ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ Υπάρχει διέξοδος για το λαό

Από την προχτεσινή συζήτηση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με εκπαιδευτικούς στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Καισαριανής

Eurokinissi

Προχτές, πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, επισκέφθηκε το 3ο Δημοτικό Σχολείο Καισαριανής. Μίλησε με τους εκπαιδευτικούς, για την κατάσταση στην εκπαίδευση, αλλά και γενικότερα, ενώ απάντησε και σε ερωτήσεις και παρεμβάσεις των εκπαιδευτικών.Δημοσιεύουμε σήμερα την εισαγωγική παρέμβαση της ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος και μέρος της συζήτησης:
«Το διαφορετικό σε αυτή τη χρονιά είναι ότι έγινε κάτι που δεν μπορούσε να το φανταστεί και ανθρώπινος νους, να ξεκινήσει μια χρονιά χωρίς βιβλία. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει, είναι ...πρωτοτυπία. Μου λέγανε, σε άλλα σχολεία, ότι έχουν δώσει τα βιβλιοπωλεία διαφημιστικά, θα έχουν έρθει κι εδώ. Θα σας δώσουμε τόσα, θα κοστίσει τόσο η φωτοτυπία. Αυτό πραγματικά δεν έχει ξαναγίνει!
Σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα τα καταργήσουν εντελώς τα βιβλία και το μάθημα θα γίνεται απ' τον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Δε μας φταίει ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, αλλά είναι αδύνατον να είναι το μοναδικό μέσο διαβάσματος και προσέγγισης για πάρα πολλούς λόγους, που νομίζω ότι τους καταλαβαίνουμε. Δεν μπορεί ένα παιδί, από τόσο μικρό, να είναι προσκολλημένο πάνω σε μια οθόνη. Δεύτερον, τα βιβλία τα μουντζουρώνεις και λίγο, βάζεις και μια υποσημείωση. Εγώ στο πανεπιστήμιο τα βιβλία τα είχα όλα υπογραμμισμένα. Δεν μπορεί να υποκατασταθεί το βιβλίο. Ο ηλεκτρονικός υπολογιστής βοηθάει να συγκεντρώσεις κάποιες πληροφορίες, να γράψεις κείμενο, να το διορθώνεις γρήγορα και να μην έχεις σβήσε - γράψε. Δεν μπορεί, όμως, να γίνει μοναδικό μέσο.

Θέλουν να φτιάξουν το σχολείο της ημιμάθειας

Εμείς, χωρίς να υποτιμάμε το θέμα των βιβλίων, είμαστε εξαιρετικά ανήσυχοι και βέβαιοι ότι, σε λίγα χρόνια, θα έχουμε ένα σχολείο αγνώριστο. Αυτό δε σημαίνει πως το σχολείο που υπήρχε πριν ήταν το δικό μας όραμα, αλλά θα είναι σχολείο με τέτοια χάλια, που ενδεχομένως να μην το φανταζόμαστε. Καλές και κακές αλλαγές δεν περνάνε τόσο γρήγορα, θέλουν χρόνο. Το καλό και το κακό αργεί να μπει στη ζωή, έτσι είναι.Από αυτήν την άποψη, εσείς είστε και οι πιο κατάλληλοι να σκεφτείτε από τώρα πού πάει το σχολείο. Εμείς το έχουμε "στολίσει" το φετινό σχολείο, είναι σχολείο της ημιμάθειας. Το θέμα είναι όταν πάρουν τα βιβλία οι μαθητές, τι βιβλία θα είναι αυτά. Ιδιαίτερα τα καινούρια βιβλία με τα κουτάκια. Ξέρω πολλές γυναίκες, συνομήλικές μου, που έχουν εγγόνια, έχουν τελειώσει πανεπιστήμια και δεν μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους! Δεν μπορεί η γνώση να έχει κάνει τέτοια άλματα, που μια γιαγιά που έχει τελειώσει πανεπιστήμιο ή που είναι εκπαιδευτικός να δηλώνει αδυναμία να βοηθήσει το εγγόνι της, που είναι 10 χρόνων! Το ίδιο ισχύει και για τις μητέρες. Είναι αδύνατον. Μπορείς να δεις καινούρια πράγματα, που δεν τα έχεις διδαχτεί, αλλά να μην μπορείς να καταλάβεις ένα βιβλίο του δημοτικού είναι αδύνατον, όσο κι αν έχει απαξιωθεί ένα μέρος των γνώσεων που έχεις πάρει, πριν από κάποια χρόνια. Με αυτήν την έννοια, εμείς λέμε ότι θα είναι ένα σχολείο της ημιμάθειας, των πολλών πληροφοριών. Πολλές πληροφορίες θα είναι χρήσιμες και πάρα πολλές άχρηστες. Η σκέψη του παιδιού (η οργάνωση της σκέψης, το βάθος, το περιεχόμενο, η παιδική του σκέψη) δε θα αναπτυχθεί, μάλλον θα διαστρεβλωθεί.

