσματικό αγώνα.
Άμεσο και πρακτικό ζήτημα δράσης είναι να αντιπαλέψουμε το κυβερνητικό σχέδιο, το ευρωπαϊκό σχέδιο σωτηρίας της ελληνικής οικονομίας, όπως υποκριτικά το αποκαλούν.
Αυτό το σχέδιο δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σχέδιο χρεοκοπίας της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Είναι σχέδιο σωτηρίας της κερδοφορίας των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, του μεγαλύτερου μέρους των μονοπωλίων, εξαλείφει τα ίχνη των κοινωνικών κατακτήσεων που έμειναν ύστερα από την λαίλαπα που εξαπολύθηκε με την συνθήκη του Μάαστριχτ.
Βρισκόμαστε τώρα - σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα από ό,τι μπορούσαμε να προβλέψουμε και εμείς - σε μια φάση που συζητείται ένας νέος γύρος ελεγχόμενης χρεοκοπίας καθώς και η προοπτική της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας. Δεν είναι κάτι το απίθανο, εάν η κρίση προχωρήσει στην Ιταλία και την Ισπανία, χτυπήσει για τα καλά την πόρτα της Γαλλίας.
Θα έχουμε φυγόκεντρες τάσεις από την ΕΕ, κάποιες χώρες θα αποβληθούν από την Ευρωζώνη. Θα έχουμε ακόμα μεγαλύτερη αστάθεια στο αστικό πολιτικό σύστημα, οπωσδήποτε και στην Ελλάδα και αλλού. Ενδεχομένως θα υπάρχει περίοδος δυσκολίας σχηματισμού μιας αστικής κυβέρνησης, αλλεπάλληλες εκλογικές μάχες, απότομη πτώση κυβερνήσεων, ανακατατάξεις.
Γι' αυτό το ενδεχόμενο ο αντίπαλος στην Ελλάδα και στην Ευρώπη προετοιμάζεται παρασκηνιακά κυρίως αναζητώντας κυβερνήσεις συνεργασίας. Μετακομίζει τη συμπάθεια από το ένα αστικό κόμμα στο άλλο, ψάχνει για το σχηματισμό κεντροδεξιών ή κεντροαριστερών κυβερνήσεων, ενώ προτιμά το λεγόμενο μεγάλο συνασπισμό συνεργασίας ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Ετοιμάζεται επίσης με σχέδια αντικομμουνιστικής και λαϊκής καταστολής. Αυτό το σχέδιο θα περάσει και μέσω του δημοψηφίσματος που ετοιμάζει το ΠΑΣΟΚ.
Εκτός των άλλων το δημοψήφισμα έρχεται παραπλανητικά ως υποκατάστατο των εκλογών, τις οποίες και εμείς υποστηρίζουμε.
Η αστική τάξη της χώρας προετοιμάζεται με συμμετοχή σε νέο γύρο ανάφλεξης περιφερειακών εστιών πολέμου. Άλλωστε όλες οι προϋποθέσεις υπάρχουν, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή, για μια τέτοια εξέλιξη.
Η εργατική τάξη, ο λαός δεν πρέπει από τώρα να προετοιμάζεται ιδεολογικοπολιτικά και οργανωτικά για μια τέτοια εξέλιξη;
Ή θα αφήσει τους επάνω να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους και να δώσουν μια νέα μορφή στο πολιτικό σύστημα, στην ουσία πιο βάρβαρη και αυταρχική;
Η ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΣΑ ΔΕΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΠΟΔΙΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΤΟΥ ΠΑΚΕΤΟΥ «ΣΩΤΗΡΙΑΣ είτε του σοσιαλδημοκρατικού είτε του φιλελεύθερου»
Άμεση αντίδραση με στάση πληρωμών, αυτή είναι η απάντηση στο επιχείρημα της κυβέρνησης ότι θα ζήσουμε δύο κολασμένους μήνες. Εμείς πρέπει να κάνουμε τη ζωή της κυβέρνησης, της Τρόικα κόλαση.
