Κανένα τάμα, μόνο ανειρήνευτη πάλη

Πάνω που πήγαμε να πιστέψουμε πως ο τουρισμός είναι η σωτηρία της πατρίδας άρχισαν τα παράπονα:
«Ντιπ χούλιγκαν αυτοί οι Αγγλοι. Δε φτάνει που ρήμαξαν το Λονδίνο, κυκλοφορούνε και γυμνοί στα Μάλια της Κρήτης», έλεγε μέσες - άκρες ένα από τα σχετικά ρεπορτάζ.
Σ' ένα άλλο ρεπορτάζ, σουβλατζής στο Μοναστηράκι περιέγραφε με απέχθεια στην κάμερα τη σκηνή: Αμερικανοί τουρίστες παίρνουν ένα σουβλάκι και μια κόκα κόλα στα τέσσερα!
Πάει χάλασε ο κόσμος.
Πού είναι εκείνα τα ρεπορτάζ που μαγαζάτορες κυνηγούσαν απεργούς ναυτεργάτες στο λιμάνι του Ηρακλείου «για να κατέβουν οι τουρίστες απ' τα καράβια»; Πού είναι όλοι εκείνοι που περίμεναν στο Μοναστηράκι τους Αμερικανούς τουρίστες να ψωνίσουν τσολιαδάκια; Θυμάται, άραγε, κανείς τις μάχες που έχουν δοθεί για να εξασφαλιστεί το δικαίωμα όλων των εργαζομένων στις διακοπές;
Τώρα, όχι ξένος, ούτε Ελληνας δεν πατάει στα μαγαζιά που, παρά τις εκπτώσεις, καταγράφουν μείωση τζίρου. Ποιος θυμάται το σύνθημα «εργατιά χωρίς λεφτά, μαγαζιά χωρίς δουλειά;»

***

Το θέμα δεν είναι που δεν πούλησαν ούτε στις εκπτώσεις οι έμποροι. Το θέμα είναι ότι οι εργαζόμενοι κόβουν και απ' το φαγητό.
Το θέμα δεν είναι οι κακής ποιότητας τουρίστες. Το θέμα είναι ότι οι εργαζόμενοι όλο και λιγότερο αναπληρώνουν την εργατική τους δύναμη (οι διακοπές είναι μέρος αυτής της διαδικασίας).
Τα ποσοστά που αναφέρονται στην έρευνα για το πόσες μέρες θα κάνουν διακοπές, αφορούν μόνο σε όσους θα κάνουν έστω και ολιγοήμερες διακοπές, δηλαδή μόνο το 38%. Κι απ' αυτούς, λοιπόν, μόνο ένας στους τέσσερις έχει την οικονομική δυνατότητα να ξεκουραστεί πάνω από δύο βδομάδες.

***

Δεν περιμένει κανείς από τους καπιταλιστές να κατανοήσουν την κατάσταση της εργατικής τάξης. Δεν μπορεί όμως και να μην εντοπίζει τον «φαταούλα» που τους χαρακτηρίζει. Με αφορμή τα στοιχεία για την ανεργία έπεσε στις εφημερίδες των καπιταλιστών και πάλι κλάμα. Γιατί; Για να βρουν δουλειά οι εργάτες; Οχι. Για να δοθούν κι άλλα προνόμια στους καπιταλιστές (φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές και κρατικό χρήμα για να κάνουν επενδύσεις). Μονά - ζυγά δικά τους.
Επιπλέον, περιορίζουν το πρόβλημα στην κυβερνητική πολιτική (για να 'ναι ανοιχτή η πόρτα για αλλαγή ...Μανωλιού) ενώ η κρίση είναι βαθιά καπιταλιστική και η λύση στο πρόβλημα βρίσκεται ακριβώς στην ανατροπή αυτών των σχέσεων παραγωγής που τρέφουν τους καπιταλιστές, γεννάνε δυστυχία για την εργατική τάξη.

***

Ο δημοσιολόγος που βγάζει μπιμπίκια στο άκουσμα «σοσιαλισμός», νοστάλγησε, γράφει, τις μέρες που η «αριστερά» πάλευε για το σοσιαλισμό. Τον ενοχλεί το ταξικό μίσος και η αναφορά στον καπιταλισμό ως σύστημα.
Αν αυτό συμβαίνει και για να το λέει κάτι θα ξέρει, τα πράγματα πάνε καλά. Αν, πράγματι, η εργατική τάξη κοιτά με μίσος τον καπιταλισμό είναι στοιχείο προόδου. Σημαίνει πως αρχίζει να καταλαβαίνει πως δε φταίει το κακό το ριζικό της, αλλά ένα συγκεκριμένο σύστημα και παλεύει για να φύγουν απ' τη μέση αυτοί που ευθύνονται για την κατάστασή της.
Η αντικαπιταλιστική πάλη δεν είναι τυφλή. Βασίζεται σε γνώση των νομοτελειών που οδηγούν στο στρατηγικό στόχο, το σοσιαλισμό, που για να υπάρξει πρέπει να φύγουν από τη μέση οι καπιταλιστές. Αυτό είναι που δεν αντέχουν διάφοροι καθηγητές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όπου ήδη διδάσκει και ο Μανδραβέλης.
Νοσταλγούν την εποχή που η σοσιαλδημοκρατία διακήρυσσε σοσιαλισμό για να εφαρμόσει καπιταλισμό. Και ενοχλούνται που το ΚΚΕ απευθύνεται ανοιχτά - καθαρά στην εργατική τάξη και διακηρύσσει πως η ταξική πάλη όχι μόνο είναι ανειρήνευτη, αλλά και ότι η λύση βρίσκεται μόνο στην ανατροπή, μόνο στο δρόμο για τη λαϊκή εξουσία - οικονομία, τον σοσιαλισμό στην πράξη.

***

Μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, οι Ελληνες καπιταλιστές είχαν κάνει σημαία τους τους μισθούς Βουλγαρίας και αρκετοί μετέφεραν εκεί τις επιχειρήσεις τους. Οταν μπήκαν στο παιχνίδι οι μισθοί Κίνας ορισμένοι μπόρεσαν να μεταφέρουν εκεί τις επιχειρήσεις τους καθώς εξασφάλιζαν ακόμα πιο φτηνούς εργάτες.
Τώρα, όλοι μαζί ζητάνε να εφαρμοστούν εδώ οι μισθοί Κίνας.
Επί της ουσίας, αυτό ζητάνε οι καπιταλιστές όπου Γης. Αν και γνωρίζουν πως ούτε έτσι θα βρούνε λύση. Γιατί είναι άλλο πράγμα να έχεις ένα δισεκατομμύριο εργάτες να λιμοκτονούν για το καπιταλιστικό κέρδος (όπως συμβαίνει στην Κίνα) κι άλλο 300 εκατομμύρια. Και ακόμα χειρότερα, όταν η ανισομετρία στην καπιταλιστική ανάπτυξη είναι συστατικό του συστήματος.
Είναι ένα όνειρο η Κίνα για όλους τους καπιταλιστές. Είναι ένα όνειρο η απόλυτα εξαθλιωμένη εργατική τάξη.
Το κακό γι' αυτούς είναι πως αργά αλλά σταθερά αρχίζουν και πάλι σημαντικά τμήματα της εργατικής τάξης να αναγνωρίζουν σε επίπεδο αξιών πως ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε ήταν το μόνο σύστημα που δικαίωσε τον εργάτη ως Ανθρωπο.
Ποιος είπε ότι θα 'χει ξηρασία το μέλλον;
Μόνο όποιος κουβαλούσε την ήττα μέσα του...