Λιγότεροι εκπαιδευτικοί

Επιπλέον, με βάση και τα δεδομένα έχει αλλάξει και πρέπει να αλλάξει ο ρόλος του δασκάλου. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι υπάρχουν κενά. Με βάση το πόσοι εκπαιδευτικοί πήραν σύνταξη θα


υπάρξουν πολύ μεγάλα κενά, σε μια περίοδο που πρέπει να μειωθεί ο αριθμός των παιδιών ανά τάξη, για διάφορους λόγους. Αμα θέλεις να κάνεις καλή δουλειά, να βάλεις την ψυχή σου επάνω, είναι ανάγκη να υπάρχουν λιγότερα παιδιά. Τα παιδιά έχουν πολλές ιδιαιτερότητες, χρόνο με το χρόνο, να μην τις αναλύσουμε.
Η οικογένεια είναι πάρα πολύ στριμωγμένη για να βοηθήσει. Δεν ξέρω πόσο μια οικογένεια, με τέτοια κρίση που υπάρχει, τέτοιο άγχος, έχει την υπομονή. Δεν είμαστε εναντίον οι γονείς - όχι να διδάσκουν τα παιδιά τους, αλλά αυτό που λέμε - να στηρίζουν τη δουλειά του σχολείου. Δεν ξέρω αν θα έχουν οι γονείς την υπομονή, άνεργοι, με λιγότερα χρήματα, να την κάνουν αυτή τη δουλειά και αν δε θα είναι και ζημιά, όπως θα γίνεται.
Τα κενά είναι πάρα πολλά. Βιβλία, κενά σε δασκάλους και το κυριότερο (κι εμείς δίνουμε σημασία σε αυτό στην έναρξη, για να μη χαθεί πολύτιμος χρόνος) ο προϋπολογισμός ο οικονομικός του σχολείου. Οπωσδήποτε είναι και οι μισθοί του δασκάλου.