Το ερώτημα λοιπόν που εμείς βάζουμε στο λαό:
Ως πότε θα ζεις με έναν τέτοιο εκβιασμό ή πληρώνεις ή αργοπεθαίνεις στη φτώχεια;
Θα αφήσουμε τον οφειλέτη στη ΔΕΗ, στην εφορία να χάσει το σπίτι του, να μπει ακόμα και στη φυλακή;
Στηρίζουμε, ενθαρρύνουμε, και βεβαίως συμμετέχουμε σε ένα παλλαϊκό κίνημα, οργανωμένο από τα συνδικάτα, μαζικές οργανώσεις γυναικών και νέων, λαϊκές επιτροπές, άλλες μορφές οργάνωσης, κίνημα που αρνείται να πληρώσει τα χαράτσια, διεκδικεί να πληρώσει το κεφάλαιο, τα μονοπώλια.
Στηρίζουμε κάθε προσπάθεια να μπει φραγμός στη δημιουργία, από την εργοδοσία, επιχειρησιακών σωματείων, είμαστε στην πρώτη γραμμή της προσπάθειας για να γίνουν τα κλαδικά σωματεία μαζικά, οργανωτές του ταξικού αγώνα, με μαζική εργατική συμμετοχή στις συνελεύσεις, στις επιτροπές αγώνα, στις σωματειακές επιτροπές.
Είμαστε σταθερά στην πρώτη γραμμή για να αποκτήσει ουσία και πόδια κάτω, στο λαό, η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους, με τη φτωχή αγροτιά, με τις οργανώσεις των γυναικών, των φοιτητών, σπουδαστών, των μαθητών.
Στηρίζουμε και πρωτοστατούμε στο κίνημα της εργατικής, λαϊκής οικογένειας που θα κληθεί να πληρώνει τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων, καθώς η κυβέρνηση έχει κάνει στάση πληρωμών στις σχολικές επιτροπές των δήμων.
Ούτε ένα ευρώ δεν πρέπει να πληρώσει η εργατική, λαϊκή οικογένεια.
Στηρίζουμε και παλεύουμε να μη στερηθεί ούτε ένας φοιτητής, σπουδαστής δωρεάν στέγη και σίτιση, να μην υπάρξει οικογένεια που δεν θα στείλει το παιδί της στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο και στα ΤΕΙ για οικονομικούς λόγους, τα έξοδά του.
Στηρίζουμε, είμαστε στην πρώτη γραμμή για να μη πληρώνουν φάρμακα και εξετάσεις οι λαϊκές οικογένειες, για να ξαναμπούν στη λίστα φάρμακα ευρείας χρήσης. Ούτε ένα ευρώ δεν πρέπει να πληρώσει η λαϊκή οικογένεια για εξετάσεις ή θεραπεία στα νοσοκομεία.
Στηρίζουμε και αναπτύσσουμε δράση για την κατάργηση των διοδίων.
Στηρίζουμε και συμμετέχουμε στη δράση να παρεμποδιστεί η εφαρμογή του νόμου για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ, των κατευθύνσεων για να λειτουργούν τα σχολεία ως ΑΕ.
Αναπτύσσουμε πρωτοβουλίες για την προστασία των ανέργων, ενάντια στη νέα μορφή ανεργίας που αντιπροσωπεύει η εργασιακή εφεδρεία που αφορά το δημόσιο και φθάνει μέχρι τους εργαζόμενους στα κέντρα και τους οργανισμούς που αφορούν την πρόληψη της ναρκοεξάρτησης, τη θεραπεία και κοινωνική επανένταξη, την αντιμετώπιση προβλημάτων ψυχικής υγείας. Είμαστε ριζικά αντίθετοι στο νόμο που φέρνει η κυβέρνηση που η φιλοσοφία του είναι η υποστήριξη της χρήσης χασίς, η συντήρηση της εξάρτησης με τη μεθαδόνη.
Συμμετέχουμε και πρωτοστατούμε στις κινητοποιήσεις για αποκλειστικά δημόσια δωρεάν υγεία και βεβαίως πρόληψη, για ισότιμες δωρεάν παροχές σε όλους ανεξάρτητα που εργάζονται ή δεν εργάζονται, κινητοποιούμαστε για την εξασφάλιση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων.
Όλοι για έναν και ένας για όλους
Νομιμοποιείται σήμερα η μη πληρωμή χαρατσιών, τα χαράτσια μέσα από τη ΔΕΗ, με τα χαρτιά της Εφορίας. Και να μην υπάρχουν ποινές.
