Το δίκιο του εργαζόμενου…ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ (Θ.Καλαμούκης)

Όπως αναμενόταν μετά την εισβολή των εργαζομένων των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, στο Πεντάγωνο, ξεκίνησαν οι μοιρολογίστρες από τα παράθυρα, τα site και τα ραδιόφωνα να κλαίνε την αξιοπιστία της πολιτείας που εβλήθη βάναυσα από τους εργαζομένους. «Πρωτοφανές περιστατικό, η κατάληψη του Πενταγώνου», «συνέβη και αυτό», «αν είναι δυνατόν», ήταν μερικά από τα πρώτα σχόλια, χωρίς φαντασία πάντα, των επαγγελματιών τηλεοπτικών αγανακτισμένων και εξοργισμένων. Και για να μην φανεί ότι για άλλη μια φορά είναι εξόφθαλμα κατά μερίδας εργαζομένων που κινητοποιείται, συμπλήρωναν, «με αυτά που κάνουν χάνουν και το όποιο δίκιο έχουν». Οι ΑΠΛΗΡΩΤΟΙ εργαζόμενοι των ναυπηγείων, έχουν δίκιο και αυτό το δίκιο ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ με τίποτα και ποτέ. Όποια ακρότητα και αν διαπράξουν το δίκιο τους  δεν παύει να υπάρχει και να ζητά εκπλήρωση. Πόσο μάλλον αν δεν διαπράξουν ακρότητα. Διότι η εισβολή σε δημόσιο κτήριο, η κατάληψη του δεν είναι ακρότητα. Είναι συνηθισμένη παγκοσμίως αντίδραση, από ανθρώπους που  βλέπουν τα πάντα κλειστά. Άλλωστε είναι και ο μόνος τρόπος συνήθως για να γίνουν δεκτοί από κάποιον υπεύθυνο, αφού δεν είναι κουστουμάτα λαμόγια, ή γραβατομένοι κολλητοί του «συνεργάσιμου» Υπουργού ή παρατρεχάμενου. Και εν πάση περιπτώσει ο τρόπος αντίδρασης, του καταπιεσμένου δεν θα οριστεί από βολεμένους παπαγάλους. Οι ακραίες συμπεριφορές δεν θα γίνουν αντικείμενο συζητήσεων και διαπραγματεύσεων. Όπως αντικείμενο συζητήσεων και διαπραγματεύσεων δεν έγινε η περικοπή του μισθού, ή η εξαφάνιση του μισθού. Και τέλος, δεν είναι κανένας υποχρεωμένος να λογοδοτεί κάθε βράδυ στις 8 και στις 9, σε καμιά δεκαριά ακριβοπληρωμένους λελέδες, που από την δερμάτινη πολυθρόνα του studio, δικάζουν και καταδικάζουν πεινασμένους, εξαθλιωμένους, αδικημένους ανθρώπους. Αν έπρεπε να στηθεί ένα δικαστήριο, αυτό θα είχε στις θέσεις των ενόχων αυτούς τους λελέδες (σε δερμάτινα εδώλια). Το δίκιο είναι ΠΑΝΤΑ και ΜΟΝΟ, με τον απλήρωτο, με τον πεινασμένο, με τον αδικημένο. Δεν χάνεται και δεν μπορεί κανείς να το μειώσει, εξαφανίσει, λοιδορήσει. Το δίκιο είναι πάντα με τον εξεγερμένο και η ηθική διεκδίκησή του έχει να κάνει, με τον αντίπαλο, τον συσχετισμό δυνάμεων, τους εκβιασμούς που έχουν προηγηθεί, το κλίμα αδικίας και σαπίλας που έχει διατηρηθεί, αλλά και την οργή που έχει συσσωρευτεί. ΥΓ1. Είναι εμφανές ότι η ταραχή τους δεν προέρχεται από το σπάσιμο των ρολών του Πενταγώνου, αλλά από την προβολή που κάνουν  στο μέλλον, ανάλογων σκηνών εξέγερσης… Η ταραχή αυτή τους κάνει ακόμη πιο ένοχους, μικρούς και τιποτένιους. ΥΓ2. Και βεβαίως η οργή για την άλωση του Πενταγώνου δεν εκφράστηκε ποτέ όταν την έκαναν οι Τσοχατζόπουλοι, με τα λαμόγια του διεθνούς εμπορίου όπλων… Το αντίθετο συνέβαινε. Αυτοί που κατακεραύνωναν χτες τους απλήρωτους εργαζόμενους, έγλειφαν τον «κύριο Υπουργό», με το διαχρονικό όπλο τους. Το σάλιο. Θύμιος Κ.