Για το νέο χαράτσι και τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων

Ακούσατε τα χτεσινά (σ.σ. τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης για το χαράτσι σε όλους τους ιδιοκτήτες ακινήτων), είναι φοβερό. Στην Ελλάδα, όχι θετικό κατ' ανάγκη (παρόλο που φαίνεται θετικό) είχαμε έναν υψηλό βαθμό ατομικής ιδιοκτησίας στα σπίτια, με τις αντιπαροχές κ.τ.λ. Εχουμε αγοράσει τα σπίτια μας, όσοι τα πήραμε με δόσεις, δύο και τρεις φορές. Οσοι κάνουν επισκευές τα έχουνε επισκευάσει δύο φορές και τώρα λένε να πληρώνεις με βάση τα τετραγωνικά και την αντικειμενική αξία. Ποια είναι η αντικειμενική αξία ενός σπιτιού, σήμερα; Ποια είναι η αντικειμενική αξία για καινούριο, που η αγορά είναι κάτω από το μηδέν, και ιδιαίτερα παλιό, που δεν έχει τα καινούρια πιστοποιητικά, τα πράσινα σπίτια κ.τ.λ; Πώς θα βγάζεις την αντικειμενική αξία; Εντελώς υποκειμενικό είναι! Η αντικειμενική αξία του σπιτιού φαίνεται όταν πας να το πουλήσεις. Δεν πουλιούνται! Ποιος πουλάει τώρα και τώρα ποιος αγοράζει σπίτι, αν το πληρώνεις δέκα φορές; Αγόραζες για να μην πληρώνεις νοίκι, για ν' αφήσεις κάτι στο παιδί σου. Αμα είναι να το αφήνεις να πληρώνει μια ζωή...
Οπως ξέρετε, με τον "Καλλικράτη" το σχολείο άλλαξε και πέρασε στους δήμους. Ο "Καλλικράτης" ακόμα δεν έχει λειτουργήσει. Είναι ακόμα χειρότερο να μην ξέρεις πού ανήκεις, αλλά και αν λυθεί το οργανωτικό ζήτημα, τα ταμεία των σχολικών επιτροπών είναι άδεια, τα ταμεία των δήμων για τις σχολικές επιτροπές.
Επομένως, αν μαζέψουμε τα προβλήματα είναι: Ελλειψη δασκάλων, κακοί μισθοί, έλλειψη βιβλίων, εκπαιδευτική διαδικασία όπου ο δάσκαλος θα γίνει ένα γρανάζι και θα είναι το ποντίκι στον ηλεκτρονικό υπολογιστή... Ετσι θα γίνει ο δάσκαλος και ο καθηγητής (άλλο πως πρέπει να αντισταθεί και να παλέψει και να μη γίνει ένα γρανάζι).
Υπάρχουν τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων που δεν ξέρω αν θα καλυφθούν. Η πρόβλεψη, τουλάχιστον, είναι ότι δεν μπορούν να καλυφθούν. Εδώ, λένε, δεν μπορούν να καλύψουν τα έξοδα μεταφοράς των παιδιών. Δε λέω μόνο στην επαρχία, που και μετά τις συγχωνεύσεις είναι μεγάλα τα σχολεία, αλλά και τα έξοδα μεταφοράς στα μουσικά σχολεία, σ' αυτά τα ειδικά σχολεία που είναι διασκορπισμένα στην Αθήνα. Δεν έχουν τα χρήματα, δεν έχουν κάνει συμφωνία με τα ΚΤΕΛ, δεν μπορούν να δώσουν χρήματα στα ΚΤΕΛ. Δεν υπάρχουν και δημόσια αυτοκίνητα. Οταν, λοιπόν, δεν έχει λυθεί αυτό το ζήτημα τι θα γίνει με το πετρέλαιο, τι θα γίνει με τα άλλα λειτουργικά έξοδα;