Να διεκδικήσουμε δημόσια έργα που υπηρετούν κοινωνικές ανάγκες και εξασφαλίζουν σταθερή εργασία. Πρέπει να γίνουν έργα αποχετευτικά, αντιπλημμυρικά, αντισεισμικής θωράκισης, να κτισθούν χιλιάδες εργατικές, λαϊκές κατοικίες, να στηριχθούν τα νέα ζευγάρια.
Οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, ο λαός θα βρεθεί μπλεγμένος σε ένα νέο γύρο πολέμων σε βάρος λαών αλλά και σε βάρος της χώρας μας, τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί στο άμεσο μέλλον
Δηλώνουμε για άλλη μια φορά οι λαοί δεν πρέπει να χύσουν το αίμα τους για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών ανταγωνιστών. Ο πόλεμος για την υπεράσπιση των συνόρων μας είναι στενά δεμένος με την πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία και έτσι πρέπει να αναπτυχθεί.
Αυτή τη στιγμή είναι φανερό ότι οξύνονται και μέσα και έξω απ' την ΕΕ οι ανταγωνισμοί τους επίσης με τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κίνα, τη Ρωσία κ.λπ. Το επίκεντρο του ανταγωνισμού αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική. Αυτή η περίφημη αραβική άνοιξη δεν προήλθε, δυστυχώς, από λαϊκή εξέγερση, και όπου έσκασε μύτη η παρέμβαση του εργατικού κινήματος π.χ. στην Αίγυπτο, υποκαταστάθηκε από θολά σχήματα υπό την καθοδήγηση τμημάτων της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών.
Αυτές τις μέρες πρέπει να επαγρυπνούμε καθώς επίκειται η άντληση πετρελαίου από την Κύπρο σε συνεργασία με το Ισραήλ και τις εταιρείες των ΗΠΑ. Στο φόντο αυτού του γεγονότος γίνεται μια προσπάθεια να περιοριστεί η διείσδυση στην περιοχή από την πλευρά της Ρωσίας και της Κίνας, ενώ η Τουρκία δρομολογεί τις βλέψεις της για το Αιγαίο, αφού η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη συμφωνήσει σε νέα εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Στηρίζουμε το δικαίωμα του κυπριακού λαού, της Κυπριακής Δημοκρατίας να κάνει την άντληση και να έχει τη δικιά της ΑΟΖ. Δεν το συζητάμε.
Αργά η γρήγορα βγαίνει στην επιφάνεια το κλασσικό πρόβλημα, πώς συνδυάζεται ο αγώνας για τα κυριαρχικά δικαιώματα με την πάλη κατά του ιμπεριαλισμού, με την πάλη για τη λαϊκή εξουσία.
Μεγαλώνουν οι κίνδυνοι όταν οι λαοί καθοδηγούνται να περάσουν στο πλευρό του ενός ιμπεριαλιστικού άξονα σε βάρος του άλλου. Να υψώσουμε κατηγορηματικό, μαζικό όχι απέναντι στην λεγόμενη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, απέναντι στον υπαρκτό κίνδυνο να πλασαριστεί ένα νέο σχέδιο Ανάν στην Κύπρο. Παλεύουμε για την άμεση αναγνώριση του ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Τα οξυμένα προβλήματα της περιοχής μας δεν μας οδηγούν να ξεχάσουμε το αμερικανικό και ευρωπαϊκό σχέδιο κατά της Κούβας, την πίεση που ασκείται, τους εκβιασμούς στον ηρωικό αυτό λαό να δεχθεί τις καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις. Δεν ξεχνάμε τους 5 κουβανούς ήρωες που είναι φυλακισμένοι στις ΗΠΑ γιατί αποκάλυψαν τα σχέδια κατά της πατρίδας τους.
Ούτε στο πλευρό των ΗΠΑ, ούτε της Γερμανίας, ούτε της Κίνας, ούτε της Ρωσίας, δεν γινόμαστε σύμμαχοι κανενός ιμπεριαλιστή. Πατριωτικός διεθνισμός, ενάντια στον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου.
Ο λαός να μην εγκλωβιστεί σε υποκατάστατα ελπίδας
Να μη χάνεται χρόνος σε αυταπάτες
Τέρμα στα άμαζα συνδικάτα και κλαδικά σωματεία
ΤΕΡΜΑ στο φαινόμενο στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στα γραφεία να μην αναπτύσσεται η πολύμορφη ταξική πάλη, να μη ριζώνει αυτή σε ένα ισχυρό ΚΚΕ και δυνατή ΚΝΕ. Παραμερίστε με μαζικές δημοκρατικές διαδικασίες τους συμβιβασμένους, την εργατική, συνδικαλιστική αριστοκρατία.