Αντίσταση και απειθαρχία

Εμείς τα πράγματα τα έχουμε εντελώς καθαρά: Αν "γλιστρήσουν" οι γονείς ή ο δάσκαλος - κάτω απ' την πίεση υπαρκτών προβλημάτων - και πάνε να αναζητήσουν χορηγούς ή πληρώσει ο γονιός, τότε του χρόνου ή το μεθεπόμενο χρόνο θα πέσουν στην πλάτη της οικογένειας 100% τα έξοδα του σχολείου. Εδώ μπαίνει η αντίσταση και η μη πειθαρχία σε αυτά τα πράγματα. Καταλαβαίνω, είναι λεπτό ζήτημα, είναι παιδιά του δημοτικού. Μη νομίζετε ότι εμείς που έχουμε μεγάλα παιδιά έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει να έχεις παιδί 5, 6, 7 χρόνων.
Αν γίνει, όμως, η υποχώρηση και αρχίζουν οι γονείς να μαζεύουν λεφτά, να ζητάνε από επιχειρηματίες, να ζητάνε χορηγούς, σε τέσσερα πέντε χρόνια αυτό θα γίνει καθεστώς. Ετσι έχει γίνει σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όπου τα μέλη των Συλλόγων Γονέων, ανάλογα με τα επαγγέλματα που έχουν, πάνε και δουλεύουν λογιστές, σε τέτοια επαγγέλματα, και τα χρήματα τα δίνουν στο Σύλλογο Γονέων, για να καταβάλει χρήματα στα λειτουργικά έξοδα του σχολείου. Ψάχνουν για δεύτερη δουλειά, που τώρα δεν είναι εύκολη και η πρώτη.
Νομίζω ότι εδώ πέρα πρέπει να κάνουμε μια κόκκινη γραμμή. Πρέπει να γίνει μια κόκκινη γραμμή, με στήριξη σωματείων, φορέων, ανθρώπων, ατόμων, κινήσεων. Τα σχολεία πρέπει να χρηματοδοτηθούν! Να κόψουν το λαιμό τους - με συγχωρείτε - διότι δεν έχει τέλος, θα είναι σαν το τρύπιο πιθάρι.
Σήμερα πληρώνεις εκεί, αύριο το άλλο. Τα βλέπετε. Εχουμε τέσσερις φόρους για τα σπίτια μας. Λένε ότι θα πληρώσει και ο μεγαλοϊδιοκτήτης. Ο μεγαλοϊδιοκτήτης, όμως, αυτός που έχει ένα τετράγωνο, δεν είναι ιδιοκτήτης, είναι μεγάλος επιχειρηματίας. Ολοι οι ιδιοκτήτες είμαστε ίδιοι; Αλλος μπορεί να έχει τετράγωνα, πολυκαταστήματα. Αυτός πρέπει να φορολογηθεί με βάση το ότι είναι επιχειρηματίας.
Επομένως, το κυριότερο που μπορεί κανείς να πει είναι να μην περάσουν αυτά τα μέτρα, όσα μπορούμε, κάποια περνάνε, όταν πληρώνεις τη ΔΕΗ και πληρώνεις και το χαράτσι. Αυτά που μπορούμε να μην περάσουν, όπως αυτά που αφορούν τα σχολεία και οπωσδήποτε εδώ συμπεριλαμβάνουμε και τους μισθούς των εκπαιδευτικών.
Ξέρετε πολύ καλά ότι έχουν κάνει μια μεγάλη συκοφαντία και ένας εργάτης σε ένα εργοστάσιο μπορεί να φαντάζεται ότι παίρνετε 3.000 ευρώ το μήνα. Λένε ότι "θα μειωθούν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης... Πρέπει να φτάσουμε στο μισθό των 600 ευρώ, αυτή είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, γιατί είναι αδικία άλλος να παίρνει 600 και ο άλλος 700"»!

Η συζήτηση με τους δασκάλους

Μετά την εισηγητική παρέμβαση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ακολούθησαν ερωτήσεις και συζήτηση.
Με αφορμή ερώτηση για τη δήλωση του πρωθυπουργού πως θα κάνει ...προσπάθεια να υπάρχει ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια η Αλέκα Παπαρήγα τόνισε:
«Ούτε πριν 50 χρόνια δε ζούσε οικογένεια με έναν εργαζόμενο. Τώρα πρέπει η γιαγιά και ο παππούς να βοηθάνε με τη σύνταξη τα παιδιά και τα εγγόνια, θέλει όλοι να βάζουν κάτι. Ο ΣΕΒ μια απ' τις επενδύσεις που θα κάνει είναι στην τρίτη ηλικία. Οι βιομήχανοι λένε πως τομείς οικονομικής δραστηριότητας είναι η τρίτη ηλικία, δηλαδή να πληρώνουμε για παροχές στοιχειώδεις.
Να προσπαθήσουμε να δυσκολέψουμε την εφαρμογή των μέτρων, για να μιλήσουμε πιο ρεαλιστικά. Ορισμένα να μην περάσουν και αυτό ως ένα βαθμό μπορούμε να το πετύχουμε, αν αυτή τη στιγμή εκατομμύρια άνθρωποι - τώρα πια δεν είναι το 10%, το 20% και το 30% - να παλέψουν, να αντιπαλέψουν αυτό το μέτρο. Ταυτόχρονα, βεβαίως, να κοιτάνε μπρος, δηλαδή δεν περιοριζόμαστε στο να μην εφαρμοστούν τα μέτρα, αλλά εν πάση περιπτώσει πρέπει ν' ανοίξει ένας δρόμος πολύ διαφορετικός.
Αυτό που λένε ότι θα γίνουν - άκουγα τον πρωθυπουργό - επενδύσεις. Εμείς δεν είπαμε ότι δε θα γίνουν, γιατί αν δεν κάνουν επενδύσεις παραγωγικές δε θα βγει το κέρδος, γιατί το κέρδος βγαίνει απ' την παραγωγή, εκεί είναι η εκμετάλλευση. Αλλά θα υπάρχουν πολύ λιγότερες θέσεις εργασίας, με μισθούς πείνας. Οι άνεργοι θα είναι περισσότεροι απ' αυτούς που διορίζονται, με εναλλασσόμενη δουλειά. Επενδύσεις θα γίνουν, αλλά μη φανταστείτε ότι θα επενδύσουν και θα βρουν όλοι δουλειά. Θα επενδύσουν με λιγότερα χέρια και χειρότερους όρους. Λένε να κάνουμε εργοστάσια, που να κάνουν εξαγωγές. Και τι θα κερδίσουμε εμείς απ' τις εξαγωγές; Μήπως εισάγουν αυτά που κερδίζουν, πουλώντας τα εμπορεύματά τους σε όλον τον κόσμο; Τα πάνε στην Ελβετία. Να κάνουμε εργοστάσια, να έχουμε φθηνά προϊόντα και δουλειά για όλους, όχι να έχουμε εργοστάσια για να κάνουμε εξαγωγές. Με τις εξαγωγές φέρνουν τα κέρδη στην Ελλάδα, τα μοιράζουν στον κόσμο, ανεβάζουν τους μισθούς των εργαζόμενων; Οχι.
Οι γονείς έχουν μεγάλη ευθύνη και κυρίως να υπάρχει σύμπνοια ανάμεσα στους γονείς και τους εκπαιδευτικούς. Πρέπει να ενημερωθούν οι γονείς και να εξασφαλιστούν τα κονδύλια για τη λειτουργία του σχολείου σε ένα μήνα που θα πιάσει το κρύο. Εχετε, επίσης, τους αναπληρωτές, τους ωρομίσθιους, έξι μορφές εργασιακών σχέσεων υπάρχουν στο χώρο της εκπαίδευσης!
Ο σχεδιασμός να γίνει το σχολείο μια αυτόνομη μονάδα που θα περάσει στο δήμο υπήρχε πριν την κρίση. Είναι στόχος από τη δεκαετία του 1990, όταν ξεκίνησε ο "Καποδίστριας", ήταν το πρώτο βήμα. Δεν οφείλεται στη κρίση. Αυτά που φέρνουν για την Παιδεία ήταν προαποφασισμένα, απλώς υπήρχαν αντιστάσεις, δυσκολεύονταν να τα περάσουν.
Κοιτάξτε, αυτό το μοντέλο σχολείου μέσα στη Βουλή είναι κυρίαρχο. Οι συζητήσεις που γίνονται μέσα στη Βουλή και στο διάλογο, που γινόταν στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, αυτά όλα είχαν κατατεθεί και έχουν κατατεθεί και από συνδικαλιστές, στο όνομα του εκσυγχρονισμού του σχολείου, δηλαδή πριν από 10 χρόνια.
Εδώ μπαίνει το εξής ερώτημα: Ποιος είναι κατάλληλος να διδάσκει τα παιδιά, όχι για το Δημοτικό, αλλά για το Γυμνάσιο και το Λύκειο... Ενας απόφοιτος των ΤΕΙ, ένας απόφοιτος των πανεπιστημίων ή ένας που έχει κάνει εργάτης 15 χρόνια σε μια βιομηχανία; Και κατέληγαν όλοι αυτοί, οι φιλόσοφοι και σοφοί, ότι είναι ο εργάτης της βιομηχανίας.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τι παιδιά θέλουν να βγάλουν. Και οι απόψεις που έλεγαν ότι ο δάσκαλος δεν πρέπει να παρεμβαίνει καθόλου στο Δημοτικό και πρέπει το παιδί να κατεβάζει προγράμματα στον υπολογιστή, να λέει το παιδί ποια είναι η αλήθεια. Αυτά είναι οι καινούργιες μέθοδοι. Στις άλλες χώρες της Ευρώπης ο δάσκαλος είναι ένα γρανάζι. Ανοίγει τον υπολογιστή, γίνεται η διδασκαλία από τον υπολογιστή και ο ίδιος επιβλέπει στη διαδικασία συμμετοχής των παιδιών. Αυτός είναι ο ρόλος του δασκάλου. Μετά θα του κάνουν και μια αξιολόγηση. Ο δάσκαλος είναι επιβλέπων. Πάντως, εμείς κάθε εστία αντίστασης, όσο μπορούμε, θα τη στηρίξουμε αποφασιστικά».

Πώς θ' αντιδράσουμε

Σε ερώτηση για το πώς μπορούμε ν' αντιδράσουμε σε όλα αυτά, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε:
«Εδώ έπρεπε να υπάρχει καταγραφή πόσα παιδιά είναι από οικογένειες ανέργων, ακόμη και ενός ανέργου. Οχι αυτά που λέει ο πρωθυπουργός ότι θα εξασφαλίσει να υπάρχει ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια. Εδώ υπάρχουν γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους στον παιδικό τους σταθμό, για να φάνε. Εδώ πρέπει να ξέρουμε αν τρώει το παιδί πρωινό. Εμείς προτείνουμε μέτρα για τη στήριξη αυτών των οικογενειών. Δεν μπορεί να περιμένει ο ένας τον άλλον, κάποιοι πρέπει να μπουν μπροστά και πολύ πιο εύκολα θα τραβηχτούν όλοι.
Υπάρχει κόσμος που πίστεψε ότι η κρίση είναι μπόρα και θα περάσει, ότι θα μειωθεί το χρέος. Το χρέος θα αυξάνεται. Τα χρήματα που θα μαζέψουν από τα σπίτια μας είναι μια παρανυχίδα σε σχέση με τους τόκους που χρωστάνε. Το χρέος υπάρχει σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, οι ΗΠΑ είναι υπερχρεωμένες, το θέμα είναι βαθύτερο.
Υπήρχε, λοιπόν, ένας κόσμος δυστυχώς όταν του λέγαμε ότι είναι κρίση βαθύτερη, είναι του συστήματος και δεν είναι κρίση χρέους, δεν το πίστευε. Ελεγε να γλιτώσουμε το χρέος και μετά βλέπουμε. Και ανάκαμψη να γίνει θα μεγαλώνει το χρέος. Ετσι λειτουργεί αυτό το σύστημα, τι να κάνουμε; Ολες οι χώρες είναι έτσι. Εδώ θα γίνει στάση πληρωμών. Αν φτάσουν και πάτε να πάρετε τους μισθούς και βρίσκεται το 1/3 του μισθού και εγώ, ας πούμε, τη σύνταξή μου ανάλογα στην τράπεζα, τι θα κάνουμε; Επομένως, πρέπει να προετοιμαστούμε πριν έρθει αυτό.
Χτες, ο Παπανδρέου δεν το απέκλεισε και αυτό το χρησιμοποιούν σαν μπαμπούλα, θα γίνει στάση πληρωμών, δώσε, για να μη φτάσεις στο σημείο και σου κόψω μέρος του μισθού ή της σύνταξης. Μα, αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος (...) Μας οδηγούν σε χρεοκοπία, μας χρεοκοπούν».

Υπάρχει διέξοδος

Στο θέμα για το εάν υπάρχει διέξοδος για το λαό, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμισε: «Υπάρχει. Αν ο λαός συνειδητοποιήσει ότι με το να βάλει τα χρήματά του για το χρέος, θα χρεοκοπήσει εντελώς και ξεσηκωθεί να διεκδικήσει αλλαγές. Να εκπαιδευτεί και σε αυτό, να μην περάσουν τα μέτρα. Γιατί, κοίταξε: Αν δεχτείς να σου κόψουν το μισθό να σου πάρουν κι άλλα, να πηγαίνεις να πληρώνεις λογαριασμούς, που δεν έχεις να πληρώσεις, άμα τα δεχτείς αυτά, θα περάσει μοιρολατρία. Εμείς λέμε ενιαίος αγώνας, να μην περάσουν τα μέτρα, ακριβώς για να γίνει κίνημα ανατροπής.
Πού κρίνεται ένας αγώνας; Εμείς το λέμε και το ξαναλέμε: Κρίνεται στον τόπο δουλειάς, στα σχολεία, στο γραφείο, στο χωράφι. Αμα ξεφύγεις από αυτήν την αντίθεση θα δεις: Οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν απέναντί τους το κράτος, έχετε απέναντί σας το θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, έχετε απέναντί σας μια κυβέρνηση. Αυτός ο αγώνας μόνο μπορεί να επιφέρει αλλαγές, όχι γενικά και αφηρημένα: "Είστε κλέφτες όλοι", "φταίμε όλοι" κ.λπ.
Ο εργάτης, ας πούμε, πρέπει να δώσει τη μάχη με βάση τον κλάδο και βέβαια, όλοι οι κλάδοι μαζί. Η πραγματική αντίθεση, δηλαδή, είναι ανάμεσα, λέμε εμείς, στο κεφάλαιο και την εργασία, ανάμεσα στα μονοπώλια και το λαό. Οταν τα συνδικάτα είναι άμαζα, όταν οι εργαζόμενοι δε συμμετέχουν, όχι δε συμμετέχουν σε μια απεργία, αλλά στην οργάνωση της μάχης, στην απόφαση για το αν θα κάνει αυτό κι εκείνο. Οχι απλώς να εκχωρούν στους αντιπροσώπους τις αποφάσεις. Εκεί είναι η άμεση δημοκρατία.
Αμεση δημοκρατία δεν είναι να μαζευτούν στην πλατεία και να κάθονται μέχρι τις 2 τη νύχτα και να συζητούν και να φιλοσοφούν. Αμεση δημοκρατία είναι τα πρωτοβάθμια σωματεία να είναι τα κέντρα της οργάνωσης του αγώνα και βεβαίως να μετατρέπεται αυτό σε κλαδικό και πανελλαδικό. Πρέπει να έχεις και στόχο βέβαια μέχρι πού θες να πας. Εμείς λέμε ρήξη στο επίπεδο εξουσίας, λαϊκή εξουσία, εργατική εξουσία, αλλά σήμερα να ξεσηκωθούμε για να μην περάσουν τα μέτρα, όπως μπορούμε.
Για παράδειγμα, όλοι μαζί να απαιτήσουμε να δοθούν χρήματα στις σχολικές επιτροπές να λειτουργήσει το σχολείο. Να δημιουργήσουμε διλήμματα στους επάνω, όχι να έχουμε εμείς διλήμματα. Αυτός ο αγώνας, οπωσδήποτε θα φέρει κάποια αποτελέσματα, μπορεί να οδηγήσει σε μια τελική έκβαση θετική.
Εμείς λέμε να φτάσουμε σε ένα σημείο, ορισμένα μέτρα να τους δυσκολέψουμε να τα πάρουν. Και δε λύνεται με μια πλατεία ή να πετροβολάς τη Βουλή. Πρέπει να αλλάξουν οι συσχετισμοί, να αναδειχτούν ηγεσίες των συνδικάτων, όχι ηγεσίες που να δρουν για λογαριασμό των εργαζόμενων, αλλά να τους εκφράζουν αγωνιστικά. Πρέπει να αλλάξουν οι συσχετισμοί μέσα στην κοινωνία.
Για την κατάντια του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα το σύστημα έπαιξε σοβαρό ρόλο, και, βεβαίως, είχε και τις δυνάμεις μέσα στο κίνημα για να γίνει. Ναι, αλλά τι θα γίνει; Αν δεν αλλάξουμε την κατάσταση, να γίνει κέντρο οργάνωσης του αγώνα το κάθε σωματείο, όχι γενικά μια ομάδα, δηλαδή πέντε άνθρωποι να πούμε είμαστε επιτροπή αγώνα. Φτιάχνεις μετά επιτροπές αγώνα που εκλέγονται από τις συνελεύσεις, για να οργανώσουν τον αγώνα σε αυτό το σημείο στο άλλο σημείο, κατανομή αρμοδιοτήτων των εργαζομένων.
Με τις επιχειρησιακές συμβάσεις πάνε να διαλύσουν τους κλάδους. Τα επιχειρησιακά σωματεία στα εργοστάσια θα είναι κάτω από την εργοδοσία, ενώ το κλαδικό σωματείο έχει πολύ περισσότερες δυνατότητες αντίστασης στη συγκεκριμένη εργοδοσία. Εσάς τώρα θα σας κάνουν (αν συνεχίσει έτσι) 10 σωματεία, με βάση τις εργασιακές σχέσεις, θα "σκοτώνεστε" μεταξύ σας νέοι, μέσες ηλικίες, ωρομίσθιοι, μόνιμοι, προσωρινοί, έκτακτοι.
Μετά την αξιολόγηση θα πούνε στους 100 θα πάρει πριμ ο ένας. Οι 99 είναι άχρηστοι, ο ένας είναι το πρότυπο.
Το ζήτημα είναι να συνειδητοποιηθεί πού πάνε τα πράγματα, ό,τι έγινε μέχρι τώρα να μην επαναληφθεί: "Μπόρα είναι θα περάσει" ή "θα πάρουμε τη δόση"; Χτες το είπαν καθαρά αυτή η δόση είναι για μισθούς και συντάξεις δεν είναι για το χρέος. Θα σου δώσω το μισθό για να μου τον επιστρέψεις, για να πεις ότι τον κατέβαλες;
Κόβουν ένα μισθό λένε από τους βουλευτές κ.λπ. Γιατί δεν καταργούν τις βουλευτικές συντάξεις; Να καταργηθούν οι βουλευτικές συντάξεις, οι αποζημιώσεις στις επιτροπές και να μειωθούν οι βουλευτικοί μισθοί. Εμείς έχουμε κάνει σχέδιο νόμου και έχει απορριφτεί. Τώρα λένε ένας μισθός του Προέδρου της Δημοκρατίας, τι να μαζέψεις από 300 μισθούς; Αυτό το πράγμα είναι φιγούρα. Ελπίζω το σχολείο σας να γίνει πρότυπο αγώνα».
από r