Μόνο οι θυσίες του αγώνα πιάνουν τόπο
Εμείς δε φοβόμαστε, ίσα ίσα περιμένουμε και εκτιμάμε ότι στη δράση θα μπουν νέες λαϊκές μάζες. Βεβαίως αυτές οι λαϊκές μάζες δεν έχουν εμπειρία ταξικής πάλης. Αλίμονο αν το ΚΚΕ σταθεί φοβισμένο απέναντι στις λαϊκές μάζες. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι πρέπει να παραιτηθεί το ΚΚΕ από την προσπάθεια ανοιχτά και καθαρά μέσα σ' αυτό το κίνημα να πει τη γνώμη του, όταν αυτό το κίνημα έχει κουσούρια, αδυναμίες, είναι ευάλωτο στα σχέδια του αντίπαλου. Μέσα στο κίνημα πρέπει να γίνεται διαπάλη.
ΠΟΙΟ ΚΟΜΜΑ, ΠΟΙΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΠΟΙΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ
Ποιο κόμμα, ποιοι εργαζόμενοι μπορούν να δώσουν πρώτοι το παράδειγμα στη μαζικοποίηση των σωματείων, στη δημοκρατική λειτουργία του κινήματος με όρους μαζών, στην ανάπτυξη της λαϊκής αυτενέργειας και πρωτοβουλίας, στον πολλαπλασιασμό των μελών των σωματείων που έχουν ενεργό ρόλο και συμμετοχή σε όλα;
Είναι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, είναι οι φίλοι και οπαδοί του κόμματος, είναι οι ριζοσπάστες μαχητές που ανεξάρτητα από τις ιδιαίτερες απόψεις τους άφοβα έχουν καταλήξει στη σημασία συνεργασίας και συμπόρευσης με το ΚΚΕ.
Εδώ κρινόμαστε όλοι, όχι από την προσωπική μας δράση και αυτοθυσία αλλά πάνω απ’ όλα αν ως λαϊκοί ηγέτες εμπνέουμε τη διάθεση οργάνωσης και συμμετοχής στους πολλούς, αν εμπιστευόμαστε τις εργατικές λαϊκές μάζες και τη νεολαία, αν αναγνωρίζουμε τον αποφασιστικό τους ρόλο.
Επομένως οφείλουμε γρήγορα, χωρίς καμία αναβλητικότητα και χρονοτριβή να αποβάλλουμε τα φαινόμενα καμπανιακής δουλειάς χωρίς σχέδιο προοπτικής.
Να βάλουμε τέρμα στο φαινόμενο στο όνομα της ευθύνης και του φιλότιμου να παίρνουμε όλο το βάρος της οργάνωσης του αγώνα, χωρίς να δείχνουμε πρώτα το ενδιαφέρον να παρακινούμε και άλλους, να ζητούμε την γνώμη και την συμμετοχή τους.
Θα πρωτοστατήσουμε στην ανάπτυξη της ενότητας δράσης της εργατικής τάξης ανεξάρτητα των εργασιακών σχέσεων, στην κοινή δράση με τους μετανάστες, στη συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους που υποφέρουν από τα μονοπώλια, τη φτωχή αγροτιά, στην ανάπτυξη παντού ιδιαίτερης δουλειάς που παίρνει υπόψη την ανισότητα της γυναίκας, τις ιδιαίτερες ανάγκες των νέων.
Πρέπει να μπει ένα τέρμα σε συντεχνιακές και τεχνητές διαιρέσεις ανάμεσα στους δημόσιους και ιδιωτικούς εργάτες και υπαλλήλους. Ανάμεσα στους εργατοϋπαλλήλους και στους μικρούς εμπόρους, επαγγελματίες.
Η κοινωνικοπολιτική συμμαχία που βασίζεται στην κοινωνική διαστρωμάτωση και όχι σε αφηρημένες έννοιες, είναι η μόνη συμμαχία που μπορεί να μας βγάλει από τα βάσανα.
Η συμπόρευση με το ΚΚΕ, η ισχυροποίηση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ είναι όρος σήμερα για να αρχίζει να γέρνει η πλάστιγγα υπέρ του λαού.
Οι υπογραμμίσεις και οι επισημάνσεις δικές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου